บทนำ : ไอ้กระจอก

ใบหน้าสวยจิ้มลิ้มแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงกำลังมองจ้องไปยังกลางห้องโถงใหญ่ที่ตอนนี้มีคู่บ่าวสาวกำลังยืนโอบเอวกันต้อนรับแขกเหรื่อในงาน และแน่นอนว่าผู้หญิงที่กำลังมีความสุขในวันนี้คือพี่สาวของเธอ เธอยิ้มให้กับความรักของทั้งคู่ เธอยิ้มให้กับความสุขของพี่สาวที่เป็นเหมือนแม่ของเธอ

ร่างเล็กเพรียวระหงสูงเพียงร้อยห้าสิบเซนติเมตรกว่าๆ น้ำหนักประมาณสี่สิบห้ากิโลกรัมก้าวเดินสาวเท้าไปหาพี่สาวและเจ้าบ่าวที่กำลังเดินไปหาพ่อของเธอในวันนี้ แต่ระหว่างทางที่เดินไปหาทั้งสามนั้น สายตาของหล่อนก็สะดุดกับชายหนุ่มอีกคนที่กำลังยืนหลบมุมเสา และมองตามระดับสายตาของบุรุษหนุ่มก็กำลังมองไปทางพี่สาวของเธอและพี่เขยของเธอ เท้าน้อยๆ ที่ใส่ส้นสูงจึงเปลี่ยนทางเดินไปทางบุรุษที่ยืนแอบอยู่ในที่ลับตาคนทันที

ด้านบุรุษที่เป็นแขกรับเชิญในงานแต่งงานในวันนี้มองเห็นหญิงสาวที่ตัวเองเกลียดชังน้ำหน้ากำลังเดินมาทางตนเองก็รีบก้าวเท้าถอยออกจากที่หลบแล้วเดินออกไปจากห้องจัดงานเลี้ยงทันที และนั่นก็ยิ่งทำให้เท้าเล็กๆ ที่ใส่ส้นสูงยิ่งต้องสาวก้าวเท้าเร็วๆ ตามชายหนุ่มออกไป แล้วพอเดินกึ่งวิ่งออกมาทันก็รีบเดินมาขวางทางไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้เดินไปต่อทันที

“หลบไป” น้ำเสียงทุ้มห้าวเอ่ยสั้นๆ พร้อมกับผลักเธอออกให้พ้นทางแต่ก็ไม่เป็นผล ร่างเล็กเสียหลักเล็กน้อยเท่านั้นก็กลับมายืนดักขวางทางเหมือนเดิม

“ทำไมเหรอ? ทำไมไม่ไปแอบดูเหมือนเดิมล่ะ เจ็บปวดเหรอ” น้ำเสียงเล็กเอ่ยเยาะเย้ยกลับไปพร้อมกับบิดเบ้ปากใส่อีกฝ่าย

“มันเรื่องของผม”

“มันเรื่องของนายแน่ ถ้านายไม่รักพี่สาวฉัน”

“แล้วยังไง ผมรักคุณน้ำอิงมันก็สิทธิ์ของผม หรือว่าที่ตามมาเพราะต้องการขอความรักจากผมงั้นเหรอคุณหนูนุ๊กนิ๊ก” น้ำเสียงห้าวเอ่ยตอบกลับพร้อมจ้องมองคนตรงหน้าที่อยู่ในชุดราตรีสีฟ้าอ่อนแล้วก็แค่นยิ้มสมเพช

เผียะ!

“ไอ้กระจอก! แกกล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนี้” มือเล็กตวัดใส่หน้าคมสันของอีกฝ่ายทันทีด้วยความกรุ่นโกรธ ผู้ชายอวดดีคนนี้ไม่คู่ควรให้เธอรักเลยสักนิด ไม่เข้าใจทำไมเมื่อก่อนเธอถึงได้หลงรักผู้ชายกระจอกๆ ที่เป็นเพียงพนักงานบัญชีประจำออฟฟิศของพ่อตัวเองได้

“ไอ้คนชั้นต่ำ!” ปากน้อยด่าทออีกครั้งพร้อมกับยกมือจะตวัดใส่หน้าอีกฝ่ายให้หายเคืองแค้น ครั้งหนึ่งเธอเคยสารภาพรักผู้ชายคนนี้ แต่ก็โดนปฏิเสธรักแบบไม่ไยดี และทำให้เธอต้องอับอายคนงานในออฟฟิศ

โอ๊ย!

