My Husband 2 - พลาสเตอร์สีหวาน

My Husband 2 - พลาสเตอร์สีหวาน

ฉันพยายามชะเง้อมองดูเหตุการณ์ด้านนอกกระจก แต่ทว่าเริ่มมีไทยมุงเข้ามามุงดูเป็นจำนวนมากทำให้ฉันมองหน้าผู้ชายที่เป็นฮีโร่คนนั้นไม่ถนัด เสียงฮือฮาจากคนรอบข้างที่บอกว่าเด็กชายไม่เป็นอะไร ทำให้ฉันถึงกับถอนหายใจด้วยความรู้สึกโล่งอกเมื่อรู้ว่าทั้งชายปริศนาและเด็กน้อยคนนั้นปลอดภัย

เมื่อสถานการณ์กลับมาสู่สภาวะปกติไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ รถเริ่มสัญจรไปมาตามปกติ พอ ๆ กับที่ฉันทำผมเสร็จพอดีฉันเลยรีบข้อตัวออกจากร้านเพราะน่าจะใกล้ถึงเวลานัดพอดิบพอดี

หวังว่าหมอนั่น หมายถึงคู่นัดบอดของฉันน่ะ อย่างน้อยเขาควรมาก่อนเวลานัด

ฉันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อปรับอารมณ์ของตัวเองก่อนผลักประตูร้านเข้าไป

ผิดคาด...ในขณะที่ฉันมาถึงเวลานัดพอดิบพอดี แต่หมอนั่นกลับยังมาไม่ถึง นี่มันอะไรกันพระเจ้า! ฉันเดินมานั่งโต๊ะที่ถูกจองเอาไว้ด้วยความรู้สึกหงุดหงิด คือ...ฉันเข้าใจได้แหละ ว่าหมอนั่นก็คงโดนบังคับและคงไม่อยากมานัดบอดในครั้งนี้ แต่ก็นะ...ในเมื่อมีการนัดหมายกันแล้ว อย่างน้อยตามมารยาทเขาก็ควรต้องมาเป็นพิธี หรืออย่างน้อยถ้าเขาตกลงว่าจะมาดูตัวกับฉันแล้ว เขาก็ควรต้องมาก่อนเวลานัดสิ นี่มันอะไรกัน!

นาทีนี้เป็นฉันเองที่ไม่ประทับใจการนัดบอดครั้งนี้ ซึ่งความจริงแล้วฉันก็ไม่ได้พอใจตั้งแต่แรกที่คุณพ่อคุณแม่บอกนะแหละ แต่เมื่อมองนาฬิกาเหมือนจะเลยเวลาเกือบสิบนาที ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกไม่พอใจมากขึ้น

“ถ้าจะมาสายขนาดนี้ คงไม่มาแล้วแหละมั๊ง”

“น้องคะ เก็บเงินด้วยค่ะ” ในที่สุดความอดทนฉันก็มีสิ้นสุดเพราะนี่เลยเวลาไปแล้วเกือบสิบนาที รู้สึกเหมือนตัวเองโดนคู่นัดบอดเททั้งที่ยังไม่ทันเห็นหน้าอย่างไงอย่างงั้น

แต่ก็ช่างเถอะในเมื่อเขาเป็นฝ่ายผิดนัด ก็เท่ากับเขาเป็นฝ่ายยกเลิกการนัดบอดในครั้งนี้ ดีซะอีกฉันจะได้ไม่ต้องแต่งงานกับคนแปลกหน้าอย่างเขา ฉันรีบหยิบกระเป๋าก่อนจะลุกขึ้นยืน แต่...

“เดี๋ยวครับ” เสียงทุ้มนุ่มของชายเชิ้ตสีขาวใบหน้าหล่อเหลาราวกับพระเอกซีรีส์เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของฉัน ทำเอาฉันเผลออ้าปากค้าง แต่นี่.... ฉันสาบานได้ว่าไม่เคยรู้จักผู้ชายหล่อ ๆ ขนาดนี้มาก่อนแน่ หากประเมินจากสายตา เขาน่าจะสูงถึงกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรด้วยซ้ำ หุ่นคือแบบโคตรดีอะ

“ผมภีมม์ที่นัดพบคุณวันนี้”

“หา...”

ฉันอึ้งไปเล็กน้อยที่คนที่ฉันนัดบอดเอาไว้คือผู้ชายคนนี้ คือความหล่อของเขาออร่าจนเหมือนฉันรู้สึกแสบตา เขาหล่อแบบนายแบบ หล่อแบบดารา หล่อแบบตะโกน ใช่ฉันอยากจะตะโกนกรี๊ดออกมาดัง ๆ แต่ต้องทำเป็นเก็บอาการ คิดดูขนาดแค่ฉันเผลอสบตากับนัยน์ตาคมสีน้ำตาลเข้มของเขาแค่นิดเดียว รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นผิดจังหวะขึ้นมาอย่างไงอย่างงั้น ยิ่งเมื่อเผลอพิจารณาไล่สายตาไปตามกรอบใบหน้าคมผิวขาวละเอียด จมูกโด่งเป็นสัน รวมถึงริมฝีปากรอยหยักที่ยิ้มเล็กน้อยที่กำลังยิ้มทักทายให้กับฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกเคลิ้มเฉย

