Love Hard รักให้แรง

Puma’s Talk

วันแรก

สายลมพัดเริงร่า ท้องฟ้าสีคราม ใบเมเปิ้ลในฤดูร้อนพลิ้วไหว

ฉันชื่อพูม่า และนี่คือวันใหม่ในเมืองใหม่ของฉันหลังจากย้ายมาอยู่ในเมืองเล็กๆ อย่างอาร์เธอร์ได้ไม่กี่วันเท่านั้น เมืองอาร์เธอร์อยู่ในตอนกลางของแคนาดา ประเทศบ้านเกิดที่สวยงามของฉัน

ใช่ จะเรียกว่าเป็นชีวิตใหม่ก็ได้

ฝีเท้าสะดุดเมื่อถึงหน้าวิทยาลัย อาคารเรียนเก่าแก่งดงาม นับเป็นอดีตอารามที่สูงค่าทางประวัติศาสตร์อย่างหาค่ามิได้ ที่นี่เองที่ฉันจะเข้าเรียนหลังจากสมัครเรียนทางอินเตอร์เน็ตด้วยความประทับใจในความงามของตึกเป็นหลัก ส่วนวิชาการเป็นรอง

แต่เมื่อมองไปกลับพบว่าสายตาทุกคู่ในรั้ววิทยาลัยกำลังมองมา

อะไร? มองทำไม?

ซ้ำร้ายเป็นสายตาของพวกผู้ชายล้วนๆ ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่าพวกผู้หญิงหายไปอยู่ไหน แล้วก็เอาแต่มองนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น ไม่พูดอะไร

จะว่าไปฉันชินแล้ว พวกผู้ชายก็ได้แต่มอง คนอย่างพูม่าไม่ค่อยมีผู้ชายกล้าเข้าใกล้หรือทักสักเท่าไหร่ ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าพูม่า แปลว่าเสือ ไม่ใช่คนชอบพูดหรือยิ้มง่าย บางคนเรียกว่าเสือยิ้มยากและว่าฉันหยิ่งด้วยซ้ำ

ก็อาจใช่

แต่ไม่ใช่หยิ่งเหมือนที่คนอื่นว่าหรอก แค่ไม่ชอบเอาใจใคร ถูกเลี้ยงมาแบบแมนๆ ให้ไม่กลัวคนและช่วยตัวเองได้ทุกอย่างแม้แต่ซ่อมรถ ซ่อมประปา ซ่อมไฟ งานแมนๆ เรียกพูม่าได้

ทันใดระหว่างเดินในโถงทรงสูง ประดับแสงหลากสีจากกระจกสเตนกลาสสไตล์วิหารโกธิคแว่วเสียงฝีเท้าคู่หนึ่ง หนักแน่น ก่อนที่ร่างสูงกำยำร่างหนึ่งจะปรากฏกับสายตา

“เฮ้ เซธ ว่าไง” เพื่อนชายแถวนั้นทักทายใบหน้าคมที่เพียงมองตอบรับโดยไม่พูดอะไร

เซธเป็นชายที่หากผู้หญิงได้เห็นแล้วจะเหมือนถูกดูดลงไปในวังวน ด้วยร่างอันสง่างามและดูแข็งแกร่ง เพียงแค่เดินเข้ามาก็เหมือนทำให้มวลอากาศรอบข้างนิ่งงัน

ดวงตาคมคายราวภาพวาดปรายมองฉันเมื่อเดินผ่าน ก่อนเดินเลยไป

รู้สึกถึงสายลมที่ไหววูบเมื่อเดินผ่าน และฉันมองย้อนหลังกลับไปตามร่างสูงนั้น

ก็ไม่ใช่ว่าสนใจหรือสะดุดใจหรอกนะ แค่แปลกใจว่าวิทยาลัยเล็กๆ แบบนี้มีผู้ชายหน้าตาดีขนาดนี้ได้ไง

ช่างเหอะ

กึก

ฝีเท้าคู่แล้วคู่เล่าของผู้ชายหยุดมองฉันเหมือนตัวประหลาด

มองอีก

แล้วก็มองอีก รำคาญแล้ว นี่มันเกินไป คือแบบจ้องกันทั้งวันไง ผ่านไปจนหมดวันฉันถึงค่อนข้างแน่ใจว่าที่วิทยาลัยอาร์เธอร์นี่ไม่มีผู้หญิงแม้แต่คนเดียว

“อาจารย์คะ” ฉันถามชายวัยกลางคนที่เดินผ่านมา คงเป็นอาจารย์ “ที่นี่มีนักศึกษาหญิงบ้างไหมคะ”

“มีสิครับ” อาจารย์พยักหน้ายิ้มๆ ก่อนเดินจากไป

แต่ไหน?

