EP : 8

“...”

ครบสูตร

สบตาที่ผับ

เมา

ออกมาด้วยกัน

หยุดที่เตียง

จบที่ตื่นมาผู้ชายหายหัว

บทสรุป...อีมิ่นโดนฟันแล้วทิ้ง

T_T

ไอ้...สวะ!

ไอ้หล่อใจสวะ!

“...ฮึก!”

ไอ้พี่แม็คเวล! ไอ้ชั่ว! เอาซิงกูคืน...

กริ๊ก!

ขวับ!

ฉันกำลังก่นด่าในใจแต่เสียงลูกบิดประตูดังขัดจังหวะซะก่อนด้วยความตกใจเลยรีบหันไปดูว่าลูกบิดประตูห้องฉันมันเปิดได้ยังไงเพราะตัวเองยังอยู่ในสภาพนอนโป๊บนเตียงเนื้อตัวมีจุดแดงเป็นจ้ำผมเผ้ากระจุยกระจายกระเซอะกระเซิงอย่างกับโดนรุมโทรมมาไม่มีผิด!

แอด~

“ไง ตื่นแล้วเหรอ”

“เอ่อ...” ไม่ได้หายหัวไปแล้วเหรอ?

แล้ว...แล้วต้องทำยังไงต่อวะมิ่น ต้องคุยกับคนที่เพิ่งมีอะไรกันแบบถึงพริกถึงขิงมากแต่รู้จักกันแค่ชื่อว่ายังไงดีในเช้าที่ดูจะอากาศสดใสแต่ร่างกายอ่อนเพลียแบบนี้

“ถ้าตื่นแล้วก็กินยาซะ ไปซื้อมาให้” เขาปิดประตูห้องแล้วพูดเบา ๆ พร้อมกับยื่นกล่องขนาดเล็กมาให้ฉัน

...ยาคุมฉุกเฉิน

ยังไม่ได้หายไปไหนเพราะเมื่อคืนไม่ได้ป้องกันเลยต้องจัดการให้แน่ใจว่าฉันกินยาคุมฉุกเฉินแล้วสินะ ก็ดีค่ะ ไม่โกรธหรอกเพราะยังไงก็ดีกว่าผู้ชายสวมเสื้อผ้าหายหน้าออกไปจากห้องแล้วปล่อยให้ผู้หญิงไปซื้อเอง

“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับยาในมือของเขามาแล้วเอ่ยคำขอบคุณเบา ๆ

“ขอบคุณ?” แค่ขอบคุณจะทำหน้าฉงนทำไม ทั้งทำหน้าฉงนทั้งมองฉันไม่ละสายตาไปไหน แต่เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยไม่ใช่สายตาอยากกินตับแบบเมื่อคืนไงคะมิ่นก็เลยกล้าสบตาเขา

“ก็ขอบคุณที่ซื้อยามาให้ไงคะ ทำไมเหรอคะ” ตอนแรกก็ไม่รู้ว่าจะคุยกับเขายังไงดีแต่พอถึงเวลาจริง ๆ สถานการณ์มันก็ทำให้คุยกันได้นี่เนอะ

“เปล่า ถ้างั้นก็กินเถอะฉันต้องรีบไปแล้ว”

“...ค่ะ” ฟันแล้วทิ้งจริง ๆ สินะ แค่ที่ยังอยู่ให้เห็นเพราะอยากจัดการไม่ให้มีปัญหาตามมาในอนาคตแค่นั้นเอง

ฉันไม่ได้มองเขาอีก ก้มหน้าแกะกล่องยาคุมเพื่อกินให้เรียบร้อย เอาวะ ไม่รับผิดชอบความรู้สึกแต่อย่างน้อยเขาก็มีจิตสำนึกช่วยเซฟอนาคตของฉันก็ถือว่ายังดีอยู่

เฮ้อ~ รักดี ๆ มีแค่ในนิยายเท่านั้นแหละขมิ้นเอ้ย T^T

กริ๊ก!

เสียงลูกบิดประตูถูกบิดอีกครั้ง คงจะไปแล้วล่ะ ช่างมันเถอะ จำไว้เป็นบทเรียนว่าอย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเองอีก ถึงจะไม่ซิงแล้วแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะนอนกับคนที่รู้จักกันในร้านเหล้าได้อีกหรอกนะ

“มีพรีเซนต์งานตอนเช้า”

“คะ?” ประตูถูกเปิดออกแล้วเสียงฝีเท้าเขาก้าวออกไปนอกห้องแล้วแต่ก่อนที่ประตูห้องจะถูกปิดตามลำดับถัดมาเสียงเขาก็ดังขึ้นซึ่งคำพูดของเขาเป็นประโยคที่ทำให้ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะบอกทำไม

“ต้องรีบไปเอางานที่คอนโดก่อนเดี๋ยวไม่ทัน...เสร็จแล้วพี่จะโทรหา”

“คะ?”

“เสร็จแล้วจะโทรหาไง”

“เอ่อ...ค่ะ”

กริ๊ก!

เขาพูดคำสั้น ๆ น้ำเสียงนิ่งมากพอฉันตอบรับด้วยอาการงง ๆ อึน ๆ ประตูห้องก็ปิดลงแต่ก่อนปิดฉันเห็นนะ...เห็นรอยยิ้มบาง ๆ ของพี่เขา

“...” นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกับฉัน

พี่แม็คเวล พี่แม็คเวลบอกว่าจะโทรหา...

