บทที่ 3

“โธ่ พี่ลิตา แก้มจะไปนอนกับใครได้ แฟนยังไม่มีเลย”

“เออ นั่นก็อีกเรื่อง แก้มอาจจะต้องศึกษาเรื่องอย่างว่าเยอะหน่อย คุณเขาชอบคนเป็นงาน ไม่ใช่พวกไม่ประสาเรื่องบนเตียง” ปัณณิกาก้มหน้าเพราะความชำนาญในเรื่องบนเตียงของเธอเป็นศูนย์ ปัญหาครอบครัวทำให้เธอกลายเป็นคนเงียบ ๆ เก็บเนื้อเก็บตัวไม่ชอบคบหากับใคร

คำกล่าวหาของมารดาให้ปัณณิกากลายเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเอง เธอส่ายหน้ายามมีคนชมว่าสวยบาดใจ ยิ่งเป็นคำชมจากเพศตรงข้าม เธอยิ่งปิดกั้นไม่ยอมรับฟัง เพราะกลัวว่าจะเป็นตามคำที่ผู้ให้กำเนิดปรามาสตลอดหลายปีที่ผ่านมา

ปัณณิกาจะต้องเลวเหมือนบิดา ชอบหลอกลวงผู้อื่นและสร้างความเจ็บปวดให้กับคนรอบข้าง ปัทมากล่าวเสมอว่าลูกสาวตัวซวยของเธอจะไม่มีวันประสบความสำเร็จในเรื่องของความรัก เพราะกรรมที่บิดาผู้ให้กำเนิดได้ก่อเอาไว้

“แก้มทำได้ค่ะพี่ลิตา แก้มยอมศึกษาเรียนรู้ทุกอย่าง ขอแค่ให้แก้มได้ช่วยโปรดกับแม่บ้าง”

“ความจริงของพวกนี้มันไม่ใช่เรื่องยาก ขอแค่แก้มไม่ตกใจกลัว เรียนรู้ทฤษฎีเพิ่มเติมอีกนิดหน่อย และปล่อยตัวเองไปตามธรรมชาติ พี่ว่าแก้มน่าจะไม่มีปัญหาอะไร อีกอย่างคือแก้มเป็นคนสวย อัธยาศัยดี พี่ว่าคุณเขาจะต้องชอบแก้มมากแน่ ๆ ถ้าโชคดีก็อาจจะได้ต่อสัญญาอีกสามเดือนเลยนะ”

“แก้มคงไม่ต่อสัญญาหรอกค่ะพี่ลิตา แก้มอยากได้แค่สองแสนเป็นค่าไถ่บ้านงวดสุดท้ายกับค่าเทอมของโปรด แก้มไม่ได้อยากทำเพื่อตัวเอง”

“ดีแล้ว แก้มหวานของพี่เป็นเด็กดี เรียนเก่งแถมขยันอีกต่างหาก นี่ถ้าแม่พี่ไม่ได้ป่วยหนักจนต้องผ่าตัดด่วน พี่ก็คงจะมีเงินเหลือพอช่วยได้บ้าง บอกตรง ๆ เลยว่าพี่ไม่อยากให้แก้มต้องมาลำบากใจ พี่ไม่อยากให้แก้มทำงานแบบพี่” ลิตาสนิทกับสาวหวานมากพอที่จะรู้สึกผิดที่เสนองานสบายให้กับน้อง

“พี่ลิตาอย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะ แก้มทำเพื่อน้องกับแม่ได้สบายมาก” ปัณณิกาไม่ใช่คนรักสบาย เธอทำงานส่งเสียตัวเองเรียนจนจบปริญญาตรี

เวลาว่างของเธอหมดไปกับการสอนพิเศษและรับงานแปลภาษาอังกฤษตามโอกาส ในระหว่างรอรับปริญญา เธอก็หว่านใบสมัครไปทั่ว แต่ก็ยังไม่ถูกเรียกไปสัมภาษณ์สักที

“พี่ไม่เคยรับงานคุณเขานะ แต่เท่าที่ฟังมาคืออายุราวสามสิบปลาย ๆ และก็หล่ออย่างกับนายแบบ อ่อ แล้วแก้มต้องไปพักที่คอนโดของเขาด้วยนะ เพราะคุณเขาไม่ชอบนอนโรงแรม และโดยมากจะแวะไปหาเฉพาะคืนวันศุกร์ แต่อยู่ด้วยไม่เกินสามชั่วโมงก็กลับแล้วล่ะ”

