ตอนที่ 1 เดือนเมษา

เดือนเมษา ตรีวานิชย์ วัย 21 ปีเด็กสาวฐานะยากจน ผู้มุ่งมั่นเรียนหนังสือด้วยการได้รับทุนการศึกษา เธอสอบชิงทุนจนได้ทุนเรียนที่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง ปัจจุบันศึกษาอยู่คณะบริหารธุรกิจ สาขาการตลาด

แต่ด้วยความที่เธอต้องอาศัยอยู่กับลุงและป้าในสลัม พร้อมกับพี่ชายสองคน ที่เป็นลูกลุงกับป้า ติดยา และการพนันทุกอย่าง ทำให้เดือนเมษาต้องออกมาทำงานพิเศษอย่างหนัก เพื่อส่งตัวเองเรียน และเก็บเงินมาอยู่หอพัก

จนกระทั่งวันหนึ่งที่ทำให้เธอต้องหนีออกมาเพราะพี่ชายคิดจะเอาเธอไปขายให้เสี่ยแก่ๆ ที่ผับบังเอิญว่าเธอได้ยินจึงรีบเก็บเสื้อผ้าและหนีออกมา โดยบอกลุงกับป้าว่าจะออกมาอยู่กับเพื่อน

“เมษาเอาน้ำไปเสิร์ฟให้ลูกค้าหน่อย” จรินญาเจ้าของร้านคาเฟ่ที่ตั้งอยู่หน้ามหาวิทยาลัยที่เดือนเมษากำลังเรียนอยู่ เรียกให้ลูกน้องเอาของไปเสิร์ฟให้ลูกค้า

“ได้ค่ะ”

“ระวังหน่อยนะเดี๋ยวพวกบ้ากามมันแต๊ะอั๋งเอา”

“ได้ค่ะพี่จิน”

จรินญามองดูลูกน้องมักมีหนุ่มๆ มาจีบเดือนเมษาทุกวันลูกค้าบางคนไม่มีมารยาทเอาเสียเลย บางคนแอบจับก้นบ้างคนหาเรื่องแตะเนื้อต้องตัวเดือนเมษาอยู่ตลอด จนเธอเองสงสารลูกน้องไม่น้อย

เดือนเมษาเป็นเด็กเรียนดีขยันและหน้าตาดี ดวงตากลมโตปากเป็นรูปกระจับน่าจูบ ใบหน้าเรียวสวยจมูกโด่งรับกับใบหน้า ทุกอย่างดูลงตัวไปหมดเรียกได้ว่าสวยมาตั้งแต่เกิด แต่ความสวยก็มักมีภัยมาเยือนอยู่บ่อยครั้ง

“น้องเมษาคนสวยเย็นนี่เลิกงานแล้วไปต่อกับพี่ไหมครับ”

เดือนเมษาไม่สนใจเธอรีบวางของจะได้รีบออกไปจากตรงนี้ แต่คนตรงหน้าเหมือนไม่ได้สนใจ อิทธิพลหนุ่มวิศวะไฟฟ้าปีสี่ คอยตามจีบเดือนเมษามานานแต่หญิงสาวไม่เล่นด้วย

“ปล่อยนะ จะทำอะไร”

“เย็นนี่ไปกินข้าวกับพี่ไหมหรือจะมาเป็นเด็กพี่ก็ได้รับรองว่าสบาย” อิทธิพลจับข้อมือของเธอไว้แน่นและส่งสายตาหวานเยิ้มให้

เคล้ง!

ทั้งสองสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อมีคนทำถาดหล่นลงพื้นทำให้อิทธิพลต้องรีบปล่อยมือเดือนเมษา

“ไปอดอยากปากแห้งมาจากไหนถึงได้มาลวนลามเด็กเสิร์ฟ” ฟารีญาน้องสาวของจรินญาและเป็นเพื่อนสนิทกับเดือนเมษา

“ยัยฟาแกยุ่งอะไรด้วยวะ”

“คนที่แกลวนลามเป็นเพื่อนฉันออกไปจากร้านฉันเลย”

“เพื่อนโว้ย ไม่ใช่เมียทำไมหวงจังเลย” อิทธิพลลุกขึ้นเต็มความสูง เขาไม่อยู่ให้ผู้หญิงปากจัดด่าหรอกปากแบบนี้ชาติหน้าก็หาผัวไม่ได้แน่นอน

“ไปเลยอย่าให้เห็นว่ามาจีบเพื่อนอีกนะ”

“ฟาพอแล้วลูกค้าตกใจหมด” เธอรีบเข้ามาห้ามเพื่อนและช่วยเก็บของที่หล่นลงพื้น หากไม่มีฟารีญาเธอเองก็ไม่รู้ว่าชีวิตจะไปในทางไหน

“เมษาก็ไม่ด่าพวกมันปล่อยให้มันแทะโลมอยู่ได้”

“เราอย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลย”

“จะบ่ายแล้วรีบไปเรียนดีกว่า”

เดือนเมษาถอดผ้ากันเปื้อนออกและรีบออกไปเรียนลืมไปเลยว่ามีเรียนตอนบ่ายโมงตรง

เธอเรียนคณะบริหารธุรกิจค่าเทอมนั้นแพงสมกับมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง เธอต้องทำตัวอยู่ในกรอบเพราะเป็นเด็กนักเรียนทุน ต้องไม่มีข่าวเสียหายไม่อย่างนั้นทางมหาลัยจะยกเลิกทันที

นอกจากฟารีญาแล้วยังมีนิดาที่เป็นเพื่อนสนิทอีกคน ทั้งสองเป็นลูกคุณหนูบ้านรวยไม่เหมือนกับเธอ ที่ต้องปากกัดตีนถีบส่งตัวเองเรียน

