6 ดีไม่ห่างเหิน

รุ่นพี่สาวหน้าสวยคนหนึ่งเดินเปิดประตูเข้ามาในห้องก่อนจะถามหาเพียงฟ้าก่อนเป็นอันดับแรก เพื่อน ๆ ในห้องก็หันขวับไปมองทางเพียงฟ้าเป็นตาเดียวแบบงง ๆ

"เธอสินะที่ชื่อเพียงฟ้า" พี่ ม.6 คนเดิมเดินตรงเข้ามาหาเพียงฟ้าในทันที พร้อมกับเพื่อนผู้หญิงอีกสองคนที่เดินตามหลังมาติด ๆ

"เอ่อ...พี่คือใครเหรอคะ" เพียงฟ้าถามกลับไปตรง ๆ เพราะเธอจำได้ว่าไม่เคยรู้จักกับผู้หญิงคนนี้มาก่อนเลย

"เธอคงจะเป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาที่นี่สินะ ถึงไม่รู้จักว่าฉันเป็นใคร" หญิงสาวกระโดดขึ้นมานั่งบนโต๊ะเรียนของเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่ดูไม่เป็นมิตรเอามาก ๆ

"นางเป็นดาราหน้าใหม่น่ะ แต่ไม่ดัง" เพื่อนอีกคนกระซิบบอกยัยรุ่นพี่คนแรกที่เดินเข้ามาหาเรื่องเธอ

"ไร้สาระสุด ๆ เลย" คนตัวเล็กถอนหายใจ ก่อนจะส่ายหน้าและทำท่าจะลุกเดินออกไปจากห้อง

หมับ!

"เดี๋ยวก่อน! กูยังคุยกับมึงไม่จบ" หญิงสาวคนนั้นคว้าที่ต้นแขนของเพียงฟ้าเอาไว้อย่างแรง

"มีอะไรงั้นเหรอ" เพียงฟ้าถามไปอย่างข้องใจ เพราะเธอแทบจะไม่เคยมีปัญหากับใครมาก่อนเลย ถึงเธอจะเป็นคนอ่อนโยน สุภาพ แต่ถ้าถูกหาเรื่องก่อนก็ไม่ยอมเช่นกัน

"เออนี่ พวกพี่เป็นบ้าอะไรวะ อยู่ ๆ มาหาเรื่องเพื่อนหนูทำไม" เมษาลุกขึ้นเดินตรงมากระชากมือของรุ่นพี่คนนั้นออกไปจากต้นแขนของเพียงฟ้าทันที

"เด็ก ม.4 อย่ามาทำซ่ากับกูนะ! " รุ่นพี่สาวตวาดลั่น แต่พอหันมองไปรอบ ๆ แล้วทั้งสามคนก็เหลือบมองหน้ากันเล็กน้อย เพราะรุ่นน้องแทบจะทั้งห้องจ้องมาทางเธออย่างไม่พอใจเช่นกัน

"แล้วพี่ ม.6 มีสิทธิ์อะไรเข้ามาห้องเด็ก ม.4" เพื่อนทั้งห้องเรียนของเพียงฟ้าก็กอดอกยืนล้อมเป็นวงกลมเหมือนพร้อมปกป้องเพื่อนร่วมชั้นเช่นกัน

"เหอะ ๆ วันนี้กูตั้งใจจะมาเตือนมึงดี ๆ " รุ่นพี่สาวชี้นิ้วมาที่ใบหน้าของเพียงฟ้า

"ว่าอย่ามาอ่อยไพลอท...ของกู"

(ไพลอท?) เพียงฟ้าชะงักไปเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย

"ไม่งั้นมึงเจอดีแน่ อีเพียงฟ้า! " รุ่นพี่สาวพูดใส่หน้าของเพียงฟ้าก่อนจะผลักไหล่ของเธออย่างแรง

"พวกเรากลับ! " ก่อนที่มันจะหันหลังสะบัดตูดเดินออกไปจากห้องทันที

"ไม่เป็นไรใช่ปะมึง" มีนาเดินเข้ามาโอบไหล่ของเพื่อนทันที

"ไอ้ฟ้า เวลาไปไหนคนเดียวระวังตัวด้วยนะเว้ย โรงเรียนนี้พวกคนขี้อิจฉามันเยอะ" เพื่อนร่วมห้องอีกคนก็พูดเสริมขึ้น

"ขอบคุณทุกคนมากเลยนะเว้ย" เพียงฟ้ารู้สึกอุ่นใจที่อย่าง‍‍‍น้อย‍ เพื่อนร่วมชั้นของเธอก็น่ารักกับเธอทุกคนเลย

"เดี๋ยวกูกลับก่อนนะ พอดีกูมีงานถ่ายแบบตอนเย็นน่ะ" เพียงฟ้ารีบบอกลาเพื่อน ๆ ในห้องทันที ยอมเลยว่าเธอรู้สึกอายมาก ๆ ที่ถูกรุ่นพี่ที่ไหนก็ไม่รู้บุกมาหาเรื่องถึงในห้องเลย

