EP : 5

“...พี่ไม่มีหวังเลยเหรอ”

“พี่นิกซ์รู้ดีว่าเบ้หมดรักพี่นิกซ์ไปนานแค่ไหนแล้ว อย่าฝืนตัวเองต่อไปเลยนะ...พาตัวเองไปเจอคนที่เขารักพี่นิกซ์ดีกว่า”

“...” เจ็บว่ะ เจ็บฉิบหาย

“เบ้ขอโทษนะ”

“...ไม่หรอก เบ้ไม่ได้ผิดอะไร” พี่ต่างหากที่ผิด ผิดที่ไม่เคยยอมรับความจริง ไม่เคยเดินไปข้างหน้า

“เบ้ไปนะคะ” ไม่มีคำพูดปลอบโยน ไม่มีการถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ ไม่มีอะไรทั้งนั้นนอกจากอยากไปให้พ้นจากคนอย่างผม หึ! สมเพชมึงว่ะไอ้ฟีนิกซ์

“ดึกแล้วพี่ไปส่งดีกว่ามันอันตราย เดี๋ยวรีบขับ” ผมรู้ว่าเธออึดอัดแต่ผมไม่กล้าปล่อยให้เธอลงรถตรงนี้หรอก ไม่อยากแม้แต่ปล่อยมือด้วยซ้ำแต่ถ้าทำอย่างที่หวังไม่ได้ก็ขอแค่ไปส่งให้ถึงคอนโดอย่างปลอดภัยก็ยังดี

“เอางั้นก็ได้ค่ะ” เธอพูดจบในรถก็ตกอยู่ในความเงียบจนกระทั่งผมไปส่งเธอถึงคอนโด เบเบ้แค่ขอบคุณสั้น ๆ จากนั้นเธอก็ลงไปเหลือไว้แค่ผมที่อยู่คนเดียวกับใจที่เจ็บจนชา

“อย่าฝืนตัวเองต่อไปเลยนะ...พาตัวเองไปเจอคนที่เขารักพี่นิกซ์ดีกว่า”

ผมไม่อยากพาตัวเองไปเจอคนที่รักผมว่ะ ผมอยากพาตัวเองไปเจอคนที่ผมรักมากกว่าซึ่งมันก็คือเธอไง...มันมีแค่เธอแค่คนเดียว

-สองอาทิตย์ต่อมา-

“นั่นวีญ่าน้องไอ้เวลไม่ใช่เหรอวะ” ไอ้ลูคัสพูดออกมาผมก็หันไปมองตามสายตามัน

ผมเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวมเดรสสายเดี่ยวสีดำโชว์เนินอกอวบ เดรสของเธอคว้านลงไปให้เห็นร่องอกที่ไม่มากแต่ก็ไม่น้อย

...เซ็กซี่

“อืม” ผมจำเธอได้แต่ก็ตอบไปแค่นั้นแล้วหันกลับมา

“น้องเป็นอะไรวะนั่งดื่มคนเดียว”

“ผัวทิ้งมั้ง” ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจ จำได้ว่าเคยบอกเธอว่าจะนัดกินข้าว ผมไม่ได้ลืมแต่เรื่องของแฟนเก่าทำให้ผมไม่อยากสานสัมพันธ์กับผู้หญิงคนไหนมาพักใหญ่ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะน่ากินมากก็ตาม เหมือนน้องไอ้เวลคนนี้ไง สวย เซ็กซี่ ตัวหอม หน้าอกใหญ่ แถมยังดูสดพอสมควรแค่จูบก็สั่นไม่รู้ว่าไม่ค่อยได้สนุกกับใครเท่าไหร่หรือผัวไม่ค่อยสอนให้เป็นงานก็ไม่แน่ใจ แต่ก็นั่นล่ะผู้หญิงที่ผมรักมานานอย่างเบเบ้ทำให้ผมไม่อยากสนุกกับใครผมเลยไม่สนใจที่จะติดต่อไปหาเธอเพื่อนัดกินข้าวอย่างที่เคยบอกเธอไว้

“หึ ๆๆ น้องมีผัวที่ไหน” ไอ้ลูคัสหัวเราะเบา ๆ

“มึงรู้?”

