EP : 2

-หนึ่งเดือนก่อน-

“คา~ มี้น~”

“ว่าไงคะคุณแม่ขา~”

“สองนาฬิกา~”

“ไหน ๆ” ฉันที่กำลังเต้นอยู่ถามรุ่นพี่ปีสามที่สนิทกันมากเพราะเป็นพี่รหัสแล้วก็แกล้งเต้นแล้วหมุนตัวแบบแกล้ง ๆ เพื่อมองไปที่สองนาฬิกาตามคำสั่งพี่เบเบ้ของฉัน พี่รหัสคนสวยที่มีนิสัยเหมือนสาวสองแต่เป็นหญิงแท้นะคะ มีใช่ไหมล่ะคะหญิงแท้ที่มีจริตน่ารัก ๆ แบบสาวสองเวลาออกไปเที่ยวกลางคืนและหนึ่งในนั้นก็คือเจ้เบเบ้ของขมิ้นนี่ล่ะ

“...”

OoO!

ขวับ!

“เจ้เบ้!” แค่ได้หันไปมองแล้วสบตา แค่ได้เห็นเขาฉันก็รู้ว่าพี่เบเบ้จะให้มองใคร ท่ามกลางคนที่อัดแน่นกันในผับเหมือนหนอนที่ชอนไชปลากระป๋องแต่ความหล่อที่หล่อจนคำว่าใช้คำว่าหล่อได้เปลืองมากยังไม่คู่ควรของเขามันเปล่งประกายออกมาให้รู้ว่าต้องเป็นเขาแน่ ๆ และแค่สบตาเท่านั้น แค่เราได้สบตากันฉันก็รู้เลยว่า สามี หน้าตาแบบนี้แน่นอน >////<

นี่แหละความหล่อกับสายตาเย็นชาประดุจเทพีแห่งความงามกับเจ้าชายน้ำแข็งผสมพันธ์ เอ๊ย! ฟีเจอริ่งกันที่ขมิ้นตามหา~ >///<

นี่แหละคนที่ในอนาคตมิ่นจะยอมพลีกายถวายอกดูม ๆ ของมิ่นให้เขาได้เชยชม

...มิ่นรักเขา~

“เป็นไง”

“น้องเขย~” >o<

อยากจะชักดิ้นชักงอตรงนี้ให้ได้เลยให้ตายเถอะ แค่เห็นหน้าสามีในอนาคตก็รู้แล้วว่าหนทางพิสูจน์รักแท้มันต้องเยอะมากแน่ ๆ หล่อบรรลัยขนาดนี้ต้องมีผู้หญิงตามเพียบ แต่ไม่เป็นไรค่ะ เราก็สวย ที่สำคัญ...เรามันเลือดนักสู้!

“พี่แม็คเวล”

“ฮะ?”

“พี่แม็คเวล อยู่ปี 4”

“มอเราเหรอเจ้เบ้ ทำไมมิ่นไม่เคยเห็นเลย” หล่อมโหฬารขนาดนี้หลุดรอดสายตาที่คอยมองหาคนหล่อยิ่งกว่าจ้องหน้าจอโทรศัพท์อย่างฉันได้ยังไงกัน

“เปล่า มหาลัย S จ้ะคนสวย”

“โห~ มหาลัยไฮโซมาก~” มหาลัยนี้อยู่เขตเดียวกันกับมหาลัยของฉันนี่ล่ะค่ะ เป็นมหาลัยที่ไฮโซมากจริง ๆ นะ ค่าเทอมแพงหูฉี่ชนิดที่กู้กยศ. แปดเทอมของมหาลัยฉันยังไม่พอค่าเทอมหนึ่งเทอมของที่นั่นเลย

“แน่นอน ที่สำคัญรวยมากนะจ้ะหนูน้อย”

“หล่อรวยหุ่นดีครบสูตรดีเนอะพี่เบ้ เหมาะกับการเป็นเนื้อคู่มิ่นเลย”

“ใช่ และที่สำคัญ...เขามองแก”

“ฮะ! จริงดิ! เจ้เบ้ล้อหนูเล่นป้ะเนี่ย” ฉันไม่อยากจะเชื่อคำพูดขอเจ้แกเลย แต่ก็...เสยผมแล้วหนึ่งนะคะ อิอิ

“จริงสิ ฉันจะโกหกแกเพื่อ”