“ดีเลยพี่ลิตา แก้มจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องสอนพิเศษ อีกสองเดือนเด็ก ๆ ก็จะถึงเวลาสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้วด้วย บอกตรง ๆ เลยว่าแก้มไม่กล้าทิ้งน้อง” ปัณณิกาห่วงนักเรียนของเธอมาก หลายคนสามารถยกเลิกได้ไม่ลำบาก แต่สำหรับเด็กที่เธอสอนมาปีกว่าแล้ว ปัณณิกาทำใจจากกันไม่ได้จริง ๆ

“ช่วงกลางวันอยากทำอะไรก็ตามใจเลยนะ เพราะยังไงแก้มก็สอนพิเศษแค่จันทร์ถึงศุกร์อยู่แล้ว แต่อย่าลืมนะว่าต้องกลับมาให้ทันสองทุ่ม เพราะคุณเขาจะแวะไปพักผ่อนช่วงนั้นพอดี” ทว่าปัณณิกากลับเลือกที่จะตัดปัญหาด้วยการยกเลิกการเรียนการสอนในวันศุกร์ เพราะต้องการเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับดูแลคนที่จ่ายค่าตัวเธอในราคาแพง แถมยังให้ที่อยู่อาศัยระหว่างนั้นอีกต่างหาก

ปัณณิกายังไม่อยากกลับไปเจอแม่ เธอไม่อยากถูกตีอีก

“แก้มจำไว้ให้ขึ้นใจเลยนะว่า ห้ามจูบ ห้ามรัก” ลิตาไม่ได้เน้นเรื่องห้ามนอกกายอีก เพราะรู้แล้วว่าสาวสวยตรงหน้ายังไม่มีใคร

“ค่ะ แก้มจะทำตามข้อตกลง”

สาวน้อยผู้ไม่ประสาเรื่องความสัมพันธ์มั่นใจเหลือเกินว่าเธอจะผ่านช่วงเวลาสามเดือนไปได้ โดยที่หัวใจไม่บุบสลายไปเสียก่อน และ ‘คุณ’ ก็เป็นอย่างที่ลิตาพูดจริง ๆ

เขาไม่ได้แวะมาพักผ่อนบ่อย ๆ กว่าเธอจะได้เจอตัวจริงก็สัปดาห์ที่สามแล้ว และพอได้เจอก็สัมผัสแตะต้องกันท่ามกลางความมืด เห็นเพียงภาพเลือนรางผ่านแสงสว่างของโคมไฟที่อยู่ห่างออกไปค่อนข้างมาก

หลังจากทราบว่าปัณณิการับงานเป็นครั้งแรก คุณคนนั้นก็ใจเย็นกับเธอขึ้นมาก แต่อีกเรื่องสำคัญที่เขายังไม่รู้ นั่นคือเธอยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง กระทั่งจูบใครก็ยังไม่เคยมาก่อน

พอเขาใจดีให้โอกาสได้เรียนรู้และปล่อยให้ลงมือทำตามศึกษามา ปัณณิกาก็นึกโล่งใจนี่เธอไม่ได้เจอพวกโรคจิตอย่างที่เพื่อนรุ่นพี่เคยเล่า เขาปล่อยให้เธอ ‘ดูแล’ อย่างใจเย็น ทั้งยังชมว่าทำได้ดี

ริมฝีปากอุ่นร้อนของเขาตีตราเธอดุเดือดจนทั่วอกอิ่ม นับรอยดูดและรอยกัดรวมกันแล้วได้มากกว่าสิบจุด และหากไม่มีเสียงโทรศัพท์ขัดขึ้นในคืนนั้น ปัณณิกาก็คงจะถูกจับได้แล้วว่าไม่ได้แค่ขึ้นงานเป็นครั้งแรก

หลายอย่างที่ทำในคืนนั้นล้วนเป็นครั้งแรก...

แต่ ‘คุณ’ ไม่จำเป็นต้องรู้ และปัณณิกาก็สาบานกับตัวเองว่าครั้งหน้าจะทำให้ดีที่สุด

ค่าจ้างสามแสนที่ได้รับมา เธอจะตอบแทนให้คุ้มค่าอย่างแน่นอน