EP 1 : พลเมืองดี

คืนวันเสาร์มันเหงาดีเนอะ...

แต่ไม่หรอกสำหรับคนอย่างปิ๊งรักก็เหงาทุกวันแหละ

“...เฮ้อ~” ก็ว่าจะไม่มาแล้วนะ แต่เพราะเหงาเลยต้องมาดื่มเหล้าเอาสังคม

^_^!ร

“ไงปิ๊ง อาทิตย์ก่อนไม่เห็นหน้าเลย”

“อาทิตย์ก่อนงานหนักมากค่ะพี่บี๋ เลิกงานเสร็จก็รีบกลับไปสลบที่ห้องเลย” ปกติหลังเลิกงานฉันจะแวะมานั่งดื่มคลายความเหนื่อยแต่อาทิตย์ก่อนมีอีเว้นท์ใหญ่เป็นคอนเสิร์ตเวิลด์ทัวร์ของศิลปินเกาหลี งานหนักมากแต่พอเงินเข้ากระเป๋าปุ๊บหายเหนื่อยปั๊บ วันนี้ว่างตั้งหนึ่งวันตอนแรกชวนเพื่อนรักไปดูหนังแต่เพื่อนไม่ว่างเลยนอนทั้งวันนอนจนฟ้ามืดนอนจนเบื่อก็ไม่รู้จะทำอะไรเลยออกมานั่งเล่นร้านเหล้า แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานต่อนะคะ ว่างแค่วันนี้แหละ ว่างหลายวันไม่ได้...ร้อนเงิน ^_^!

“สู้ ๆ หนู”

“ขอบคุณนะคะ สู้อยู่แล้วค่ะ” ^^

ฉันยิ้มขอบคุณแล้วรับแก้วเบียร์มาดื่มจากนั้นก็นั่งฟังเพลงมองผู้คน พอพี่บี๋เจ้าของร้านว่างก็มาคุยเล่นด้วยในฐานะลูกค้าประจำ

“อยู่ดึกไหมเนี่ย”

“ไม่ดึกค่ะพี่บี๋ พรุ่งนี้ปิ๊งมีงานเช้า”

“โอเค อย่าดื่มเยอะล่ะพี่ไปดูลูกค้าโต๊ะนั้นก่อนกลัวมันทะเลาะกัน”

“ค่ะ” ^^

ฉันนั่งดื่มเงียบ ๆ คนเดียวเพราะคืนวันเสาร์ร้านเหล้าระแวกมหาลัยนี่จะแน่นแทบทุกร้าน ดูเวลาพอเริ่มดึกก็กลับหอ ร้านเหล้าพี่บี๋อยู่ปากซอยใช้เวลาเดินไม่นานเท่าไหร่ก็ถึงหอ

ติ๊ง!

Z-nice : ทำอะไรยัยน่ารัก

“...” ระหว่างเดินกลับหอฉันก็ได้รับข้อความจากคนคนหนึ่ง คนที่ถ้าบอกว่าเขามาจีบฉันก็คงไม่มีใครเชื่อหรอกต่อให้อมโบสถ์ของพระอารามหลวงมาพูดก็ตาม

Ping Ping : ยุ่ง

Z-nice : อยู่ร้านเหล้าแน่ ๆ

รู้ดีจริง ๆ แต่ก็ไม่แปลกหรอกเวลาที่ไม่มีงานถ้าเขาทักมาทีไรฉันก็นั่งเล่นอยู่ร้านพี่บี๋ตลอด แต่ถามว่าดื่มเยอะไหมก็ไม่หรอกนะคะ เบียร์ไม่เคยเกินสองขวดสักครั้ง ไม่ใช่ว่าคออ่อนนะคะ...งบน้อย แหะ ๆๆ

Ping Ping : นอนได้แล้วมั้งพรุ่งนี้ทำงานนะ

Z-nice : อยากเจอแล้วเหรอ?

Ping Ping : ?

Z-nice : ? ตกลงทำอะไรอยู่ ตอบก่อนจะไปนอนแล้ว

Ping Ping : เรากำลังกลับหอ

Z-nice : ตกลงไปกินเหล้า?

Ping Ping : ไปนั่งเล่น

Z-nice : ?

Ping Ping : นอนได้แล้วเดี๋ยวหน้าโทรมนะ

Z-nice : โอเคครับ พรุ่งนี้เจอกัน ซื้อขนมไว้ให้

Ping Ping : อย่ายื่นให้ต่อหน้าคนอื่นแบบครั้งก่อนนะ

ฉันรีบบอกเพราะครั้งก่อนเขาถือถุงขนมมายื่นให้ต่อหน้าทีมงานคนอื่นเลยถึงจะไม่มีใครถามอะไรแต่ฉันรู้ว่ามีคนเอาไปเม้าท์แน่นอน

Z-nice : รู้แล้วคร้าบ~

Ping Ping : นอนเลย

Z-nice : ครับผม ?

