LM_2 | อยากตายไม่ได้ตาย

คนคนนี้ คือคนที่ฉันต้องแต่งงานด้วยงั้นเหรอ..

“ยังมีหน้ามาพูด ว่าให้มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองแบบนั้น.. เห็นแก่ตัว”

กึก.. เท้าเรียวหยุดชะงัก เขาหันกลับมาหาต้นเสียง สีหน้าราบเรียบมองจ้องกันก่อนจะสาวเท้ายาวๆเข้าหาฉันแล้วจับข้อมือพลันกระตุกดึง

“ปล่อยนะ!”

“ฉันปล่อย เธอก็ไปตาย”

“….”

“ปล่อยทำห่าไร?” ก่อนจะจับตัวบางๆของบุ๊คลากติดมือเขามา เพราะอีกฝ่ายยังคงตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอกันสำหรับคนคนนี้..

“คิดถึงหน้าพ่อหน้าแม่บ้างไหม? ว่าท่านมีเหตุผลอะไรถึงให้เธอต้องแต่งงานกับฉัน”

“เหตุผลเหรอ จะมีอะไรนอกซะจาก..”

“ถ้าเธอตอบถูก..” อัลฟ่าเดินเข้าประชิดตัวบุ๊คอีกครั้งหลังจากที่บุ๊คผลักเขาออกไป ครั้นจ้องมองด้วยสายตาราบเรียบและไร้เยื่อใย

“….”

“ฉันจะปล่อยเธอไปตาย”

“….”

“อยากตกตึกสูง20ชั้นจนร่างเละก็เชิญ”

“….”

ผลัวะ! บุ๊คผลักร่างสูงๆของอัลฟ่าให้พ้นทาง เธอรีบวิ่งลงจากชั้นดาดฟ้า และเมื่อแผ่นหลังน้อยๆของเธอหายไปจากประตูตรงหน้า อัลฟ่าก็ถอนหายใจ ก่อนจะรีบก้าวเท้าเดินตามหลังไปทันที

ตึก ตึก ตึก ตึก!

โครม! และเพราะรีบจนไม่ลืมหูลืมตา บุ๊คสะดุดล้มกลิ้งตกบรรได โชคดีที่จำนวนขั้นบรรไดนั่นสูงจากพื้นพักระหว่างทางไม่กี่ขั้น แต่ก็พอสร้างบาดแผลให้กับเธอไม่น้อย หัวเข่าเลือดซิบและความเจ็บช้ำไม่เพียงอยู่ที่ใจ มันกำลังลามไปทั่วทั้งร่างกาย

“เธอ!” แต่เมื่อได้ยินเสียงของอัลฟ่าตะโกนดังมาจากด้านบน และเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังวิ่งลงมา บุ๊คก็รีบตะเกียดตะกายพาตัวเองหนีออกไปจากที่นี่ จากที่ที่มีคนคนนั้นอยู่!

“อะ โอ้ย!”

ประจวบกับจังหวะที่มีใครสักคนวิ่งขึ้นมาพอดี บุ๊คเซถลาก่อนจะได้รับความช่วยเหลือจากคนที่เพิ่งเข้ามาเพิ่ม เขารับประคองร่างบางไว้ได้ทันแม้สีหน้าจะกังวลอะไรสักอย่างที่ยังมาไม่ถึง ชายร่างสูงผมหยักโศกที่เทาสว่าง.. ครั้นเสียงเท้าจากคนที่วิ่งลงมาสมทบจะมาหยุดอยู่ที่ด้านหลัง

พี่ฟ่ายืนมองฉันนิ่งๆ ก่อนจะเหลือบตามองคนที่ประคองฉันเอาไว้ แล้วเหมือนจะจ้องค้างไว้ด้วย

บุ๊คได้ทีจับสังเกต สองคนนี้มองหน้ากันแปลกๆ ก่อนที่อัลฟ่าจะเป็นคนดำเนินเรื่องต่อ ด้วยการสาวเท้ายาวๆเข้ามาหาบุ๊ค คว้าแขนของเธอไปพร้อมกับออกแรงดึง

“กลับกับฉัน”

“ไม่กลับ!”

“หรือจะให้ฉันบอกพ่อแม่เธอ ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่?”

“….” สาวน้อยเม้มปาก เหมือนจะไม่ยอมกลับไปกลับอีกฝ่าย แต่ก็ไม่วายถูกลากให้เดินตาม ก่อนจะร้องครั้งสุดท้าย

“ก็บอกไปสิ ว่ามาที่นี่เพื่อตาย!”

“ทั้งที่ไม่กล้าโดด แต่เสนอหน้ายืนขอบตึกแบบนั้น ถ้าพลาดขึ้นมาจะทำยังไง!” แรงเยอะชะมัดเลย! พี่ฟ่าพยายามลากแขนฉันให้ได้ ตะคอกใส่หน้ากันเหมือนจะฆ่าฉันให้ตายด้วยมือหนาๆนี่

“เฮ้ย..” แต่จู่ๆผู้ชายตัวสูงๆเป็นพรวนก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ วิ่งขึ้นบรรไดมาทางพวกฉันเหมือนสัตว์ป่ากำลังหิวเหยื่ออะ!

ทั้งอัลฟ่าและทั้งบุ๊คแทบจะไม่ทันได้ตั้งตัว และเหมือนกับว่า พวกนักเลงที่กำลังวิ่งเข้ามา..

“ไอ้โซล! มันอยู่นั่น!” มาเพราะผู้ชายผมสีเทาข้างฉันนี่เอง!

“เวรเอ้ย!” คำสบถที่เหมือนกันแต่คราวนี้เป็นคนผมเทาพูดออกมา

ผลัก! แล้วฉันก็ถูกผลักToT แรงด้วย ไอ้ผมเทานั่นแหละที่ผลักฉันจนฉันล้มใส่พี่ฟ่าแล้วกลิ้งไปที่มุมบรรได แล้วไอ้พวกบ้านั่นมันก็รุมผู้ชายคนนั้นทันทีเลย

บุ๊คกำลังตกใจกับภาพเหตุการณ์ตรงหน้า ฉันมาที่นี่เพื่อตายนะแต่เหมือนว่าตอนนี้เริ่มจะไม่อยากตายซะแล้ว! ตัดสินใจมาดาดฟ้าหวังกระโดดตึกสูงยี่สิบชั้นแท้ๆ แต่ตอนนี้ดันกลัวตายเพราะมีอันตพานกำลังรุมตีกันอยู่ตรงหน้าแค่นี้ แค่วิ่งหนียังจะไม่มีแรง ฉันเอาความมั่นหน้าที่ไหนจะไปกระโดดตึกที่สูงขนาดนั้นกันนะ>