EP 8 : หมาน้อย

“แต่ก็ดีนะคะคุณเพลิง ไม่คิดจริงจังกับใครนี่ล่ะดีแล้ว สงสารผู้หญิงที่จะมาเป็นตัวจริงของคุณเพลิงอ่ะ...เสี่ยงเป็นโรคเอดส์น่าดูเลย” ^^

“พรีรตา!”

ก๊อก ๆๆ

“อุ๊ย! คุณหญิงป้ามาแล้วค่ะ” ^^

เพราะรู้ว่าท่านจะมาถึงในไม่ช้าปากเลยกล้าขนาดนี้ไงคะ พูดจบก็ยกตูดเด้ง ๆ จากโซฟาวิ่งถลาไปหาเซฟโซนของตัวเองทันที

“อย่าคิดว่าแม่จะคุ้มกะลาหัวเธอได้ตลอดไป”

กำลังจะถึงประตูคุณเพลิงนรกของสาว ๆ ทั่วราชอาณาจักรก็ขู่น้องพรีมเลยหันไปหาแล้วแบมือให้เขาดูอะไรบางอย่าง

“คุณเพลิงเห็นอะไรไหมคะ”

“อะไร?” หน้าตาอารมณ์เสียอะไรขนาดนั้นล่ะคุณพี่สุดหล่อ~ ฉันมองหน้าเขาแล้วก็ยิ้มก่อนจะกำมือจนแน่น

“...ความลับค่ะ ความลับของคุณอัคนี~”

“พรีรตา!”

^^

ฉันยิ้มจนตาหยีแล้ววิ่งไปเปิดประตูทันที

“สวัสดีค่ะคุณป้า” ฉันเปิดประตูให้ท่านคุณหญิงป้าก็กอดรับฉันประหนึ่งไม่ได้เจอกันนานทั้งที่เมื่อวานเพิ่งแยกกันตอนบ่าย ๆ แต่ฉันก็ดีใจนะคะที่ท่านกอด อ้อมกอดของท่านอบอุ่นเสมอจากนั้นก็พากันเดินเข้าห้องพร้อมน้าชิตคนขับรถของคุณป้าที่ถือของมาส่ง

“ยังไม่ได้ทำอะไรกินใช่ไหมลูก”

“ยังเลยค่ะ พรีมมาถึงได้แป๊บเดียวคุณป้าก็โทรมาค่ะ”

“ดีเลยจ้ะเดี๋ยววันนี้ป้าโชว์ฝีมือเอง แล้วนั่นเป็นอะไรตาเพลิง นั่งหน้ามุ่ยเชียว ไปกัดกับหมามารึไงลูก”

“...” ไม่ได้กัดกับหมาแต่กัดกับหนูค่ะคุณหญิงป้า ^_^!

“ไม่ได้กัดกับหมาครับ แค่หมาน้อยมันเห่าให้รำคาญ ว่าจะเตะปากแต่สงสารเลยนั่งหงุดหงิด” เหอะ! หาว่าฉันเป็นหมาน้อยที่เห่าเขางั้นเหรอ? หลอกด่าชัด ๆ

“หลอกด่าน้อง” เอ้า! สรุปคุณหญิงป้าดูออกว่าน่าจะปะทะฝีปากกันแต่ก็ยังถามลูกชายว่าไปกัดกับหมามารึไงงั้นเหรอคะ?

“หึ ๆๆ แม่ถามก่อนผมก็ตอบแค่นั้นเอง ผมไม่ได้เริ่มพูดก่อนนะครับ แล้วนี่มีอะไรถึงได้มาครับ มาดูว่าผมฆ่าลูกหมาของแม่ตายไปแล้วรึยังรึไง”

