บทที่ 8 ไม่หลอกแน่นะ

กุ๊กไก่ตอบตกลงอชิโดยไม่ลังเลแล้วในตอนนี้ เธอเป็นคนที่ไม่มีอะไรจะเสียกระทั่งตัวของตัวเองในตอนนี้ยังพร้อมมอบให้เขา เอาล่ะดีกว่ามอบให้คนอื่นที่ไม่รู้จักก็แล้วกัน

เธอไม่ใช่ยัยนาชาที่ยังซิงขายได้ราคาไม่พอยังพบสามีของตัวเองจากการขายตัวอีกและเธอก็ไม่ใช่ยัยลูกเกดที่มีพ่อหนุ่มอิตาลี่คลั่งรักมาขอแต่งงานจนกลายเป็นคุณนายไฮโซข้ามชาติไปอีกคน

ในเมื่อวาสนาไม่ได้สูงส่งเหมือนเพื่อนสาวทั้งสองกุ๊กไก่ก็ต้องยอมรับโชคชะตาของตัวเองแล้วล่ะ เธอเผชิญหน้ากับเขาที่เอาแต่ทำหน้าเคร่งขรึมและเย็นชาทั้งยังท่าทางที่เข้มงวดเหมือนกำลังติวหนังสือให้เธอตอนสมัยมัธยมเป๊ะแบบนั้น

กุ๊กไก่ทำเสียงอ่อนเสียงหวานเธอในตอนนี้ไม่เหลือศักดิ์ศรีแล้วเพราะกลัวเขาจะเปลี่ยนใจด้วยข้อเสนอที่มากมายขนาดนั้น คนตกงานทั้งยังบริหารร้านจนย่ำแย่เพราะโง่ให้คนอื่นโกงแบบเธอจะทำอะไรได้

"อชินายจะไม่เข่ียนสัญญาหน่อยเหรอ"

"สัญญาอะไร"

กุ๊กไก่ทำหน้ากรุ้มกริ่ม

"ก็สัญญาประเภทว่าถ้าใครเปลี่ยนใจก็ต้องถูกปรับอะไรแบบนั้น"

อชิส่ายหน้า "ไม่หรอกไม่จำเป็น หรือว่าเธอจะเปลี่ยนใจ"

กุ๊กไก่เริ่มเล่นตัว

"ก็ไม่แน่นะ"

"อืม เหรอ งั้นก็ตามใจฉันจะลองหาคนอื่นแล้วกัน"

คราวนี้กุ๊กไก่ที่นั่งอยู่ที่มุมโซฟาอีกด้านถึงกับดีดตัวขึ้นมา น้ำเสียงของเธอดังโวยวายจนคนฟังปวดหู

"นี่นายจำไม่ได้เหรอว่าฉันรับปากแล้วก็ต้องทำ ฉันเป็นคนโลเลตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันเสียชีพไม่เสียสัตย์ฉันเป็นคนรักษาคำพูด"

กุ๊กไก่ทำสัญลักษณ์ลูกเสือสามนิ้วเป็นการยืนยัน อชิมองเธอด้วยสีหน้าราบเรียบ

"เธอนี่แหละตัวโลเล ยังเล่นละครเก่งด้วย ฉันได้ยินข่าวเธอว่าเป็นพริตตี้ยังรับงานแสดงฉันยังคิดว่าจอมเสแสร้งอย่างเธอจะไปได้สวยในอาชีพนักแสดงเสียอีก"

กุ๊กไก่ไม่รู้ว่าจะโกรธหรือดีใจดีที่เขาทั้งชมเธอและด่าเธอไปพร้อม ๆ กัน หญิงสาวทำตาโต

"นี่นายกลายเป็นคนปากจัดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ คนเลวรีบคายอชิที่แสนดีของฉันออกมานะ นายกินอชิคนเดิมของฉันเข้าไปแล้วใช่หรือเปล่า"

อชิเบ้ปาก "นายอชิคนเดิมนั่นไม่ได้ดีไปกว่าฉันเท่าไหร่หรอก ยังปฏิเสธเธอด้วยไม่ใช่เหรอเขาทำให้เธอเสียใจ หน้าแหกลืมแล้วหรือไง"

กุ๊กไก่หน้าแดง ทำไมเขาต้องมารื้อฟื้นเรื่องนี้ตอนนี้กันนะ ใช่เธอถูกนายหมูตอนหน้าสิวตัวใหญ่ยักกะยักษ์คนนั้นปฏิเสธคำสารภาพรักแล้วยังไง เธอลืมไปหมดแล้วไม่แค้นใครแล้วแค่เจ็บแล้วจำยังฝังมันเอาไว้ในกระดูกดำอีกด้วย