“แน่นอน ก็น้องเจ้เบ้มันสวย อิอิ” ก็ถ้ายืนยันขนาดนี้จะไม่ยอมรับว่าเขาไม่ได้มองตัวเองให้เสียเวลาทำไมจริงไหมคะ

“ย่ะ! อันนี้ไม่เถียงเพราะถ้าไม่สวยพี่เขาไม่มองหรอก ที่สำคัญรู้แล้วห้ามกรี๊ดนะ”

“อะไรเหรอเจ้เบ้” เจ้เบเบ้ทำหน้าตาจริงจังเหมือนมีเรื่องซีเรียสฉันเลยรีบเปิดหูเปิดสมองเตรียมฟัง

“ปกติฮีหยิ่งจะตาย ไม่ชายตามองผู้หญิงที่ไหนง่าย ๆ หรอกนะจะบอกให้ ขนาดผู้หญิงเดินไปขอชนแก้วฮียังปฏิเสธเลย”

“โกหกให้หนูดีใจเฉย ๆ ป่ะเนี่ย” ไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ แต่ก็...เชื่อไปแล้วนะ >///<

“ฉันเป็นพี่ผู้หวังดีกับแกเสมอฉันจะโกหกทำไม” ได้ยินคำนี้แล้วสบายใจเลยค่ะ น้องเชื่อทุกคำที่เจ้เบเบ้บอกเลย

“แล้วพี่เบ้รู้จักพี่เขาได้ไงอ่ะ รู้จักคนหล่อขนาดนี้ทำไมไม่เคยบอกมิ่นบ้าง~” ปล่อยให้มิ่นตามหาสามีในอนาคตตั้งนานกว่าจะเจอได้ยังไง ใจร้ายกับน้องมากเลย

“ก็เขาอยู่สูงเกินเอื้อมอ่ะจะบอกเพื่อ ที่สำคัญฉันรู้จักเขาแต่เขาไม่รู้จักฉัน”

“โห่~ เจ้เบ้อ่ะ หนูก็นึกว่ารู้จักกัน” สรุปแล้วคงเป็นคนดังในวงการใดวงการหนึ่งที่ฉันไม่รู้จักแต่เจ้เบ้แกรู้จักแล้วบังเอิญมาเจอตัวจริงสินะ เสียดายจังอุตส่าห์จะอาศัยเข้าทางเจ้แกสักหน่อย

“ฮ่า ๆๆ ไม่ต้องทำหน้าฝันสลายขนาดนั้นหรอกน่า เขามองแกขนาดนี้แล้ว”

“บางทีเขาอาจจะแค่มองเฉย ๆ ก็ได้” มองโลกในแง่อื่นเผื่อไว้บ้างเผื่อตุ๊บจะได้ไม่เจ็บหนัก แต่ก็ไม่รู้จะทันไหมนะเพราะหวังไปเยอะตั้งแต่ได้สบตากับพี่เขาแล้ว -_-!

“ก็รอดูเอา แต่พี่แม็คเวลเขามีเพื่อนที่หล่อพอ ๆ กันนะ ไม่รู้มาไหมแต่คงไม่มามั้งเพราะเจ้ยังไม่เห็น หรือถ้าเห็นก็อย่าเผลอไปมองล่ะ คนนั้นร้าย ยุ่งไม่ได้เด็ดขาด เดี๋ยวเจ็บฟรี” เสียงเจ้แกจริงจังขึ้นมาฉันเลยสนใจใคร่รู้

“ขนาดนั้นเลยเหรอเจ้เบ้”

“อืม ระดับนางเอกดัง ๆ ยังเจ็บเลย เหมือนไฟ ช่างเถอะห้ามยุ่งก็พอ”

“โห~ ท่าทางจะร้ายน่าดู แสดงว่าหล่อเหมือนกันเลยใช่ไหมพี่เบ้”

“อื้ม”

“ชื่ออะไรคะ”

“...ฟีนิกซ์”

“ฮะ?” ฟีนิกซ์ใช่ไหม เมื่อกี้ดีเจขอเสียงก่อนลงเวลาสาว ๆ ในผับกรี๊ดออกมาดังลั่นทำให้ฟังไม่ถนัดเลยไม่กล้ามั่นใจว่าคำที่ได้ยินว่าฟีนิกซ์จะเป็นชื่อคน

“ชื่อพี่ฟี... / ไง”

“...นิกซ์~” เสียงเจ้แกเลื่อนลอย สายตาที่มองมาทางฉันก็ดูอึ้ง แต่เหมือนเจ้แกจะไม่ได้มองฉันนะคะ เหมือนมองไปข้างหลังมากกว่าฉันเลยรีบหันตามพอหันไปก็...อห.~

อห. ที่ไม่ใช่ อีเหี้ย นะคะ แหะ ๆ

หล่อ ใช้คำว่าหล่อได้เปลืองพอ ๆ กับพี่แม็คเวลของมิ่นเลย ว่าแต่...ใครวะ?

