ตอนที่2 บทนำ

ณ มหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มผมดำรูปร่างสันทัดสูงประมาณ 176 ซม. หน้าตาปานกลาง แต่งตัวดูเซอๆ กำลังถือกระเป๋าเดินออกมาจากห้องสอบด้วยสีหน้าที่ผ่อนคลาย เขาเดินตรงไปหาเพื่อนอีก 2 คนที่ยืนพิงระเบียงรอเขาอยู่

“ทำไมสอบช้าจังวะไอ่คิน จะเอาคะแนนเต็มไง?” ชายหนุ่มพูดเหน็บแนมออกมาทันที ชายคนนี้ชื่อว่า ธีระ เป็นหนุ่มหล่อหน้าตาดี รูปร่างสูงสมส่วนยิ่งกว่าดารา เป็นที่น่าจับจองในหมู่ของสาวๆ ส่วนอีกคนหน้าตาปานกลาง ค่อนข้างตัวเล็กกว่าหน่อย ชื่อ สิงห์ แม้ว่าจะหน้าตาดีไม่เท่าดาราหรือเพื่อนข้างๆ แต่มองดูรวมๆก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ

“เอาเต็มไรล่ะ กูพึ่งตื่นนิ” ผมตอบเพื่อนทั้งออกไปตรงๆ แล้วก็ตัวผมชื่อ ภาคิน หรือเพื่อนๆจะเรียกว่า คิน

“หรออออ...มึงกะพูดแบบนี้ตลอด พอคะแนนออกมามึงก็ได้เยอะตลอดอ่ะ โถ่ววว” ธีระเอ่ยต่อด้วยสีหน้าที่หมั่นไส้เพื่อนของตัวเองเพราะดูท่าว่าเพื่อนของเขาคนนี้จะเป็นแบบนี้เสมอ

“เออหน่า ว่าแต่ปิดเทอมนี้พวกมึงทำไรกันวะ กูเบื่ออ่ะไม่รู้จะทำไรดี มีไรแนะนำบ้างป่ะ?” ผมถามเพื่อนรักทั้งสองไปเพราะการสอบครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายของเทอมแล้ว

“ตอนนี้พวกกูเล่นเกม KoE อยู่อะ เล่นกันมานานแล้วแหละ เพื่อนในสาขาเราก็มีคนเล่นเยอะอยู่นะ มึงสนใจมาเล่นกับพวกกูรึเปล่า?” ธีระตอบกลับไป

เกม KoE หรือ Kings of Element เป็นเกมออนไลน์ในโลกเสมือนจริงที่มีมานานกว่า 4ปีแล้ว และยังคงได้รับความนิยมมาจนถึงปัจจุบัน ซึ่งอาจเป็นเพราะเป็นเกมแรกที่สร้างโดยคนไทย ทำให้ภาษา และระบบการเล่นภายในเกมเข้าใจง่ายต่อคนไทย จึงเป็นเกมที่คนไทยนิยมเล่นมาตลอดโดยไม่มีเกมไหนมาแซงหน้าได้เลย

‘KoE หรอ คุ้นๆแฮะเหมือนเคยเล่นเลย’ ผมพลันนึกถึงชื่อเกมได้ซักพัก จึงนึกขึ้นได้ว่า KoE เป็นเกมที่เคยเล่นมาแล้วเมื่อตอนที่เกมได้เปิดใหม่ๆ พอเล่นได้ประมาณ 2ปี ผมก็ต้องเลิกเล่นเพราะช่วงนั้นเป็นช่วงที่ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยต่อ ผมคาดว่าจะเล่นตอนเข้าปีหนึ่งอีกครั้งแต่แล้วก็ไม่ได้เล่น เพราะปี1 กิจกรรมเยอะมาก ผมจึงไม่สามารถแบ่งเวลามาเล่นเกมที่ผมชื่นชอบได้ จนกระทั่งวันนี้ที่รอคอย

“อืมๆ คิดถึงเหมือนกันแฮะ... ” ผมพูดลอยๆออกมาแต่เจ้าเพื่อนสองคนก็ยังได้ยินเข้าหูพอดี

“มึงก็เล่นหรอ ไอ่คิน!?” สิงค์ถามเป็นคนถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“อ่า กูเคยเล่นไว้เมื่อ2ปีก่อนแล้วน่ะ”

