ตอนที่ 3 หนีหน้า

ช้าวันต่อมา

ปุยนุ่น Part

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมกับกวาดสายตาไปรอบๆห้องที่ไม่คุ้นเคย แล้วนี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย พอฉันจะขยับตัวลุกก็รู้สึกเจ็บไปที่ช่วงล่างก่อนจะอุทานออกมา

"อ๊ะ! ทำไมเจ็บวะ?" ฉันค่อยๆเปิดผ้าห่มแล้วก้มลงไปมองก่อนจะต้องตกใจเมื่อพบว่าตอนนี้ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นอยู่บนตัวของฉัน

เชี่ย!!! แล้วไอ้อาการที่เจ็บเมื่อกี้อย่าบอกนะว่า……

ฉันค่อยๆหันหน้าไปมองข้างๆตัวเองที่ตอนนี้มีผู้ชายนอนเปลือยท่อนบนอยู่พร้อมกับนอนหันหน้ามาทางฉัน O.O

และสิ่งที่ทำให้ฉันตกใจไปมากกว่านั้นก็คือไอ้ผู้ชายคนที่นอนอยู่ข้างๆฉันตอนนี้คือไอ้บ้าภูผาปากหมานั่นไง ย๊ากกกกกก นี่ฉันกับไอ้บ้านี่มีอะไรกันงั้นเหรอ

แปะ! แปะ!

ฉันเอามือตบหน้าตัวเองไปสองทีเพื่อยืนยันว่านี่ไม่ใช่ความฝัน แล้วมันก็ไม่ใช่ความฝันจริงๆ เอาไงดีวะงั้นขอกลับไปตั้งหลักก่อนแล้วกัน

คิดได้แบบนั้นฉันก็ค่อยๆพาตัวเองลุกออกจากเตียงช้าๆ เพื่อไม่ให้ไอ้บ้านี่ตื่น ก่อนจะหยิบชุดที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่แล้วก็พาตัวเองนั่งแท็กซี่กลับมาที่คอนโดทันที

@คอนโดปุยนุ่น

"ไม่จริง! ฉันไม่มีทางเสียงซิงให้ไอ้ภูผาปากปีจอนั่นแน่ๆ ไม่มีทางงงงงงงงงง!" ฉันได้แต่พร่ำบอกตัวเองอยู่แบบนั้น แต่ความเป็นจริงคือฉันเสียมันให้เขาไปแล้วจริงๆ

"อ๊ากกกกกกกกกก!" ฉันเอาหมอนขึ้นมาปิดหน้าก่อนจะกรีดร้องเหมือนคนบ้าเลยให้ตาย แล้วหลังจากนี้ฉันจะทำยังไงต่อไป งั้นขอไว้อาลัยให้กับชีวิตตัวเองก่อนเลย ยัยปุยนุ่นเอ้ยไม่น่าเลยจริงๆ เมื่อคืนไม่น่าออกไปนั่งดื่มคนเดียวเลย T____T

คอนโดภูผา

ภูผา Part

พรึบ!

พรึบ!

พรึบ!

ผมพยายามเอามือควานหาร่างบางที่ผมนอนกอดเมื่อคืนแต่ไม่เจอ ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วใช้สายตายกวาดมองไปทั่วห้อง!!

เอ๊ะ! หายไปไหน เสื้อผ้าของเธอก็ไม่อยู่หรือว่าจะหนีกลับไปแล้ว ว่าแต่ตอนนี้มันกี่โมงแล้ววะ คิดได้ดังนั้นผมก็ลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงที่ตกอยู่ปลายเตียงขึ้นมาดู ก่อนจะพบว่า

20 สายที่ไม่ได้รับ

ไอ้เซน 5 สาย

ไอ้ฟ่า 5 สาย

ไอ้ทัพ 5 สาย

ยัยลิล 5 สาย

เชี่ยยยยย! วันนี้นัดน้องที่ลานเกียร์ตอน9โมงนี่หว่า แต่นี่มันเก้าโมงกว่าแล้วถึงว่าทำไมพวกมันโทรตาม

แล้วนี่คือมันนัดกันโทรมาคนละ5สายเหรอวะ ไอ้พวกนี้

แม่งกวนตีนชิบ ก่อนที่ผมจะกดโทรศัพท์หาไอ้เซนเป็นคนแรก

ตู๊ดดดดดด!!

ตู๊ดดดดด!!

(ไอ้สัสผา นี่มึงอยู่ไหนวะนัดน้องทำกิจกรรมตอนเก้าโมงนะเว้ย!) พอกดรับสายปุ๊บเสียงไอ้เซนก็ดังขึ้นมาทันที

"เออๆ เดี๋ยวกูรีบไป!"