“ตายจริงพูดจาอะไรของแกแม่จะไปทำแบบนั้นเพื่ออะไรล่ะ แม่ก็แค่คิดถึงไม่ได้มาเยี่ยมมากินข้าวที่นี่นานแล้วก็แค่นั้นเอง” ไม่ใช่หรอกค่ะ ฉันว่าท่านมาสังเกตสถานการณ์อย่างที่เขาจับผิดจริง ๆ นั่นแหละ ก็วันนั้นคุณเพลิงโมโหฉันมากนี่คะ เมื่อวานฉันก็แทบจะไม่อยากกลับมาด้วยซ้ำน้ำตาคลอตั้งหลายรอบ คุณหญิงป้าท่านก็อยากมาส่งแต่ท่านติดงานเลยต้องปล่อยหมาน้อยอย่างพรีรตามาเผชิญโชคชะตาที่โหดร้ายเพียงลำพัง แต่ดีหน่อยที่อยู่ในนรกของคุณเพลิงมานานพรีรตาคนนี้ก็เลยปรับตัวได้ถึงแม้จะทรมานใจแค่ไหนก็ตาม

“เหรอครับ ถ้างั้นเชิญคุณหญิงทำอาหารได้เลยครับ วันนี้ผมจะได้สบายใจที่ครัวผมไม่เสี่ยงไหม้ไปอีกหนึ่งวัน”

ขวับ!

“อีกแล้วเหรอลูก?” คุณหญิงป้าหันมาเร็วมากแล้วก็ถามด้วยสีหน้าแบบโคตรอึ้ง

“...หลายวันแล้วค่ะ พรีมไม่ได้ตั้งใจนะคะคุณป้า” เสียงฉันหงอยมากแต่ในใจกำลังเดือด มันจะไหม้เพราะใครล่ะก็เพราะเขาเรียกให้ไปเก็บจีสตริงสีแดงของคู่ขาไม่ใช่รึไง

“ระวัง ๆ หน่อยสิลูก ไฟไหม้ขึ้นมาจะแย่นะ”

“ค่ะ ต่อไปพรีมจะระวังให้มากกว่านี้นะคะ”

“ไม่เอา ๆ ไม่เศร้าลูก เรื่องมันผ่านไปแล้วเนอะลูกเนอะ คราวหลังเวลาน้องทำกับข้าวแกก็มาช่วยบ้างนะตาเพลิง น้องทำคนเดียวจะเกิดอุบัติเหตุบ้างก็ไม่แปลกหรอก”

“อ่าส์~ ถือหางกันเข้าไป สมกับเป็นลูกหมาของแม่จริง ๆ มีหางให้ถือตลอด”

“เงียบเลยแก ไปลูกไป ไปทำกับข้าวช่วยป้าดีกว่า วันนี้ป้าเตรียมเมนูโปรดของหนูทั้งนั้นเลยน้า” คุณป้าลูบหัวฉันแล้วก็พาเดินไปที่ครัว

เมนูโปรดของฉันเหรอ? ดีใจที่สุดเลยค่ะเพราะคุณหญิงป้าทำอาหารอร่อยมาก~ และเหนือสิ่งอื่นใดนอกจากความดีใจก็คือความสะใจเพราะเมนูโปรดของพรีรตาคือเมนูที่คุณอัคนีเขาเกลียด อิอิ

“หมาน้อย”

ฉันเดินตามหลังคุณป้าอยู่ต้อย ๆ หันกลับไปหาคุณเพลิงแล้วชี้เข้าที่อกตัวเองพร้อมกับขยับปากว่าหมาน้อย ก่อนจะชี้ไปที่เขาแล้วขยับปากช้า ๆ ชัด ๆ ว่า

“หมา หัว เน่า”

^^

“พรีรตา!”

ฮ่า ๆๆ สะใจเป็นบ้า คุณเพลิงขยับปากเรียกชื่อฉันแบบตะคอกดัง ๆ ในอากาศแล้วหน้าตาก็คือพร้อมสาดเพลิงนรกโลกันต์มากแต่ทำไม่ได้เพราะคุณหญิงป้าอยู่เขารู้ดีว่าสถานการณ์ตอนนี้ถ้าอาละวาดใส่ฉันเมื่อไหร่ฉันอาจจะตกใจจนปากฉันเผลอพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมาก็ได้ อิอิ ^0^

-เวลาต่อมา-

Emmy : อธิบายมา ผู้หญิงคนนั้นคือใคร?

แม่กลับไปผมถึงได้หยิบโทรศัพท์ออกมาดู แล้วสิ่งที่เห็นเป็นอย่างแรกก็คือข้อความจากดาราที่กำลังดังที่สุดและฮอตที่สุดในตอนนี้

“...”

