ตอนที่ 3 แอบถ่าย

หลังจากเรียนเสร็จเดือนเมษาแวะไปที่โรงอาหารและได้ขอเศษอาหารที่เหลือมา เพื่อจะเอาไปให้แม่หมาที่กำลังท้องโตที่อยู่หลังตึก

“กินเยอะๆ นะ” เดือนเมษามักทำแบบนี้เป็นประจำ หลังเลิกเรียนจะรีบเอาอาหารมาให้ทุกวัน วันไหนเลิกเรียนค่ำก้อาจจะไม่ได้มา

“เจ้าด่าง” หญิงสาวยิ้มที่เห็นแม่หมากำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

อีกด้านกองยืนมองหญิงสาวอยู่ไม่ไกล เขานั้นรักหมาอยู่แล้วแต่รักแค่หมาของตัวเอง ไม่คิดว่าจะยังมีคนดีมีน้ำใจมีจริงบนโลกใบนี้

และการที่หญิงสาวทำแบบนั้น ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะบันทึกภาพความประทับใจนั้นใจ เขาแอบถ่ายคลิปวิดีโอเดือนเมษาไว้ และเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวเขายืนฟังหญิงสาวคุยกับหมาอยู่สักพัก

“หนูไม่อนุญาตให้ถ่ายนะคะ ทำแบบนี้นิสัยแย่นะ”

ไม่รู้ว่าเขาถ่ายวิดีโอไว้ตั้งแต่ตอนไหน โชคดีที่เธอหันมาเห็นพอดีมบหน้าของหญิงสาวไม่พอใจมาก ถือว่าเรื่องแบบนี้เป็นสิทธิส่วนบุคคล

“คือฉัน...”

“รู้จัก PAPD มั้ยลบทิ้งเลยนะ” เอเริ่มจะโมโหแล้วจริงๆ ที่เขาทำแบบนั้นรวยแล้วคิดว่าตัวเองจะทำอะไรก็ได้อย่างนั้นหรือ

“ลบก็ลบ” ดุจังเลยวะ คำนี้เขาบ่นในใจและยอมลบวิดีโอทิ้ง ตัวเล็กนิดเดียวแต่ขู่เก่งมากแบบนี้น่ารักมากคนที่กล้าต่อปากต่อคำกับเขา

“ลบรึยังคะ”

“ลบแล้วเอาไปดูไหมล่ะ” เขายืนโทรศัพท์ให้เดือนเมษาดูว่าเขานั้นลบแล้วจริงๆ คิดว่าเธอจะไม่กล้าเอาไปดูแต่เขาคิดผิด

เดือนเมษาเลื่อนดูว่าเขาทำจริงหรือไม่ พอเลื่อนขึ้นเรื่อยๆ จึงเห็นรูปที่เขาถ่ายตัวเองโดยไม่ใส่เสื้อผ้าทำให้เธอรีบคืนโทรศัพท์ให้เขา

“อย่าไปทำแบบนี้กับใครอีกนะคะ”

“กล้าสอนฉันเหรอ รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?” ยัยนี้ไม่รู้จักเขาหรือ คนทั้งมหาวิทยาลัยรู้จักเขาหมดมันยิ่งทำให้เขาสนใจในตัวเธอมากกว่าเดิม

“คุณจะเป็นใครมันเกี่ยวอะไรกับหนูด้วยคะ”

“แล้วไม่อยากรู้จักเหรอ”

“ไม่อยากรู้จักค่ะ เพราะไม่มีผลในการใช้ชีวิต”

กองทัพรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าแรงๆ เกิดมาจนอายุป่านนี้ยังไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี่มาก่อน เขาคิดว่าหญิงสาวคงอยากเรียกร้องความสนใจจากเขามากกว่า

“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยอยากได้อะไรบอกฉันได้นะ”

“ไม่อยากได้ค่ะมีสองมือสองเท้าหาเองได้ค่ะ”

“คิดว่าสวยมากหรือไง”

“ไม่ได้คิดว่าตัวเองสวยนะคะ พี่เป็นอะไรมากหรือเปล่า”

“เปล่า”

เมษาไม่ค่อยสนใจกองทัพ พอเห็นว่าเขาลบรูปและคลิปของเธอออกแล้วก็เดินจากไป

แต่คนที่โมโหกับเป็นกองทัพเขายืนอยู่ตรงนั้นสักพัก ยัยตัวเตี้ยคนนั้นไม่รู้จักเขา และยังไม่สนใจเขาอีกปกติไปไหนสาวๆ มักตามตอแยตลอดเวลา