“โห งั้นมึงก็เวลเยอะแล้วอะดิ เล่นมานานขนาดนั้น? ” ธีระพูดพร้อมท่าทางตกใจเล็กน้อย

“ไม่รู้ดิ กูไม่ได้เล่นนานแล้ว ตอนนี้กูก็ลืมอะไรหลายๆอย่างไปหมดแล้วล่ะ เดี๋ยวกลับไปฟื้นความจำซะหน่อย แล้วจะเล่นกับพวกมึงด้วยละกัน” เมื่อพูดเสร็จผมรีบบอกลาเพื่อนๆกลับบ้านทันที ซึ่งเพื่อนทั้งสองก็รีบกลับบ้านไปเล่นเกมที่ว่านี้เช่นกัน

เมื่อผมกลับมาถึงบ้าน บ้านของผมเป็นบ้านชั้นเดียวไม่ใหญ่โตมาก ฐานะทางการเงินของผมอยู่ในระดับปานกลาง ผมอยู่กับแม่ และพี่ชายอีกคน ส่วนพ่อของผมเสียชีวิตเมื่อ 2ปีก่อนแล้ว ซึ่งก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ไม่มีความคิดที่จะทำอะไรรวมถึงเล่นเกมด้วย

“กลับมาแล้วค๊าบบบบ” ผมร้องบอกตามมารยาททันทีที่เปิดเข้าบ้านมา

“อ้าว กลับมาละหรอ ไอ่คิน... ” ชายหนุ่มที่เรียกผมคือพี่ชายของผมเอง พี่คนนี้ชื่อ นพรัตน์ เป็นคนรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาดี เขาทำงานอยู่ในเมือง นานๆจะกลับมาบ้านทีหนึ่ง

“หวัดดีครับ พี่นพ กว่าจะได้กลับบ้านมาได้นะ แล้วแม่ล่ะ?”

“มาแปปๆ เดี๋ยวพี่ก็กลับไปแล้วล่ะ แม่ทำกับข้าวอยู่ในครัวนู้น ไปหาสิ” นพพูดจบ ผมก็เดินไปหาแม่ทันที พอไปถึงพบว่าแม่กำลังจะยกกับข้าวออกมาพอดี แม่ของผมยังดูสาวอยู่เสมอ ถึงแม้อายุจะปาไป 50 แล้วก็ตาม

“หวัดดีครับแม่ เดี๋ยวผมช่วย” ผมเอ่ย

“กลับมาแล้วหรอคิน เอาสิ เดี๋ยวมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน” แม่เอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มแสนอบอุ่นทันที

ทั้ง 3 คน นั่งกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย ซึ่งนานๆทีจะได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน ถึงแม้จะขาดพ่ออีกคนก็ตามที เราทั้ง 3 ต่างพูดคุยเรื่องทั่วไปตามประสาแม่ลูก พอทานข้าวเสร็จเรียบร้อย ทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำธุระของตนเอง ตัวผมที่ขึ้นห้องมาแล้วก็เดินไปที่เครื่องที่ใช้สำหรับเล่นเกมโลกเสมือนจริง มันเป็นเหมือนที่นอนของเด็ก มีฝาครอบ ขนาดพอดีตัว ซึ่งตรวจสอบดูแล้วก็พบว่ามันยังใช้งานได้ดี จึงเร่งทำความสะอาดเครื่อง จากนั้นก็เช็คข้อมูลของเกม และเครื่องเล่นอย่างละเอียดอีกครั้งหนึ่งเพื่อเตรียมความพร้อม

“เฮ้อ ยังดีนะที่เครื่องนี้ยังใช้ได้อยู่แม้จะเป็นรุ่นเก่าคร่ำครึแล้วก็ตาม ไม่งั้นได้เสียเงินซื้อเครื่องใหม่อีกแน่เลย” ผมกล่าวออกมาอย่างสบายใจ จากนั้นก็เดินไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย เมื่อทำทุกอย่างเสร็จแล้วผมเดินไปอยู่หน้าเครื่อง จากนั้นค่อยๆนอนลงไปในเครื่อง ฝาครอบค่อยๆปิดสนิท เวลาที่ผมเฝ้ารอคอยกำลังมาถึงแล้วสินะ

“คิดถึงวันวานเกมนี้จังแฮะ พวกราชันย์รุ่นเก่าๆจะยังคงอยู่ไหมนะ.... ” พูดจบ ผมก็ค่อยๆหลับตาลง ภาพวันวานเก่าๆค่อยๆไหลย้อนเข้ามาในหัวชวนให้คิดถึง แล้วเสียงของระบบก็ดังขึ้นในหู

Update……..

Link Start…………..

(1วันในเกมส์ เท่ากับ 4 ชั่วโมงของชีวิตจริง)

.

.

.

ติชมได้ ด่าได้ แต่อย่าแรงเด้อ^^

ขอบคุณครับผม^^