ติ๊ด!

ไร้สาระ

“ยัยบ้านนอก” ผมกดดูอย่างอื่นที่น่าสนใจแล้วเรียกสิ่งมีชีวิตในห้องที่กำลังจะเดินผ่าน

“อะไรคะ”

“ทำอะไรให้กินหน่อย”

“ฮะ? เพิ่งกินข้าวนะ” คำพูดลอย ๆ ดังขึ้นผมก็เหลือบตามองด้วยสายตาอำมหิตทันที

“บ่นอะไร? ก็เห็นอยู่ว่าแต่ละอย่างที่แม่ทำฉันกินไม่ได้”

“ก็หัดกินผักบ้างสิคุณเพลิง เป็นผู้ชายตัวใหญ่แต่ไม่กินผักมันตลกไหมคะ”

“เหม็นเขียวจะตายห่า”

“อร่อยจะตายเหอะ” เถียงเก่งฉิบหาย ไม่หัดทำอะไรให้เร็วเหมือนปากบ้างวะ

“ไม่ต้องพูดมาก ไปทำอะไรมาให้กินเร็ว ๆ”

“ค่า~” รับคำได้โคตรประชดประชันแต่ยัยบ้านนอกของแม่ก็เดินกลับไปที่ครัวถึงจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ก็ตามยัยเด็กนั่นหายไปไม่นานข้าวที่มีไข่ดาวโปะอยู่ข้างบนก็ถูกวางตรงหน้าผมจากนั้นยัยบ้านนอกก็เดินไปที่ห้องของเธอ

อ่าส์~ ของโปรดของผม กินแบบนี้อร่อยกว่าอาหารห้าอย่างที่แม่เพิ่งทำให้กินอีก เมนูพวกนั้นจงใจแกล้งผมแล้วก็ตั้งใจเอาใจยัยบ้านนอกของแม่ชัด ๆ ไม่รู้จะเอาใจอะไรนักหนาก็แค่เด็กที่รับมาอุปการะ ความจริงไม่ว่าแม่อยากให้เป็นอะไรก็สั่งได้ทั้งนั้นไม่จำเป็นต้องคอยโอ๋คอยตามดูแลไม่ห่างอย่างที่ทำมาตลอดเลยสักนิด...

-สองอาทิตย์ต่อมา-

(แกสนใจไหม)

“สนใจสิ แต่เดี๋ยวขอคุณหญิงป้าก่อนนะแก”

(ได้ ๆๆ ยังไงก็โทรบอกนะแต่ขอคำตอบวันนี้ก่อนสองทุ่มนะเพื่อนรักได้ไม่ได้ยังไงจะได้หาคนใหม่ได้)

“โอเคจ้า~”

ติ๊ด!

ฉันวางสายจากปิ๊งรักแล้วก็ออกจากห้องไปหาคุณเพลิงนรกทันที

“คุณเพลิง”

“ว่า” มองหน้าคู่สนทนาหน่อยสิ จ้องหน้าจอโทรศัพท์อยู่ได้ อีหรอบนี้คงเหมือนเดิมคือดูรูปโป๊อยู่แน่ ๆ

“วันเสาร์ขอไปทำงานพิเศษนะคะ” นั่น ยอมมองแล้วค่ะ แต่ดูจากสายตาน่าจะโดนขัดขวางแน่นอน

“งานอะไร?”

“เป็นสตาฟค่ะ พอดีปิ๊งรักเพื่อนพรีมมันรับจ๊อบเป็นสตาฟตามงานอีเว้นท์อยู่แล้วเขาอยากได้คนไปช่วยเพิ่มเพราะเป็นงานใหญ่”

“อย่างเธอจะไปเป็นสตาฟนี่นะ? โง่ ๆ แบบนี้เดี๋ยวก็ไปทำงานเขาเสียหาย”

“โหย~ พรีมก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นไหมล่ะคุณเพลิง”

“คนโง่ไม่เคยรู้ว่าตัวเองโง่”

“...” เกลียดหน้านิ่ง ๆ ทำอย่างอื่นไปด้วยด่าคนอื่นไปด้วยจริง ๆ นรกส่งมาเกิด -_-

“ได้ค่าจ้างเท่าไหร่”

“สี่ร้อยห้าสิบค่ะ”

“ให้ค่าขนมวันละพันไม่พอกินรึไงวะ”

“เกินพอค่ะแต่อยากไปทำงาน หาประสบการณ์ อยากออกไปเจออะไรใหม่ ๆ ค่ะ”

“เหมือนตอนไปหาประสบการณ์ฉลองวันเกิดในผับแล้วไม่มีปัญญาเดินออกจากผับเองน่ะเหรอ?

