ROARING LION ใต้เงาราชสีห์

• ROARING LION ใต้เงาราชสีห์ •

ณ โรงแรมหรูใจกลางฮ่องกง

เสียงดนตรีคลาสสิกบรรเลงแผ่วเบาออกมาจากห้องโถงใหญ่ของโรงแรมหรูใจกลางฮ่องกง เสียงพูดคุยหัวเราะของแขกผู้มีเกียรติที่เดินสวนไปมา ปะปนกับเสียงแก้วแชมเปญที่ชนกัน สร้างบรรยากาศที่ดูเหมือนจะสุขสันต์... แต่ภายในห้องแต่งตัวด้านหลังกลับเป็นอีกโลกหนึ่งโดยสิ้นเชิง

หลังจากที่ช่างแต่งหน้าและทำผมเดินออกไปจนหมด เหลือเพียงแค่ลิเดียคนเดียวที่ยืนอยู่หน้ากระจกเงา เธอจ้องมองตัวเองในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์ ทั้งน้ำตาคลอเบ้า แต่ก็ไม่กล้าจะร้องไห้ออกมาในตอนนี้

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัว กังวล และทุกข์ใจ เกินกว่าจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ มือเล็ก ๆ ของเธอสั่นเทาเล็กน้อย

ก๊อก ก๊อก…ก๊อก เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ลิเดียก็รีบเช็ดน้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ทันที

“เข้ามาได้เลยค่ะ” เธอขานตอบไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

แอ๊ด ~ เสียงประตูบานใหญ่เปิดออกอย่างช้า ๆ

“ผมเองนะครับ คุณหนู” เสียงนั้นทำให้ลิเดียยิ้มออกมาได้เล็กน้อย เธอรีบเดินตรงเข้าไปหาเขาทันที เพราะเขาเป็นเพียงคนเดียวที่เธอไว้ใจ และเชื่อใจที่สุดในที่แห่งนี้

“พี่ดิน ~”

“ได้ข่าวพี่ลีอองรึยังคะ?” ลิเดียเอ่ยถามด้วยความหวัง

“.... ยังไม่ได้ข่าวอะไรเลยครับคุณหนู” ร่างสูงในชุดสีดำสนิทส่ายหน้าเบา ๆ ใบหน้าของเขาฟกช้ำ ตาบวมโปน และเดินกะเผลกอย่างเห็นได้ชัด

“..” ลิเดียเม้มปากอีกครั้งอย่างสุดจะกลั้น เธอไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าตอนนี้โชคชะตาชีวิตกำลังเล่นตลกอะไรกับเธออยู่กันแน่น

“ผมขอโทษนะ... ขอโทษที่ช่วยเหลืออะไรคุณหนูไม่ได้เลย” ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอและโค้งคำนับสุดหัวใจ

“ขอโทษที่ปกป้องคุณหนูไม่ได้เลย...”

“ไม่ต้องขอโทษเลยค่ะ พี่ดินทำดีที่สุดแล้วนะ!” ลิเดียพยายามยิ้มบาง ๆ ทั้งที่น้ำตาคลอเบ้าตา

“ถ้าไม่ได้พี่ดิน ป่านนี้เดียก็คงไม่มีลมหายใจไปนานแล้ว” ดวงตาของเธอฉายแววแห่งความปวดร้าว แต่ก็ยังพยายามปลอบอีกฝ่ายว่าไม่เป็นไร และยิ้มตอบรับไปทั้งน้ำตา

“คุณหนู...” ดินเงยหน้ามองคุณหนูของเขาในชุดเจ้าสาวและขบกรามแน่น ทั้งสองคนเงียบกันไปสักพักใหญ่ ๆ จนท้ายที่สุดแล้ว ดินกำหมัดแน่นและพยายามลุกขึ้นทั้งที่ขาของเขาแทบไม่มีแรงใด ๆ

“คุณหนูอยากหนีไปไหม?” เขาพูดออกมาทั้งที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว

“ผมพาคุณหนูหนีไปได้นะ ตอนนี้เรายังหนีทันนะครับ” เขาย้ำอีกครั้งและมองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องพักสุดหรู

“ไม่ค่ะ...เดียจะไม่หนีไปไหนทั้งนั้น”

“เพราะที่นี่คือที่ที่ปลอดภัยที่สุดแล้ว พี่ดินบอกเดียเองไม่ใช่เหรอว่า ใต้ร่มเงาเลโอนาร์ด จะไม่มีใครกล้าทำร้ายเราทั้งนั้น”

“และการแต่งงานครั้งนี้...คือทางเลือกเดียวที่จะทำให้พี่ลีออง และทุก ๆ คนปลอดภัย” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ เธอเหลือบมองบาดแผลและร่องรอยการต่อสู้ต่าง ๆ บนตัวของคนตรงหน้า ทำให้เธอเจ็บปวดไม่แพ้กัน

“ดังนั้นเดียจะไม่มีวันเปลี่ยนใจค่ะ” เธอยังคงยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

ทางด้านคนฟังเองก็กัดฟันแน่น เขารู้ดีว่าทางเลือกนี้มันไม่ยุติธรรมเลยสำหรับเธอสักนิด แต่ตอนนี้มันเหมือนทั้งสองคนเดินทางมาถึงทางตันแล้วจริง ๆ มันไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีไปกว่าร่มเงาแห่งนี้แล้วจริง ๆ

ปัง!! ประตูบานใหญ่ของห้องพักหรูถูกเปิดออกอย่างแรงจนเกือบกระแทกผนังดังสนั่น

“อาลัยอาวรณ์เสร็จรึยัง?” ร่างสูงในชุดสูทเจ้าบ่าวเดินถือขวดเหล้าตรงเข้ามาทักทายทั้งคู่ มืออีกข้างโอบเอวสาวลูกครึ่งหน้าสวยที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสุดแสนจะบาง ที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทั้งคู่เพิ่งทำอะไรกันมา เพราะนอกจากผมเผ้าเธอจะยุ่งเหยิงแล้ว แม้แต่รองเท้าที่จะสวมใส่ออกมาจากห้องยังไม่มีเลย

“คุณ...” เมื่อเห็นว่าเขาคือใคร เธอก็รีบหลบสายตาและมองไปทางอื่นในทันที

“…คุณไลออน” ดินโค้งคำนับเขาตามระเบียบที่ควรเป็น เพราะเขาเป็นเพียงแค่ลูกน้องคนสนิทของพี่ชายลิเดีย ส่วนผู้ชายที่เพิ่งเดินเข้ามาเขาเป็นถึงหัวหน้าแก๊งมาเฟีย เลโอนาร์ด แห่งฮ่องกง รวมถึงยังเป็นว่าที่เจ้าบ่าวของคุณหนูของเขาอีกด้วย

“ถ้ามึงรักกันมาก ๆ ทำไมไม่ลองยิงตัวตายไปพร้อมกันดูล่ะ” ใบหน้าของเขาบ่งบอกถึงความไม่ยินดียินร้ายใด ๆ ดวงตาดุดันจ้องมองเจ้าสาวตรงหน้าแบบหัวจรดเท้า และกระตุกยิ้มเล็กน้อย รังสีความอำมหิตแผ่ซ่านมาถึงตรงที่ลิเดียยืนอยู่จนเธอผวาก้าวถอยหลังอย่างลืมตัว

“กูว่ามันโรแมนติกดีนะ” ไลออนเอ่ยทักทายว่าที่เจ้าสาวของเขากับลูกน้องคนสนิทของเธอ แต่มืออีกข้างก็ยังคงลูบเอวสาวในอ้อมแขนไปด้วยไม่ห่าง

ลิเดียไม่กล้าพูดคุย มองหน้า หรือแม้แต่อยู่ใกล้เขาเลย แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันแต่งงานของทั้งคู่ก็ตาม

