NAUGHTY 2 | ท่าทางรังเกียจ

“พี่คลินต์คะ”

“ครับ” มือซ้ายมาเฟียหันมาตามเสียงเรียกชื่อ หากแต่สายตาของเขาจดจ้องอยู่ที่ใบหน้าของผู้เป็นเจ้านาย ท่าทางโงนเงนของเธอทำเอาชายหนุ่มพ่นลมหายใจหนักๆ

“ป่านว่ายัยไมล์น่าจะเมาแล้วนะ พามันกลับบ้านดีกว่าไหมคะ”

“เดี๋ยวผมไปจ่ายค่าเครื่องดื่มแล้วจะกลับมารับคุณหนู” คลินต์ทิ้งท้ายเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปจ่ายค่าเครื่องดื่มที่แคชเชียร์และกลับมาที่โต๊ะอีกครั้งในอีกสิบนาทีต่อมา “คุณหนูกลับได้แล้วครับ”

“อื้อ! ไอ้ซื่อบื้อ ฉันยังไม่กลับ!” ไมล่าปัดเสื้อคลุมของเธอที่คลินต์หยิบจากโซฟาขึ้นมาคลุมไหล่ให้ออกอย่างแรง แล้วหยิบแก้วเครื่องเหล้าขึ้นมากระดกดื่มรวดเดียวจนหมด

“ถ้านายกลับมาแล้วรู้ว่าคุณหนูออกมาดื่มเหล้าจะโดนดุนะครับ”

“พี่ไมค์ไม่ดุฉันหรอก มีแต่นายนั่นแหละที่ดุฉัน” คนตัวเล็กพึมพำเสียงเบา แล้วทิ้งศีรษะลงบนแผงอกของมือซ้ายหนุ่มอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว มือหนาดันศีรษะทุยเล็กออกห่างตัวเบาๆ เพราะสิ่งที่เธอทำมันเป็นการกระทำที่ไม่สมควร

“แกกลับไปได้แล้วยัยไมล์ เมาเป็นหมายังจะดื่มอยู่อีก”

“ฉันมาดื่มก็ต้องเมาสิ แกก็ดื่มด้วยอย่าให้ฉันดื่มคนเดียวนะป่าน”

“ฉันจะกลับแล้ว เที่ยงคืนแล้ว”

“งั้นแกก็กลับไปก่อนเลย ฉันยังไม่กลับ”

“แกนี่มันดื้อจริงๆ ยัยไมล์” สายป่านกลอกสายตาให้กับความเอาแต่ใจของเพื่อนรัก ก่อนจะเหลือบสายตามองเจ้าของร่างสูงที่ยังยืนอยู่ใกล้ๆ “อุ้มมันกลับไปเลยดีไหมคะ ยัยไมล์มันรั้นพูดยังไงมันก็ไม่ฟังหรอกค่ะ”

“คุณกลับก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมอยู่กับคุณหนูเอง”

“งั้นป่านขอตัวกลับก่อนนะคะ พอดีพรุ่งนี้มีธุระ” คลินต์ทำแค่เพียงพยักหน้าเบาๆ อย่างไม่ได้สนใจมากนัก หลังจากสายป่านเดินออกไปจึงดึงความสนใจมาที่ผู้เป็นเจ้านายอีกครั้ง

“กลับได้แล้วครับคุณหนู”

“อย่ามาสั่งฉันนะ!” คนตัวเสียงโวยวายเสียงดัง แล้วหยิบเสื้อคลุมขึ้นมากอดแนบอก ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้เธอรู้สึกร้อนวูบวาบในร่างกาย

“อยากให้ผมรายงานนายใช่ไหมครับ”

“ไอ้ขี้ฟ้อง!” ไมล่าโพล่งต่อว่าอย่างหงุดหงิดแล้วกระชากคอเสื้อของคลินต์อย่างแรงจนใบหน้าแทบจะแนบชิดกัน ทั้งเธอและเขารับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน กลิ่นบุหรี่อ่อนๆ จากลมหายใจของมือซ้ายหนุ่มทำให้หญิงสาวรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้รังเกียจแต่กลับมองว่ามันมีเสน่ห์