“ยอกย้อนเก่งมาก~ ให้พรีมไปเถอะนะคะคุณเพลิง พรีมอยากลองทำอะไรใหม่ ๆ บ้าง”

“อืม อยากไปก็ไป”

OoO

“จริงนะคะ อนุญาตจริง ๆ นะ” นี่ดีใจจนเนื้อเต้นเลยค่ะ

“อืม แต่ค่าขนมอาทิตย์หน้างด”

“ฮะ?”

“ตามนั้น หาเงินเองได้ก็งด”

“โหย~ งกอ่ะ ไปทำงานได้สี่ร้อยห้าสิบแล้วก็ทำวันเดียวนะคะไม่ใช่งานประจำด้วยแล้วจะมางดค่าขนมทั้งอาทิตย์ของพรีมเนี่ยนะ?”

“อืม ก็บอกไปแล้วว่างดยังต้องอธิบายอะไรอีกวะ” เนี่ย คุยกันแป๊บเดียวก็รำคาญใส่อีกแล้ว แต่ไม่เอาอ่ะฉันอยากไปรับจ๊อบพิเศษกับปิ๊งรักแล้วก็ยังต้องการค่าขนมจากเขาเหมือนเดิม

“คุณเพลิงใจร้าย ไม่สงสารลูกนกลูกกาเลย” ฉันบ่นอุบอิบเขาก็ละสายตาจากโทรศัพท์มองมาที่ฉัน

“ไหนลูกนกลูกกา? เห็นแต่ลูกหมา”

“...”

“อะไร?”

“...ไม่มีอะไรค่ะ” มีไปก็เท่านั้นตอบว่าไม่มีดีกว่า เพราะไม่อยากโดนด่าเหมือนคราวก่อนหรอกนะเลยจะไม่ขัดคำสั่งทั้งที่ความจริงแค่การไปลองรับจ๊อบเป็นสตาฟในงานอีเว้นท์มันไม่ได้มีอะไรเสียหายเลยจะแอบไปก็ได้

“ไป ๆๆ จะไปไหนก็ไป มานั่งทำหน้าเศร้าทำบ้าอะไรรำคาญ”

“...” ไม่ได้เศร้า! กำลังเซ็ง!

ฉันมองหน้าเขาที่มองฉันด้วยสายตารำคาญก่อนจะลุกขึ้นแล้วสะบัดหน้ากับตูดหันหลังเดินกลับห้องทันที

“งานตอนไหน”

“...คะ?” ไม่เข้าใจว่าถามอะไรแต่ถ้าไม่หันกลับไปคุยด้วยได้โดนด่าแน่

“งานที่เพื่อนเธอบอกนั่นไงตอนไหน เช้า สาย บ่าย เย็น ค่ำ หรือดึก” อ่อ ถามเรื่องงานที่ขอไปทำแต่กลั่นแกล้งไม่ให้ไปทำนี่เอง

“สายถึงเย็นค่ะ”

“อืม”

“แค่นี้ใช่ไหมคะจะไปนอนเล่นโทรศัพท์แล้ว” ฉันว่าวันนั้นเขาต้องหาเรื่องแกล้งฉันจนหัวหมุนเพราะกลัวฉันจะทำให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยด้วยการไม่ฟังคำสั่งเหมือนตอนวันเกิดแน่ ๆ

“เย็นคือเย็นห้ามกลับค่ำ ให้แค่ครั้งเดียว ถ้าเหลิงมาขอทำเป็นครั้งที่สองฉันจะลากเธอไปล้างขี้ในส้วมโรงเรียน”