EP : 3

“...อ่าส์~” ชื่ออะไรวะ ผมพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก ไม่ใช่ไม่เคยเจอ เราเจอกันบ้าง ไม่สิ เจอหลายครั้งเลยด้วยซ้ำ เวลาเจอก็ถามไถ่กันตามมารยาทตลอดแต่ผมไม่เคยจำชื่อน้องไอ้แม็คเวล

...มีร่า

...มีญ่า

...วีว่า

...วีนา

อ่าส์! คิดไม่ออกเลยว่ะ จะถามไอ้แม็คเวลก็ไม่ได้เดี๋ยวมันเคลือบแคลงใจว่าทำไมต้องถามชื่อลูกพี่ลูกน้องของมัน

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

ติ๊ด!

(อืม มีไร)

“น้องไอ้เวลชื่ออะไร” ผมพยายามคิดเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกมันเลยทำให้ผมหงุดหงิดสุดท้ายก็เลยต้องโทรถามเพื่อนสนิทอีกคนอย่างไอ้ลูคัสเพราะคนอย่างมันต่อให้สงสัยแต่ก็ไม่มีทางพูดเรื่องคนอื่นให้เมื่อยปากหรอก

(ฮะ?)

“น้องไอ้เวลชื่ออะไร”

(มึงไม่รู้?)

“อืม”

(มึงเคยเจอน้องเขาตั้งหลายครั้งนะไอ้นิกซ์)

“แต่กูไม่รู้จักชื่อไงวะ ไม่เคยถาม”

(ตลกสัส แต่ช่างเถอะว่าแต่มึงอยากรู้ชื่อน้องอะไรวันนี้วะ)

“ไม่มีอะไร บังเอิญเจอเมื่อคืนแล้วนึกชื่อไม่ออกแค่นั้น”

(แค่นั้น?)

“อืม ตกลงชื่ออะไร”

(มึงชอบน้องไอ้เวลรึไง)

“หึ ๆๆ ถามเหี้ยอะไรที่เป็นไปไม่ได้ไอ้ควาย”

(แต่ถ้าเป็นไปได้กูก็ว่าดี)

“ไร้สาระ ตอบกูมาก็จบ”

(ตอบได้แต่กูพูดอะไรสักอย่างได้ไหม มึงหัดชอบผู้หญิงคนอื่นบ้างไม่ใช่นั่งรอผู้หญิงแค่คนเดียว)

“...ตอบกูมาก็พอว่าน้องไอ้เวลชื่ออะไร”

(กูต้องบอก)

“อืม บอกมาก็จบกูจะได้หายค้างคาใจ”

(โอเค)

“แล้วตกลงน้องไอ้เวลชื่ออะไร”

(...เบเบ้)

“สัส!”

ติ๊ด!

ไอ้เหี้ยลูคัส!

-หลายวันต่อมา-

“คืนนี้ไปไหนไหมญ่า”

“ไป”

“ไปไหน”

“ไปเดท” ฉันตอบขมิ้นเพื่อนร้าก~ แล้วก็ยิ้มจนตาหยีแต่เพื่อนฉันทำหน้างงใส่

“พี่ติน?”

“อื้อ”

“ใครวะญ่า นี่แกเดทเหรอ”

“อาฮะ” ฉันพยักหน้ารับช้า ๆ แล้วก็ยิ้ม ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคุยกับใครเลยขมิ้นมันก็รู้ดี พี่ตินเป็นคนแรกเลยค่ะ เจอกันตอนไปแฮงค์เอ้าท์ที่ร้านพี่เขา มองตากันปิ๊ง ๆ แล้วก็แลกเบอร์แลกไลน์คุยกันมาเรื่อย ๆ น่ารักดี ชุ่มชื่นหัวใจดีด้วยเพราะพี่ตินเป็นสุภาพบุรุษมาก~

“แกไปแอบซุ่มคบผู้ชายตอนไหน”