คาสโนว่าตัวพ่อที่สาว ๆ ทั้งมหาลัยตามกรีดร้อง ถึงกับไปไม่เป็น คิดว่ายายเพี้ยนคนนี้คงจะอยู่คนละโลกกับเขา โลกของเธอกับเขาคงห่างไกลกัน แต่กลายเป็นว่าเขาละสายตาจากเธอไม่ได้

“มึงไปไหนมาวะเย็นนี่ไปป่ะ”

“มึงเรียนไม่ยุ่งมุ่งแต่ เย็.-ด อย่างเดียวเลย” กองทัพต่อว่าไต้ฝุ่นแต่ละวันของมันชวนแต่พวกเขาไปปาร์ตี้ที่ผับของพ่อมันอย่างเดียว

“กูไปเห็นมาว่าน้องเมษาเขาทำงานที่คาเฟ่หน้ามอ”

“มึงบอกกูทำไม!”

“ไม่สนใจเขาแล้วเหรอ” แม็กนัสตามไปสืบให้จนถึงขนาดนี้แล้ว วันก่อนยังถามอยู่เลยว่าเด็กคนนั้นชื่ออะไร

“ทำไมต้องสนใจไม่ใช่แม่กู” ยิ่งคิดถึงคำพูดของเธอเขายิ่งโมโหเลยตอบแม็กนัสออกไปแบบนั้น แต่คนปากไม่ตรงกับใจ

วันถัดมากองทัพชวนไต้ฝุ่นและแม็กนัสมานั่งที่คาเฟ่หน้ามหาวิทยาลัยเป็นครั้งแรก เขาชะเง้อมองหาเดือนเมษาจนเพื่อนๆ ต่างพากันมองตาม

“มองหาอะไรวะ”

“เออ มึงชวนกูมานั่งดื่มกาแฟตั้งแต่ 8 โมงเช้าเนี้ยนะปกติชวนแต่กูแดกเหล้า” ไต้ฝุ่นบ่นออกมาเพราะตอนนี้จะเก้าโมงแล้วมันยังไม่ยอมลุกไปไหน

“มองหาใครเหรอคะ” จรินญาเห็นหนุ่มๆ เหมือนมองหาใครเลยเดินเข้ามาถาม

“ไม่มีอะไรครับ กลับ!” กองทัพเลือกที่จะไม่ถามว่าเดือนเมษาไปไหน เพราะกลัวว่าจะเสียฟอร์มและถูกเพื่อนล้อมากกว่า

“น้องเมษาคนสวยไปไหนครับ” แม็กนัสเป็นคนถามขึ้นมา แต่คนที่รอคำตอบเหมือนจะเป็นกองทัพมากกว่า

“เมษาไปเรียนแล้วค่ะวันนี้มีเรียนทั้งวันน่าจะเข้าร้านตอนเย็นค่ะ มีอะไรฝากพี่ไว้ได้นะคะ”เป็นปกติของร้านที่มักจะมีหนุ่มๆ มาถามหาเดือนเมษา

“ไม่มีครับผมขอบคุณมาก”

กองทัพเดินหัวเสียออกมาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงต้องทำอะไรที่บ้าขนาดนี้ มาดักรอเจอหน้าสาวซึ่งมันไม่ใช่ทางของเขาเลย

“อ้าวไปไหน ตึกวิศวะทางนี้!”

“เออ ไปเรียนดิวะ” กองทัพไม่ได้สนใจที่อาจารย์สอนเท่าไร ตอนนี้พักเที่ยงพอดีเขามีเรียนแค่ช่วงเช้าบ่ายจึงว่างทั้งวัน

“ไปกินข้าวกันกูหิวมากเลย”

“กูคิดว่าแดกเป็นแต่เหล้า”

“เห้ย ไอทัพไปกินข้าวที่โรงอาหารกัน” ไต้ฝุ่นหันมาชวนเพื่อน

“อืม” แต่ทางที่กองทัพเดินไปเป็นลานจอดรถ ทำให้เพื่อนต้องรีบกระโดดขึ้นรถตาม จนรถมาจอดที่ตึกบริหารคณะบริหาร

“โรงอาหารตึกเรามันหน้าตาแบบนี้เหรอวะ”

“กูไม่รู้ ไอ้ทัพมึงพากูมาที่นี่ทำไม”