แต่ก็นะ...ความหล่อของเขา ชดใช้ความผิดที่เขามาสายไม่ได้

“อ่อค่ะ แต่คุณมาสายไปสิบนาที ไม่สิสิบห้านาทีจากเวลานัด” ฉันรีบยกข้อมือที่สวมนาฬิกาให้เขาดู เพราะถึงต่อให้เขาดูหล่อและดูดีมากก็ตามเถอะ แต่การนัดบอดแบบนี้เขาควรต้องให้ความสำคัญ ไม่ใช่ให้ฝ่ายหญิงแบบฉันต้องมารอ

“ขอโทษที่มาช้านะครับพอดีผมเกิดเอ็กซิเดนท์นิดหน่อย”

เขาโค้งศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงขออภัย

ดูจากรูปลักษณ์ภายนอก เขาดูค่อนข้างเป็นคนสุภาพและจัดว่าดูดีมากคนหนึ่ง จะผิดก็แต่การแต่งตัวที่ดูเหมือนไม่ค่อยเรียบร้อยสำหรับการนัดบอดแบบนี้ ปกติการนัดบอดทั่วไปผู้ชายควรจะใส่เสื้อสูทและแต่งตัวกันมาค่อนข้างเนี๊ยบ แต่กลับผู้ชายคนนี้เขากลับเลือกใส่แค่เสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดา อืมแต่ก็นะ...ไหน ๆ เขาก็มาแล้วลองให้โอกาสคุย ๆ ดูก่อนคงไม่เสียหายอะไร

งั้นก็…

“โอเคค่ะ งั้นเชิญนั่งก่อนสิคะ”

“ขอบคุณครับ”

“คุณจะสั่งเครื่องดื่มอะไรดีคะ” ฉันส่งเมนูอาหารให้กับเขา ก่อนจะสังเกตเห็นแผลถลอกที่หลังมือของเขาที่มีเลือดออกซิบ ๆ นี่นะเหรอที่เขาบอกว่าเพิ่งเกิดเอ็กซิเดนท์มา

“หลังมือของคุณมีเลือดออก ฉันมีพลาสเตอร์ยาค่ะ”

แผลของเขาที่เหมือนคนที่เพิ่งไปล้างมือมาใหม่ ๆ เพราะแทบไม่มีรอยฝุ่นติดหลงเหลืออยู่ แสดงว่าเขาอาจจะไปล้างแผลที่ห้องน้ำก่อนเข้ามาตามนัด

เฮ้อ...ไอ้เราก็หลงเข้าใจผิดไปเองว่าเขาไม่รักษาเวลา

“ไม่เป็นไรครับ” เขาตอบเสียงสุภาพ แต่ฉันไม่ได้สนใจฟังมัวแต่ควานหาพลาสเตอร์ยาในกระเป๋าถือก่อนจะหยิบมันออกมา

“ติดไว้หน่อยก็ดีค่ะ กันเชื้อโรคยื่นหลังมือมาสิคะ”

เขายื่นหลังมือออกมาให้ฉันอย่างลังเล อยากจะบอกว่าผิวผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ผิวดีเป็นบ้า นี่ถ้าบอกว่าเป็นผิวผู้หญิงฉันก็เชื่อ...ว่าแต่ เขาไม่ใช่เกย์ ใช่ไหมเนี่ย

“อาค่ะ เรียบร้อย” ฉันเงยหน้าก่อนส่งยิ้มให้เขา แม้จะดูขัดตานิดหน่อยที่พลาสเตอร์ยานั่นสีค่อนข้างหวานแต่ติดอยู่บนหลังมือผู้ชาย

แต่ไม่เป็นไรหรอก ดู ๆ ไปก็น่ารักดี

“ขอบคุณครับ” เขามองพลาสเตอร์บนหลังมือของตัวเองอย่างอึ้ง ๆ ฉันเดาว่าเขาคงดูเขิน ๆ นิดหน่อยแต่ไม่กล้าปฏิเสธ

ก่อนที่เราจะสั่งเครื่องดื่มกันใหม่อีกรอบรวมทั้งฉันด้วย เพราะรอบแรกฉันจ่ายเงินไปแล้วเรียบร้อย

“ว่าแต่...คุณโอเคไหมสำหรับการนัดบอดของเราในวันนี้ หมายถึง...เออเรื่องที่ผมมาสาย”

“เออฉัน...ไม่ติดอะไรนี่คะ”

บ้าจริงโรคแพ้คนหล่อกำเริบ จากที่ฉันตั้งใจจะปฏิเสธเพราะเห็นว่าเขามาสาย แต่ปากเจ้ากรรมของฉันทำไมถึงพูดอะไรออกแบบนี้อยากหยิกแขนตัวเองชะมัด