ตอนที่ 2

ลีนาตอบซื่อๆ ไม่ได้สงสัยในความคิดหื่นของผู้คุมนักโทษคนนี้ ถ้าหล่อนเงยหน้าขึ้นมาสักนิด จะเห็นดวงตากลัดมันของผู้คุมนักโทษ

กระทั่งเสียงมันเผลอกลืนน้ำลายลงคอ เสียงดังเอื๊อกด้วยความลืมตัว ตอนนั้นลีนาจึงได้รู้ว่าในใจของมันกำลังคิดอะไร หล่อนรีบเอามือหนีบคอเสื้อ กระชับเข้าหากัน

ในเวลาต่อมา

เมื่อถึงคิวเข้าเยี่ยมของลีนา

“เปโดร… ”

ลีนาร้องเรียกชื่อสามี สองสัปดาห์แล้วที่หล่อนไม่ได้มาเยี่ยมเขา

แม้ชีวิตของคนในคุกจะลำบาก หากแต่ชีวิตของคนที่อยู่นอกคุกอย่างลีนาก็ไม่ง่ายนัก หล่อนต้องผ่านแต่ละวันไปด้วยหัวใจอันเข้มแข็งและต่อสู้ ด้วยทุกวันนี้ลีนาต้องออกไปขายของเล็กน้อยๆ ที่หน้าโรงงานผลิตน้ำตาลเพื่อหารายได้ยังชีพ เสร็จจากขายของก็ต้องรีบกลับมาดูแลลูกชายที่ฝากป้าข้างบ้านให้ช่วยเลี้ยงไว้โดยจ่ายเงินค่าจ้างซึ่งไม่มากนัก

“คิดถึงคุณจัง”

เสียงของเปโดรเต็มไปด้วยความรู้สึก ช่องกลมเล็กๆ ที่เจาะเอาไว้พอให้เสียงลอดผ่าน ไม่อาจทำให้มือของหล่อนกับเขาเอื้อมมาจับกันได้ ทั้งที่ลีนาคิดถึงสามีใจจะขาด

ครั้นเมื่อได้มาเจอ ได้มาเห็นหน้า ก็เกิดความรู้สึกถวิลหาสัมผัสของบุรุษเพศที่หายไปจากชีวิตของหล่อนนานนับปี หลังจากสามีต้องเข้ามาอยู่ติดอยู่ในคุกด้วยข้อหาร้ายแรงถึงฆ่าคนตาย

ด้วยมีเวลาจำกัด ทั้งสองพูดคุยกันได้ไม่นานก็ต้องจาก ด้วยยังมีญาติคนไข้รายอื่นๆ ต่อแถวยาวรออยู่ และกฎของการเข้าเยี่ยมก็ระบุไว้ชัดเจน ว่าผู้ต้องขังออกรับการเยี่ยมญาติได้คนละหนึ่งครั้งต่อวัน ครั้งละสิบนาทีเท่านั้น

“ฉันกลับก่อนนะคะ”

หล่อนยกมือ แตะมือเขาผ่านกระจกกั้น

“ลีนา… ไม่ต้องมาบ่อยก็ได้ สองเดือนมาครั้งก็ได้ ดูแลตัวเองนะ”

มีความกังวลในน้ำเสียงของเปโดร

“ทำไมคะ… คุณไม่คิดถึงฉันหรือยังไง?”

ลีนาสงสัย

“มันไม่ใช่อย่างนั้น”

เปโดรรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลของผู้คุ้มนักโทษชุดใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาแทนที่ชุดเดิม เป็นผู้คุมชุดใหม่ที่ดูจะเลวร้ายกว่าเก่า

“ที่นี่ไม่ปลอดภัย… ถ้าเลือกได้ผมก็ไม่อยากให้คุณมา”

สีหน้าของเปโดรเป็นกังวล ลีนาเดาว่าเขาคงรู้เห็นอะไรมาสักอย่าง จึงไม่อยากให้หล่อนเข้ามาเยี่ยม

“อย่าคิดมากเลยนะ ฉันคิดถึงคุณ ถ้าสะดวกเมื่อไรฉันจะมาเยี่ยมอีกนะคะ”

ลีนาข่มน้ำตาไม่ให้ไหล กลั้นใจบอกลาแล้วนั่งเรือออกมาจากเรือนจำที่ตั้งอยู่บนเกาะกลางทะเล รอบๆ มีกำแพงอิฐสีเทาทะมึนโอบล้อมคุกที่ซ่อนอยู่ภายใน รอบๆ เป็นผืนน้ำสีครามกว้างไกลสุดหูสุดตา

ตอนเย็นของวันเดียวกันนั้น

ที่ห้องผู้คุมนักโทษ ภายหลังจากหมดเวลาเยี่ยมแล้ว ด้วยห้องขังของเปโดรอยู่ติดกับห้องพักผู้คุมนักโทษ ทำให้เขาแอบเห็นเหตุการณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นข้างในห้องนั้น

“โอ้ว… ซี้ด… โอ้ว… ซี้ด… ”

‘เสียงอะไร’

หัวใจของเปโดรเต้นแรง รีบขยับลงจากเตียงนอนแล้วเดินมาที่มุมด้านขวา แนบดวงตากับกรงขัง ชำเลืองไปมองในห้องพักของผู้คุมที่กำลังมีเสียงครางครวญดังออกมา ประตูที่เปิดอ้าเอาไว้เพราะความรีบร้อนของคนข้างใน ทำให้เปโดรเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นข้างใน

“โอ้ว... ”

เปโดรอุทาน ตกใจจนต้องยกมือขึ้นปิดปากกับสิ่งที่เห็น มือใหญ่ของผู้คุมหื่นกำลังเลิกชายกระโปรงของเมียนักโทษคนหนึ่งที่เข้ามาเยี่ยมผัว สภาพของหล่อนโดนจับคว่ำอยู่กับพนักโซฟา กระโปรงถูกเลิกขึ้นมากองอยู่เหนือก้นกอยอวบขาวหนั่นแน่น

“อ๊า... อูย... อ๊า... อูย...อ๊า... อูย...”

ผู้หญิงคนนั้นร้องครางครวญ เมื่อโดนผู้คุมนักโทษจูบไซ้ก้นขาวๆ ของหล่อน ก่อนจะดันสะโพกให้โยกโย้ไปข้างหน้า แสงไปที่สาดลงมาจากเพดานห้อง ทำให้เปโดรมองเห็นพูเนื้ออวบใหญ่เหมือนส้มโอสีชมพูสองกลีบประกบกันแน่น แอ่นทะลักออกมาจากซอกขาด้านหลังของผู้หญิงคนนั้น นูนเด่นออกมาจากพุ่มขนสีดำระยับ โอบล้อมกลีบงามเอาไว้