บทที่ 2 จำหน้าไม่ได้

"คืออาเห็นว่าเทนอยู่กรุงเทพมานาน อาเลยอยากถามว่าเทนเคยเจอลูกพีชลูกสาวอาบ้างหรือเปล่า อารู้มาว่าคุณตาคุณยายส่งน้องไปเรียนที่กรุงเทพหลายปีแล้วเหมือนกัน" นายพันทาถามถึงลูกสาวที่ไม่ได้เจอหน้าหลายปีตั้งแต่คุณตาของเธอมารับออกจากโรงพยาบาลเมื่อ 6 ปีก่อน

"อยู่นานก็ไม่ใช่ว่าจะอยู่ทั่วนี่ครับ" เสียงห้วนตอบพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก "ผมว่าอาอย่าเยื้อเลย มีอะไรจะว่าก็ว่ามาตามตรง ผมไม่ได้มีเวลามาฟังเกริ่นนำมากมายนักหรอก"

"คือเราจะกลับมาอยู่บ้านข้าง ๆ นี่อีกค่ะหลาน...เอ้อ พ่อเลี้ยง" เธอรีบเปลี่ยนคำทันทีที่เห็นสายตาแข็งกร้าวตวัดมองก่อนจะพูดต่อ "เราเลยอยากให้พ่อเลี้ยงช่วยตามหาน้องลูกพีชให้ค่ะ" หญิงคนดังกล่าวเป็นคนโพล่งขึ้น

"ไปตามหาเองเถอะ ผมไม่ว่างขนาดนั้นหรอก อีกอย่าง ผมก็จำหน้าลูกพีชไม่ได้แล้วด้วย" ชายหนุ่มเอ่ยตอบเสียงห้วนพร้อมกับยกยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน *กูว่าละ เก็งหุ้นเก่งแบบนี้กูคงรวยกว่าไอ้ศิไปนานละ สัส ... ชายหนุ่มคิดในใจ*

"โอ๊ย! จะจำไม่ได้ได้ไงล่ะค่ะ ก็ยายลูกพีชอ้วน ๆ ขาว ๆ เตี้ย ๆ ใส่แว่นหนา ๆ กี่ปีกี่ปีก็คงไม่เปลี่ยนไปหรอกค่ะหลานขานอกซะจากว่าจะตายแล้วเกิดใหม่นั่นแหละ" หญิงคนดังกล่าวโพล่งขึ้นเสียงดังอย่างไร้มารยาท

"นั่นสินะ คน ๆ เดิมคงเปลี่ยนไม่ได้มากนักหรอก แล้วคุณล่ะ? ไม่คิดจะตายแล้วเกิดใหม่บ้างหรือ เผื่อมารยาทจะมี ปากจะได้สร้างสรรค์ขึ้นมาบ้าง" ชายหนุ่มว่าขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าอย่างไม่พอใจ

"นี่!" "แก่ 40 กว่าแล้ว สะกดคำว่ามารยาทไม่เป็นหรือไงถึงได้พูดสอดพูดเสือกคนคุยกันแบบไม่ขอ ไม่รู้จักต่ำจักสูงหรือไงถึงได้มายืนค้ำหัวผมแบบนี้ ไม่มีตูดก็ออกไปยืนรอข้างนอก!" พ่อเลี้ยงอุเทนสอนคนเกิดก่อนเสียงนิ่ง ทำเอาหญิงคนนั้นก้มหน้าหลบตาทันที ทั่วทั้งเชียงใหม่รู้ดีว่า พ่อเลี้ยงอุเทน ถึงจะเป็นหนุ่ม อายุไม่ได้มากเหมือนพ่อเลี้ยงทั่วไป แต่เขาก็น่ากลัวและเด็ดขาดมาก จนถูกขนานนามว่าพ่อเลี้ยงสายโหดของเมืองเหนือเลยก็ว่าได้

"เงียบเถอะ! ผมจะคุยเอง ถ้าไม่นั่งก็ออกไปรอข้างนอก" นายพันทาเอ่ยกับภรรยาไม่เต็มเสียงนัก

"ไม่ค่ะ ฉันจะอยู่ด้วย" หญิงสาวว่าทำท่าจะนั่งลง

"ออกไปรอข้างนอก!" เสียงห้วนออกคำสั่ง พร้อมกับจ้องมองผู้หญิงคนนั้นแบบไม่พอใจอย่างมาก พร้อมกับกดปุ่มที่อยู่ข้างมือไม่นานประตูเปิดเข้ามาพร้อมกับชายหญิงคู่หนึ่งแต่งตัวด้วยชุดม่อฮ่อมพื้นเมืองของทางเหนือ

"ครับ พ่อเลี้ยง" คำปัน เอ่ยถามทันทีพรางปรายตามองหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ

"พาผู้หญิงคนนี้ออกไปรอผัวเธอที่ศาลาหน้าบ้าน!"

