บทนำ

ยุคสมัยที่เขาเกิดมา จำได้ว่าดินแดนเทวาและดินแดนมนุษย์ที่ตั้งอยู่ใกล้กับบ้านเกิดเกลียดกลัวปีศาจ ผิดกับสถานที่อื่น ๆ ซึ่งอยู่ไกลออกไปตามทวีปต่าง ๆ นอกจากนี้เขายังเป็นเด็กไม่มีแม่ และบ่อยครั้งก็ต้องมาเห็นพ่อบังเกิดเกล้าแทบจะคุมสติไม่ได้เพราะเครียดเรื่องแม่ของเขามาก

“ไอ้พวกมนุษย์บัดซบ! ไอ้พวกเลว! ข้าเกลียดพวกเจ้า! เอาคนรักของข้าคืนมา! ไอ้พวกชั่ว! ไอ้...ไอ้...” ภาพของคนตรงหน้าที่เอาแต่ฟูมฟายด้วยความเสียใจ อีกทั้งฤทธิ์เหล้าทำให้เด็กชายที่หิ้วตุ๊กตากระต่ายเดินมาใกล้ ๆ รู้สึกสะเทือนใจอย่างบอกไม่ถูก

เวลาผ่านไป คนบางกลุ่มที่ไม่หวังดีก็พยายามใช้จุดด้อยที่เขาไม่มีมาเล่นงาน ถึงแม้จะรู้สึกเจ็บปวดแต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ ต่อให้มีพ่อสนับสนุน สักวันหนึ่งเขาก็ต้องยืนหยัดด้วยตัวเอง ในเมื่อเป็นคนดีไม่ชอบ เขาก็ต้องร้ายตอบโต้คนพวกนั้นกลับ

“หวังว่าคงทำได้ดีไม่เสียหน้าท่านจ้าว พิสูจน์ให้เห็นสิว่าท่านไม่ได้อ่อนแอ ไม่อย่างนั้นท่านคงต้องพึ่งบารมีพ่อไปจนตาย”

ไม่มีวัน! คนอย่างเขาจะต้องอยู่เหนือพวกมันเท่านั้น!

ตลอดเวลายี่สิบปีมานี้ เขาพยายามทำหน้าที่ของตัวเองและรักษาอำนาจที่มีให้ดีที่สุด รวมทั้งช่วยงานพ่ออย่างขยันขันแข็ง ว่าง ๆ ก็จะเฝ้ามองทิศที่ตั้งของแดนมนุษย์ซึ่งเขาจำได้ว่าแม่อยู่ที่นั่น และสักวันเขาจะต้องพบอีกฝ่ายให้ได้ อีกทั้งตอนนี้มีสิ่งใหม่ ๆ เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา เขาจึงอยากไปต่างแดนเพื่อเรียนรู้การใช้ชีวิตที่นั่นสักวัน

แต่ในที่สุดวันนั้นก็มาถึง!

หนังสือพิมพ์ของแดนมนุษย์ซึ่งซื้อมาจากตลาดมืดทำให้ชายหนุ่มผมสีทมิฬซอยยาวระคอหยิบมาอ่านด้วยความสนใจ เมื่อเห็นข่าวพาดหัวหลักตัวเบ้อเร่อ เขาจึงรีบพลิกหน้ากระดาษดูเนื้อหาเต็ม ๆ เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาเช้า ระหว่างจิบชากับทานของว่างรับลมที่ระเบียงหลังห้องมันก็น่าเบื่อเพราะไม่มีอะไรให้ทำ มีหนังสืออ่านสักนิดเหมือนตอนนี้ก็ช่วยคลายความเบื่อหน่ายลงได้บ้าง

“โรงเรียนอันดับหนึ่งในแดนมนุษย์ประกาศรับสมัครนักเรียนใหม่ ตั้งแต่อายุยี่สิบปีขึ้นไป...” นัยน์ตาสีแดงหันมามองนิ้วตัวเองแล้วเริ่มนับอายุ ปีนี้เขาอายุยี่สิบพอดี บวกกับเรียนหนังสือคนเดียวมาตลอด แต่ไม่เคยมีเพื่อน ความอยากรู้อยากเห็นและอยากเปิดหูเปิดตาในต่างแดนทำให้เขาอยากลองไปแดนมนุษย์สักครั้ง

ถึงแม้ว่าที่นั่นจะไม่ต้อนรับปีศาจก็ตาม

“ดีล่ะ จะได้ไปหา 'ยัยนั่น' ด้วย ได้ข่าวว่ามาเรียนที่ประเทศซิลวาเหมือนกัน” คิดได้ดังนั้น ร่างสูงก็รีบลุกไปจัดของใส่กระเป๋า โดยเน้นเฉพาะของที่จำเป็นเท่านั้น อะไรที่คิดว่าไม่ใช้ก็ไม่เอาไปเดี๋ยวมันจะหนักเปล่า ๆ

เขาพร้อมแล้ว ได้เวลาออกเดินทาง!