เพียงฟ้าเดินก้มหน้าก้มตาออกมาจากห้องเรียนด้วยมือสั่น ๆ สาบานเลยว่าเธอไม่ได้กลัวการมีเรื่องกับยัยรุ่นพี่คนนั้นเลย

แต่เธอแค่รู้สึกโกรธและโมโหตัวเองมากกว่า เพราะการมีเรื่องมีราวกัน อาจทำให้ประวัติของเธอมันด่างพร้อยได้

ย่ิงถ้าเป็นเรื่องตบตี แย่งผู้ชาย แย่งแฟนกัน ถือเป็นข่าวที่แย่มาก ๆ สำหรับดาราวัยรุ่นหน้าใหม่ ๆ

ในจังหวะที่เธอกำลังจะเดินตรงไปเพื่อนขึ้นรถแท็กซี่ เพื่อไปเตรียมตัวถ่ายแบบต่อ สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นคนที่เธอไม่อยากเจอหน้าที่สุดในตอนนี้เลย

"ฟ้า ฟ้า ๆ " เสียงไพลอทตะโกนเรียกหาเธอมาแต่ไกล

เพียงฟ้าทำเป็นไม่ได้ยินและรีบโบกรถพร้อมกับขึ้นไปนั่งทันที

ห้าวันต่อมา

ครูมังคุดขอลางานยาวเลย เนื่องจากสามีของเธอหลังจากผ่าตัดสมองแล้ว ยังไม่สามารถจะช่วยเหลือตัวเองได้ และทางโรงเรียนก็ไม่สามารถจัดหาครูมาสอนแทนได้ทันเวลา

จึงทำให้คาบที่ต้องเข้าชมรมกลายเป็นคาบว่างไปโดยปริยาย

"มึงยังคิดมากเรื่องยัยพี่นั่นอยู่เหรอ ถึงไม่ลงไปกินข้าวที่โรงอาหารเลย"

"มึงไม่ต้องกลัวนะเว้ย ถ้ามันทำอะไรมึง พวกกูสู้ตาย" มีนาบีบไหล่เพื่อนอย่างมั่นใจว่า สาวร่างอวบแน่นอย่างเธอปกป้องเพียงฟ้าได้แน่ ๆ

"ขอบใจนะเว้ย กูไม่ได้กลัวอะไร แค่ช่วงนี้ไดเอ็ตน่ะ" เพียงฟ้าตอบไปพร้อมกับหยิบกล่องสลัดขึ้นมาเตรียมกินในช่วงพักกลางวัน

"กูไปสืบ ๆ มาแล้วนะ เขาว่ากันว่าพี่ไพลอทเขายังไม่มีแฟน แล้วยังไม่ได้คบใครเลยนะ กูว่ายัยรุ่นพี่นั่นมโนไปเองแน่ ๆ เลย" ยัยเมษานั่งไถโทรศัพท์ไปก็เมาท์มอยต่อ

"หรือเราเอาเรื่องนี้ไปฟ้องพี่ไพลอทกันดีไหม" มีนาแฝดคนพี่ก็พูดเสริมขึ้นทันที

"พอเลย ๆ ลงไปกินข้าวซะ แล้วก็อย่าไปยุ่งกับเขาเลย"

"อยู่ของเราแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว กูไม่อยากหาเหาใส่หัว"

"พวกมึงรีบไปกินข้าวเถอะไป เดี๋ยวโรงอาหารก็เต็มอีกหรอก"

"เออ ๆ เดี๋ยวรีบกินแล้วจะรีบขึ้นมา" มีนาพูดจบก็เดินนำออกไปก่อน

"อยากกินอะไรก็โทรมาบอกแล้วกัน เดี๋ยวซื้อมาฝาก" เมษาพูดเสริมและวิ่งตามหลังแฝดของมันไปติด ๆ

__________________

คนตัวเล็กนั่งก้มหน้าก้มตากินสลัดไป สายตาก็อ่านบทและท่องจำไปพลาง ๆ

เธอเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วสำหรับการแคสติงซีรีส์วัยรุ่นฟอร์มยักษ์ของค่ายดัง ถ้าไม่ได้เล่นเรื่องนี้ปีนี้ก็คงไม่ได้แจ้งเกิดในวงการอีกเช่นเคยแน่ 

"ทำไมกลับมากันไวจัง" เพียงฟ้ายังคงนั่งท่องบทต่อไป จนเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินตรงมาที่ทางโต๊ะของเธอ ซึ่งเธอนั่งหลังสุดของห้อง และโต๊ะข้างหน้าก็มีแค่มีนากับเมษา

"ก็บอกว่าไม่กินไง" เพียงฟ้าส่ายหน้าเล็กน้อย เมื่อจู่ ๆ มีกล่องแซนด์วิชกล่องใหญ่วางลงบนโต๊ะเรียนของเธอ

"พี่ไพลอท" แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมองคนที่เอามาวางก็พบว่าคือไพลอท

"ทำไมไม่ตอบข้อความ ไม่รับสายและไม่ไปซ้อมตามนัดของเราเลยล่ะ"

"ฟ้าโกรธอะไรพี่รึเปล่าคะ"