"ครับ พ่อเลี้ยง" คำปันก้มรับคำทันที "เชิญครับ" ผายมือเชิญแขกของผู้เป็นนายพร้อมกับมองอย่างกดดัน จนหญิงคนดังกล่าวกระทืบเท้าเดินออกไปแบบไม่พอใจนัก

"คราวนี้อาก็พูดตามที่อาคิดมาได้แล้วครับ" พ่อเลี้ยงอุเทน เอ่ยขึ้นพร้อมกับเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ถอดแว่นตาออกวางลงบนโต๊ะ กอดอกมองหน้าผู้มาเยือนนิ่งจนคาดเดาความคิดไม่ได้

"ตอนนี้สิตาขายบ้านในเมืองแล้ว เราเลยจะมาอยู่ที่บ้านนี้อีก" นายพันทาเอ่ยออกมาพร้อมกับถอนหายใจ

"ขายแล้วก็เอาเงินนั่นไปตามหาลูกพีชเองสิครับ ทำไมถึงอยากให้ผมตามหาให้ล่ะ" เทนเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน

"อาไม่ได้มีความคิดนั้นหรอก แต่สิตา..."

"อยากได้ที่ดินไปขายแบ่งกัน" ชายหนุ่มต่อท้ายประโยคให้ ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก "ผมไม่สะดวกช่วยเมียอาทำเลวหรอกนะ ที่ตรงนั้นอาก็เป็นคนให้เตี่ยช่วยโอนให้ลูกพีชไม่ใช่หรือไง ทำไมตอนนี้ถึงอยากตามใจเมียใหม่ไม่คิดถึงความรู้สึกลูกแล้วล่ะ หรือว่าเป็นความต้องการของอาด้วย" ความตรงไปตรงมาของเทน ทำเอาผู้มาขอความช่วยเหลืออึกอัก

"จริง ๆ อาไม่มีความคิดที่จะขายหรอกเทน แต่สิตารังควานลูกพีชไม่เลิก อาเลยอยากตัดปัญหา" นายพันทาตอบไม่เต็มเสียงนัก

"ตัดปัญหาหรือให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าบ่อนล่ะอา ได้ข่าวว่าไปติดไว้ที่บ่อนนอกหลายแสนเลยนี่ ระวังนะอาเขาจะตามเก็บเอา แล้วอาไม่สงสารลูกพีชหรือไง ถ้าอาจะขายความทรงจำดี ๆ ของลูกไป"

"อา..." "เอาเป็นว่าเรื่องนี้ผมไม่ยุ่งละกัน มันเป็นเรื่องภายในของอา แต่ถ้าผมเป็นอา ผมจะให้ความสำคัญกับลูกสาวมากกว่าผู้หญิงล้างผลาญคนนั้น" ชายหนุ่มว่าขึ้นพรางมองหน้าแขกสีหน้าเรียบนิ่งจนอ่านความรู้สึกไม่ได้

"ถ้างั้นอาขอตัวก่อนนะ" พันทาว่าพรางลุกขึ้นยืน

"อา เรื่องในอดีตตอนผมไม่อยู่ผมไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เท่าที่รู้ผู้หญิงคนนั้นทำร้ายลูกพีชไว้เยอะมาก ถึงเราจะเคยเป็นเพื่อนบ้านกันก็เพราะแม่ผมรักลูกพีชกับอารุ้งหรอกนะ ฉะนั้นถ้าผมรู้ว่าลูกพีชเป็นอะไรผมจะไม่เกรงใจอาแน่" เทนลุกขึ้นยืนส่งแขกพร้อมกับเอ่ยเตือนเป็นนัย ๆ เมื่อก่อนพันทาเป็นคนดีขยันขันแข็ง เอาการเอางานจนได้รับคำชมจากผู้ใหญ่ แต่...ตั้งแต่เสียภรรยาคนแรกไปและอยู่กับภรรยาคนปัจจุบันเขาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ กลายเป็นคนหนี้สินล้นพ้นตัว ทรัพย์สินที่เคยมีกับภรรยาคนเดิมก็ทยอยขายจนเกลี้ยงและได้ย้ายออกไปอยู่ที่อื่นเมื่อหลายปีก่อน เพราะเจ้าหนี้มาตามที่บ้านนี้ไม่ขาด ห่างหายไปหลายปีตั้งแต่เขาเรียนปริญญาตรีจนเขาจบโทถึงได้เห็นหน้ามาขอความช่วยเหลือในวันนี้

"เทน ถ้าเจอลูกพีช อาฝากดูแลน้องด้วยนะ" นายพันทาหันมาบอกชายหนุ่มก่อนจะเปิดประตูออกไป

ชายหนุ่มถอนหายใจมอง 2 ชายหญิงที่เดินเหมือนทะเลาะกันออกไปจากบริเวณบ้าน พร้อมกับส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะล้วงมือถือออกจากกระเป๋ากางเกง กดโทรออกหาพ่อกับแม่ที่กำลังพักอยู่ที่ต่างประเทศกับญาติ