“นี่คุณไลออนกำลังพูดเรื่องอะไรเหรอครับ?” ดินรีบเอ่ยอธิบายปกป้องคุณหนูของเขาทันที

“ระหว่างผมกับคุณหนูไม่เคยมีอะไรเกินเลยกว่าเจ้านายกับลูกน้องอย่างแน่นอนครับ!” ดินยืนยันความบริสุทธิ์ของคุณหนูไปด้วยเกียรติทั้งหมดที่เขามี

“และที่ผมมาพบคุณหนู ก็เพื่อจะ... (ดิน) / แสดงความยินดีงั้นสิ? (ไลออน)” ไลออนหัวเราะลั่นและพูดแทรกขึ้นในระหว่างที่ดินกำลังเอ่ยอธิบาย

“คิดว่ากูโง่เหรอที่ดูไม่ออกว่า...มึงกับคุณหนูของมึงเอากันจนหน่ำใจไปกี่น้ำต่อกี่น้ำแล้วกว่าจะถึงวันนี้” ร่างสูงใช้สายตามองทั้งคู่สลับกันไปมาอย่างจงใจหมิ่นเกียรติของเธอ

“กูต้องยินดีที่ได้ของเหลือเดนจากมึง มาเป็นภรรยาแต่งงั้นสิ?” ไลออนมองลิเดียแบบหัวจรดเท้าและพูดใส่หน้าเธอด้วยถ้อยคำที่หยาบคายและไม่ไว้หน้าซึ่งกันและกันแม้แต่นิด

“นี่คุณไลออน!! ช่วยพูดจาให้เกียรติเจ้าสาวของคุณด้วยนะ” ดินโมโหที่อีกฝ่ายดูหมิ่นคุณหนูของเขาจึงพลั้งปากพูดกระแทกเสียงกลับไปอย่างเอาเรื่อง

“ให้เกียรติงั้นเหรอ?” ไลออนหัวเราะลั่นมองทางลิเดียอีกครั้ง

“กะหรี่ที่ยืนข้างกูตอนนี้ยังมีคุณค่า ยังมีราคามากกว่าคุณหนูของมึงเลย” ไลออนโอบไหล่สาวข้างกายของเขาและกัดที่หัวไหล่ของเธอเบา ๆ

ลิเดียกัดริมฝีปากตัวเองแน่น เธอรู้ว่าเขากำลังดูถูกและเหยียดหยามเธอสารพัด แต่จะทำอย่างไรได้เมื่อเธอไม่กล้าจะเอ่ยอธิบายหรือเถียงอะไรเลย เพราะเธอเองก็รู้ดีว่าสถานะของตัวเองตอนนี้คืออะไร

“นี่มันจะมากไปแล้วนะครับ!” ดินพลั้งปากตะคอกกลับไปอย่างหมดความอดทนกับคำพูดและการกระทำของคนตรงหน้า แต่ยังไม่ทันที่เขาจะถึงตัวอีกฝ่าย หมัดหนักที่สวมด้วยแหวนเงินรูปหัวสิงโตกระแทกเข้าที่ใบหน้าของดินจนเขาหน้าหงาย ปากแตกเป็นรอยแผลเห็นลึกไปถึงเนื้อด้านใน

ตุ๊บ!!

“พะ...พี่ดิน!” ลิเดียอุทานขึ้นมาอย่างตกใจ พร้อมทั้งรีบเข้าไปพยุงคนของตัวเอง แต่กลับมีกระบอกปืนที่จ่ออยู่ตรงหน้าของดินพอดี

แกร๊ก!