“มาเที่ยว?” เขาไม่ได้มองฉัน เขามองเจ้เบ้ของฉันต่างหาก

“...ค่ะ” ฉันหันกลับมามองเจ้เบเบ้ที่ดูตะลึงกับการโดนคนหล่อทัก แต่ถามว่าผิดปกติไหมก็ไม่หรอกค่ะ ปกติ -_-! แต่อาจจะดูตะลึงมากหว่าคนอื่นหน่อยตามระดับความหล่อ

“มากับใคร” พี่เขาถามเจ้เบ้แต่พอถามจบก็มองมาที่ฉัน สายตานี่แบบ...พี่เสือมาก~

“,t มากับ... / ไอ้นิกซ์”

ขวับ!

กำลังมองเจ้เบเบ้คุยกับพี่คนหล่อด้วยความงงปนตื่นเต้นเพราะพี่เขาหล่อมากก็มีเสียงที่หล่อมากพอ ๆ กันดังขึ้นแล้วพอหันไปมองก็...

พี่แม็ค...เวล~

ฉันมองเขาแล้วชื่อเขาที่ตัวเองเรียกก็ดังก้องลากเสียงยาวเหมือนวิ่งตะโกนอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ภายในใจทันที

“มีไรวะ” เสียงที่หล่อไม่แพ้กันแต่ฉันเอนเอียงไปทางพี่แม็คเวลว่าหล่อมากกว่าเพราะพี่เขากินหัวใจฉันก่อนเอ่ยถาม พอพี่คนหล่อที่เมื่อกี้พี่แม็คเวลาเรียกว่านิกซ์ถามจบพี่แม็คเวลก็มองไปทางพี่เบเบ้แล้วมองไปทางพี่ฟีนิกซ์ มองคนสองคนที่ยืนขนาบด้านหน้าและด้านหลังฉันอย่างกับแซนวิซโดยที่สายตาเขาไม่ปะทะร่างกายที่มีหน้าอกดูม ๆ ของฉันเลยสักนิด -_-!

“กูจำได้ว่า... / มีอะไรพูดมา” พี่แม็คเวลพูดแถมยังกำลังชี้มือไปที่เจ้เบเบ้ของฉันเหมือนจะถามอะไรสักอย่างแต่พี่คนหล่อก็ตัดบทแถมน้ำเสียงยังหงุดหงิด พอพี่คนหล่อพูดออกมาแบบนี้แทนที่พี่แม็คเวลจะหงุดหงิดพี่เขากลับยิ้มกวน ๆ

ฉันมองเขาตลอดเวลาเลยนะถึงแม้ว่าตอนนี้ที่อยู่ใกล้กันแค่เอื้อมเขาจะไม่มองฉันเหมือนที่เคยนั่งมองแล้วก็ตาม จะให้ทำยังไงล่ะในเมื่อความหล่อของพี่เขาดึงดูดสายตาฉันไปหมดแล้ว

“ไม่มีไรก็แค่...ถ้ามึงเจอเด็กมึงแล้วงั้นคนนี้”

หมับ!

“เฮ้ย!” ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจเพราะพี่เขาเล่นจับมือฉันแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“...กูเอา” พี่แม็คเวลพูดเบามากแต่ทำไมมันดังชัดในหูจังเลยนะ

...กู

...เอา

ถ้างั้นคนนี้...กูเอา

มัน...หมายความว่ายังไง

พี่เขาพูดจบก็ดึงมือฉันออกมาทันที เขาจับมือฉันแน่นแล้วดึงให้เดินตามท่ามกลางคนมากมายเบียดเสียดกันอยู่ ฉันตกใจมากนะ ทำอะไรไม่ถูกเลย ทั้งตกใจเหตุกาณ์ตรงหน้าทั้งตกใจความหล่อระยะเผาขนของเขา ตอนนี้ทำถูกอย่างเดียวคือ...ก้าวขาตามเขาทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาจะพาไปไหน บ้า! บ้าที่สุดเลยขมิ่น! >///<