3?: รู้จัก... แต่ไม่รู้ชื่อ

"ไปหาไรอ่านห้องสมุดกัน" นานาชวนฉันหลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จ

"เอาดิ" ฉันกับนานาพากันเดินไปที่ตึกใหญ่ศูนย์กลางที่เป็นตึกรวมห้องที่ใช้ร่วมกันของมอ ห้องสมุดอยู่ที่นี่ แต่ระหว่างที่เดินมาด้วยกันโทรศัพท์ของนานาก็ดังขึ้น

ติ๊ดดด ตี๊ ติ๊ดดด..

"คะแม่.."

[....]

"อ้าว! โอเคๆเดี๋ยวหนูกลับตอนนี้เลย" นานาวางสายไปแล้วหันมาหาฉันทำหน้าเลิ่กลั่ก

"มีอะไรป่ะแก"

"ฉันต้องกลับก่อนแล้วว่ะ อาม่าลื่นล้มในห้องน้ำอ่ะต้องรีบพาไปโรงพยาบาล โทษทีนะเฮ อยู่คนเดียวได้ช่ะ"

"งั้นแกรีบไปเลย ฉันอยู่ได้"

"โทษทีนะ ไปล่ะ" นานาวิ่งไปแล้ว... ฉันก้มมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือแล้วเดินขึ้นตึกใหญ่ทันที กะว่าจะไม่เข้าเรียนแล้วหาหนังสืออ่านที่ห้องสมุดฆ่าเวลาสักหน่อย

ห้องสมุด

ฉันเปิดประตูห้องสมุดเข้ามาเงียบๆ ในนี้มีนักศึกษาอยู่ไม่กี่คนแล้วก็มีบรรณารักษ์ที่นั่งจดอะไรยิกๆอยู่ตรงนั้น วันนี้เงียบดีจัง... ฉันคิดแล้วเดินไปที่ล๊อคหนังสือที่คุ้นชิน เป็นหนังสือแนววรรณกรรมแปล ฉันชอบอ่านหนังสือนะแต่ก็ไม่ใช่เด็กเรียนอะไรแบบนั้นอ่ะ คือชอบอ่านเวลาว่างๆงี้

ฉันเดินเข้ามาในล๊อควรรณกรรมแปลแล้ว ยืนหาหนังสือที่น่าสนใจไปเรื่อยๆจนกระทั่งฉันดันเหลือบไปเห็นขาของใครสักคนยื่นออกมาจากข้างชั้นวางหนังสือที่มุมตรงนั้น คงเป็นพวกที่โดดเรียนแล้วหนีมาหลับที่ห้องสมุดแน่ๆ เป็นผู้ชายด้วยขอดูหน้าหน่อยเถอะ...

ฉันค่อยๆเดินเบาๆเข้าไปใกล้ๆแล้วชะโงกหน้าไปดูคนคนนั้น... มือข้างหนึ่งถือหนังสือที่ยังอ่านไม่จบคาไว้ที่หน้าตัก หลังพิงกำแพงชันขาขึ้นเพียงข้างเดียว... แล้วสุดท้ายฉันก็ต้องสตั้นอยู่กับที่เมื่อมองเห็นหน้าที่เขาเอนพิงกำแพงอย่างชัดเจน!... ผู้ชายคนเมื่อเช้า... เดฟ ฉันยืนนิ่งไม่ขยับไปไหนเพราะอะไรก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่พอเห็นหน้าเขาอีกครั้งมันก็นึกถึงสิ่งที่นานามันเล่าให้ฟัง...

"..เนี่ยนะเหรอ เจ้าป่าของแกนานา" ฉันพูดเบาๆกับตัวเองทั้งที่ยังคงยืนมองเดฟอยู่อย่างนั้น ไม่มีความน่าเกรงขามอะไรทำนองนั้นเลยสักนิด

พรึบ...