“กูเป็นคนช่วยชีวิตมึงไว้... กูก็เอาชีวิตมึงคืนได้เหมือนกัน!” ปลายนิ้วเรียวยาวสอดเข้าที่ตำแหน่งเตรียมลั่นไก

“ยะ...อย่านะคะ...อย่าฆ่าเขานะ” ลิเดียรีบเอาตัวไปขวางทางปืนทันที เธอยกมือไหว้ขอชีวิตให้ดินด้วยน้ำตาเอ่อล้น

“ฉันขอโทษแทนคนของฉันด้วยค่ะ...ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ” เธอน้ำตาไหลออกมาทั้งที่กลัวมาก ๆ แต่เธอก็ยอมเสี่ยงเพราะเธอรู้ว่าเวลาที่เขาโกรธ เขาสามารถฆ่าคนได้ราวกับผัก ปลาจริง ๆ

“ว้าว...ละครเรื่องนี้ชักสนุกแล้วสิ เธอว่าไหม?” ไลออนกระตุกยิ้มหันไปถามสาวข้างกายของเขา ยิ่งลิเดียหวาดผวามากเท่าไร เหมือนเขาเองจะยิ่งสะใจมากเท่านั้น

“พี่ดิน...ออกไป...รีบออกไปจากที่นี่ตอนนี้ซะ!” ลิเดียหันกลับไปบอกกับลูกน้องของตัวเองทันที

“แต่คุณหนู!” ดินเป็นห่วงลิเดียมากจนไม่กล้าทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง

“พี่ดินจะขัดคำสั่งของเดียใช่ไหม? ไป!!” เธอหันไปขึ้นเสียงอีกครั้ง เพื่อให้ดินรีบออกไปจากห้องนี้ เพราะไม่อยากให้เขาต้องเจ็บตัว ดินนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะก้มศีรษะอย่างเสียไม่ได้ แล้วเดินถอยหลังออกไป

“เธอคิดว่าฉันไม่กล้ายิงเธอรึไง?” ไลออนจ่อปืนไล่ตามหลังของดินไปติด ๆ ขณะที่ลิเดียก็เดินเอาตัวเองมายืนบังจนดินเดินหายออกไปจากห้องแล้วจริง ๆ เธอถึงจะเริ่มหายใจได้โล่งอกมากขึ้น

แกร๊ก!! ปืนกระบอกสีดำสนิท กดจ่อลงที่เนินอกด้านซ้ายของเธอแบบเน้น ๆ

“…” ลิเดียเม้มปากยืนเกร็ง ขาทั้งสองข้างไม่สามารถก้าวไปทางไหนได้เลยเมื่อถูกกระบอกปืนของจริงจ่อตรงเข้าที่อกซ้ายที่ตรงกับขั้วหัวใจของเธอพอดี หญิงสาวหลับตาปี๋ด้วยความกลัวจนแทบยืนไม่ไหว

“พลิ้ว พลิ้ว พลิ้ว!” ไลออนผิวริมฝีปากตัวเองคล้ายเสียงปืนออกมา เพื่อข่มขวัญอีกฝ่าย เขาหัวเราะอย่างสะใจให้กับคนตัวเล็กที่ยืนหน้าซีดตัวสั่นด้วยความกลัวแบบสุดขีด

ไลออนโยนปืนของเขาลงบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์แต่งหน้าแต่งผมเจ้าสาวที่วางเกลื่อนอยู่ เขาล้วงหยิบคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋าเสื้อตัวเองและยื่นให้กับคู่ขาที่เขาลากลงมาด้วยนั้น

“ขึ้นไปนอนรอที่ห้องเดิมนะ... เสร็จธุระแล้วฉันจะตามไป” ไลออนพูดไปก็โน้มใบหน้าเข้าไปจูบหญิงสาวในชุดคลุมอาบน้ำอย่างดูดดื่ม ต่อหน้าต่อตาเจ้าสาวของเขาที่ดูไร้ความเกรงใจใด ๆ และธุระที่เขาพูดถึงก็คือการแต่งงานนี่เอง

“แล้วถ้าอยากได้อะไรในโรงแรม ก็ลงบิลฉันไว้ได้เลย...ส่วนค่าตัวฉันวางไว้บนหัวเตียงแล้วนะ” ร่างสูงดูดปากอีกฝ่ายจนหนำใจแล้วก็ไม่ลืมลูบล้วงบีบหน้าอก ล้วงเปิดเสื้อผ้ากันอย่างไม่มีความละอายใด ๆ ต่อหน้าของลิเดียที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย

“ได้ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับก่อนจะเซตทรงผมและผูกเชือกมัดเอวใหม่