(อย่าบอกว่าพึ่งตื่น ตัวเองเป็นเฮดว้ากแท้ๆ สัส)

"บ่นกูจัง ก็เมื่อคืนมึงเสือกชวนกูไปดื่มเอง" ผมบอกมันไป

(เออๆรีบมาเลยให้ไว วันนี้มีเด็กคณะนิเทศน์มารับน้องรวมกับคณะเราด้วย)

เด็กคณะนิเทศน์งั้นเหรอ งั้นยัยปุยนุ่นก็ต้องมาด้วยดิ เธอก็เป็นพี่ว้ากเหมือนกันนี่นา หึ เดี๋ยวเจอกัน คิดได้แบบนั้นผมก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปมหาลัยทันทีเลยครับ

@ลานเกียร์ คณะวิศวกรรมศาสตร์

ตอนนี้ผมกำลังเดินไปยังลานเกียร์ ที่ที่ใช้สำหรับรับน้องของคณะผมตอนเปิดเทอม คืออยากจะบอกว่าตอนนี้พวกผมอยู่ปีสี่กันแล้วนะครับทุกคน ส่วนตอนนี้ก็เป็นช่วงรับน้องของแต่ละคณะ ซึ่งพวกผมมีหน้าที่คอยดูแลเรื่องการรับน้องของปีสองที่ต้องรับปีหนึ่งแล้ววันนี้ผมเสือกมาช้าอีกครับ เหอะ

“ปีหนึ่งก้มหน้า” เสียงตวาดของไอ้ซันเฮดว้ากปีสอง หลานรหัสของผมดังขึ้น ตอนที่มันเห็นผมเดินมาพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ ผมก็พยักหน้ารับให้ไปแทนก่อนจะใช้สายตากวาดมองไปทั่วลานเกียร์

“ก้มได้แค่นี้เหรอ” แล้วก็เป็นเสียงของไอ้ไปป์ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้สนใจเรื่องการรับน้องเลยครับ แต่ที่ผมสนใจคือเด็กคณะนิเทศน์อยู่ไหนวะ?

“เรื่องที่พวกผมแจ้งไปก่อนหน้านี้ ขอให้ทุกคนปฏิบัติตามด้วย รับทราบ” เสียงไอ้ซันตะโกนถามรุ่นน้องปีหนึ่ง

“ทราบครับ/ทราบค่ะ”

“ดังๆคนมีเป็นร้อยแต่เสียงมีแค่นี้เหรอ” แล้วก็เป็นเสียงน้องผู้หญิงตะโกนออกไป

“ทราบครับ/ทราบค่ะ”

ตึก ตึก ตึก ตึก

"พี่ผา มีอะไรจะคุยกับรุ่นน้องมั้ยครับ?" ไอ้ซันวิ่งเข้ามาถามผม

"วันนี้ยังไม่มี!" ผมตอบมันไป

"งั้นพวกผมจะปล่อยน้องๆกลับกันเลยนะครับ!”

"อืม! แล้วก็หลังจากเลิกแถวนัดรวมปีสองทั้งหมดให้ฉันด้วย!"

"ครับ!" ก่อนที่มันจะวิ่งกลับไปตรงกลางลานกิจกรรมแล้วทำหน้าที่ของมันต่อ ส่วนผมก็เดินตรงไปหาพวกเพื่อนๆของผมที่นั่งกันยู่ตรงโต๊ะข้างๆลานเกียร์ แต่ก็ยังได้ยินเสียงมันตะโกนสั่งน้องปีหนึ่งอยู่ระรอก ก่อนจะปล่อยให้น้องๆกลับ

"วันพรุ่งนี้เลิกเรียนแล้ว เจอกันตรงนี้ที่เดิมตอนห้าโมงเย็น รับทราบ!"

"ทราบครับ/ทราบค่ะ!"

"ดังๆ ไม่ได้ยิน!"

"ทราบครับ/ทราบค่ะ!"

“งั้นวันนี้กลับบ้านได้ ทุกคนแยกย้าย"

“ขอบคุณครับ/ขอบคุณค่ะ”

“สัส กว่าจะโผล่มา” เสียงไอ้เซนด่าผมตอนที่ผมเดินไปถึงที่ที่พวกมันนั่งกันอยู่

“ไหนเด็กนิเทศน์?”

