ตอนที่4

ตอนที่ 4

ตาวหลังจากที่เดินทางออกจากแคมป์ก็เข้าบริษัทต่อ เขาเข้ามาฝึกงานได้ 1 ปีแล้ว พี่ชายคนโต พี่ตั้มนั่งตำแหน่งประธาน เดิมที่ป๊าจะให้เขาเป็นรองประธานแต่เขาไม่รับ เพราะไม่เคยทำงานด้านนี้มาก่อนเลยอยากค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ซึ่งพี่ตั้มก็ไม่ว่าอะไร ยังไงทีมบริหารก็จ้างคนเก่งๆ หัวกระทิระดับประเทศช่วยดูแลอยู่แล้ว ลูกหลานเข้ามาช่วยงานจะไม่ทำหรือไม่ทำยังได้ ตาวมีเลขาคู่ใจ คือ ปานระพี

“พี่พีครับมีเอกสารด่วนต้องเซ็นหรือเปล่า กาแฟครับ” อภิชาติเดินผ่านโต๊ะเลขาหนุ่ม พร้อมวางแก้วกาแฟที่แวะซื้อด้านล่างตึก สองแก้ว ของเขาและของเลขา

“มีครับ เดี๋ยวพี่เอาเข้าไปให้” ปานระพี เลขาหนุ่ม รุ่นน้องมหาวิทยาลัยเดียวกับท่านประธานพี่ชายของอภิชาติ เขาถูกขอให้มาช่วยงานและดูแล น้องชายท่านประธานที่ผันตัวจากสายเกมส์มาเป็นสายธุรกิจ จากเดิมเขาแอบดูถูกคนประเภทติดเกมส์เอาไว้พอสมควร แต่พอได้มาทำงานด้วยกัน อะไรหลายๆ อย่างทำให้เขามอง คนที่เล่นเกมส์เปลี่ยนไปอภิชาติทำงานได้ดีกว่าที่คิดเอาไว้ ตัดสินใจเด็ดขาด มองหลายๆ อย่างในมุมกว้าง และคิดล่วงหน้าไปหลายสเต๊บแบบที่เขาคาดไม่ถึง ระยะเวลาเพียง 1 ปีกลับทำงานได้เหนือชั้น เหมือนคนที่เรียนมาทางด้านบริหารโดยตรง จนเขาอดทึ่งไม่ได้ คนๆ นี้เป็นอัจฉริยะแบบที่วงการเกมส์ขนามนามจริงๆ

ตาวทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้หรู ระหว่างรอเอกสารก็เปิดเช็คอีเมล์และข้อความในโทรศัพท์ ทุกครั้งเขาจะเช็คไลน์เสมอสายตาจ้องที่รายชื่อที่บักหมุดเอาไว้ ไอดีไลน์นี้ไม่มีการเคลื่อนไหว ไม่มีข้อความใดๆ ส่งมาหาเขา เกือบ 6 ปีแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยลบมันออกจากรายชื่อผู้ติดต่อ ยังคงใช่ไลน์เดิม หวังว่าซักวันคนๆ นั้นจะทักกลับมา ข้อความสุดท้ายที่พิมไว้คือ

‘ทำไมเลิฟไม่มาตามนัด’

ใช่เขานัดสาวที่เคยเล่นเกมส์ด้วยกันออกมาเจอ แต่เธอก็ไม่เคยมา เกมส์เมอร์ที่ฮอตที่สุดในตอนนั้น ไม่มีใครไม่รู้จักเขา แต่เธอกลับเบี้ยวนัดไม่ยอมออกมาเจอหายไปกลับสายลม ไม่ติดต่อไม่ทักหา แต่เขาก็ไม่เคยลบเธอออกจากความทรงจำ การได้เล่นเกมส์พูดคุยกับในช่วงเวลานั้นกับเธอคือความสุข แม้มันจะแค่ในเกมส์ก็ตามไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอหน้าตาเป็นแบบไหน จึงเก็บเธอเอาไว้แบบนี้ ถึงจะมีผู้หญิงมากมายผ่านเข้ามาในชีวิต แต่ไม่มีใครเหมือนเธอเลยซักคน เขาคงอินกับความรู้สึกที่มีกับเธอมากจนเกินไป