My sister เดินต่อ

“จะปล่อยให้ลูกเป็นแบบนี้จริงเหรอคะคุณไท” คนเป็นแม่เป็นห่วงลูกสุดหัวใจ เห็นลูกเจ็บแม่เจ็บกว่าหลายร้อยเท่า ทว่าทำอะไรไม่ได้นอกจากเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ เป็นกำลังใจให้ลูกก้าวผ่านความรู้สึกนี้ไปให้ได้

“เราเลี้ยงสายฟ้าได้แค่ตัว จะไปบังคับจิตใจให้เขามารักลูกเราได้ยังไง คนไม่รักยังไงก็ไม่รัก เราเคยตกลงกันแล้วนี่ว่าจะไม่บังคับลูกทั้งสอง แล้วลูกหมูของเราก็ไม่เข้ามาปรึกษา แสดงว่าลูกหมูอยากเก็บความรู้สึกนี้ไว้เป็นความลับ” ความรู้สึกที่ชัดเจนของลูกสาวคนผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะทำไมจะมองไม่ออก แค่ทำเป็นไม่เห็นเพื่อให้ลูกสบายใจเท่านั้น

ถ้าลูกอยากบอกเดี๋ยวก็จะเข้ามาบอกเอง ไปคะยั้นคะยอจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ อย่าใช้สิทธิ์พ่อแม่บังคับใจลูก ลูกก็ต้องอยากมีชีวิตของลูก

“น้องหนูสงสารลูกนี่คะ” น้องหนูยืนเครียดอยู่หน้าห้องนอนของลูกสาว

ไทเกอร์โอบกอดเมียรัก เขาก็ห่วงลูกไม่ต่างจากเธอ “เราสองคนมาช่วยกันเติมเต็มส่วนที่ลูกขาดหายกันนะ แม้ว่าสิ่งที่ให้จะไม่ใช่สิ่งที่ลูกต้องการ แต่พี่เชื่อว่าลูกจะมีความสุขแน่”

“ค่ะ” พ่อแม่ก็คงทำได้เท่านี้ ชีวิตของลูก ลูกจะเป็นคนเลือกเองว่าต้องการแบบไหน ให้กำหนดกฎเกณฑ์ทุกอย่างมันไม่ได้

“เมื่อคืนหลับไม่สบายเหรอลูกหมู ทำไมหน้าไม่สดชื่นเลยลูก” ไทเกอร์ถามลูกสาวในเช้าวันใหม่

“ลูกหมูอ่านหนังสือเยอะค่ะพ่อเสือ ก็เลยเพลียๆ” ยิ้มให้พ่อก่อนจะปรายตามองที่นั่งประจำของพี่ชาย ไม่มีอีกแล้วสินะคนที่จะนั่งอยู่ตรงนี้ทุกครั้งในมื้ออาหาร

“อย่าหักโหมมากนะลูก พ่อเป็นห่วงนะ”

“ค่ะ เดี๋ยวก็จบม.6แล้ว ลูกสาวพ่อเสือจะเป็นสาวแล้วนะคะ”

“แบบนี้พ่อคงต้องไว้หนวดแล้วล่ะ ลูกสาวพ่อสวยขนาดนี้ผู้ชายที่มหา’ลัยได้ตามแจ”

“แค่นี้พ่อเสือก็ดุแล้วค่ะ ดุมากกว่านี้ลูกหมูขายไม่ออกขึ้นมาจะอยู่ให้เลี้ยงไปนาน ๆ เลยนะคะ”

“ทั้งชีวิตของพ่อยกให้ลูกกับแม่ของลูกแล้วครับ”

ลุกเดินมากอดพ่อ “น่ารักมากค่ะ พ่อเสือที่แสนดีของลูกหมู”

“ถ้าพ่อเดาไม่ผิด เหมือนพ่อจะต้องยอมอีกแล้วใช่ไหมครับ” มือใหญ่ลูบที่ศีรษะของลูกสาวอย่างเอ็นดู เห็นลูกมีรอยยิ้มพ่อก็สุขใจ

“ลูกหมูอยากขับรถเป็นจังเลยค่ะ เพื่อนที่โรงเรียนขับเป็นกันหมดแล้ว”

เพราะหวงแหนทำให้ไม่อนุญาตให้ลูกสาวขับรถไปไหนมาด้วยตัวเอง คนมีลูกสาวคนเดียวย่อมหวงแก้วตาดวงใจ

“แต่พ่อเป็นห่วงหนูไงลูก”

“ลูกหมูไม่อยากเป็นภาระใครนี่คะพ่อ” จากนี้ไม่มีพี่ชายคอยไปรับไปส่งอีกแล้ว ที่รักจึงอยากไปด้วยตัวเอง อยากพึ่งพาตัวเองไม่อยากเป็นคุณหนูที่ทำอะไรไม่เป็น

“ภาระที่ไหนกัน เดี๋ยวพ่อไปส่งไงครับ”

“พ่องานยุ่งนะคะ ยอมให้ลูกหมูหัดเถอะน้า น้าค้า น้าค้า...”

“เอาไว้ลูกหมูอายุ 19 ปี แม่จะยอมนะคะ” แม่ที่แอบฟังอยู่สักพักเอ่ยปากอนุญาต แล้วถ้าแม่อนุญาตมีหรือที่พ่อจะกล้าคัดค้าน

“น้องหนู!” ไทเกอร์หันไปขมวดคิ้วใส่เมียรัก

“เราเคยคุยกันแล้วไงคะคุณไท เราจะไม่เลี้ยงลูกให้อยู่ในกรงทอง ลูกต้องทำเป็นทุกอย่าง หากวันหนึ่งเราอยู่ดูแลแกไม่ได้ อย่างน้อยแกก็ดูแลตัวเองได้”

“แม่หนูใจดีที่สุดในสามโลกเลยค่ะ เข้าใจลูกหมูที่สุด” ที่รักปรี่เข้าไปกอดแม่

“แต่พ่อว่า...”

