PLEASE REMEMBER ME -4-【2】

"ฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่อ่ะ"

ฉันพูดอย่างไม่มองหน้า ด้วยอาการที่หนาว ๆ และบวกกับอาการเหมือนจะเป็นไข้ เพราะแฮงค์เหล้าและกิจกรรมที่หนักเกินไปเมื่อคืนนี้อีก

"โอเค แล้วไง?" เขาถามอย่างกวนตีน เล่นจิ้ม ๆ โทรศัพท์หน้าระรื่น

ฉันเห็นเขาเอาแต่นอนเล่นโทรศัพท์ จึงรู้สึกงอนนิด ๆ ที่ไม่สนใจฉันเลย แล้วฉันก็เดินไปที่ประตูทั้ง ๆ ที่ยังใส่ชุดคลุมอาบน้ำบาง ๆ เพื่อออกไปหาซื้อชุด

"เฮ้ยยย จะไปไหนอะ เฌอ" ดีเลย์รีบจากห้องนอนวิ่งมาคว้าแขนฉันด้วยท่าทางตกใจ และเอามือแตะที่หน้าผากของฉัน

"จะออกไปซื้อ ชุดใส่กลับห้องไปนอนพัก เออ และก็ ...เมื่อวานได้ใส่ถุงยางมั้ย" ฉันถามด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ

ดีเลย์ส่ายหน้าไปมา

"แล้วทำไมไม่ใส่ละ นายก็สติดีไม่ใช่หรอ? หรือสักแค่ว่า เอา ๆ ๆ ๆ น้ำแตกก็แยกทาง"

ฉันพูดอย่างเหวี่ยง ๆ ก็ง่ายสำหรับเขาสิ เขาเป็นผู้ชายนิ แล้วดีเลย์ก็เงียบไปทันที ก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอด

"เธอเหมือนจะเป็นไข้เลยนะ" เขาพูดขณะที่โอบกอดฉันอยู่

"ปล่อย !!!" ฉันพยายามดันเขาออก

"ใครจะบ้าปล่อยให้เมียใส่ชุดคลุมอาบน้ำบาง ๆ แบบนี้ออกไปไหนละ" เขาพูดก่อนจะลูบหัวเบา ๆ

"ฉันหวงเธอมากนะเฌอ" ดีเลย์พูดเสียงเข้ม

ติ๊งต๊อองงงงงงง เสียงออดหน้าคอนโดดังขึ้น

"ใครมาอ่ะ" ฉันถามอย่างสงสัย

"เข้าไปรอในห้องก่อน" ดีเลย์พูดก่อนจะผลักฉันเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะปิดประตู

"อ่ะ ของที่สั่ง ล่อแต่เช้าเลยนะมึง" เสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ห้องไม่ได้กว้างมาก ฉันจึงได้ยินแทบทุกคำ

"กูแค่อยากให้มึงมาเห็นกับตาอ่ะ มึงจะได้จ่ายเงินกูมาครบ ๆ" ฉันไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกัน

"ปัญญาอ่อนไอ้ดีเลย์ ระวังเหอะ มึงทำแบบนี้ มึงจะเสียใจทีหลัง" เสียงผู้ชายคนนั้นพูดกับดีเลย์

"ขำ ๆ ปะ ไอ้แวร์ มึงนี่ไปบวชมั้ย พ่อพระมาเชียว อ่ะ ออกไปได้ละ" แวร์ซายด์มางั้นหรอ

แอ๊ดดดด เสียงประตูถูกเปิดออก

"อ่ะ"

ดีเลย์ยื่นถุงเสื้อแบรนด์ ZALA และถุงกระดาษอีกสองสามใบให้กับฉัน ฉันหยิบมันมาดู พบว่าข้างในมีเสื้อผ้าคอนเลกชั่นใหม่ รวมไปถึงเสื้อในกางเกงใน ยาแก้ปวด แก้ไข้ และยาคุม

"วันนี้อยู่กับฉันนะ ไม่ต้องกลับห้องหรอก เธอเหมือนจะไม่สบาย" เขาพูดอย่างอ้อน ๆ

ฉันรับถุงเสื้อผ้าและรีบเดินไปแต่งตัวทันที เขารู้ไซส์ฉันทุกอย่างจริง ๆ เสื้อผ้า แม้แต่บราชั้นใน

หลังจากที่ฉันออกห้องมา ก็พบว่าดีเลย์กำลังเปิดยูทูป เหมือนพยายามจะทำกับข้าวงั้นหรอ?

