ตอนที่7 แพ้พนัน?

การแข่งดำเนินไปจนถึงคู่สุดท้าย ซันกับเจฟแพ้เพราะฝ่ายตรงข้ามเล่นสกปรก ตอนนี้ซันหัวเสียมาก ฉันก็เป็นห่วงพวกเขาจนแทบจะนั่งไม่ติด

ฉันนั่งอยู่กับซันส่วนเจฟที่พึ่งแข่งเสร็จยังไม่กลับมา ลูคัสก็น่าจะอยู่ขอบสนามและตอนนี้การแข่งคู่ของคารอสกับอาเธอร์กำลังจะเริ่มขึ้น

เสียงตะโกนโห่ร้องดังกึกก้องสนาม รถสปอร์ตสีดำขับเข้าจอดประจำจุดสตาร์ท ดวงใจของฉันสั่นระรัว

“กลัวเหรอ?” สีหน้าของฉันตอนนี้คงซีดเป็นไก่ไหว้เจ้าแน่ๆ

“กลัวสิ่ ถ้าแพ้นายใส่วิกแล้วไปแทนฉันทีนะ”

“ไม่ต้องกลัวหรอก” ซันถึงกับหลุดขำกับคำพูดโก๊ะ ๆ ของซินเซีย

“ทำไมล่ะ”

ไม่ทันที่ซันจะตอบอะไรก็มีเสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามา มีกลุ่มชายฉกรรจ์ห้าหกคนเดินตรงมาโต๊ะที่ของเราสองคนซันหันมอง ฉันรู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ รีบหยิบโทรศัพท์กดโทรหาเจฟทันที

“การแข่งยังไม่จบ” ซันพูดเสียงเรียบ แต่คนพวกนั้นไม่ฟังเดินเข้ามากระชากแขนฉันทันทีจนตัวฉันปลิวไปตามแรงกระชาก โทรศัพท์ในมือปลิวกระเด็นออกไปไกล

“ปล่อยผู้หญิงถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัว” ซันลุกมาจับแขนฉันไว้อีกข้าง เขาพูดเสียงแข็งคิ้วหนาขมวดเข้าหาแน่น

ตุ้บ!! ซันปล่อยมือจากฉัน และหันไปต่อยชายคนหนึ่งที่จะเข้ามาล็อกตัวเขา จากนั้นการตะลุมบอนก็เกิดขึ้นซันมีทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมแต่อีกฝ่ายอาศัยจำนวนที่มีมากกว่าทำให้เขาโดนเข้าไปหลายหมัดจนใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยเลือด

“ปล่อยฉันนะ ไอ้ชั่ว” ฉันพยายามสะบัดแขนออกแต่อีกฝ่ายแรงเยอะกว่าทำให้ฉันโดนลากไปทางประตู ฉันดิ้นสุดแรงเกิดเพราะรู้ว่าถ้าออกไปต้องเจอกับอะไร

อึก!! ชายหน้าโฉดต่อยเข้าที่ท้องของซินเซียเต็มแรง จนร่างเล็กทรุดลงไปกองกับพื้น

ซินเซียถูกอุ้มขึ้นมาบนรถตู้สีดำ สายตาเหลือบเห็นเจฟวิ่งตามมาใบหน้าของเขาโกรธจัด รถถูกขับออกไปด้วยความเร็วสูง ซินเซียไม่รู้ว่าตอนนี้ซันจะเป็นอย่างไร ผลการแข่งจบลงแบบไหน และใครที่จับตัวเธอมา

ความกลัวถาโถมอย่างหนักจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ ซินเซียพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงพูดขึ้นอย่างยากลำบาก

“พะ…พวกแก จะ…จับฉัน มาทำไม”

“ไม่ต้องถาม เงียบปากไว้จะดีกับเธอมากกว่า” ชายคนที่ต่อยท้องเธอพูดเสียงเรียบ

ซินเซียไม่พูดอะไรต่อพยายามมองข้างทางเพื่อจดจำเส้นทาง ไม่นานนักรถก็เลี้ยวเข้าจอดสถานที่แห่งหนึ่ง เบื้องหน้าคือที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ซินเซียโดนลากขึ้นมาชั้นสองซึ่งเป็นห้องนอนแต่ในนั้นไม่มีใครอยู่

เมื่อตั้งสติได้ซินเซียกดล็อกประตูทันทีอย่างน้อยคงยื้อเวลาได้สักพัก ดวงตากลมกวาดมองสำรวจรอบๆ

เมื่อไม่เห็นโทรศัพท์ที่จะพอโทรออกได้ ซินเซียจึงวิ่งออกไปดูที่ระเบียง

“เอาวะอีซิน อย่างมากก็แค่ขาหักคงไม่ตาย” ซินเซียปลอบใจตัวเองเมื่อมองไปยังพื้นด้านล่างที่เป็นพื้นหญ้า

แกร๊ก!!

