พิษสวาท | ตอนที่ 1 | ตัวตนที่แท้จริง

พิษสวาท | ตอนที่ 1 | ตัวตนที่แท้จริง

- 2 ปีก่อนหน้า -

• สนามบินสุวรรณภูมิ •

"ถึง L.A. แล้วโทรมาด้วยนะ" ร่างสูงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้า เขายกกระเป๋าลากใบใหญ่ลงจากรถและส่งให้เธอ

"ขอบใจนะ… อุตส่าห์ยอมตื่นแต่เช้ามืดเพื่อมาส่งหนึ่ง" แววตาหวานละมุนมองมาที่เขาพลางโบกมือลาจากกันตรงนี้

"ก็ฉันรักเธอมากไง... ไม่อยากห่างจากกันอีกแล้ว" รันเวย์คว้ามือของเธอมาแนบใบหน้าตนเองพลางมองนับหนึ่งราวกับอีกฝ่ายคือสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิต

"ฉันรู้แล้วค่ะ" เธอเอ่ยตอบกลับเสียงหวาน

"ฉันก็รักนายมาก ๆ เลยเหมือนกันนะ" ดวงตากลมโตมองที่เขาก่อนจะทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้น

"ต้องไปแล้ว" เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ และถอนหายใจเล็กน้อย

"ไปเถอะ" รันเวย์จับแต่งทรงผมให้อีกฝ่ายเล็กน้อย

คนตัวเล็กพยักหน้ารับก่อนจะหันหลังเดินลากกระเป๋าใบใหญ่จากไปอย่างช้า ๆ รันเวย์มองดูแฟนสาวค่อย ๆ ออกเดินจนลับตา แม้ว่าอาชีพที่เธอเลือกมันจะทำให้ต้องไกลห่างกันมากแค่ไหน แต่อะไรที่เป็นความสุขของนับหนึ่งเขาก็ยอมได้เสมอ

ร่างสูงเดินกลับมาที่รถหรูก่อนจะกดเปิดหลังคารถและขับออกจากสนามบินในยามเช้าตรู่ ไม่นานนัก เครื่องบินลำใหญ่ก็ทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้าเหนือหัวของเขาแล้วผ่านเลยไป

"เดินทางปลอดภัยนะ… ที่รัก" รันเวย์เงยหน้าขึ้นมองไปยังท้องฟ้า

เมื่อกลับถึงบ้านเขาก็สวนทางกับน้องชายตัวเองซึ่งฉีดน้ำหอมจนฟุ้งกำลังลากกระเป๋าเดินทางพลางเดินคุยโทรศัพท์ออกมาจากห้องด้วยท่าทีเร่งรีบ

"กูออกแล้ว ๆ เดี๋ยวเจอกัน"

"เออ ๆ แถวนี้รถไม่ติดเท่าบ้านมึงหรอกไอ้คลินต์!" เขาพูดจบก็วางสายใส่เพื่อนสนิทไปทันที

รันเวย์ยืนกอดอกมองน้องชายตัวเองพลางอ้าปากหาว ด้วยความที่เขาอดหลับอดนอนตลอดทั้งคืน เพราะกลัวว่าตัวเองจะตื่นไม่ทันไปส่งแฟนสาวขึ้นเครื่องในตอนเช้ามืด พอขับรถกลับมาถึงบ้านได้ ตาก็แทบจะลืมไม่ขึ้นแล้ว

"มึงรีบขึ้นไปนอนไหมล่ะ?" ไทม์เงยหน้ามองพี่ชายตัวเองที่แทบจะยืนหลับกลางอากาศอยู่รอมร่อ

"มึงไปกี่วัน?" รันเวย์เอ่ยถามเพราะเห็นน้องชายแบกกระเป๋าใบใหญ่

"สองสามวัน" ไทม์บอกและเดินลากข้าวของไปเลือกกุญแจรถหรูที่แขวนเรียงรายอยู่ตรงทางออกบริเวณประตูบานใหญ่

"ไปกับพวกเพื่อนมึงน่ะเหรอ?" ผู้เป็นพี่ไถ่ถามด้วยความห่วงใย เพราะสำหรับรันเวย์แล้ว ไม่ว่าไทม์จะโตแค่ไหนแต่ก็ยังเด็กในสายตาของเขาอยู่ดี

"ใช่ครับ!" ไทม์ขานตอบด้วยท่าทีกวน ๆ แบบน่ารัก

"เค เดินทางปลอดภัย!" รันเวย์ตะโกนบอกขณะที่เขากำลังเดินขึ้นบ้านเพื่อเตรียมจะเข้านอนไปด้วย

"เออมึงน่ะ พาใครมาบ้านก็ระวังหน่อย ความลับไม่มีในโลกนะเว้ยพี่รัน!" ไทม์ก็ส่งเสียงตอบพี่ชายจากด้านล่างไปยันชั้นสองของบ้านเช่นกัน

"พูดมากน่าไอ้ไทม์" รันเวย์ตอบกลับไปเพียงเท่านั้น

ปัง! เขากระแทกประตูห้องนอน ก่อนจะเดินตรงไปทิ้งตัวลงเตียงทันทีด้วยความอ่อนเพลีย

ภายในห้องนอนของรันเวย์ ผ้าม่านหนาสีดำสนิทที่หน้าต่างทุกบานจะถูกปิดไว้เพื่อไม่ให้มีแสงใด ๆ เล็ดลอดเข้ามาได้เลย เขาใช้ชีวิตประหนึ่งว่าโลกนี้มีแค่เวลากลางคืนเพียงเท่านั้น