"ที่รัก มานั่งก่อนนะ ตรงนี้ ๆ" ดีเลย์เลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่ง ก่อนที่เขาจะเสิร์ฟข้าวต้มร้อน ๆ ที่ดูน่าจะพอกินได้

"ขอบคุณ" ฉันได้แต่ขอบคุณสิ่งที่เขาทำให้

"กินข้าวต้มก่อนนะ จะได้กินยา และก็พักผ่อนไง" เขาพูดก่อนจะเอื้อมมือมาหยิกแก้มฉันเบา ๆ

"ไปนอนพักก่อนเถอะ ตัวเธอร้อน ๆ นะเฌอ อย่ากลับไปนอนห้องคนเดียวเลย อยู่กับฉันนะ ให้ฉันดูแลเธอ..." เขาดูเป็นกังวลเป็นพิเศษ

ฉันก็มึน ๆ เวียนหัวนิด ๆ และเริ่มเจ็บคอ

"อื้ม โอเค" บอกแล้วไงว่าผู้หญิงอย่างเรา แพ้ความดีแบบนี้แหละ ฉันอยากให้นายดีกับฉันแบบนี้ ตลอดไป...

ดีเลย์ค่อย ๆ ห่มผ้าให้ฉัน ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เตียง...

"ถ้านายนั่งมองหน้าฉันแบบนี้ ฉันคงนอนไม่หลับ" ฉันพูดขึ้น เพราะดีเลย์เอาแต่นั่งมองหน้าไม่ไปไหน

"เธอต้องเป็นของฉันแค่คนเดียวนะ" ดีเลย์พูดด้วยสายตาที่อ่อนโยน

"เวลาฉันรักใคร ฉันรักจริง และรักได้แค่คนเดียว... ฉันจะไม่มีทางเป็นของใครอีกนอกจากนาย" ฉันพูดความจริงในใจออกไปให้เขาได้รู้

ดีเลย์โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ

"ไม่เอา เดี๋ยวนายก็ติดไข้หรอก" ฉันไม่อยากให้เขาป่วยไปด้วยอีกคน

"ทำไมละ ดีซะอีก ป่วยด้วยกัน จะได้นอนพักอยู่ด้วยกัน"

เขาพูดก่อนจะหอมแก้มฉันเบา ๆ และลูบหัวอย่างเอ็นดูจนฉันเผลอหลับไป

ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยาด้วยแหละมั้ง แต่สิ่งที่ปลุกฉันให้ตื่นไม่ใช่อะไร เป็นท่อนแขนหนัก ๆ ที่พาดตัวฉันเอาไว้นี้แหละ

ฉันพยายามมองหน้าโทรศัพท์ของฉัน เพื่อเอามาถ่ายรูปเก็บไว้ แต่แบตโทรศัพท์ฉันดันหมดซะก่อน พลันฉันก็เห็นโทรศัพท์วางอยู่ข้างหมอนของดีเลย์อยู่ ฉันเลยถือวิสาสะหยิบมายืมใช้ถ่ายรูปเจ้าตัว

ใส่รหัสงั้นหรอ?

ฉันลองมั่วรหัสของดีเลย์ ก็ไม่ถูกสักที ถ้าไปจับนิ้วมาสแกน เขาต้องรู้ตัวแน่ ๆ ...ฉันนึกอะไรไม่ออก จึงลองสุ่มมั่ว ๆ ด้วยเลขโง่ ๆ อย่าง... เลขวันเกิดตัวเอง และมันดันเข้าได้เฉยเลย

"นายบ้ารึเปล่า ตั้งรหัสโทรศัพท์เป็นรหัสวันเกิดฉัน"

ฉันได้แต่ยิ้ม ๆ ฉันแอบกดถ่ายรูปดีเลย์รัวๆ ว่าแต่ไหน ๆ ขอเช็ครูปหน่อยดีกว่า แล้วฉันก็ค่อย ๆ เลื่อนดูรูปในเครื่องของดีเลย์ช้า ๆ ...พอพ้นจากรูปของดีเลย์ ก็เป็นวิดีโอภาพมืด ๆ คลิปหนึ่ง ยาวพอสมควร...

ฉันก็อดไม่ได้ที่จะเปิดมันดู...และจากรอยยิ้มก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นน้ำตา...คลิปนี้มัน...