ร้ายพ่ายรัก 5

ร้ายพ่ายรัก

5

"…ว่าไงนะ!" พ่อกัดกรามแน่นจนหน้าสั่นก่อนจะ

ฟุ่บ!

"อ๊ะ.." ฉันหน้าหงายไปทันทีที่ถูกกระชากผมอย่างแรงด้วยฝ่ามือหนาของชายที่ขึ้นชื่อว่าพ่อ

"กูให้มึงทุกอย่าง ตามใจทุกเรื่อง...นี่กูยังเป็นพ่อที่ไม่ดีอีกงั้นเหรอ" เขากระชากกระเป๋าสะพายแบรนด์เนมหรูของฉันไปพร้อมกับเททุกอย่างในกระเป๋าลงกับพื้นทันที

"ทุกอย่างที่กูสร้างมา ก็เพื่อลูกในไส้อย่างมึง แต่มึงมัน..มัน" ท่านกระชากผมและง้างมืออย่างเหลือจะทนกับคนอย่างฉัน

"ฮะ..อื้อ.." ฉันทำได้แค่กัดฟันแน่นอย่างอดทน และไม่ร้องเอะอะใด ๆ สักคำ

"ก็ได้ ๆ งั้นต่อไปนี้กูก็จะตัดหางปล่อยวัดมึงจริง ๆ " พ่อพูดพร้อมกับเปิดกระเป๋าของฉันและเทของทั้งหมด ทั้งเครื่องสำอางหรูต่าง ๆ โทรศัพท์ ซองบุหรี่ ไฟแช็กและรวมไปถึงซองถุงยางอนามัยที่ถูกฉีกแล้วตรงหน้า

"…." พ่อนิ่งไปกับสิ่งที่เห็น เขาโกรธและโมโหมากจนคุมสติไม่อยู่แล้ว

"มึงนี่มัน..ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกกูเลย" คนเป็นพ่อมองที่ซองถุงยางอนามัยที่ถูกฉีกออกหลายซองในกระเป๋าของฉัน ซึ่งฉันยังไม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้

แต่ที่รู้คือ มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ

"ก็มันชีวิตหนู..พ่อเกี่ยวไรด้วย" ฉันยังไม่ทันจะพูดจบดี

ตุ้บ! พ่อเขวี้ยงกระเป๋าสะพายแบรนด์ชาแนลบอยโซ่สีเงินกระแทกใส่หน้าของฉันอย่างเต็มแรง มุมกระเป๋ากระแทกเข้าเต็ม ๆ หน้าและมันก็เจ็บมาก ๆ แต่ฉันก็ยังคงทำหน้าเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร

"เกี่ยวตรงที่มึงยังเป็นลูกของกูไงอีแพท!" คุณพ่อตวาดลั่น ก่อนจะถอดเข็มขัดเส้นหนาของท่านและหวดใส่ฉันแบบไม่มียั้ง

"ทำไมกูเลี้ยงมึงดี ๆ มึงถึงทำตัวได้...ต่ำแบบนี้" คนเป็นพ่อฟาดเข็มขัดหนังลงบนแผ่นหลังของฉันซ้ำ ๆ ทั้งแสบทั้งระบม แต่ฉันก็ยังคงเลือกที่จะกัดฟันแน่น

เพียะ ๆ ๆ เข้มขัดหนังฟาดลงไม่มียั้ง

"...." ฉันกัดฟันแน่นไม่ปริปากร้องอ้อนวอนใด ๆ แม้จะเจ็บเจียนตาย ก็อยากจะตายมันอยู่ตรงนี้

เพียะ ๆ ๆ แรงหวดแรงขึ้น ๆ จนฉันรู้สึกชาไปทั่วทั้งหลัง

"..คุณท่านคะ..คุณท่านอย่าทำคุณหนูแพทเลยนะคะ" ป้าทิพย์ แม่บ้านคนเก่าแก่ที่เดินผ่านมารีบวิ่งเข้ามาช่วยห้ามพ่อของฉันเพราะทนดูต่อไปไม่ไหว

"อย่ามายุ่ง" พ่อของฉันหันไปว่าป้าทิพย์เสียงดังลั่น

"แต่คุณท่าน พอเถอะค่ะ...คุณหนูแพทเธอเจ็บจนจะทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ " ป้าทิพย์ยกมือไหว้ พร้อมกับเอาตัวเข้ามาช่วยกันทำให้ท้ายที่สุดพ่อก็จำต้องหยุดตี

"อื้อ ๆ งึก ๆ ๆ" ฉันไม่ร้องไห้ แต่ตัวมันสั่นเทาไม่หยุดเพราะเจ็บระบมไปหมดจากการถูกเข็มขัดฟาด ที่ไม่ต่างอะไรจากแซ่ฟาดหมาเส้นหนึ่งเลย

"คุณแพท ๆ รีบขอโทษคุณพ่อก่อนเถอะนะ..ขอโทษท่านเร็ว ๆ " ป้าทิพย์พยายามเกลี้ยกล่อมให้ฉันขอโทษไป

"....แพทไม่ผิด ทำไมแพทต้องขอโทษ" ฉันเม้มปากแน่นและส่ายหน้าพร้อมกับจ้องพ่อตัวเองอย่างตาขวาง

"มึงนี่มัน!" พ่อของฉันง้างเข็มขัดขึ้นอีกครั้ง

"คุณพิสุทธิ์ พอเถอะนะคะ" เสียงเรียกของใครบางคนทำให้พ่อของฉันยอมใจเย็นลงได้ ซึ่งเสียงนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น

"อีเดือน"