"เฮ๊ะ ฉันลืมไปแล้วเรื่องนั้นน่ะอย่าพูดอีกเลย"

อชิเอียงคอ ใบหน้าหล่อ ๆ ของเขานั่นทำให้กุ๊กไก่เกือบลืมหายใจ

"เรื่องอะไรล่ะ ยังไม่ได้พูดเลย ไหนเรื่องไหนว่ามาซิ"

ดวงตาของกุ๊กไก่เคียดแค้นทั้งยังกัดฟันพูด

"ก็เรื่องนายไม่รับรักฉัน โอ๊ะ"

ตายแล้ว กุ๊กไก่ปิดปาก เธอโป๊ะแล้วไม่นะ

อชิยิ้มฝืน ๆ เป็นรอยยิ้มที่เสแสร้งแต่กลับดูหล่อเหลาร้ายกาจยิ่งนัก นายคนนี้ไปทำศัลยกรรมาหรือเปล่านะทำไมหล่อวัวตายควายล้มได้ขนาดนี้ ใช่แน่ ๆ ต้องขึ้นเขียงผ่านมีดหมอมาแน่ ๆ กุ๊กไก่ผู้ประสบการณ์สูงย่อมมั่นใจ กระทั่งเขายังพูดเหน็บเธอไม่หยุด

"เธอนี่มันโง่จริง ๆ"

คนสองคนที่ไม่ได้เจอกันนานจนลืมหน้ากันไปแล้วไม่น่าเชื่อว่าจะสามารถต่อปากต่อคำและต่อกันติดได้เร็วขนาดนี้ อชิคนที่เคยเคร่งขรึมมักจะหน้าแดงทุกครั้งที่เธอเข้าใกล้จนกุ๊กไก่เข้าใจผิดว่าเขาเองก็ชอบเธอนั้นหายไปไหนแล้วนะ

"นายมันก็ดีแต่ว่าฉัน ตอนนั้นฉันมันก็แค่เด็กคนหนึ่งที่ชอบคนเก่งถ้าจะว่ากันจริง ๆ นายไม่ใช่สเปคฉันเลยถือว่าตอนนั้นฉันตาบอดไป หลังจากนั้นแฟนฉันแต่ละคนก็หล่อลากไส้ระดังแถวหน้าเมืองไทยอย่างนายเทียบไม่ติดหรอก"

กุ๊กไก่มองอชิตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แต่พ่อเจ้าประคุณลุนช่องในตอนนี้นายคนนี้หล่อระดับร้อยเต็มสิบ หล่อทะลุปรอทไปแล้วจึงเป็นการยากลำบากที่เธอจะทำสายตาดูถูกรูปร่างหน้าตาของเขา แต่เธอก็พยายามแสดงด้วยฝีมือระดับนักแสดงรางวัลออสก้าให้เขาเชื่อว่าเธอกำลังดูถูกเขา

อชิพยักหน้าหล่อ ๆ ของเขาช้า ๆ

"อ้อ แต่สุดท้ายก็ถูกคนพวกนั้นทิ้งอยู่ดี แสดงว่าเธอสวยไม่พอล่ะสิ"

กุ๊กไก่เท้าสะเอว

"นี่ ฉันต่างหากที่เทพวกเขา อย่างนายจะไปรู้อะไร"

อชิเพียงแต่ยกมุมปากน้อย ๆ เหมือนรู้ทัน ในขณะที่กุ๊กไก่หัวร้อนไปแล้วใบหน้าของเธอแดงแจ๋กลายเป็นรองเขาโดยไม่ต้องพูดถึงเลย นายคนนี้มาเพื่อฆ่าเธอชัด ๆ แต่จะทำยังไงได้ล่ะเขาดันเป็นมัจจุราชที่มีเงิน เอ๊ะ แต่ว่าเธอยังไม่ได้พิสูจน์เลยว่าเขามีเงินจริง หรือเขาจะหลอกฟันเธอเล่น ๆ แล้วเอาเงินเข้าล่อ กระทั่งบ้านยังไม่มียังขออาศัยคอนโดของเธออยู่เลย

นั่นไงกระเป๋าของเขาที่เป็นพยานได้มันยังวางอยู่ตรงนั้น

"ว่าแต่ฉันจะเชื่อนายได้ยังไงว่าไม่หลอกฉัน"