ตอนที่ 7 สร้างหลักฐานเท็จ

ตอนที่ 7 สร้างหลักฐานเท็จ

“มะ หมายความว่าไง” โนรินเงยหน้าสบตาคมของคนตรงหน้า ที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าใบหน้าหล่อของเขาเริ่มมีรอยยิ้มเล็กน้อยผุดมาที่มุมปาก

“ก็ให้ผมช่วยทำให้แผนการคุณสำเร็จ แต่เงินห้าหมื่น เราแบ่งกันคนละครึ่ง” ฝ่ามือหนาทาบทับยันลงไปบนผนังเฉียดผมยาวสลวยของโนรินบนกำแพงแค่นิดเดียว เธอหันไปมองไล่ไปตามท่อนแขนแกร่งของเขา ก่อนที่จะหันกลับมาจ้องคนตรงหน้าอีกครั้ง พลางเชิดใบหน้าขึ้น

“ไม่มีทาง!” โนรินตอบโดยไม่ต้องคิด เรื่องอะไรจะไปยอมแบ่งเงินนั่นให้กับเขา สู้เธอไปลงทุนไปจีบผู้ชายคนใหม่ยังง่ายกว่า ที่สำคัญเรื่องเงินไม่เข้าใครออกใคร ว่าง่ายๆ ก็คือเธองกตัวแม่! ไอ้ที่เธอลงทุนเดินมาจีบผู้ชายแบบเขาก่อนก็เพราะหวังจะได้เงินห้าหมื่นนั่น อยู่ ๆ จะมาบอกให้เธอแบ่งเงินไม่มีทางซะละ

“แต่มันเสียมารยาทมากเลยนะครับ ที่คุณเข้าหาผมเพราะแค่ท้าพนันเพื่อน”

“เสียมารยาทตรงไหน คุณยังไม่ได้เสียอะไรเลย”

“เสียความรู้สึกมั๊งครับ ที่กลายเป็นเกมสนุกๆ ให้ผู้หญิงเข้ามาหาเพียงเพราะเรื่องเงิน”

คำพูดที่ดูเหมือนโยนความผิดให้โนริน ทำให้เธอออกอาการลังเลเพราะเริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองทำผิดจริงหรือเปล่า

โอเคแหละจีบผู้ชายก่อนสมัยนี้ไม่ผิด แต่อาจจะผิดตรงที่เจ้าตัวอย่างเขาคงไม่แฮปปี้กับการที่กลายมาเป็นเครื่องมือในการเดิมพันเกม

หลังจากประมวลความคิดอยู่พักใหญ่ ประกอบกับสายตาคมตรงหน้าที่กดดัน ทำให้โนรินโพล่งออกมา

“โอเค! คนละครึ่งก็ครึ่ง! งั้นคุณช่วยแกล้งทำเป็นว่าฉันจีบคุณสำเร็จ เออ…แล้วก็ เอ่อ…”

“ครับ? ” ใบหน้าหล่อเลิกคิ้วเข้มขึ้น เพราะเห็นโนรินกัดริมฝีปากทำท่าทางลำบากใจ

“เอ่อ…ให้ทำเหมือนว่าคุณเสร็จฉันเรียบร้อยแล้วด้วยได้ไหม”

เธอก้มหน้าอายก่อนจะพูดออกมา แต่ด้วยเพราะเสียงพูดที่เบามากทำให้เขาได้ยินไม่ถนัด

“หืม…ว่าไงนะครับ เสียงเพลงที่นี่มันดังผมไม่ได้ยิน”

“ให้คุณทำเหมือน อ่า เออ คะ คุณ…เสร็จ ฉัน แล้ว” โนรินส่งเสียงพูดพึมพำอีกครั้งหนึ่ง

“อะไรของคุณ! ผมไม่ได้ยิน!”

“โอ๊ย! จะให้พูดมากทำไมนัก! ฉันบอกว่า …คุณเสร็จฉันแล้ว! คุณเสร็จฉันแล้วไงเล่า!”

เธอเงยหน้าตะโกนใส่เขาสุดเสียง กว่าจะรู้ตัวว่ามันดังมากแค่ไหน ก็ต่อเมื่อเห็นสายตาจากคนรอบข้างที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าห้องน้ำก็มองเธอกับเขาป็นตาเดียว

กึก!!

ใบหน้าขาวร้อนผ่าวด้วยความอาย รู้สึกอยากจะมุดหน้าหนีสายตานับสิบ ๆ คู่ที่มองมา แต่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน

เหมือนไอดีนจะรู้ปฏิกิริยานี้ เขาเลยเป็นฝ่ายดึงเธอเข้ามากอดเอาใบหน้าสวยของเธอมาซุกไว้อกแกร่ง เพื่อที่ใครจะได้ไม่มองเห็นหน้าเธอชัด ๆ

“อ๊ะ!! คะ คุณ กะ กอดฉันทำไม” กลายเป็นว่าโนรินตกใจหนักกว่าเดิมที่โดนจู่โจมกอดกะทันหัน เธอดิ้นหนีพยายามดันตัวออก

“อยู่เฉย ๆ คนมองคุณเต็มเลยไม่อายหรือไง”

-แล้วที่เราสองคนกอดกัน ไม่น่าอายน้อยกว่างี้-

นั่นละคือสิ่งที่โนรินอยากจะพูดแย้งออกมา แต่ทำได้แค่พูดอยู่ในใจ แต่ก็ปล่อยให้เขากอดเธออยู่อย่างนั้น

-อืม…ผู้ชายอะไรตัวหอมเป็นบ้า ใช้น้ำหอมอะไรนะ-

นานนับนาที โนรินกำลังเคลิ้มไปกับอ้อมกอดผสานกับกลิ่นตัวหอมจากชายหนุ่ม อยู่ๆ เขาก็ดันตัวเธอออกมา

“คนเดินไปหมดแล้ว งั้นพวกเรากลับโต๊ะกัน”

หมับ!