"อื้มม.." เสี้ยววินาทีที่ยืนคิดอยู่นั้นหนังสือในมือเขาดันหลุดออกจากมือจนเจ้าตัวค่อยๆลืมตาตื่นตามความรู้สึก แล้วดันเห็นฉันที่ยืนมองเขาอยู่ทั้งอย่างนี้! เขา.. มอง.. ฉัน.. อยู่!!!

พรึบ..

ฉันหันหลังให้เขาทันที งื้อออ...ไม่ทันแล้วไหม เขาเห็นแล้วไหมมมมล๊าาา ไม่น่ามองเล้ยยย

"ฮึก.." ฉันลอบกลืนน้ำลายด้วยความตกใจปนทำอะไรไม่ถูก ขาก็ก้าวไม่ออก อยู่ๆทำไมเป็นแบบนี้นะ

"มาแอบดูฉันหลับหรือไง" เขาพูดเสียงเรียบ ฉันเลยหันหลังกลับไปหาเขาแล้วยิ้มบางๆอย่างโดนจับได้

"..ไม่ใช่แบบนั้น พอดีเห็นขานะ.. เลยอยากรู้ว่าใครที่แอบมานอนในนี้"

"ที่ประจำ"

"^^" ฉันไม่พูดอะไรต่อได้แต่ยิ้มแหยๆให้ไป เดฟยันตัวเองลุกขึ้นยืนสุดความสูงของตัวเอง โห้ สูงชะมัด นี่ส้นสูงที่ฉันใส่อยู่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยอ่ะบอกเลย กินนมไปทั้งโรงงานหรือไงนะถึงสูงได้ขนาดนี้

"ไม่มีเรียน?" เขาถามฉันเสียงเรียบก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดๆจิ้มๆไปพลาง

"มี.. แต่ไม่อยากเข้า"

"โดด?"

"ก็มะ..!"

"หนีมาหลับสิมึง...." ฉันยังไม่ทันได้พูดจบก็มีใครคนหนึ่งพูดแทรกขึ้นมาสะก่อน ฉันหันไปมองตามที่มาของเสียงก็เห็นผู้ชายร่างสูงอีกคนที่อยู่ไม่ไกลจากฉัันเท่าไหร่กำลังเดินเข้ามา ในมือข้างหนึ่งของเขาถือกล้องตัวใหญ่อยู่ เขาหยุดพูดเพียงเท่านั้นแล้วมองหน้าฉันนิ่งๆไม่พูดอะไรแล้วเดินเบี่ยงไปคุยกับเดฟที่ยืนอยู่ริมกำแพงแทน

"ขี้เกียจ" เดฟตอบผู้ชายคนนั้นสั้นๆก่อนเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง ...เออ แล้วฉันมายืนเป็นหัวหลักหัวตออะไรตรงนี้เนี่ย คิดได้อย่างนั้นฉันก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที แต่เดินได้เพียงแค่2ก้าว

"เธอนะ เฮริน?" 1ใน2คนนั้นทักฉัน แต่ฉันว่าน่าจะเป็นคนที่พึ่งมาเมื่อกี้แน่ๆ ฉันหันกลับไปก็พบว่าคนที่ถือกล้องเมื่อกี้เป็นคนที่เรียกฉันไว้จริงๆ

"...ใช่ค่ะ รู้จักฉันด้วยเหรอ" เป็นคำถามที่โง่มากที่ถามไปแบบนั้น ก็..มันทำอะไรไม่ถูกนี่หว่า เมื่อกี้ก็โดนผู้ชายหล่อคนหนึ่งจับได้ว่าแอบมองเขาหลับ แล้วจู่ๆก็มีผู้ชายหล่ออีกคนเดินเข้ามาแล้วมองฉันแปลกๆ

"เธอเป็นนางแบบ"

"..ค่ะ"