'ว่าไงคะพ่อเลี้ยง' เสียงหวาน ๆ ของคุณแม่อุ่นรักของลูกชายดังมาตามสาย

"ขอพรได้กี่วัดแล้วครับ ลูกคนที่ 2 ของเจ้" เอ่ยแซวแม่ตัวเองอย่างอารมณ์ดี

'โอ๊ย! ไม่ขอแล้วย่ะ ขอไปก็ไม่ได้หลานสาว แม่ขอให้ลูกชายแม่มีเมียดีกว่าอย่างน้อยแม่ก็ได้ลูกสาวเพิ่ม' คุณแม่ว่ามาตามสายพร้อมกับเสียงหัวเราะชอบใจกับความคิดตัวเอง

"แม่ครับ เมื่อครู่อาพันมาหาผม เมียเขาจะให้ตามหาลูกพีชให้" เสียงเครียดของลูกชายทำเอาคุณแม่ขมวดคิ้วพร้อมกับมองหน้าสามีที่กำลังนั่งจิบชาอยู่ข้าง ๆ ทันที

'ลูกว่าอะไรนะเทน?' แม่เลี้ยงอุ่นรักเอ่ยถามเหมือนไม่มั่นใจ เพราะคนที่ลูกชายกล่าวถึง เธอไม่ได้เห็นหน้ามาปลายปีแล้ว

"อาพันครับแม่ มาหาผมบอกว่าอยากให้ผมช่วยหาลูกพีชให้ เมียเขาอยากขายบ้านข้างบ้านเราครับ" ชายหนุ่มย้ำอีกรอบ

'ไม่ได้นะเทน ห้ามนะลูก บ้านนั้นคุณตาลูกพีชสร้างเป็นเรือนหอให้อารุ้งนะ แล้วที่ดินก็เงินอารุ้งซื้อ อาพันไม่ได้มีส่วนอะไรเลย แล้วเมียใหม่พันทาเป็นหนี้อ้อมจังหวัดเลยนะ แม่ว่านางไม่ได้อยากขายแค่ที่หรอก น้องลูกพีชเป็นหลานคนเดียวตามีที่นาเป็นพันไร่ แม่ว่านางต้องการมากกว่านั้นแน่ ๆ สิตาเป็นคนเจ้าเล่ห์ ลูกอย่าไปช่วยมันนะ' แม่เลี้ยงอุ่นรักว่าอย่างตกใจ เพราะกลัวว่าลูกจะช่วยเหลือ 2 สามีภรรยาตามหาเด็กสาวที่น่าสงสารคนนั้น เธอยังจำติดตา ภาพเมื่อ 6 ปีก่อน ที่เด็กสาวกุมแขนที่มีกระดูกทิ่มออกมานอกเนื้อวิ่งมาล้มที่หน้าบ้านเธอในสภาพหน้าตาบวมปูด ปากและหัวแตกต้องเย็บหลายแผล เพราะไม่ยอมบอกรหัสตู้เซฟของแม่ให้เมียใหม่ของพ่อ จนเธอและสามีต้องช่วยกันพาส่งโรงพยาบาลแล้วติดต่อคุณตาคุณยายของเด็กสาวที่ต่างอำเภอให้มาช่วยเหลือ

"ผมไม่ทำแบบนั้นหรอกครับแม่ แล้วตอนนี้ผมก็จำหน้าลูกพีชไม่ได้แล้วด้วย" ชายหนุ่มตอบแม่พร้อมกับถอนหายใจ

'แม่ก็ไม่ได้เจอน้องนานแล้วเหมือนกัน ป่านนี้คงโตเป็นสาวแล้วล่ะ ถ้าเทนเจอน้อง เทนต้องช่วยน้องนะ ลูกพีชเป็นเด็กดีมาก แม่ว่าเมียพันทาไม่หยุดแค่นี้แน่ ต้องพยายามหาวิธีขายที่ตรงนั้นแน่ ๆ' แม่เลี้ยงอุ่นรักว่าพร้อมกับฝากฝังลูกชายในตอนท้าย ด้วยความสงสารเด็กสาวคนนั้นจับใจ

"แม่ครับ...หน้ายังจำไม่ได้แล้วบ้านคุณตาคุณยายอยู่ไหนก็ไม่รู้ ผมจะดูแลได้ยังไงครับ" ชายหนุ่มหัวเราะความคิดของแม่

'ย่ะ เอาที่สบายใจค่ะพ่อเลี้ยง แค่นี้นะคะแม่จะไปบนให้ลูกชายได้เมีย ชื่อ ลูกพีช ค่ะ ชิ!' ว่าจบแม่เลี้ยงก็กดวางสายปล่อยให้คนโทรหาชายมองหน้าจอมือถือแล้วถอนหายใจเบา ๆ

"หน้ายังจำไม่ได้แล้วกูจะช่วยดูแลได้ยังไงวะ สั่งง่ายแต่ทำยากนะแม่กูเนี่ย" ....