“น้องเพื่อนจะรู้บ้างก็ไม่แปลก”

“ไม่ใช่ว่ามึงจ้องจะเป็นผัวเขานะไอ้คัส” ผมพูดออกไปไอ้ลูคัสก็กระตุกยิ้ม

“ไม่ว่ะ ไม่อยากเป็นน้องเขยไอ้เวล”

“หึ ๆๆ”

“มึงสนไหมล่ะ สเปคมึงเลย”

“ไม่เหมือนกันว่ะ...ไม่อยากเป็นน้องเขยไอ้เวร” ผมบอกมันด้วยคำตอบเดียวกันที่มันเพิ่งบอกผมแล้วเราก็ชวนกันคุยเรื่องอื่นส่วนน้องไอ้เวลที่นั่งดื่มอยู่คนเดียวผมกับไอ้คัสก็ไม่ได้สนใจอีกเพราะเธอคงอยากนั่งดื่มเงียบ ๆ คนเดียวมากกว่าไม่งั้นคงไม่มาคนเดียว

-เวลาต่อมา-

“กลับดี ๆ เว้ย” ไอ้ลูคัสชูมือขึ้นนิดหน่อยพร้อมกับเอ่ยลาเพราะรถมันจอดใกล้กว่า

“เออ มึงก็กลับดี ๆ” ผมบอกมันจากนั้นก็เดินไปที่รถของตัวเอง เสียงรถของไอ้เพื่อนรักขับออกไปแล้วแต่ผมมานั่งในรถต่อแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเช็คเฟสบุ๊คว่าเบเบ้โพสอะไรบ้างไหม ออนไลน์อยู่บ้างรึเปล่าอย่างที่ชอบทำเสมอ

...ก็ได้แค่นี้ล่ะครับ ทำได้แค่ส่องเพราะอีกคนไม่ได้อยากให้ผมอยู่ในชีวิตมานานแล้ว

Bebe

...โสด ตัวเท่าตึกมหานคร ?

Mini Love หาผัวสิคะอีเบ้

………Bebe ไม่ค่ะ

………Mini Love แล้วจะบ่นเพื่ออะไรคะ E ?

………Bebe บ่นให้เขารู้ว่ารออยู่นะ อิอิ

………Mini Love ไปบอกเขาก็จบ พุ่งชนสิอีหญิง

………Bebe ไม่ จะรอเขาหันมามองเอง นานแค่ไหนก็จะรอ ???

………Mini Love มดลูกแห้งพอดี

………Bebe ไม่เป็นไร เขาจะได้รู้ว่าเก็บไว้ให้เขาอย่างดีแค่คนเดียวนะคะคนดี~ อิอิ

“...” เขาไหนผมไม่รู้แต่ที่รู้คือไม่ใช่ผม

...ถ้าวันนั้นผมทำตัวดีกว่าที่เป็นวันนี้เบเบ้ก็คงยังอยู่กับผม และผมคงมีความสุขมากกว่านี้

“อ่าส์~” เมื่อไหร่มึงจะมูฟออนได้วะ พยายามจะคบผู้หญิงตั้งเยอะแต่สุดท้ายก็ทำได้แค่ควงชั่วครั้งชั่วคราวเพราะไม่มีใครมาแทนที่คนในใจมึงได้เลย