ซินเซียหันไปมองยังที่มาของเสียง ประตูห้องถูกเปิดออก คนที่เดินเข้ามาทำให้ซินเซียช็อกจนตาค้าง หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ

“อะ…อาเธอกระชาก” คารอสแพ้เขาเหรอ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่

“หึ จะหนีเหรอ?” อาเธอร์เอียงคอถามเมื่อเห็นว่ากระต่ายน้อยที่เขาจับมาทำท่าจะโดดหนี

“…” ซินเซียไม่ตอบแต่ตัดสินใจปีราวกั้นเพื่อจะกระโดดหนี ยังไงซะหมอนี่ก็คงไม่ใจดำถึงขนาดปล้ำคนขาหักหรอกมั้ง ขณะที่ทิ้งดิ่งลงไปก็มีมือหนามากระชากจนร่างเล็กเซถลาไปซุกในอ้อมกอดเขา

“ปล่อยฉันนะ นายไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันนะ” ซินเซียเงยหน้าสบตากับคนบ้ากาม ที่ทึกทักเอาเธอมาเป็นของเดิมพัน

“กระต่ายน้อย เธอจะไปได้ก็ต่อเมื่อนอนอ้าขาให้ฉันเx็ดจนพอใจแล้วเท่านั้น” อาเธอร์ก้มลงมากระซิบที่ข้างใบหูของคนตัวเล็ก กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างบางกระตุ้นความต้องการของเขาได้เป็นอย่างดี

“แกขาดแคลนผู้หญิงจนต้องมาขืนใจคนอื่นเลยเหรอ” ซินเซียพยายามเอี้ยวตัวหลบใบหน้าหล่อเหลาของอาเธอร์

“กรี๊ดดด ปล่อยฉันนะ” ซินเซียดิ้นสุดแรงเมื่ออาเธอร์ใช้ลิ้นเลียที่ซอกคอขาวคอขาว แขนแกร่งโอบรัดเอวบางแน่นจนร่างกายของเขาและเธอแนบชิดติดกับเขา ซินเซียสัมผัสได้ถึงความใหญ่โตที่กำลังแข็งชันของเขา

ปากหนาขบเม้มลำคอระหงจนขึ้นรอยแดง หยดน้ำสีใสพี่พยายามกลั้นไว้ร่วงหล่นจากตา เมื่อรู้ว่าการดิ้นไม่ได้ผลเพราะเรี่ยวแรงที่มีน้อยกว่า ซินเซียจึงกัดลงไปที่ไหล่เขาเต็มแรง

“พยศนักนะ” ซินเซียโดนเหวี่ยงขึ้นขึ้นเตียงอย่างแรงจนรู้สึกจุก แต่ถึงอย่างนั้นก็ฝืนใจลุกวิ่งไปที่ประตูห้องทันที

“กรี๊ดดด ปล่อยกูนะไอ้…อื้อออ” อาเธอร์ตามมาจิกผมเธอจนหน้าหงาย ปากหนากระแทกจูบลงมาอย่างแรง ซินเซียกัดกรามแน่นไม่ยอมให้เขาจูบ อาเธอร์ยกมือขึ้นมาบีบแก้มจนซินเซียต้องยอมอ้าปากรับจูบเขา ลิ้นสากตวัดเลียดูดดุนรุกล้ำเข้ามาในโพรงปาก

ซินเซียกัดลิ้นอาเธอร์อย่างแรงด้วยความรังเกียจ จนได้กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งในปาก

เพี๊ยะ!!

“มึงชอบแบบนี้ใช่ไหม” ซินเซียโดนตบจนหน้าหวานๆ สะบัดไปตามแรงกระแทก เลือดสีสดไหลซึมจากมุมปากเขาเหวี่ยงเธอขึ้นเตียงอีกครั้งและตามไปนั่งคร่อมทับตัวเธอไว้ไม่ให้ดิ้นหนี

“ไอ้สารเลว คนอย่างมึงมะ…” คำพูดถูกกลืนหายไปทันที เมื่อมือหนาเอื้อมมาบีบเข้าที่ลำคอของเธออย่างแรง จนหายใจไม่ออก

แควก!!

เสื้อสายเดี่ยวสีขาว ถูกฉีกกระชากออกอย่างง่ายดายด้วยมือเพียงข้างเดียว เขาก้มมาดูดเม้มบริเวณเนินอกอวบอิ่ม ซินเซียหมดแรงจะขัดขืนจากแรงบีบคอ ใบหน้าหวานที่เคยขาวใสเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม

“นอนนิ่ง ๆ ให้ฉันเอา ถ้ายังไม่อยากตาย” เขาละจากสองเต้าอวบขึ้นมากระซิบที่ข้างใบหู ลิ้นสากตวัดเลีย ดูดเม้มอย่างเอาแต่ใจ

ซินเซียทำได้เพียงนอนนิ่ง ๆ ปล่อยให้น้ำตาไหลรินอาบสองแก้ม