“….” ลิเดียยืนตัวแข็งทื่อ เธอหันหน้ามองไปทางอื่นอย่างไม่ใส่ใจ แต่ทว่า...คู่ขาคนโปรดของเขาดันตั้งใจเดินมาหยุดตรงหน้าของเธออีกครั้ง

“อ๋อ...เกือบลืมไปเลยค่ะ ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ” หญิงสาวคนนั้นตั้งใจที่จะพูดจาแดกดันใส่เธอ โดยที่ไลออนก็ยืนมองทุกอย่างด้วยสายตาที่เรียบเฉย

“ขอบอกเลยนะว่า...ห้องหอสำหรับบ่าวสาวคืนนี้ วิวสวยมาก ๆ เลยค่ะ”

“แถม...เตียงก็นุ่มมากด้วย”

“เธอน่าจะชอบเหมือนกันนะ” เธอเอ่ยและเดินไปจุ๊บแก้มไลออนทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ช่างเป็นงานแต่งงานที่สุดแสนจะมงคลจริง ๆ เจ้าบ่าวลากสาวขายบริการขึ้นไปประเดิมห้องหอ ก่อนถึงเวลาส่งตัวเจ้าสาวเสียด้วยซ้ำ

“เธอนี่เก่งเหมือนกัน... ที่สามารถเสนอตัวมาเป็นเครื่องทำลูกให้กับตระกูลของฉันได้สำเร็จ” ไลออนพูดเสียงเรียบ ดวงตาคมกริบของเขาจับจ้องที่เธออย่างเย้ยหยัน

ลิเดียจ้องมองเขา น้ำตาเธอเอ่อล้นในดวงตา เธอกลืนก้อนสะอื้นลงในลำคอ พยายามหาคำพูดตอบ

“คุณก็น่าจะรู้ว่าฉันเอง...ก็ไม่มีทางเลือกอื่น” เธอกลั้นสะอื้น สายตาของเธอสั่นระริกไปมาราวกับเด็กหลงทาง

“ไม่มีทางเลือกงั้นเหรอ?” ไลออนหัวเราะเสียงแหบ พลางก้าวเข้ามาใกล้จนใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากเธอไม่เท่าไร ลมหายใจร้อนของเขากระแทกใส่หน้าเธอ อบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้าและบุหรี่ที่ยังไม่จางหายไป

ลิเดียสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ใบหน้าของเธอซีดเผือดแทบไม่มีเลือด มือของเธอกำเข้าหากันแน่น พยายามจะไม่แสดงความกลัวออกมา แต่คำพูดในหัวของเธอไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้เลย เพราะเธอกลัวไลออนจนพูดอะไรไม่ออกเลยจริง ๆ เธอไม่กล้าสบตาเขาเลยด้วยซ้ำไป

“สิ่งที่ฉันทำในตอนนี้...ฉันก็แค่รับข้อเสนอของคุณพ่อกับคุณแม่คุณเท่านั้นเอง” ลิเดียก้มหน้าลงและอธิบายในมุมของเธอไปด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“เธอปฏิเสธได้...แต่เธอไม่ทำต่างหาก!” เขาคำรามลั่น เพราะเขาเองก็ไม่ต้องการผูกมัดอะไรกับคนตรงหน้าเลยสักนิด ลิเดียเป็นผู้หญิงในแบบที่ไลออนไม่ชอบ ไม่มอง และไม่ใช่สเปกของเขาเลย

“เธอมันขี้ขลาด ขี้กลัว ขี้แพ้...ยิ่งมองเธอฉันก็เกลียดมากขึ้นทุกที!”

