My brother Chapter 3 ระวังโดนจับกิน 1

แม่เคยบอกกับมิลินว่าถ้าไม่ใช่ภมรเป็นผู้ถือหุ้นสูงสุดของโมเดลลิง แม่คงกวาดซื้อหุ้นจนได้เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ไปแล้ว น่าเสียดายที่ภมรทั้งเฮี้ยบ ทั้งเนี้ยบ ทั้งฉลาด กันแม่ได้ทุกทาง

ที่พามิลินมานั่งแท่นรองผู้บริหารแทนแม่ก็ใช่ว่าจะง่าย ทีแรกภมรก็ไม่ยอมรับ จนกระทั่งได้เห็นผลงานกัน ชายหนุ่มจึงออกปากว่า

‘น้องมิลินทำงานดีกว่าแม่อีกนะครับ ดังนั้นไปแล้วอย่ากลับมานะครับพี่มุก ตลอดชีวิตได้เลยยิ่งดี’

เขาพูดยิ้มๆ แม่ก็ยิ้มตอบ แต่แววตาแม่เหมือนอยากโดดถีบผู้บริหารหนุ่มหน้าหล่ออย่างไรชอบกล

“น่าจะไม่ได้ค่ะ” พวงชมพูยิ้มอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “เที่ยงนี้บอสสั่งให้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนอีกแล้ว อีตาเสือจอมดุบอกว่ากินข้าวคนเดียวเหงา จงใจแกล้งชมพูชัดๆ เลยค่ะ นั่งกินข้าวกับตานั่นอึดอัดจะตาย”

มิลินปิดแฟ้มเงยหน้ามองพวงชมพูด้วยรอยยิ้ม สาวน้อยเอ๊ย! ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย นั่นเขาจีบไง เขาจีบ!

“ไปกินข้าวกับเสือดุ ระวังโดนเสือจับกินนะ”

พวงชมพูรับแฟ้มคืน พร้อมเอียงคอสงสัย

“กินไม่ได้หรอกค่ะ ชมพูเป็นคน คุณภมรก็เป็นคน ไมใช่เสือสิงห์จริงๆ ซะหน่อยนะคะพี่มิลิน”

มิลินหัวเราะ ปัดมือไล่

“เอาแฟ้มไปให้พี่ภมรได้แล้วไป เดี๋ยวพี่มีธุระต่อ อ้อ ฝากเรียกพี่ตุ่นเข้ามาด้วยนะ”

“ค่ะ พี่มิลิน”

สาวน้อยแสนซื่อเดินออกจากห้องไปเรียกเลขาตุ่นให้เข้ามาพบมิลินแล้วเดินกลับห้องผู้บริหารไป มิลินมองตามอย่างเอ็นดู ได้ยินว่าภมรสั่งให้เอาโต๊ะของพวงชมพูเข้าไปในห้องแล้ว แถมห้องนั้นยังปิดสนิทไม่มีร่องไม่มีรูให้แอบมองเข้าไปเลย ถ้าบุกำแพงเก็บเสียงได้ภมรก็คงทำแล้ว

เขารุกหนักขนาดนั้น แต่พวงชมพูกลับไม่รู้อะไรเล้ย!

“อ้อ ตุ่น” มิลินหันไปมองเลขาวัยกลางคนที่รอรับคำสั่งอยู่ “จำได้ว่าวันนี้ไม่มีนัดหรือประชุมตอนบ่ายใช่มั้ย หรือฉันจำผิด”

“ไม่มีค่ะคุณมิลิน” ตุ่นบอกนอบน้อม

“โอเค ถ้าอย่างนั้นบ่ายนี้ฉันไม่อยู่นะ จะไปธุระหน่อย”

ธุระของมิลินคือหนีงานไปนั่งชิลล์ดูภาพยนตร์สามเรื่องรวด หลังจากทำงานหนักมาเป็นปี การพิสูจน์ฝีมือให้ภมรเห็นมันเหนื่อยจะตาย แถมยังต้องดูแลตัวเองจากนายแบบหื่นๆ ที่คิดว่าเธอเหมือนแม่ คอยจะมาเสนอขายตัวอยู่เรื่อย เฮ้อ! เธอไม่ได้เหมือนแม่ซะหน่อย

ดึกมากแล้วตอนที่ขับรถกลับมาบ้าน มิลินสังเกตเห็นไฟห้องรับแขกเปิดอยู่ ประตูรั้วก็ไม่ได้ล็อคด้วย

หรือว่าแม่กับนุชิตจะกลับมาแล้ว?

หญิงสาวลงจากรถเดินเร็วๆ ไปดึงประตูบ้านเปิด ยอมรับตามตรงว่าดีใจที่แม่กับผัวบำเรอกลับมาอยู่บ้านเสียทีหลังจากทิ้งให้เธออยู่คนเดียวมาตั้งเป็นปี ก็อยู่คนเดียวมันเหงาจะตายนี่นา

แต่เมื่อเดินมาถึงโซฟารับแขก รอยยิ้มของเธอก็หุบลง

“ไปไหนมา”

เสียงถามเชิงตำหนิดังออกมาจากริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูอ่อน ก่อนที่ชายหนุ่มในชุดนักศึกษาจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงจนมิลินต้องเงยหน้าถ้าจะมองสบตากันแบบนี้

สองปีแล้วที่ไม่ได้เจอ...