ตอนที่ 3

แพรไหมยืนรอพลอยไพลินอยู่ที่หน้าปากซอยตามที่ได้นัดแนะกันเอาไว้ด้วยความกระวนกระวายใจ

หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือบ่อยครั้ง สลับกับการมองเข้าไปในซอยที่ถูกปกคลุมด้วยความมืด

“พลอยจะมาได้หรือเปล่านะ” แพรไหมเดินกลับไปกลับมา ความไม่สบายใจกำลังอัดแน่นเต็มอก

“รอนานไหมแพร ขอโทษทีนะที่พลอยมาช้า น้าสายเพิ่งหลับน่ะ”

เสียงของพลอยไพลินดังขึ้น และนั่นก็ทำให้คนรอคอยอย่างแพรไหมถึงกับฉีกยิ้มออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“แพรนึกว่าพลอยจะมาไม่ได้แล้วเสียอีก”

“พลอยก็กลัวว่าจะมาไม่ได้เหมือนกัน วันนี้ไม่รู้ทำไมน้าสายนอนดึกนัก”

“แต่ก็ยังดีที่พลอยหนีออกมาได้ งั้นเราไปกันเถอะ นู้นรถแท็กซี่มาพอดี”

แพรไหมโบกมือเรียกรถแท็กซี่ที่วิ่งผ่านมาพอดิบพอดีให้จอด แล้วก็คว้ามือของพลอยไพลินให้ขึ้นตามไปนั่งบนรถด้วยกัน

“ไปทองหล่อค่ะ”

แพรไหมบอกคนขับแท็กซี่ ก่อนจะหันมามองหน้าซีดๆ ของคนข้างกาย

“มือเย็นเชียวพลอย ตื่นเต้นใช่ไหม”

“อืม”

พลอยไพลินสีหน้าไม่สู้ดีนัก เพราะหล่อนรู้ดีว่าตัวเองกำลังจะทำอะไร

แต่หล่อนไม่มีทางเลือกอื่นใดอีกแล้ว หากไม่ต้องการไปเป็นเมียเก็บของมหาเศรษฐีเฒ่าคนนั้น หล่อนก็ต้องยอมนอนกับผู้ชายสักคนเพื่อทำให้เยื่อพรหมจรรย์มันหายไป

แค่ครั้งเดียว...

พลอยไพลินปลอบใจตัวเอง แต่ลึกๆ แล้วก็อดหวาดกลัวไม่ได้ ซึ่งแพรไหมเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนดี

“พลอย... แค่ครั้งเดียว แล้วพลอยก็จะไม่ต้องไปอยู่กับไอ้เฒ่านั้น”

พลอยไพลินน้ำตาไหลออกมา แต่ก็ยังฝืนยิ้มให้กับแพรไหม

“ขอบใจมากนะแพร... ที่ช่วยเหลือพลอย”

“เราทนเห็นพลอยมีชะตากรรมบ้าๆ แบบนั้นไม่ได้นี่ และที่สำคัญ เราสองคนก็รู้จักกันมาตั้งนานแล้ว ถ้าเพื่อนไม่ช่วยเพื่อน แล้วจะไปช่วยใครล่ะจริงไหมพลอย”

พลอยไพลินมองแพรไหมทั้งน้ำตา มองด้วยความซาบซึ้งในบุญคุณ เพราะถ้าไม่ได้คำแนะนำของแพรไหม ป่านนี้หล่อนก็คงจะนอนร้องไห้อยู่ที่บ้านเช่าเพื่อรอเวลาไปเป็นเมียเก็บของชายแก่บ้าตัณหาแค่นั้น

“ทำใจดีๆ ไว้นะพลอย ทุกอย่างมันจะผ่านไปด้วยดี เชื่อแพรสิ”

พลอยไพลินยิ้มบางๆ ออกมา น้ำตายังคงเอ่อล้นสองดวงตา ในอกก็ยังคงอัดแน่นไปด้วยความหวาดกลัว แต่หล่อนก็เลือกแล้วว่าจะทำแบบนี้ แค่ครั้งเดียวเพื่อหลุดพ้นจากเงื้อมือของชายแก่บ้าตัณหาคนนั้น

“แล้วเรากำลังจะไปไหนกันเหรอแพร” ในที่สุดหล่อนก็ถามเพื่อนออกไป

“ไปคลับน่ะ”

“คลับ?”

พลอยไพลินทวนคำพูดของเพื่อนด้วยความไม่เข้าใจนัก

“คลับก็คือสถานบันเทิงนั่นแหละ แต่ที่ที่แพรจะพาพลอยไปเนี้ยมันคือคลับที่มีแต่คนทำงานดีๆ รวยๆ ทั้งนั้นเลย”

“ทำ... ทำไมต้องไปที่แบบนี้ด้วยล่ะแพร พลอยว่า...”

“สถานที่แบบนี้มันการันตีได้ในระดับหนึ่งว่าผู้ชายในนั้นจะเป็นคนที่มีการศึกษา มีความเป็นสุภาพบุรุษ แม้มันจะไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นก็ตาม แต่มันก็ยังดีกว่าพวกบาร์ข้างถนนที่พวกวัยรุ่นชอบเข้าไปเที่ยวแล้วก็ตีกันไม่ใช่เหรอ”

พลอยไพลินนั่งเงียบ สีหน้ายังคงซีดขาวไร้สีเลือดเหมือนเดิม จนแพรไหมต้องดึงมือเล็กของเพื่อนมาบีบแน่นๆ

“ครั้งแรกของพลอยจะได้ผ่านไปด้วยดีไง”

“ขอบใจนะแพร...”

ในที่สุดพลอยไพลินก็ผงกศีรษะขึ้นลง บอกให้รู้ว่าเห็นด้วยกับสิ่งที่เพื่อนแนะนำ

แพรไหมยิ้มบางๆ ลูบหลังมือเนียนของพลอยไพลินอย่างให้กำลังใจ

“แพรรู้จักคลับนี้จากพี่เภสัชที่ทำงานด้วยกันน่ะ เคยเข้าไปครั้งหนึ่งนะ ในนั้นมีแต่ผู้ชายหล่อๆ ทำงานดีๆ ทั้งนั้นเลย”

พลอยไพลินทำได้แค่ฝืนยิ้ม เพราะไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรกับคำบอกเล่าของแพรไหมแม้แต่น้อย ตอนนี้ในหัวมีแต่ความหวาดกลัวเท่านั้น

“แล้วรู้ไหมว่าพี่เภสัชที่พาแพรเข้าไปเที่ยวน่ะ ได้แฟนจากคลับนี้เลยนะ แล้วก็กำลังจะแต่งงานกันเดือนหน้านี่แล้วด้วย”

“พี่เขาโชคดีจัง” พลอยไพลินพึมพำออกมาแผ่วเบาอย่างยินดีด้วย