“...” ฉันมองข้อความของคนที่ฉันคุยด้วยมาได้เกือบสามเดือน ซีไนซ์น่ารักดีนะคะ ไม่น่ารักคงไม่ทำให้ปิ๊งรักเดินกดโทรศัพท์ไปยิ้มไปหรอก ^///^

พระเอกซีรีย์ชื่อดังของปีนี้ตามจีบเด็กพาร์ทไทม์ของบริษัทออแกไนซ์ หูย~ แค่คิดก็จั๊กจี้หัวใจแล้วค่ะ

...ขอให้ความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นตามลำดับแบบนี้ตลอดไปเถอะนะ ^^

“เร็ว ๆ สิวะ! เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก!”

“...”

“เออ! กูรู้แล้ว! มึงหุบปากแล้วรีบมาช่วยกันเถอะ!”

“...”

เสียง?

เสียงมาจากตรงไหน?

ตรงนี้?

ตรงนั้น??

ตรงนู้น???

ตรงโน้น????

ฉันหยุดก้าวเท้าเพราะเสียงแว่ว ๆ ที่ได้ยินมันแปลก ๆ ก่อนถึงหอประมาณหนึ่งร้อยเมตรบรรยากาศก็จะเริ่มเปลี่ยวเพราะอยู่หอพักราคาถูกมันจะมาคู่กับความลึกและความเปลี่ยวเลยรีบหาที่หลบมุมเพราะฟังจากคำพูดน่าจะมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่ ๆ

เสียงพูดคุยที่ฉันได้ยินหายไปแล้วแต่บรรยากาศไม่น่าไว้ใจเพราะมีเสียงครางอือ ๆ ของคนดังให้ได้ยินนิดหน่อยเลยยังไม่ออกจากที่ซ่อนพอเวลาผ่านไปไม่ถึงสามนาทีก็ต้องขอบคุณตัวเองที่เลือกซ่อนตัวอยู่ตรงนี้

นั่นมันลูกน้อเอเย่นค้ายารายใหญ่ในย่านนี้ชัด ๆ ฉันไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวหรอกแต่พี่บี๋เคยบอกให้ระวัง ลูกน้องของเอเย่นค้ายาเดินออกมาจากซอกเล็ก ๆ ของตึก หันซ้ายหันขวาดูมีพิรุธแล้วก็รีบพากันเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งจากนั้นก็พากันกระโดดขึ้นรถมอเตอร์ไซต์บิดออกไปเลย

“...” น่ากลัวเป็นบ้า ไปเดี๋ยวนี้เลยปิ๊งรัก อยู่ไม่ได้แล้วน่ากลัวเกินไป ฉันรีบออกจากที่ซ่อนแล้วจ้ำเท้าเดินตรงไปที่หอทันที

“อ่าส์~”

“...” เดินผ่านซอกนั้นมาแล้วค่ะแต่ได้ยินเสียงคนครางด้วยความเจ็บปวด

ต้องเป็นพวกค้ายาด้วยกันมีปัญหากันแน่ ๆ อย่าไปยุ่งเลยปิ๊งเดี๋ยวจะซวยเปล่า ๆ

“อ่าส์~ ช่วยด้วย~”

“...” ฉันก้าวเท้าเดินได้สองก้าวแล้วนะแต่เสียงร้องแหบพร่าดังขอความช่วยเหลือทำให้ฉันเดินต่อไม่ได้ ไม่อยากยุ่งเรื่องอันธพาลพวกนี้เลยแต่ปิ๊งรักดันเป็นคนที่ทำใจเป็นคนที่เมินเฉยต่อเพื่อนร่วมโลกไม่ได้จริง ๆ

“...เอาวะ!” ฉันตัดสินใจหันหลังกลับ ยังไงก็เพื่อนร่วมโลกต่อให้คนที่ขอความช่วยเหลือจะเป็นพวกเดียวกันกับไอ้สองคนที่เพิ่งไปก็ตามเถอะ ก็ภาวนาให้คนที่กำลังจะไปดูไม่ทำอะไรฉันเหมือนนิทานชาวนากับงู่เห่านะ

“เฮ้ย!” ฉันถอยหลังกลับไปที่ซอกตกมืด ๆ แล้วภาพตรงหน้าก็ทำฉันอุทานออกมาเลย

ภาพที่ฉันเห็นคือผู้ชายใส่ชุดดำถูกทำร้ายนอนกองอยู่ที่พื้น หน้าเขามีเลือดอาบด้วยทำฉันต้องรีบพุ่งเข้าไปดู

“พี่! พี่ยังไม่ตายใช่ไหมคะ!”

ก็...ก็ว่าจะแค่ส่องดูจุดเกิดเหตุว่าสถานการณ์เป็นยังไงมีคนบาดเจ็บกี่คนแล้วทำหน้าที่พลเมืองดีด้วยการกลับไปโทรเรียกตำรวจที่ห้องนะ แต่เห็นหน้าคนเจ็บแล้วเดินหนีไม่ได้จริง ๆ เพราะเขา...หล่อเกินคนมากเกินไป