“ยิ่งเห็นหน้าก็ยิ่งรำคาญลูกตา”

“เอาเป็นว่าฉันขอโทษแล้วกันนะคะ ขอโทษที่น่ารำคาญและทำให้คุณไม่พอใจ” ลิเดียตัดบทไปด้วยคำขอโทษ เพราะเธอไม่อยากจะเถียงหรือหาเรื่องอะไรต่อจากนี้

“เธอมันเจ้าบทบาท เจ้าน้ำตา อ่อนแอ ขี้ประจบ อย่าคิดนะว่ามีแม่ฉันถือหางแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอน่ะ” ไลออนชี้หน้าว่าให้เธอด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“...ใกล้เวลาแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ” ลิเดียข่มความเจ็บปวดไว้ลึกสุดใจ และพยายามที่จะตัดบทเดินหนีจากมาเฟียหนุ่มสุดโหดเช่นเขาให้ได้

หมับ! ไลออนคว้าแขนเล็ก ๆ ของหญิงสาวเอาไว้แน่น

“นี่เธออยากแต่งกับฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ?” ไลออนบีบแขนของเจ้าสาวแรงจนแขนแทบจะหัก

“คุณก็น่าจะรู้เหตุผลดีอยู่แล้ว...เลิกถามฉันเถอะค่ะ” ลิเดียกัดฟันตอบกลับไปแบบส่ง ๆ และพยายามที่จะดึงแขนของเธอคืนจากฝ่ามือหนาของเขา

หมับ! เขาปล่อยมือที่บีบแขนออกและคว้าจับที่ปลายคางของหญิงสาวแทน

“เหอะ ๆ” เสียงหัวเราะที่เยือกเย็นเค้นออกมาจากลำคอของเขาอีกครั้ง

“รู้อะไรไหมว่าขนาดพวกกะหรี่ที่ขายตัวในผับของฉัน” ไลออนยิ้มเหยียด มองดูเธออย่างเหยียดหยาม

“ยังมีเกียรติ...มีคุณค่ามากกว่าเธอตอนนี้เลย!” เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม ใช้มือหยาบกระด้างบีบใบหน้าเธอแรงมากขึ้นจนอีกฝ่ายแทบไม่สามารถจะขยับริมฝีปากพูดอะไรได้เลย

“เพราะหลังจากที่โดนเอาแล้ว...ผู้หญิงพวกนั้นยังได้ค่าตัว ค่าสึกหรอของส่วนนั้น!”

“แต่กับเธอในตอนนี้ ต่อให้เธอใส่ชุดเจ้าสาวราคาแพงแค่ไหน” ไลออนยิ้มเหยียดพลางจับคางเธอบีบแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหดเขาบังคับให้เธอมองตรงเข้ามาในดวงตาสีเทาเข้มของเขาแบบชัด ๆ

“สุดท้ายเธอมันก็แค่ของฟรี!!” พร้อมกับใช้ปลายนิ้วหนา ๆ ขยี้ลิปสติกที่ริมฝีปากสวยของเธอ และเอาขึ้นมาป้ายเขียนตัวอักษรสี่ตัวบนหน้าผากของเธอ F R E E

“ที่ไร้ค่า ไร้ราคาที่แม้แต่กะหรี่ขาย x ยังมีค่ามากกว่าเธอเลยด้วยซ้ำไป” เขาปล่อยคางของเธออย่างแรงก่อนจะตั้งใจเดินเหยียบชายกระโปรงชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดไปแบบเน้น ๆ

“ฉันจะทำให้เธอเข้าใจคำว่า...ตกนรกทั้งเป็น มันเป็นยังไง” ไลออนพูดทิ้งท้ายเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้เจ้าสาวยืนร้องไห้อยู่แบบนั้นเพียงลำพัง

เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงตรงหน้าเธอ แต่เธอทำอะไรไม่ได้ นอกจากยืนอยู่ในความสิ้นหวังและความเจ็บปวดที่ไร้ที่สิ้นสุด

‘ตราบใดที่เธอเป็นคนของ เลโอนาร์ด ทุกคนที่เธอรักจะปลอดภัย...ใต้ร่มเงานี้’

‘และแม้มันจะแลกมาด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส แลกมาด้วยการถูกเหยียบย่ำในศักดิ์ศรีมากเพียงใด เธอก็ต้องทนให้ได้’

_________ ใต้เงาราชสีห์ _________