ใจมึงแม่งโคตรงี่เง่าเลยฟีนิกซ์

ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมูฟออนจากความรักครั้งนั้นได้ รักแรกที่โคตรลืมยากแถมยังรักและรอให้เธอกลับมานานหลายปีแล้ว ก็ได้แต่หวังว่าจะมูฟออนได้ด้วยตัวเองส่วนเรื่องจะหวังให้มีผู้หญิงคนไหนมาดึงผมออกจากความรักครั้งก่อนก็ตัดไปได้เลย ไม่มีหรอก ไม่เคยมี พยายามแล้วก็ไม่มีจนวันนี้ผมมั่นใจว่าคงไม่มีผู้หญิงคนไหนดึงหัวใจผมออกจากเบเบ้ได้แล้วจริง ๆ

ผมโยนโทรศัพท์ไปที่เบาะข้าง ๆ แล้วตัดสินใจขับรถออกมา รีบกลับดีกว่าท่าทางคืนนี้คงอีกยาว หมายถึงกลับไปดื่มเหล้าย้อมใจคนเดียวยาว ๆ นั่นล่ะครับ

อ่าส์! ไม่น่าเลยไอ้ฟีนิกซ์ ไม่น่าเข้าไปส่องให้ช้ำ...

“เฮ้ย!!!”

เอี๊ยด!!!!!

ผมเหยียบเบรกจนเกิดเสียงล้อลากไปกับถนนเพราะมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเซทำท่าจะล้มลงมาที่ถนนให้ซุปเปอร์คาร์ของผมเหยียบหัวเล่นพอผมเบรกจนรถหยุดได้สนิทซึ่งมันห่างจากตัวเธอไม่ถึงครึ่งเมตรด้วยซ้ำผู้หญิงคนนั้นก็ย่อตัวลงแล้วทำท่าทางเหมือนกำลังนั่งอ้วก

“สัส!” เกือบล้มโดนรถเหยียบตายห่าแล้วยังมีหน้านั่งอ้วกอีกเหรอวะ!

ปัง!

“เดินดี ๆ ไม่เป็นรึไงวะ!” ผมลงจากรถพร้อมกับสบถออกมาทันทีส่วนผู้หญิงคนนี้ก็ยังนั่งโก่งคออยู่เหมือนเดิม

“อึก!”

“...” ผมยืนนิ่งมองผู้หญิงที่เกือบทำให้ผมต้องเป็นฆาตกรแล้วก็รู้สึกว่าเธอคนนี้คุ้น ๆ

อ่าส์! ไม่แค่คุ้นแล้วแต่ใช่เลยต่างหาก ชุดแบบนี้ ขาวเป็นหยวกแบบนี้ แถมสภาพนั่งเมาอ้วกเหมือนหมาแท้ ๆ แต่ยังดูเซ็กซี่มากแบบนี้เป็นใครไม่ได้นอกจากลูกพี่ลูกน้องของเพื่อนรักผมอย่างไอ้ห่าแม็คเวล

“วีญ่า” ผมจำชื่อเธอได้แล้ว ตั้งแต่รู้ชื่อวันนั้นก็ไม่เผลอลืมอีก พอผมเรียกเธอที่กำลังโก่งคออาเจียนก็โงนเงนนิดหน่อยแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมตาปรือ

“อือ~ คะ~” หน้าตาโคตรเมา นั่งดื่มคนเดียวแต่ปล่อยให้ตัวเองเมาแบบนี้ได้ยังไง ที่สำคัญเมาขนาดนี้จำผมได้รึเปล่าว่าเป็นใครก็ยังไม่แน่ใจเลย

“ทำไมปล่อยให้ตัวเองเมาแบบนี้ เมื่อกี้เกือบล้มลงถนนให้พี่เหยียบแล้วรู้รึเปล่า” ผมถามแล้วก็เผลอดุไปด้วยความหงุดหงิดเธอที่เอาแต่มองหน้าผมก็ใช้หลังมือเช็ดปากตัวเองก่อนจะต่อด้วยการเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“ฮึก! อกหักว่ะพี่ ไม่อยากอยู่คนเดียว...ขอไปนอนด้วยได้ไหม~”