“กูอยากกินข้าวตึกบริหาร” กองทัพขึ้นเข้าไปในโรงอาหาร เสื้อช็อปสีแดงเลือดหมูเด่นสะดุดตาทำให้สาวๆ ต่างพากันหันมามอง

แต่กองทัพต้องผิดหวังเพราะไม่ได้เจอหน้าคนที่เขาอยากเจอ จากหนึ่งวันกลายเป็นสองวันสามวันที่ชายหนุ่มมากินข้าวที่ตึกบริหาร ขนสาวๆ ต่างพากันพูดว่าคงมาตามเฝ้าสาวแน่ๆ

“เพื่อนครับมึงบอกพวกกูเถอะว่าสนใจน้องเขา”

“กูจะได้ช่วยครับ พากูมานั่งเฝ้าเขาทุกวันแต่ไม่เคยได้เจอหน้า” แม็กนัสไม่เคยเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้มาก่อน บอกเลยว่าเดือนเมษาคงไม่ได้เป็นแค่ขอวงเล่นมันแน่

“กูไม่ได้สนใจ”

“เออ นั้นกลับครับมึงนั่งอยู่คนเดียวนะ” ไต้ฝุ่นอยากจะตบหน้ามันมาก อาการออกชัดเจนขนาดนี้

“นั้นน้องเขาหนิ ไอ้แม็กไปดิวะ”

สองหนุ่มรีบเดินออกมาเมื่อเห็นเดือนเมษา กองทัพเห็นแบบนั้นรีบลุกเดินตามมาด้วยท่าทีที่นิ่งๆ เหมือนไม่ได้สนใจหญิงสาว

“น้องเมษาครับรอพวกพี่ก่อน”

“รอพวกพี่ก่อน”

เดือนเมษาเห็นรุ่นพี่วิศวะวิ่งตามหลังมาถึงกับตกใจ พวกเขาทั้งสองวิ่งมาดักที่หน้าของเธอ

“พวกพี่มีอะไรคะ?”

“พี่ขอเบอร์ติดต่อหรือขอไลน์ไว้หน่อยได้ไหม”

“หนูคงให้ไม่ได้ค่ะ”

“พี่ไม่ได้เอาไปทำอะไรครับ พอดีมีคนแอบปลื้มน้องพี่เลยจะขอไลน์ให้มัน” ไต้ฝุ่นยิ้มกรุ้มกริ่มและมองไปที่ด้านหลังของเดือนเมษาที่กองทัพยืนอยู่

“ขอเฟสบุ้คก็ได้ครับเอาไว้กดติดตามน้อง”

“ถ้าไม่ให้พี่ไม่ยอมให้ไปไหนนะ” แม็กนัสขวางทางไว้ทันที น่ารักตัวเล็กสเปคไอ้กองทัพมันเลยมีความดื้อรั้นหน่อยๆ

“พวกพี่อย่าเอาไปให้ใครนะคะ”

“ครับ”

เดือนเมษาจำใจต้องให้เฟสบุ้คไปไม่อย่างนั้นพวกเขาคงไม่ปล่อยเธอไปไหน เธอรู้จักพวกเขาดีคนดังใครบ้างจะไม่รู้จักแต่เธอไม่ได้สนใจ พวกเขารวยล้นฟ้าคงไม่มีใครหันมามองหมาวัดแบบเธอหรอก ความรักต่างชนชั้นมันเป็นไปได้ยากมาก

“ขอบคุณครับ”

“หน้าโปรไฟล์โคตรน่ารักเลยวะ” ไต้ฝุ่นเพิ่งเคยเจอคนน่ารักขนาดนี้ เพราะอะไรน้องเขาถึงทำให้กองทัพเสียอาการขนาดนี้

“เห้อ โทรศัพท์กูเอาคืนมา”

“กูสั่งห้ามให้พวกมึงแอดเฟสน้องเขาไป”

“กูขอมาได้แล้วกูต้องได้แอดบ้างแหละ”

กองทัพไม่สนใจเขาอ่านชื่อเฟสบุ้คของหญิงสาว และยื่นโทรศัพท์คืนให้ ตอนที่แยกย้ายกับเพื่อนๆ เขาจึงแอบเข้าไปส่องแต่ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรคงจะตั้งค่าให้เห็นเฉพาะเพื่อน

“พวกเหี้*ย มันเร็วจังเลยวะ”

เขาเห็นว่าในเฟสบุ้คของเดือนเมษามีเพื่อชื่อของไต้ฝุ่นและแม็กนัสเป็นเพื่อนที่มีร่วมกัน เขาห้ามพวกมันไม่ได้เลยจริงๆ