“ฮ่า ๆๆ ไม่บอกหรอก”

“แล้วพี่ตินนี่เป็นใครอ่ะ เล่าให้ฟังหน่อย”

“ไม่จ้ะ ไม่เล่า เอาไว้ชัวร์เมื่อไหร่เดี๋ยวพามาเจอเองนะจ้ะคุณเพื่อน”

“ชิส์! เล่าให้ฟังหน่อยก็ไม่ได้”

“ฮ่า ๆๆ ก็เดี๋ยวพามาเจอไง”

“ไปเจอด้วยวันนี้เลยได้ไหมล่ะ”

“ไม่จ้ะ จะกลับยังเพื่อนจะไปแล้วนะจ้ะ”

“ไปตอนนี้เลย”

“อื้อ กลับไปนอนให้เต็มอิ่มเพราะคืนนี้มีเดทไงจ้ะคุณเพื่อนร้าก~”

“โห~ นี่จะไปเดทหรือไปทำอะไรกันแน่” รู้นะว่าคิดอะไร

“ฮ่า ๆๆ ก็ไม่รู้สิจ้ะแต่คนเราก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมเอาไว้ทุกเมื่อถูกไหม อิอิ” ฉันยิ้มหวานให้เพื่อน แต่จะไปทำอะไรแบบนั้นไหมก็คงไม่หรอกค่ะ หวงตัวมาได้ตั้งยี่สิบปีจะไปเสียให้คนที่แค่กำลังคุยกันได้ไง แต่กลับไปนอนคือเรื่องจริงเพราะเมื่อคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอน

...เรื่องจูบกับโดนลูบคืนนั้นตามหลอกหลอนฉันอีกแล้ว

-เวลาต่อมา-

ติ๊ง!

WIYA : พี่ตินอยู่ไหนแล้วคะ

ฉันส่งข้อความไปถามครั้งแรกหลังจากที่สี่สิบห้านาทีก่อนพี่ตินส่งข้อความมาบอกว่ากำลังเดินทาง

แต่สี่สิบห้านาทีก่อนคือหลังจากที่เขาสายไปยี่สิบนาทีแล้ว

TIN : วีญ่าคะ พี่ขอโทษทีนะ

WIYA : คือ???

TIN : พี่คงไปไม่ทัน รถพี่เสีย

WIYA : ฮะ?

TIN : รถพี่เสียบนทางด่วน

“...เฮ้อ!”

WIYA : โอเคค่ะ จัดการธุระเถอะ

ฉันตอบแล้วกดปิดการแจ้งเตือนซะเพราะไม่มีอารมณ์จะอ่านข้อความอะไรแล้ว รถเสียมันเป็นเหตุสุดวิสัยที่ไม่มีใครอยากให้เกิดยิ่งบนทางด่วนก็ยิ่งไม่มีใครอยากให้เกิดเลย แต่ฉํนหงุดหงิดตั้งแต่ที่นั่งรอพี่ตินมาหนึ่งชั่วโมงกับอีกห้านาทีไปแล้วไง

แล้วจะเอายังไงต่อ? หิวข้าวก็หิว อุตส่าห์นั่งรอเป็นชั่วโมง แต่งหน้าแต่งตัวสวยมาเพื่อนั่งจิบน้ำเปล่าให้พนักงานเสิร์ฟยืนมองบนร้านอาหารสุดหรูบนดาดฟ้าว่าอีบ้านี่มานั่งทำซากอะไรตรงนี้!

