INTRO ✈️

ครืด~ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นขึ้น เพียงฟ้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะรีบกดรับสายในทันที

สายเรียกเข้าจาก : พี่หวานแหวว

(บทสนทนาทางโทรศัพท์)  

"ฮัลโหลสวัสดีค่ะพี่หวานแหวว" เพียงฟ้าพูดสวนไปด้วยน้ำเสียงที่ดีใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายโทรมาหา

(ฟ้าลูก คือว่าพี่หวานแหววจะโทรมาบอกว่า การแคสติงวันนี้ฟ้าทำได้ดีมาก ๆ เลยนะ) ปลายสายเอ่ยชื่นชมเธอด้วยน้ำเสียงที่เอ็นดู

"....." เพียงฟ้าฟังคำชมของอีกฝ่ายด้วยมือที่สั่นเทา หัวใจของเด็กสาวเต้นแรงมาก ๆ ด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้แก้มของเธอฉีกยิ้มออกกว้างมาก ๆ

(เพียงแต่ ทางผู้กำกับและทีมงานคิดว่าฟ้ายังไม่เหมาะกับบทนี้สักเท่าไรน่ะ) แม้ว่าพี่หวานแหววจะพูดเสียงแผ่ว แต่เพียงฟ้ากลับได้ยินชัดเจนในทุกถ้อยคำ

"อ่อ..." จากรอยยิ้มกว้างก็ค่อย ๆ หุบลงอย่างช้า ๆ

"อย่างนั้นหรือคะ" เธอยิ้มเจื่อน ๆ และพยายามข่มเสียงตอบกลับไปให้ดูปกติที่สุด

"แต่พี่หวานคะ ให้ฟ้าได้ลองไปแคสอีกรอบได้ไหมคะ"

"ฟ้าคิดว่า ฟ้าอาจจะทำได้ดีกว่ารอบแรกก็ได้อะ" เพียงฟ้าพยายามที่จะขอโอกาสอีกครั้ง เพราะเธออยากเล่นซีรีส์วัยรุ่นฟอร์มยักษ์เรื่องนี้จริง ๆ

(คือ...ผู้กำกับเขาเลือกนางเอกเรียบร้อยแล้วจ้ะ เป็นน้องเหมือน‍แพรน่ะ)

"เหมือนแพร?" เธอเอ่ยทวนชื่อนั้นอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างท้อใจ เพราะเหมือนแพรที่ว่าคือรุ่นพี่ที่โรงเรียนของเธอเอง ซึ่งก็กวาดงานแสดงมาแทบจะทุกบทแล้ว แค่ได้ยินชื่อก็รู้แล้วว่าสู้ไม่ได้เลย

(เอาอย่างนี้นะ ถ้ามีงานละครหรือซีรีส์วัยรุ่นอะไรดี ๆ พี่จะทักไปหาเราอีกทีนะ)

"ค่ะ" เพียงฟ้าพยักหน้ารับทั้งน้ำคลอเบ้า

(จ้ะ งั้นแค่นี้นะลูก) พี่หวานแหววกดวางสายไปทันทีหลังจากที่เธอพูดจบ 

(จบบทสนทนาทางโทรศัพท์)

เด็กสาววัยใสหันมองไปที่บทซีรีส์วัยรุ่น ที่วางกองอยู่บนโต๊ะทำงานตรงหน้าของเธอทั้งน้ำตาอาบสองข้างแก้ม เธอพยายามอย่างมากที่สุดแล้ว

เธอท่องทุกฉาก ทุกบท เพื่อไปแคสติง เธอทุ่มเทเพื่อหวังจะได้เป็นนักแสดงแถวหน้า แต่สุดท้ายเธอก็ไม่เคยถูกรับเลือกเลย... เธอไม่เคยได้รับโอกาสเลยสักครั้งเดียว

"ทำไม...ทำไมถึงไม่เป็นเราสักทีนะ" เพียงฟ้านั่งปาดน้ำตาอีกครั้งให้กับความผิดหวังซ้ำ ๆ ที่เธอได้รับ

"ทำไม...ทำไมเราถึงทำไม่ได้สักที" เพียงฟ้าพูดกับตัวเองก่อนจะฟุบใบหน้าสวยของเธอลงกับหัวเข่า แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ

ในระหว่างที่เธอกำลังนั่งร้องไห้อยู่เพียงลำพัง เสียงโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คนที่โทรมาคือ ไพลอท รุ่นพี่ ม.6 โรงเรียนเดียวกับเธอ คนที่เธอกำลังคุย ๆ ด้วยมาสักพัก

ใหญ่ ๆ แล้ว

(บทสนทนาทางโทรศัพท์)

"ฮะ...ฮัลโหล" เพียงฟ้ากดรับสายและพยายามข่มเสียงให้ดูปกติ

ทั้ง ๆ ที่ตัวของเธอกำลังสะอื้นไห้และสั่นเทาไม่หยุดเลย

(ทำไม...เสียงไม่ค่อยดีเลยล่ะ) ปลายสายถามกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงขึ้นจมูกของเพียงฟ้า ซึ่งเขารู้ทันทีว่าเกิดจากการร้องไห้

(เป็นอะไรรึเปล่า) เสียงนุ่ม ๆ ที่เต็มไปด้วยความห่วงใยส่งผ่านมาทางโทรศัพท์

"ปะ...เปล่า" เพียงฟ้าพยายามกัดฟันแน่นไม่ให้เสียงมันสั่น

(ตอนนี้พี่ยืนอยู่หน้าห้องเราน่ะ)

(แวะซื้อเย็นตาโฟเจ้าอร่อยของเรามาให้)

"....." เพียงฟ้าเหลือบไปมองที่ประตูห้องอีกครั้ง เธอปาดน้ำตาเล็กน้อยก่อนจะยอมลุกขึ้นและเดินไปเปิดประตูให้เขาในท้ายที่สุด

(เย็นตาโฟกำลังร้อน ๆ เลยนะ) ปลายสายยังคงพูดต่อเสียงอ่อนโยน

ขณะที่ประตูห้องของเธอค่อย ๆ แง้มเปิดออกอย่างช้า ๆ

"ไหนบอกว่าไม่เป็นไรไงคะ" ร่างสูงกดวางสายพร้อมกับโน้มใบหน้าก้มลงมาใกล้ ๆ เธอ

ก่อนจะใช้ปลายนิ้วเรียวยาวของเขาเกลี่ยเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มนุ่ม ๆ ของหญิงสาวอย่างทะนุถนอม

"ถ้าอยากร้อง ก็ร้องออกมาเถอะ"

"พี่จะไม่ไปไหนจนกว่าเราจะรู้สึกดีขึ้น"