ผมถามไอ้เซนทันทีที่เจอหน้ามัน ไหนมันบอกมีเด็กคณะนิเทศน์มารับน้องรวมด้วยไง ไม่เห็นจะมีสักคน

“ไม่มี!” มันตอบผมกลับมาพร้อมกับทำหน้ากวนตีนส่งมาให้ อ่าวไอ้นี่มันหลอกผมนี่หว่า

“สัส นี่มึงหลอกกู?” ผมด่ามันไป ก่อนที่ไอ้ฟ่ามันจะพูดขึ้น แล้วยักคิ้วส่งมาให้

“มึงมีอะไรกับเด็กนิเทศน์ป่าววะ”

"เสือก!" ผมตอบมันไป

"สัสผา!" แล้วมันก็ด่าผมกลับมา

"หึ!" เสียงไอ้ทัพ

"ยัยลิล ขอคุยด้วยหน่อย!" ผมไม่สนใจไอ้พวกนั้นก่อนจะหันไปคุยกับยัยลิล

"คุยไร?"

"เอ่อหน่า!" แล้วผมก็เข้าไปคว้าแขนมันเดินแยกออกมาทันที

"ไอ้ผา มีไรก็ว่ามาลากกูออกมาอยู่ได้!"

"โทรถามยัยปุกปุยให้หน่อยว่าตอนนี้อยู่ไหน!" ผมบอกเธอไป

"โทรทำไม?"

"มีเรื่องจะคุยกับยัยนั่นนิดหน่อย แล้วไม่ต้องบอกนะว่าฉันให้โทร!"

"ทำไมฉันต้องช่วยแก?"

"ก็ถ้าแกช่วยฉัน สาบานเลยว่าฉันจะไม่ล้อเรื่องแกกับไอ้ทัพ แต่ถ้าแกไม่ช่วย เรื่องของแกฉันจะล้อยันลูกบวชเลยคอยดู!" ผมบอกยัยลลิลไป

"......." มันเงียบก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหายัยปุยนุ่นให้ผมทันที

"เปิดลำโพงด้วย!" ผมสั่งยัยลิลก่อนที่มันจะทำท่าเหมือนรำคาญผม แต่ก็ยอมเปิดให้อยู่ดี

ตู๊ดดดดดดดด!!

ตู๊ดดดดดดดด!!

แล้วไม่นานปลายสายก็รับก่อนจะพูดออกมา

(ว่าไงยัยลิล มีอะไรถึงโทรหาฉันได้)

"แกอยู่ไหน ว่างป่ะ?"

(อยู่ที่คณะ กำลังดูปีสองรับน้องอยู่)

"อ๋อเหรอ งั้นฉันไม่กวนแกแล้วนะ แค่นี้แหละบาย"

ติ๊ด!

ยัยลิลพูดจบก็รีบกดวางสายทันที ก่อนจะพูดขึ้น

"ได้ยินแล้วใช่ป่ะ?"

"เออขอบใจ แต่ขออีกอย่างนึงดิ!" ผมบอกมันไป

"อะไรอีก?"

"ยืมโทรศัพท์แกหน่อย!"

"แกนี่ก็เรื่องเยอะเนอะ อะ!" พูดจบมันก็ยื่นโทรศัพท์ให้ผม ก่อนที่ผมจะกดไปยังบันทึกการโทรเมื่อกี้แล้วจัดการคัดลอกเบอร์โทรของยัยปุกปุยแล้วส่งเข้าไลน์ผมทันที

"อ่ะคืน แกกลับไปหาผัวของแกได้ละ ฮ่าๆๆๆๆ" ผมยื่นโทรศัพท์คืนให้ยัยลิลพร้อมกับพูดแซวมันไปอีกรอบ ก่อนจะเดินไปหาปีสองที่เข้าแถวรอผมอยู่ รอฉันก่อนนะยัยปุกปุย เดี๋ยวเจอกัน หึหึหึ!!

ลานกิจกรรม คณะนิเทศน์ศาสตร์

ปุยนุ่น part

ตอนนี้ฉันกำลังนั่งดูรุ่นน้องปีสองรับน้องปีหนึ่งอยู่ตรงโต๊ะม้าหิ่นอ่อนข้างๆคณะ คือความจริงวันนี้ฉันว่าจะไม่มาแล้วนะ แต่ยัยฝ้ายกับยัยต่ายอะดิลากฉันมาจนได้ เหอะ

"แก นั่นภูผาวิศวะรุ่นเราป่ะ มาทำอะไรที่นี่?" จู่ๆเสียงยัยฝ้ายก็ดังขึ้นมาฉันจึงรีบหันไปมองO.O ไอ้บ้าผามันมาทำอะไรที่นี่ฟ่ะ ฉันรีบหันหน้ากลับมาก่อนจะฟุ่บหน้าลงกับโต๊ะ มันจะเห็นฉันรึยังวะเนี่ย คือฉันยังไม่พร้อมจะเจอหน้ามันตอนนี้ทำไงดี