“มีพรีเซนต์งานตอนเช้า”

“ต้องรีบไปเอางานที่คอนโดก่อนเดี๋ยวไม่ทัน...เสร็จแล้วพี่จะโทรหา”

กรี๊ด!!! >///<

เมื่อกี้เขาแค่บอกหรือรายงานเหรอทำไมแอบได้ฟีลผัวเมียแบบนี้ >///<

...พี่

พี่เขาแทนตัวเองว่าพี่ด้วยนะ ทำไมมันดี ทำไมดูน่ารักน่าหลงใหลน่าคลั่งไคล้ขนาดนี้ >///<

ตกหลุมรักพี่เขาอีกแล้ว รักแรกพบของจริงใช่ไหมมิ่น ต้องเป็นรักแรกพบของแกแน่ ๆ พี่แม็คเวลคนที่หล่อแล้วก็แซ่บมากคนนั้นเป็นรักแรกพบของแกของแท้ชัวร์ ๆ >///<

-เวลาต่อมา-

ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด

ตึง ๆๆๆ

หมับ!

...094-361-45XX

โทรมาแล้ว >///<

ติ๊ด!

“ฮะ ฮัลโหล”

(สวัสดีครับ โทรมาจากบริษัทเกแอนด์กีนะครับคุณมีพัสดุตกค้างที่รอการ...) ฉันนิ่งไปเลยที่ได้ยินปลายสายพูดออกมา นิ่งแล้วก็ฟังปลายสายพูดให้จบด้วยใจที่มัน...

“พัสดุตกค้างตีกลับพ่อง! มึงไม่แหกตาดูรึไงว่าเขาแชร์เรื่องคอลเซ็นเตอร์ของพวกมึงกันทั่วโลกแล้วไอ้มิจฉาชีพ! โง่โทรให้เปลืองเงินตัวเองอยู่ได้ เอาเวลาขยับปากหลอกคนไปขยับนิ้วถูหน้าจอเช็คข่าวบ้างไอ้พวกน่ารำคาญ!”

ติ๊ด!

ด่าแค่นี้ยังน้อยไปที่บังอาจกล้าโทรเข้ามาดับฝันอีมิ่น!

เซ็ง! ปกติเวลาเจอพวกแก๊งคอลเซ็นเตอร์โทรมาก็หงุดหงิดอยู่แล้วนะแต่นี่ดันโทรมาในเวลาที่กำลังใจจดใจจ่อรอใครบางคนโทรมาอีกมันทำให้ความหงุดหงิดเพิ่มขึ้นป็นร้อยเท่าพันทวี! อย่าได้เจริญเลยไอ้พวกสารเลว!

แล้วไอ้พี่คนนั้นก็อีกคน เที่ยงแล้ว! นี่มันเที่ยงหนึ่งนาทีแล้วนะ พรีเซนต์งานยังไม่เสร็จอาจารย์ยังไม่ปล่อยพักเที่ยงอีกรึไง -_-!

-เวลาต่อมา-

...17.48 น.

พี่แม็คเวลออกจากห้องฉันตั้งแต่ 06.14 น. จนถึงตอนนี้ 17.48 น. แล้ว

มีพรีเซนต์งานตอนเช้างั้นเหรอ แต่นี่มันผ่านเช้าเลยบ่ายจนเย็นและใกล้จะค่ำแล้วนะพี่แม็คเวล...

อย่าหาว่าเวอร์เลยนะแต่นี่มันก็ 11 ชั่วโมง 34 นาทีแล้วที่เขาปล่อยให้ฉันรอ มันนานเกินไปสำหรับคนที่บอกว่ามีพรีเซนต์งานตอนเช้า

...โดนเท

ไม่ต้องสืบไม่ต้องสงสัย ไม่ต้องอะไรทั้งนั้นนอกจาก...ทำใจ T^T

ฉันกำโทรศัพท์ในมือแล้วมองไปที่กระจกของโต๊ะเครื่องแป้งเล็ก ๆ ในห้อง มองเห็นตัวเองแล้วรู้สึกสมเพชขึ้นมาพอประมาณ

“...จะโทรหา? ฮึ! จะโทรได้ไงวะเบอร์โทรก็ไม่มี โง่เชื่อเขาตั้งแต่แรกจนมีมีสติคิดนะมิ่น เลิกนั่งจ้องหน้าจอรอเขาโทรมาแล้วรอเวลานาฬิกาปลุกให้กินยาคุมอีกเม็ดเถอะยัยหน้าโง่!”

ฟุบ!

ฉันโยนโทรศัพท์ลงไปที่เตียงให้มันไกลตัวอีกนิดแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่เพิ่งผ่านสมรภูมิอุบาทว์ของฉันกับผู้ชายคนนั้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาช้า ๆ

บอกตรง ๆ นะว่าถ้าเทไปเลยตั้งแต่แรก เทไปตั้งแต่ตอนที่เอายาคุมฉุกเฉินมาให้กินกันอสุจิมาโตในท้องผู้หญิงที่ไม่รู้จักแล้วก็หายหัวไปเลยตั้งแต่ตอนนั้นไม่ต้องอ้าปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียวมันก็จบไม่เห็นต้องบอกว่ามีธุระตอนเช้าเลยต้องรีบกลับไปก่อน ไม่เห็นต้องบอกว่าจะโทรหา ไม่เห็นจะมีความจำเป็นต้องทำอะไรที่มันเหี้ยแบบนี้เลยสักนิด สะใจมากรึไงวะไอ้พี่แม็คเวล! ไม่สิ...ไอ้แม็คเวร!