• ZAZA NIGHT CLUB •

ในทุกค่ำคืนรันมักจะออกมานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้เป็นประจำ เพราะไม่ค่อยมีเพื่อนเยอะสักเท่าไหร่ เรียกได้ว่าพอคบกับนับหนึ่งเขาก็แทบตัดขาดจากสังคมไปเลย มีสนิทจริง ๆ อยู่แค่ไม่กี่คน ซึ่งส่วนใหญ่ก็คือเพื่อนและรุ่นพี่รุ่นน้องที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ๆ

รันเวย์ค่อนข้างแตกต่างจากน้องชาย ด้วยนิสัยรักสันโดษมากกว่าไทม์หลายสิบเท่า ทั้งยังมีความลับที่ซ่อนเอาไว้เยอะมาก ๆ และมีน้อยคนนักจะรู้จักตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายคนนี้ แม้แต่แฟนสาวที่คบกันมานานเขาก็ไม่เคยเผยอีกด้านให้เธอได้เห็นเลยสักครั้ง

หลังจากสายตาเขาสอดส่องรอบ ๆ ไนต์คลับสุดหรูซึ่งมาแรงที่สุดในย่านนี้ รันเวย์จึงก้มมองนาฬิกาข้อมือเรือนละ 10 ล้านของตัวเอง ก่อนจะจิบเหล้ารอใครอีกคนไปพลาง ๆ

"จะมีสักครั้งไหมที่ไอ้ไพลอทมันจะตรงต่อเวลาได้?" รันเวย์ส่ายหน้าเบา ๆ และนั่งดื่มต่อไปเรื่อย ๆ จนเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวทั้งลำคอหลังจากกระดกเพียว

หลายต่อหลายแก้ว

หลังจากที่เขานั่งดื่มคนเดียวอยู่ริมบาร์ได้ไม่นานเท่าไหร่ ก็มีสาวสวยคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาทักทาย ดูเหมือนว่าเธอจะมองกันอยู่สักพักแล้ว เมื่อเริ่มกรึ่ม ๆ ได้ที่จึงกล้าทำความรู้จัก

"มาคนเดียวเหรอคะ?" หญิงสาวหน้าแดงก่ำเอ่ยถามพร้อมกับแสร้ง ดึงเกาะอกสีดำลงเล็กน้อย เผยให้เห็นสองเต้าอวบที่กลมตามรูปแบบของซิลิโคนแบบชัด ๆ

ร่างสูงเลิกคิ้วกลับไปก่อนจะกระดกเหล้าเพียว ๆ ดื่มสองถึงสามอึก ก่อนจะใช้สายตามองพิจารณาคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแบบละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้ง

ปั่ก! เขากระแทกแก้วเปล่าลงกับเคาน์เตอร์บาร์

"มาคนเดียว!" แล้วตอบพร้อมกับแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย หญิงสาวตรงหน้าก็รูปร่างหน้าตาดีพอใช้ได้เลยเหมือนกัน และนั่นคือเห็นผลที่เขายอมคุยกับเธอต่อ

เนื่องจากในบาร์ค่อนข้างจะเสียงดังพอสมควร สาวคนนั้นเลยค่อย ๆ โน้มตัวเข้ามาหาเขาก่อนจนแก้มแนบชิดกัน

"มิลาค่ะ" เธอกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของเขาด้วยน้ำเสียงสุดเซ็กซี่

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอ่อยมาแล้ว รันเวย์ก็หันไปประจันหน้าอย่างตั้งใจ ปลายสันจมูกโด่งชนกับของฝ่ายนั้นในระยะแนบชิดจนริมฝีปากสัมผัสกัน

"59!" เขาเอ่ยตอบกลับเธอไปเพียงเท่านั้น หญิงสาวในชุดเกาะอกโชว์ครึ่งเต้าอวบ ๆ เบิกตาโตขึ้นด้วยความตกใจเล็กน้อยกับตัวเลขดังกล่าว

"คะ?" มิลาเข้าใจความหมายแต่ก็แสร้งทำไขสือไว้ก่อน

จากนั้นจึงมองลงไปยังเป้ากางเกงของเขาก่อนจะลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อย เพราะมันไม่ใช่ไซซ์ธรรมดาทั่ว ๆ ไป และเธอก็ไม่เคยได้ลองเลยสักครั้ง

"ฉันจะไปรอที่รถ!" เขาพูดทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะกระดกเหล้าเพียว ๆ พร้อมกับวางแก้วทับเงินสดปึกหนาบนเคาน์เตอร์บาร์ที่ประจำของตัวเอง

"ไม่ต้องทอน" รันเวย์หันไปพูดกับบาร์เทนเดอร์คนเดิมก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกจากไนต์คลับทันที

"ครับเฮียรัน" บาร์เทนเดอร์ยิ้มรับ เพราะอีกฝ่ายมาดื่มแต่ละทีให้ทิปหนัก ๆ ทั้งนั้น จึงทำให้พวกพนักงานหลายต่อหลายคนแทบจะแย่งกันบริการเขาถึงที่

"..คุณไม่คิดจะแนะนำตัวหน่อยเหรอคะ?" คนที่เดินตามเอ่ยถามไปด้วยความข้องใจ เธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะใจร้อนและเสียมารยาทกับผู้หญิงสวย ๆ แบบตนเองได้ขนาดนี้