มือเล็กที่ง้างขึ้นจะตบอีกฝ่ายถูกคว้าจับไว้แน่นพร้อมกับถูกกระชากเข้าหาร่างใหญ่จนหน้าอกอวบอึ๋มของเธอปะทะเข้ากับอกแกร่งอย่างไม่ทันระวัง

ท่อนแขนแข็งแรงของชายหนุ่มตวัดโอบเกี่ยวเอวเล็กคอด เขาเพิ่งรู้ตอนนี้เองว่าคุณหนูเอาแต่ใจคนนี้มีรูปร่างน่าปรารถนา และกลิ่นกายของเจ้าหล่อนก็กำลังทำให้เขารู้สึกปั่นป่วน แม้จะบอกตัวเองว่าผู้หญิงคนนี้น่าชัง แต่ก็อดจะโน้มหน้าลงมาหาไม่ได้

“ปล่อยฉันไอ้กระจอก!” เสียงเล็กตะโกนสั่งพร้อมกับพยายามดันตัวเองออกจากวงแขนแข็งแรง มือน้อยข้างที่มีอิสระก็ทุบตีไหล่หนาให้ปล่อยตัวเอง

“คำก็ไอ้กระจอก สองคำก็ไอ้กระจอก...หึหึ กระจอกนักใช่ไหม! อ่ะ...อื้อ” จบคำปากน้อยของคุณหนูนิสัยไม่ดีก็ถูกปากหนากระแทกจูบดุดันทันที เรียวลิ้นสากของชายหนุ่มดุนดันเข้าไปในโพรงปากน้อยเพื่อควานลิ้มรสความหวาน มือใหญ่ที่โอบเอวเล็กคอดก็เคลื่อนไล้มายังท้ายทอยของเจ้าหล่อนแล้วกระตุกท้ายทอยของเธอให้แหงนเงยขึ้นรองรับจูบตัวเอง

“อ่ะ...อื้อ” เธอหอบหายใจทันทีเมื่อปากหนาถอนจูบน่าขยะแขยงออก

“อย่างน้อยไอ้กระจอกคนนี้ก็ได้จูบคุณหนูอย่างคุณ และไอ้กระจอกคนนี้ก็เคยทำให้คุณสารภาพรักมาก่อนก็แล้วกัน อ้อ...อย่าคิดว่าผมพิศวาสคุณ มันก็แค่จูบ เพราะผู้หญิงอย่างคุณมันไม่คู่ควรกับความรักของใครเขาหรอก” พูดจบคนตัวโตก็ผลักร่างเล็กในวงแขนออกราวกับว่าเธอเป็นสิ่งของที่น่าขยะแขยงก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้คุณหนูคนสวยยืนกำหมัดแน่นพึมพำกับตัวเองด้วยความคับแค้นใจ

“ให้มันรู้ไปว่าคนอย่างนุ๊กนิ๊กจะทำให้คนกระจอกอย่างนายรักไม่ได้ ให้มันรู้ไปว่าอำนาจของฉันจะทำให้นายจมแทบเท้าฉันไม่ได้นายเหมันต์” แล้วเธอก็ยกมือขึ้นเช็ดถูปากตัวเองแรงๆ ด้วยความขยะแขยง ก่อนจะเดินจากตรงนี้ไป

จริงอยู่เธอรักผู้ชายที่ตัวเองดูถูกคนนั้น แต่ผู้ชายคนนั้นไม่เคยมองเห็นความรักของเธอเลยสักนิด เขาทำให้เธออับอาย แม้แต่ดอกไม้หรือข้าวของที่เธอส่งให้เขาก็ให้คนอื่น แม้กระทั่งเสื้อเชิ้ตที่เธอซื้อให้ เขาก็ยังยกให้คนอื่น ขนมที่ตั้งใจทำให้ทั้งๆ ที่เธอไม่จำเป็นต้องหัดทำอะไรพวกนี้เลยก็ได้ แต่เธอก็ตั้งใจจะทำให้เขาประทับใจในตัวเอง แต่แล้วผู้ชายคนนั้นก็โยนมันทิ้งลงถังขยะ