“แกนั้นรุ่นพี่ปีสี่แก๊งพี่กองทัพนี่หล่อมาก ตอนนี้ก็บ่ายสองแล้วพวกพี่เขามาทำอะไรที่โรงอาหารคณะเราอ่ะ”

นักศึกษาหันมองหนุ่มรุ่นพี่วิศวะที่เดินเข้ามาในโรงอาหารของคณะจนเกิดเสียงฮือฮา ผู้หญิงบางคนต่างส่งสายตาเชื้อเชิญให้พวกเขา

“คนนั้นไต้ฝุ่นน่ารักมาก คนนั้นแม็กนัสคนที่นั่งหันหลังชื่อกองทัพ”

เดือนเมษาได้ยินชื่อพวกเขามาตั้งแต่ปีหนึ่ง แต่ไม่เคยเห็นหน้าเพราะตึกเรียนอยู่ห่างกันมาก เธอเองก็ไม่มีโอกาสได้เจอหน้าพวกเขาจึงไม่รู้จัก ได้ยินแต่นักศึกษาบอกว่าหล่อมาก

“อย่าไปหลงเสน่ห์เขาเด็ดขาดหล่อๆ รวยๆ แบบนั้นไม่ชายตามองใครหรอกมีแต่ฟันแล้วทิ้ง”

“แต่ถ้าฟันฉันก็ยินดีให้ทิ้งนะ”

“อีฟาแกอย่าแรดมาก” นิดาใช้มือตีเพื่อนเบาๆ และนั่งมองหนุ่มๆ ที่นั่งอยู่ตรงหัวเสาพอดีหล่อขนาดนี้หากโดนทิ้งก็ไม่เสียใจ

“ได้ข่าวว่าพี่กองทัพเพิ่งไปฟันดาวคณะเรามาหนิ ชื่อบีเรียนบัญชี”

“หล่อนวิ่งตามตื๊อเขาแต่เขาไม่เล่นด้วย”

ช่วงนี้ข่าวของกองทัพกำลังดังเมื่อหลายวันก่อนเห็นอดีตดาวมหาลัยร้องห่มร้องไห้ บอกว่าโดนกองทัพทิ้งทั้งที่จริงตั้งใจวิ่งไปให้เขาเอาถึงที่

“หล่อขนาดนั้นเป็นฉันจะแอบกินเงียบๆ”

“อยากแสดงตัวเป็นยังไงละโดนทิ้งเลย”

เดือนเมษานั่งฟังเพื่อนคุยกันเธอไม่ได้สนใจของพวกเขา เธอกำลังหยิบน้ำขึ้นมาดื่มแต่สายตาดันหันไปมองกับเขาพอดี

ไม่รู้ว่ากองทัพมานั่งข้างเพื่อนตั้งแต่ตอนไหน เป็นจังหวะเดียวที่เขาหันมาสบตาเธอเช่นกัน จนเดือนเมษาต้องรีบหลบสายตา

“เป็นอะไรเมษาเห็นเงียบไป”

“ปะ เปล่าฉันกลับดีกว่าเดี๋ยวรถเมล์หมดก่อน”

“เดี๋ยวฟาไปส่งก็ได้”

“ไม่เป็นไรเกรงใจไปก่อนนะ” เธอรีบเก็บหนังสือลงกระเป๋าและเดินออกไปจากบริเวณนี้

กองทัพมองตามร่างบางที่เดินออกไปจากโรงอาหารจนลับสายตา ใบหน้านั้นน่ารักราวกับตุ๊กตาเขาไม่เคยมองใครว่าน่ารักขนาดนี้มาก่อน

“มึงพากูมานั่งมองสาวบริหารเนี้ยนะไอ้ฝุ่น”

“ก็เออ แม่งสาววิศวะมันมีให้มองที่ไหน” ไต้ฝุ่นตอบกลับไปนานๆ จะได้มาที่ตึกบริหารบอกเลยว่ามีแต่คนสวยๆ ทั้งนั้น

“คืนนี้ว่าไงวะกูจะได้ไปซื้อถุงยางรอ”

“ไอ้ห่ามุ่งแต่ เย็.-ด อย่างเดียว”

“มึงจะไปป่ะไอ้ทัพ ไอ้ทัพ ไอ้เหี้ยทัพ!” แม็กนัสตะโกนถามเพื่อนเมื่อเห็นกองทัพเหม่อลอย พอมองตามก็ไม่เห้นว่าจะมีใครให้มอง

“มึงตะคอกทำไม”

“มึงมองผีแม่หม้ายที่ไหนกูถามว่าคืนนี้เอายังไง”

“ก็เออ เจอกันที่เดิม” กองทัพเสียดายมากที่เขาเห็นหน้าเธอไม่ชัด ไม่อย่างนั้นเขาคงไปทำความรู้จักแล้วเรียนมาจนจะจบแต่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน

“กลุ่มนั้นน้องปีไหนเหรอ”

“น้องปีสามคุณหนูบ้านรวยทั้งสองคนเลย แต่มีน้องอีกคนที่สวยๆ แต่กูไม่รู้ชื่อวะ”

“ไม่ได้เรื่อง!”

“อ้าว หงุดหงิดใส่เพื่อนหมายความว่ายังไง” ไต้ฝุ่นผิดอะไรครับแค่จำชื่อน้องคนสวยไม่ได้ หรือว่ากองทัพจะมีเป้าหมายใหม่ หลายวันก่อนเพิ่งฟันอดีตดาวมหาลัยมา คงติดใจกับสาวบริหาร