อยู่ ๆ เขาก็คว้าข้อมือโดยไม่ให้โนรินตั้งตัวให้เดินตาม ทว่าทิศทางที่พาไปกลับไม่ใช่โต๊ะของเธอ โนรินมองซ้ายมองขวาแบบงง ๆ เมื่อสังเกตได้ว่าผู้ชายตรงหน้าพาเธอเดินมาอีกทางที่คนดูบางตา ก่อนที่เขาหันขวับกลับมาจนทำเอาเธอสะดุ้ง!

“เอาตามนั้นผมจะทำที่คุณบอก”

“คะ อะไรคะ?” ท่าทีที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอย่างฉับพลันทำให้โนรินยังงุนงนเพราะตั้งตัวไม่ทัน เธอเงยหน้าสงสัยกับคำพูดที่เขาเพิ่งพูดออกมาพลางมองตาปริบ ๆ

ไอดีนถอนหายใจเล็กน้อยก่อนโน้มใบหน้าหล่อจัดกระซิบเสียงพร่าที่ข้างหู

“เรื่อง…ที่ผมเสร็จคุณแล้วไง”

ไม่ว่าเปล่า เขาเลื่อนใบหน้ามาที่ซอกคอก่อนจะเม้มดูดอย่างจงใจทำคิสมาร์คเอาไว้ โนรินตัวแข็งทื่อแทบช็อค กว่าที่เธอจะตั้งสติได้เมื่อเห็นไอดีนถอนใบหน้าเขาออกจากซอกคอของเธอแล้ว

“คะ คะ คุณทำอะไรเนี่ย!” มือเรียวยกขึ้นมาเช็ดซอกคอตัวเองอย่างตกใจ

“สร้างหลักฐานไงครับ เพื่อนคุณจะได้เชื่อสนิทใจว่าคุณทำสำเร็จตามคำท้า”

“หา…”

“ทำยังกับไม่เคย”

“…”

โนรินอ้าปากค้าง คิดว่าเขาคงมองเธอเป็นผู้หญิงเจนจัดผ่านสงครามมาแล้วนับไม่ถ้วนแน่ ๆ

แต่ก็นะ…จะให้บอกว่าตัวเองเป็นวัตถุโบราณที่ไม่เคยแม้แต่จะจับมือผู้ชายก็กลัวจะเสียฟอร์ม

“ทะ ทำไมจะไม่เคย”

“งั้นก็สร้างหลักฐานบนตัวผมด้วยสิครับ”

“หา…”

“ตรงนี้” เขาชี้ที่ซอกคอของตัวเอง พลางเอียงคอท้าท้ายให้โนรินทำแบบที่เขาทำ”

O __ O

“หรือ ไม่กล้า”

“ทะ ทำไมจะไม่กล้า” ปากเก่งแต่เสียงสั่น โนรินสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะมองตรงไปที่ซอกคอขาวของไอดีน

-ให้ตายเถอะเกิดมายังไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย แต่เมื่อกี้มันเจ็บนิดๆ มันทำยังไงหว่า? -

ใบหน้าสวยเขยิบตัวเข้าใกล้อย่างลังเล เธอคงไม่รู้ว่า ลมหายใจแผ่ว ๆ ของตัวเองที่พ่นอยู่ตรงซอกคอเขาจะทำให้เขารู้สึกขนลุกขนาดไหน

แผล่บ..

โนรินแลบลิ้นเลียเบา ๆ ก่อนจะรีบผละออกมา

“หืม…นี่คุณทำไม่เป็นเหรอไง เลียแค่นี้จะมันจะไปมีรอยอะไรล่ะ”

ไอดีนขมวดคิ้ว มองโนรินที่กำลังหน้าเหวอแต่กลับแดงซ่านเพราะความอาย

O __ O ตะ ต้องมีรอยด้วยเหรอ!! งั้นต้องทำแบบไหนล่ะ

“มะ เมื่อกี้ ฉันแค่ลองดู” เธอรีบปฏิเสธก่อนจะโน้มตัวลงไปใหม่อีกรอบ

งั่บ!!!

ทันทีที่โนรินฝังคมเขี้ยวลงไปที่ซอกคอของเขา ก็ตามด้วยเสียงร้องลั่นของไอดีน

“โอ๊ยยย…”

“ขะ ขอโทษค่ะ ฉันทำแรงไป เออ… คุณเจ็บหรือคะ ก็ไหนคุณบอกเองนี่ว่าต้องทำให้เกิดรอย”

โนรินหน้าตาตื่นมองมือของไอดีนที่กำลังปิดเอาไว้ตรงซอกคออย่างรู้สึกผิดนิดๆ ก็ตอนนั้นที่เขาทำกับซอกคอเธอ เธอมัวตกใจอยู่เลยไม่รู้ว่าเขาทำอะไร รู้ตัวอีกทีมันก็เจ็บหน่อย ๆ

ว่าแต่…ไม่ใช่กัดที่ซอกคอแบบแดร๊กคูล่าเหรอ

ไอดีนถอนหายใจอีกรอบ จากกำลังจะมีอารมณ์ไปไกล เจอแบบนี้ถึงกับหมดอารมณ์ คิ้วเข้มขมวดหากันด้วยความรู้สึกงงปนสงสัย ทำไมผู้หญิงที่กำลังทำตัวเป็นนักล่า ถึงได้ดูไร้เดียงสาแบบนี้