"เฮ้ย ยัยนุ่นแกเป็นอะไรวะ?" แล้วยัยต่ายก็เรียกชื่อฉันซะเสียงดัง ทำไมแกต้องพูดขึ้นตอนนี้ด้วยวะ

"นี่ๆ ภูผาเขาเดินตรงมาที่โต๊ะของเราด้วยหวะแก!" แล้วก็เป็นเสียงของยัยฝ้าย มันว่าอะไรนะไอ้ผาเดินมาทางนี้งั้นเหรอ ฉันรีบเงยหน้าขึ้นก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อน

"แก งั้นฉันกลับก่อนนะพอดีปวดท้อง!" พูดจบฉันก็รีบลุกขึ้นทันที แต่ก่อนที่จะได้เดินออกจากโต๊ะเสียงไอ้บ้าผาก็ดังขึ้นมา

"ยัยปุกปุย ถ้าเธอหนีฉันอีกละก็ฉันจะบอกให้คนทั้งมอรู้ว่าเมื่อคืน...อื้อออออ" ก่อนที่มันจะพูดจบฉันก็รีบวิ่งเอามือไปปิดปากมันไว้ทันที!!

"ไอ้บ้าผา นายจะพูดอะไรห๊ะ?" ฉันกระซิบถามมันไป

"อ่อย (ปล่อย)" มันใช้มือของมันตะครุบมือฉันแล้วดึงออกจากปากมันทันที!!

"อี๋ มือเค็มชิบนี่ล้างมือบ้างป่าววะเนี่ย!" มันพูดออกมาซะเสียงดัง แล้วตอนนี้ยัยฝ้ายกับยัยต่ายก็กำลังมองมาที่เราสองคน

"เอ่อ พวกแกงั้นฉันขอกลับก่อนนะ!" ฉันบอกพวกมันไป ก่อนจะลากเอาไอ้บ้านี่ออกมาด้วย

"นี่ ยัยปุกปุย เมื่อเช้าหนีออกมาทำไม?" ไอ้ผามันถามฉัน

"ใครหนีอะไร แล้วฉันไปอยู่ที่ห้องนายตอนไหน?" ฉันรีบพูดออกไป แต่ไอ้ประโยคที่ฉันพูดเมื่อกี้มันทำให้ฉันต้องอาย

"ฉันยังไม่ได้บอกเลยป่ะ ว่าเธอหนีออกมาจากห้องฉัน!" มันพูดออกมาพร้อมกับยิ้มแบบผู้ชนะส่งมาให้ ย๊ากกกกกกก ฉันจะทำยังไงดี

"ฉันก็เดาๆเอาป่ะ แล้วนี่นายมีอะไร?" ฉันก็ยังจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ดี

"หึ ได้ฉันแล้วคิดจะทิ้งฉันเหรอ?" แล้วดูที่มันพูด ทำไมมันพูดเหมือนกับว่ามันถูกฉันกระทำฟ่ะ?

"ใครได้นาย อะไรเมื่อไหร่ อย่ามาพูดมั่วซั่วแถวนี้นะเว้ยไอ้บ้า"

ฉันทำเป็นโมโหกลบเกลื่อนความผิดพลาดของตัวเองที่ดันพลาดท่าเสียทีไปมีอะไรกับไอ้บ้าภูผาผู้ชายจอมร้ายกาจที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้

"ก็เมื่อคืนเธอปล้ำฉันไง ยัยปุกปุยเธอต้องรับผิดชอบ!"

มันว่าไงนะ ฉันเนี้ยนะไปปล้ำมันขอต่อยปากมันสักทีเหอะ คิดได้แบบนั้นฉันก็ปล่อยหมัดใส่หน้ามันไปหนึ่งที

พลั๊ว!!!!

"โอ้ย! เจ็บนะเว้ยยัยบ้า ต่อยมาได้ไงวะเนี่ย!"

"นายอย่ามาพูดมั่วๆ ใครกันแน่ที่ปล้ำใครห๊ะ!" ฉันตะโกนใส่หน้ามันไป!!

"หึ ยอมรับแล้วเหรอว่าเมื่อคืนเธอนอนกับฉัน ซี๊ดดด!" แล้วมันก็พูดออกมาพร้อมกับยักคิ้วส่งมาให้ ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้งั้นก็เท่ากับว่าฉันยอมรับแล้วอะดิว่าฉันกับมันได้กัน OMG ทำไมฉันโง่แบบนี้วะเนี่ยยัยปุยนุ่น