นี่พี่ตินจะรู้บ้างไหมว่าเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันยอมเดทด้วย นี่วีญ่าเลยนะ? นี่คุณหนูวีญ่าที่ต่อให้ฉันจะไม่ค่อยชอบออกงานสังคมชอบใช้ชีวิตธรรมดา ๆ แต่พี่ตินก็รู้ดีว่าฉันเป็นใครแล้วทำไมถึงปล่อยให้คุณหนูวีญ่าคนนี้รอเก้อในเดทของเรา! มันไม่ใช่แค่รถเสีย รถมันเพิ่งเสียแต่ก่อนหน้านั้นหนึ่งชั่วโมงห้านาทีเขามัวทำอะไรอยู่ถึงไม่มาสักที เขาทำแบบนี้เท่ากับไม่ให้ความสำคัญกับเดทของเราในเมื่อเขาเป็นคนขอให้ฉันออกมาเดทกับเขาเอง

คอยดูนะพี่ติน ญ่าจะหาคู่เดทใหม่เอาให้แซ่บกว่าพี่ตินเลยคอยดู!

“ไง”

ฉันได้ยินเสียงทักทายที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นระหว่างที่กำลังหงุดหงิดกับเดทที่ล่มในวันนี้แถมยังสั้น ๆ ห้วน ๆ ไม่น่าฟังถึงแม้เสียงจะฟังดูหล่อมากก็ถามเถอะเลยหันไปมองด้วยความหงุดหงิด

ขวับ!

“มาระ...ยาท” ฉันกำลังจะเหน็บว่า มารยาทนิดนึง แต่พูดได้ไม่ค่อยเต็มปากเต็มคำเพราะเห็นหน้าคนที่ทักซะก่อน

เขามองมาที่ฉัน ยิ้มที่มุมปากแล้วก็นั่งลงข้างฉันซะงั้นในขณะที่วีญ่าคนนี้กำลังมันงงกับความบังเอิญที่เราดันอยู่ร้านอาหารร้านเดียวกันที่จองโคตรยาก และที่งงมากกว่านั้นคือ...เขามาทักแล้วก็นั่งข้างฉัน เพื่ออะไร?

“...พี่ฟีนิกซ์มา...มาทานอาหารเหรอคะ” เสียงฉันไม่ค่อยปกติ ก็จะให้ปกติได้ไงต้องมาเจอคนที่ตามหลอกหลอนสมองฉันตลอดเวลามาหลายวันแล้วอย่างเขา แถมยังเจอระยะประชิดด้วย

“อื้ม เราล่ะ”

“มา...มาทานข้าวกับเพื่อนค่ะ”

“อ่อ แล้วเพื่อนล่ะ” เขามองนิดหน่อยก่อนจะถาม

“เพื่อน? อ๋อ เพื่อนกำลังมาค่ะ แล้วพี่ฟีนิกซ์มีอะไรรึเปล่าคะ” ฉันถามเพราะไม่รู้ว่าเขามาทักทายทำไม เราไม่ได้สนิทกัน ที่สำคัญ...เราเคยจูบกันโดยที่เราไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกันเลย ฉันไม่รู้ว่าเขาจำได้ไหมแต่ภาวนาให้จำไม่ได้เถอะ แต่วันนั้นเขาเมามากไม่มีทางจำได้แน่นอน ได้โปรดเถอะอย่าจำได้เลยเพราะฉันไม่อยากจำแล้วก็ไม่อยากให้จำ! T^T

“พี่เหรอ?”

“...ค่ะ” ฉันตอบช้า ๆ ในใจก็ยังจดจ่อภาวนาอยู่กับสิ่งเดียว แต่จะว่าไปพี่เขาก็ดูใช่ย่อย ได้ข่าวว่ามีผู้หญิงเยอะบางทีอาจจะนอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเลยด้วยซ้ำ คงจำไม่ได้หรอกญ่า

ไม่ต้องกลัว ๆ

“พี่แค่เห็นเรานั่งอยู่คนเดียวเลยมาทักทาย”

“อ๋อ ค่ะ สวัสดีค่ะ” เยส! ได้ยินวัตถุประสงค์ของพี่ฟีนิกซ์ฉันก็สบายใจมาก~

“แล้วก็...จะคุยเรื่องคืนนั้นของเราสองคน”