เลิกเรียนแล้ว หมดวันเสียที เพิ่งรู้ว่าการเลือกที่เรียนจากความสวยของสถานที่เป็นความคิดที่ผิดถนัด ข้อแรกที่ต้องดูคือมีผู้หญิงเรียนหรือเปล่า

กลับไปหาบ้านเช่าดีกว่า เพิ่งย้ายมาเลยยังไม่ทันหา แย่ชะมัดที่มหาลัยนี้ไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ ผู้หญิงซักคนยังไม่เห็นเลย ประหลาด

จู่ๆ ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ คู่หนึ่งตามมา หันมองก็เห็นว่าเป็นร่างสูงที่เจอเมื่อเช้า เส้นผมสีเข้มและดวงตาที่โดดเด่นกว่าคนอื่น

อาจแค่มาทางเดียวกัน แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น เพราะต่อมาเสียงทุ้มทักฉันก่อน

“จะไปไหน”

แต่หน้าตาก็ไม่ได้เป็นมิตรขนาดนั้น ดูดุและไม่น่าไว้ใจด้วยซ้ำ เหมือนพวกพูดน้อยต่อยหนักอย่างบอกไม่ถูก

“กลับบ้าน” ฉันตอบ

“จะไปส่ง”

ฉันอึ้งชั่วขณะ

อะไรนะ ไปส่งกันง่ายๆ แบบนี้ มีเจตนาไม่ดีอะไรหรือไง หน้าตาดีแต่อาจนิสัยเลวก็ได้

“ไม่เป็นไร”

ฉันเดินต่ออย่างไม่ใส่ใจ คนอย่างพูม่าเกิดมาไม่เคยต้องพึ่งใคร กลับบ้านก็กลับคนเดียวตลอด มีแต่ให้คนอื่นพึ่งพา ช่วยคนอื่น แต่ไม่ชอบถูกช่วย

กึก แต่ฝีเท้าฉันต้องหยุดชะงัก เพิ่งรู้ว่าที่เขาพูดแปลกๆ อาจมีเหตุผลก็ได้ และเหตุผลนั้นยืนขวางเป็นกำแพงอยู่หน้าฉันแล้วเมื่อเลี้ยวลับมุมตึก

จู่ๆ ผู้ชายร่างใหญ่มาขวางทางเดินฉัน ขายาว ดูอันตราย ไม่ใช่คนเดียวแค่ห้าคน และเหม็นบุหรี่ผสมเหล้าอย่างนี้เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจากพวกอันธพาล

“ขวางทำไม” เลยถามธรรมดา ไม่ได้หาเรื่อง คือจะรีบไปหาบ้านเช่าไง

“จะห้าวไปไหน ทักพวกพี่เสียงหวานๆ หน่อยไม่ได้เหรอจ๊ะ”

เลี่ยน

พวกมันมองด้วยสายตาร้ายๆ “ก็แค่อยากจะชวนมานั่งด้วยกันเท่านั้น เป็นนักศึกษาใหม่เหรอ?”

“หลีกทาง”

เลยขอดีๆ ไม่อยากมีเรื่อง อาจจะห้วนแต่พูดหวานไม่ค่อยเป็น ช่วยไม่ได้ช่างเหอะ มันก็ความหมายเดียวกันอยู่ดีเสียเวลาแต่งคำทำไม

แต่พวกตัวสูงมันรุ่มร่ามดังมือฉันไว้

เลยมองเจ้าของมือด้วยสายตาเยือกเย็น “ปล่อย”

“ถ้าไม่ปล่อยจะทำไม อ๊าก!!”