“สองเสียงค่ะพ่อเสือ” หันมาทำหน้าใส่พ่อ

“เฮ้อ”

“คุณไทคะ คุณไทลองมองลูกดี ๆ สิคะ ลูกของเราโตแล้วค่ะ แกไม่ใช่เด็กน้อยที่คอยเกาะขาเราแล้วนะคะ ตอนนี้สองแขนของแกโอบกอดเอวเราได้แล้ว”

ถึงพูดแบบนี้ ทว่าในสายตาของน้องหนู ที่รักก็ยังคงเป็นเด็กเสมอ แต่เพราะอยากให้ลูกเติบโตอย่างแข็งแกร่งทำให้ต้องอนุญาตทั้งที่ใจก็ห่วงแสนห่วงลูก

“เฮ้อ แม่เขาอนุมัติแล้ว พ่อจะว่าอะไรได้” ทำหน้าน้อยใจแม่และลูก

“ไม่น้อยใจนะคะพ่อเสือ เห็นไหมคะลูกหมูของเรายิ้มกว้างเลย” มองเห็นรอยยิ้มลูกสาวก็ต้องยินยอมเพื่อความสุขของลูก

“ขอบคุณนะคะพ่อแม่ ลูกหมูรักพ่อเสือกับแม่หนูที่สุดเลย” ไม่มีพี่ชายแล้ว แต่เธอยังมีพ่อแม่ที่รักและหวังดีกับเธอที่สุด “ว่าแต่ปีนี้แพลนไปประเทศไหนกันคะ”

“ปีนี้พ่อกับแม่คุยกันว่าจะอยู่กับลูกครับ” ทุก ๆ ปีไทเกอร์จะหาเวลาว่างประมาณ 3 เดือนเพื่อพาน้องหนูไปพักผ่อนต่างประเทศ ชดเชยช่วงเวลาวัยรุ่นที่ทั้งคู่เสียไป

“หืม ทำไมคะ พ่อเคลียร์งานใกล้หมดแล้วนี่”

“ก็แม่ไม่อยากให้เราอยู่คนเดียวไงคะ” ปีนี้ไม่เหมือนทุกปีเพราะที่รักต้องอยู่คนเดียว ไม่มีสายฟ้าคอยอยู่เป็นเพื่อน น้องหนูกับไทเกอร์จึงเป็นห่วงลูกสาวมาก

“ไม่ต้องเลยค่ะ พ่อกับแม่ไปเที่ยวกันให้สนุกเลย ลูกหมูโตแล้ว อยู่ได้ค่ะ เชื่อใจลูกนะคะ”

“พ่อว่าปีหน้าพ่อกับแม่ค่อยไปก็ได้ ปีนี้อยู่กับลูกก่อน”

“เนี่ย แบบนี้เรียกไม่เชื่อใจลูก ไม่รู้ละ ถ้าไม่ไปเที่ยวกัน ลูกหมูจะงอนนะคะ” เพราะว่าได้ยินเรื่องราวของพ่อกับแม่ตอนเป็นวัยรุ่นว่ากว่าจะผ่านมาได้ต่างทรมานทั้งสองฝ่าย เมื่อถึงเวลามีความสุขที่รักจึงอยากให้พ่อกับแม่มีความสุขด้วยกันมากที่สุด ที่รักรู้สึกขอบคุณพ่อแม่เหลือเกินที่ทำเพื่อเธอทุกอย่าง

“ลูกสาวคนเดียว พ่อเป็นห่วงครับ ถ้าจะให้พ่อกับแม่ไปจริง ๆ เราต้องไปอยู่บ้านคุณตาคุณยายโอเคไหม”

“ไม่เอาค่ะ ลูกหมูเป็นห่วงซูโม่ แม่บ้าน คนขับรถ บอดี้การ์ดตั้งเยอะแยะ ไม่ต้องกังวลเลยค่ะพ่อเสือ แค่พี่สายฟ้าไม่อยู่ใช่ว่าชีวิตลูกหมูจะเดินต่อไม่ได้”

“เฮ้อไว้ค่อยคิดดูอีกทีแล้วกัน” คุยต่อก็ไม่มีทางจะชนะลูก แต่ต่อให้คุยอีกกี่ครั้งก็คงไม่กล้าที่จะขัดใจลูกสาว

“ซูโม่ครับ ทำไรค้าบ มาหาพี่ที่รักเร็ว” ที่รักออกมาหาซูโม่ที่บ้านด้านหลัง หมาพันธุ์ โกเด้น ที่แสนจะอารมณ์ดี

“นี่ซูโม่ พี่ที่รักจะเลิกรักพี่สายฟ้าแล้วนะ พี่สายฟ้าเป็นของคนอื่นไปแล้ว เขาไม่มีความสุขที่อยู่กับเรา ไม่เป็นไรเนอะ เราอยู่กันสองคนก็ได้ คนไม่รักษาสัญญาคิดถึงไปก็เจ็บเปล่า ๆ” ความรู้สึกนี้พูดให้ซูโม่ฟังได้อย่างเดียว พูดกับคนอื่นไม่ได้ อยู่กับพ่อแม่ต้องเข้มแข็งอดทน

เจ้าหมาแสนรู้นั่งมองเจ้านายที่กำลังลูบขนปุกปุย ถ้าหมาพูดได้ก็คงจะดี ซูโม่จะปลอบใจพี่ที่รักทั้งวันเลย