"ฉันเล่นกล้อง เคยเห็นเธอตามหนังสืออยู่" เขาชูกล้องในมือให้ฉันดูแล้วตอบฉันนิ่งๆ

"..ค่ะ^^"

"..แล้ว..รู้จักกัน?" เขาคนเดิมถามขึ้นอีกครั้งแล้วมองฉันกับเดฟสลับกันไปมา

"มะ..!" ฉันกำลังจะตอบว่าไม่ เพราะไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวใช่ไหม แต่ไม่ทันได้พูดจบ เดฟก็ตอบแทนฉันไปแล้ว... รู้สึกว่าตั้งแต่เจอ2คนนี้ฉันไม่ค่อยได้พูดจบประโยคเลยนะ ชอบพูดขัดกันจริง--*

"ก็ไม่เชิง" ฉันหันไปมองที่เดฟทันที เขาไม่ได้ยิ้มอีกตามเคย แต่คำตอบของเดฟทำให้คนข้างๆพยักหน้าอย่างเข้าใจ ...

"..อื้มดี.... ว่างๆก็ช่วยเป็นแบบให้หน่อย ฉันขี้เกียจไปขอคนอื่น"

"..ได้ ..ค่ะ" ฉันตอบแบบอักๆอึกๆ ไม่รู้ว่าตื่นเต้นที่ได้คุยกับ2ใน3ของคนสมาคมเกรย์อะไรนั่น หรือตื่นเต้นที่เจอผู้ชายหล่อๆยืนมองฉันทั้ง2คนแบบนี้... ตัดไปที่รุ่นน้อง2คนเมื่อเช้าดิ ถ้าชอตนี้เป็นนาง2คนป่านนี้ขาดใจตายไปแล้วมั้งนะ

"ฉัน เท็มป์"

"..เอ่อ..ค่ะ" นี่นะเหรอที่ยัยนานาบอกว่าเขาเหมือนพญาอินทรีอะไรนั่นนะ.. ก็จริงนะดูสุขุม นิ่งมากด้วยทั้งท่าทางแล้วก็คำพูด บางทีก็..รู้สึกมีออร่าน่าเกรงขามนิดๆ ผิดกับคนที่ยืนข้างๆ..

"ฉันเดฟ" ฉันหันไปมองหน้าเจ้าตัว.. อยู่ดีๆก็บอกชื่อตัวเองทั้งที่ไม่มีบทสนทนาร่วมไปตั้งนานแล้วแบบนี้ฉันเลยได้แต่พยักหน้าเฉยๆไม่ได้ตอบอะไร

"ไหนมึงบอกรู้จัก?"

"รู้จัก... แต่ไม่รู้ชื่อ"

"...^^" แฮร่ ใครก็ได้ลากฉันไปจากตรงนี้ที ไม่ไหวละ><

"ยินดีที่ได้รู้จัก.." เดฟพูด.. แล้วยังจะมายิ้มมุมปากใส่ฉันอี๊กกกกก เออ..ฉันเริ่มเข้าใจล่ะว่าทำไมพวกเมื่อเช้าถึงกรี๊ดกร๊าดกันขนาดนั้น ขนาดฉันที่ว่าถ่ายงานกับคนหล่อๆมาก็เยอะแถมไม่ได้เป็นพวกคลั่งไคล้สมาคมอะไรนี่ยังใจเต้นได้ขนาดนี้เลยอ่ะ

..........

รู้จัก... แต่ไม่รู้ชื่อจ้าาา พี่เดฟคะเล่นอะไรดูพี่เท็มป์นิดหนึ่งโน๊ะ ไม่ใช่พี่แกกรอกตามองบนแล้วรึ

งื้ออออ.. พี่เดฟก็อยากได้ พี่เท็มป์ไรท์ก็จะเอาาาาาา แพ้ผู้ชายเล่นกล้องจ้าาาา แต่ก็แพ้ผู้ชายสายดริปแบบพี่เดฟเหมือนกานนน