“ถอยออกไปครับ”

“นายรังเกียจฉันเหรอ”

“ผมบอกให้คุณหนูถอยออกไป” มือซ้ายหนุ่มเอ่ยสั่งผู้เป็นเจ้านายเสียงเข้มเมื่อเธอเริ่มทำตัวเลอะเทอะโดยการเขยิบตัวเข้ามาใกล้เขามากกว่าเดิม

“ทำไมนายต้องรังเกียจฉัน”

“ผมไม่ได้รังเกียจคุณหนู รู้แล้วก็ช่วยออกห่างจากผมด้วยครับ”

“นายโกหก เมื่อก่อนนายไม่ปากร้ายใส่ฉันขนาดนี้”

“ผมเป็นแบบนี้ของผมมานานแล้ว”

“นิสัยไม่ดี…” ริมฝีปากเล็กพึมพำเสียงเบากับตัวเองแทบไม่ได้ศัพท์ ก่อนจะทิ้งศีรษะลงบนบ่าแกร่งเมื่อรู้สึกหนักอึ้งจนทรงตัวไม่อยู่

“คุณหนูเมามากแล้วกลับเถอะครับ” เมื่อไม่มีเสียงตอบรับกลับมือซ้ายหนุ่มจึงจำใจอุ้มร่างเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาวเดินออกมาที่รถยนต์ของตัวเอง จัดการวางเธอลงบนเบาะข้างคนขับแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยให้จนเสร็จสรรพ

หญิงสาวยกมือขึ้นมานวดคลึงขมับเบาๆ เพื่อคลายอาการมึนเมา เหลือบมองคนตัวสูงที่เพิ่งหย่อนตัวนั่งลงบนเบาะคนขับเล็กน้อย ก่อนจะหลับตาลงผล็อยหลับไปในที่สุด

@เพนต์เฮาส์

นานหลายนาทีที่ชายหนุ่มเอ่ยปลุกคนตัวเล็กที่นอนหลับสนิทจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ แต่ไม่มีท่าทีว่าเธอจะตื่นขึ้นมาเลย เขาจึงตัดสินใจอุ้มเธอในท่าเจ้าสาวเดินขึ้นมาบนชั้นสองของบ้าน ตรงมาที่ห้องนอนของไมล่าอย่างรวดเร็ว

คลินต์วางผู้เป็นเจ้านายลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน ก่อนจะถอดรองเท้าส้นสูงของเธอเดินไปวางไว้ที่ชั้นวางรองเท้าใกล้ๆ จากนั้นจึงเดินกลับมาดึงผ้าห่มคลุมร่างของเธอไว้ ทำท่าเตรียมเดินออกจากห้องนอน แต่คนเมากลับรั้งข้อมือของเขาไว้เสียก่อน

“คุณหนูต้องการอะไรครับ”

“มีเซ็กซ์กับฉันไหม”

“ผมบอกว่าอย่าพูดอะไรไร้สาระ” คนโดนปรามยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้านพร้อมกับก้าวขาลงจากเตียงหยัดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“ที่นายทำท่ารังเกียจฉันเพราะกลัวหวั่นไหวให้ฉันใช่ไหม” เจ้าของความสูงหนึ่งร้อยแปดสิบแปดเซนติเมตรหลุบตามองหญิงสาวที่ก้าวขาเดินเข้ามาประชิด ยกมือโอบรอบลำคอหนาจนหน้าอกขนาดใหญ่แนบชิดกับร่างกายของเขา “ลืมจูบของเราไปหมดแล้วเหรอ”

_______________

#####กรี๊ดดดดดด~ ลูกสาวฉันเป็นคนใจกล้าค่ะ 555555555555555555 เขามีซัมติงอะไรกันมาก่อนรึเปล่าคะ เอ๋?

**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ ไรท์อ่านทุกคอมเมนต์งับบ***

แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลก์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