ตอนที่ 5

พลอยไพลินยืนประหม่าอยู่ท่ามกลางแสงไฟสลัว หล่อนหันมองไปรอบๆ ตัวสีหน้าซีดเผือด ความหวาดหวั่นอัดแน่นเต็มอก และยิ่งแพรไหมไม่ได้เข้ามาในนี้กับหล่อนด้วย ความขลาดกลัวก็ยิ่งมีอำนาจมากล้น จนทำให้สองขาไม่อาจจะขยับเขยื้อนเคลื่อนที่ได้เลย

ที่นี่มันคืออีกโลกหนึ่ง... โลกที่หล่อนไม่เคยพานพบมาก่อน โลกที่น่ากลัวสำหรับผู้หญิงที่ทั้งชีวิตมีแต่บ้านและโรงเรียนเช่นหล่อนเหลือเกิน

สายตาของผู้ชายรอบตัวที่จ้องมองมา ทำให้มือเล็กเย็นเฉียบ หล่อนบอกตัวเองให้เดินออกไปจากที่นี่ และยกเลิกแผนการทุกอย่างลงซะ แต่ขากลับไม่มีแรงเดิน

ผู้ชายคนหนึ่งในชุดสูทเดินเข้ามาหา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความน่ากลัว หล่อนกัดฟันขยับตัวหนี แต่แขนถูกคว้าเอาไว้

“มาคนเดียวหรือครับ”

“เอ่อ... ปล่อยค่ะ”

หล่อนสะดุ้งและพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากอุ้งมือของผู้ชายตรงหน้า แต่ก็ไม่สำเร็จ

“ไปนั่งที่โต๊ะของผมก่อนดีไหมครับ คืนนี้ผมเป็นเจ้ามือเลี้ยงคุณเอง”

เจ้าของคำพูดมองหล่อนด้วยสายตาโลมเลียจนหล่อนรู้สึกสยดสยอง

“ไม่ค่ะ ฉัน... จะกลับแล้ว”

หล่อนพยายามบิดแขนให้หลุด แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ยอมปล่อย และพยายามที่จะลากหล่อนตรงไปยังโต๊ะของเขาที่มีผู้ชายอีกสองคนนั่งรออยู่ให้ได้

“ปล่อยฉันนะคะ ฉันจะกลับแล้วจริงๆ”

“อย่าทำเล่นตัวไปหน่อยเลยน่าคนสวย เข้ามาที่นี่ คิดว่าพี่ไม่รู้เหรอว่ามาเพราะอะไร” ทั้งแววตาทั้งน้ำเสียงเต็มไปด้วยความดูแคลน

“เอาเป็นว่าถ้าคืนนี้ไปด้วยกัน พี่จ่ายหนักแน่นอน ไม่ต่ำกว่าสองหมื่น”

พลอยไพลินหน้าร้อนจัด รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าฉาดใหญ่ แม้หล่อนจะมาที่นี่เพราะต้องการทำลายพรหมจรรย์ของตัวเอง แต่หล่อนก็ไม่ได้ต้องการแบบนี้

“คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ กรุณาปล่อยฉันเถอะค่ะ”

“แหม เล่นตัวแบบนี้จะขอค่าตัวเพิ่มล่ะสิ งั้นเราไปนั่งตกลงที่โต๊ะของพี่ก่อน บางทีถ้าน้องทำได้หลายอย่างพี่อาจจะขึ้นราคาให้ก็ได้”

“ก็บอกแล้วไงคะว่าฉันไม่ได้เป็นแบบที่คุณเข้าใจ ปล่อยนะคะ”

หล่อนบิดแขนเต็มแรง และครั้งนี้หลุดพ้นออกมาได้ แต่นั่นก็ทำให้หล่อนเสียหลักจะล้มหงายไปด้านหลัง

“อ๊ะ!”

เรือนร่างแข็งแกร่งของใครบางคนเข้ามาประคองเอาไว้ไม่ให้หล่อนล้ม

หล่อนรีบหยัดตัวตรง ก่อนจะหันไปมองเจ้าของอ้อมแขนอบอุ่น และก็พบว่าโลกทั้งใบของตัวเองหยุดหมุนอย่างสิ้นเชิง

ทุกคนรอบๆ ตัวถูกกลืนหายเข้าไปในความมืดทั้งหมด เหลือไว้แต่เพียงผู้ชายที่หล่อเหลาจนไม่น่าจะใช่มนุษย์จริงๆ กับหล่อนเพียงสองคนเท่านั้นที่สบประสานสายตากันอยู่

สติของหล่อนล่องลอยพุ่งทะยานขึ้นไปบนฟากฟ้า หัวใจเต้นแรงคร่อมจังหวะอย่างควบคุมไม่ได้

ผู้ชายตรงหน้าช่างหล่อเหลาสมบูรณ์แบบเหลือเกิน ไม่ว่าจะมองตรงไหนเขาก็งดงามราวกับเทพบุตรที่เพิ่งเดินลงมาจากสวรรค์ไม่มีผิด

เนื้อตัวสาวร้อนผะผ่าวคล้ายกับกำลังจับไข้สูง ความรู้สึกอุ่นซ่านที่ไม่เคยพานพบมาก่อนแล่นพล่านไปตามกระแสโลหิตก่อนจะมากระจุกตัวรวมกันอยู่ที่อุ้งเชิงกราน

หล่อนขยับตัวไม่ได้ และไม่อาจจะละสายตาจากผู้ชายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ทางเพศอย่างเขาได้แม้แต่วินาทีเดียว

“ไม่เป็นอะไรนะครับ”

คำพูดนุ่มนวลและสุภาพมากๆ จากเจ้าของอุ้งมืออบอุ่นช่วยเรียกสติของหล่อนให้กลับคืนมาได้เล็กน้อย

“เอ่อ... ขอบคุณค่ะ”

“คุณกำลังมีปัญหาใช่ไหมครับ” เขากระซิบถามเบาๆ และก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจากเนื้อตัวของหล่อน