บทที่ 5 ขออยู่ด้วยคน

กุ๊กไก่เช็ดน้ำตาที่ไหลเพราะขบขัน ดูนาฬิกาก็เห็นว่าต้องกลับบ้านแล้วเธอจึงลุกขึ้นบอกเขาว่า

"เอาล่ะ ก็ดีใจนะที่เจอนายแต่ฉันต้องกลับแล้วยังมีธุระอีก"

อชิลุกขึ้น

"อืม ฉันด้วย"

กุ๊กไก่ไม่ได้ถามถึงเบอร์มือถือของเขา ไม่คิดจะติดต่อเขาอีก เจอกันด้วยความบังเอิญครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว คนที่เคยทิ้งเธอไม่คู่ควรที่จะเป็นเพื่อนของเธออีกต่อไป

จนกระทั่งกุ๊กไก่เห็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ใบหนึ่งวางอยู่ใกล้ประตูทางเข้า เธอจึงอุทานออกมาอย่างตกใจ

"แย่แล้ว ของลูกค้าคนไหนกันลืมไว้"

อชิเดินมาหยุดข้าง ๆ เธอแล้วบอกว่า

"ของฉันเอง"

กุ๊กไก่มองเขาด้วยความสงสัย

"นายจะไปไหน"

เขายิ้มยังไม่ตอบ หญิงสาวเห็นว่าไม่ใช่เรื่องของเธอที่จะไปถามแบบนั้น สองคนไม่สนิทกันแล้วนี่นา เธอจึงบอกเขาว่า

"เอาเถอะ จะไปไหนก็ไปเถอะเรื่องของนางโชคดีแล้วกัน ออกมาได้แล้วฉันจะล็อคร้าน"

อชิเดินลากกระเป๋าออกมาหน้าร้าน ยังช่วยกุ๊กไก่ดึงประตูเลื่อนลงแล้วล็อคอย่างแน่นหนา

"ขอบใจลาก่อน"

เธอเดินนำหน้าเขา อชิเดินตาม กุ๊กไก่กรอกตาเมื่อชายหนุ่มยังไม่ยอมไปไหน กระทั่งในที่สุดเธอก็เดินมาหยุดที่หน้าตึกรอเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน

"นายจะไปไหน ฉันเรียกรถให้ก่อนล่ะกัน"

อชิพยักหน้ากระทั่งมีรถแท็กซี่จอดรับ ชายหนุ่มเก็บกระเป๋าที่กระโปรงท้ายรถเรียบร้อยก็เปิดประตู แล้วลากแขนกุ๊กไก่ให้ขึ้นมาด้วย

กุ๊กไก่ไม่ทันตั้งตัวจึงขึ้นรถมาพร้อมเขาด้วยความสับสน

"ไปที่คอนโดXครับ"

เขาบอกคนขับกุ๊กไก่ตาโต

"อ้าวนายพักคอนโดเดียวกันกับฉันเหรอ"

เขาไม่พูดอีกดีที่ยังพยักหน้า กุ๊กไก่บิดข้อมือของตัวเองที่ถูกเขากุมอยู่ บ่นเบา ๆ พอได้ยิน

"โลกกลมชะมัด ยังพักที่เดียวกันกับฉันอีก"

คนขับแท็กซี่มองดูพวกเขาสองคน คนหนึ่งท่าทางเป็นคุณหนูหน้าตาสวยมากและคงสำออย อีกคนหนึ่งเหมือนนายแบบสำเนียงยังติดฝรั่งนิด ๆ เขาจึงกระแอมพูดว่า

"ช่วงนี้แถวนั้นรถติดครับ คิดเหมานะครับเจ็ดร้อยบาท"

กุ๊กไก่ได้ยินแบบนั้นก็เลือดขึ้นหน้า

"คิดเลยสิฉันจะโทรฟ้องเดี๋ยวนี้ นี่มันหากินแบบนี้ทำให้คนที่เขาขับแท็กซี่ดี ๆ เสียหมด คุณนี่สมควรโดนจับจริง ๆ อ้อ ชื่อนายนพดล เหรอ ได้ฉันจะโทรแจ้งร้องเรียนเดี๋ยวนี้"

ว่าแล้วเธอก็ดึงโทรศัพท์ออกมาไม่ยอมลงจากแท็กซี่คันนี้ ใช่เพราะมันเรียกยากเหลือเกินจนกุ๊กไก่โมโหแล้ว

"เบอร์อะไรนะแล้วนะ เดี๋ยวก่อนฉันหาก่อน"

กุ๊กไก่ยังไม่ได้หาเบอร์อชิก็ตอบทันที

"1584 เบอร์ร้องเรียนแท็กซี่ 1584"

กุ๊กไก่ตบมือ "ใช่ 1584"

เธอยังไม่ได้กดลงไป คนขับรถก็หันมาบอกเธอพร้อมกับขอโทษทันที

"อย่าโทรเลยนะครับ ผมต้องโดนปรับและโดนงดขับด้วย เอาแบบนี้ผมกดมิเตอร์แล้วและจะไปส่งถึงที่เลยครับ ขอโทษนะครับ"

"แน่นะ"

กุ๊กไก่กำมือ เธอมองเห็นกล้ามอชิแล้ว กล้ามโตใช้ได้ต่อยคุณลุงคนผอมนั้นสักหมัดคงสลบ เอาล่ะในเมื่อเธอเป็นต่อเธอจึงกล้าข่มขู่คน

"ถ้ายังทำนิสัยแบบนี้อีก หนูให้เพื่อนจัดการลุงแน่นอนเขาเป็นลูกชายอธิบดีกรมตำรวจ รู้จักหรือเปล่าท่านอธิบดีน่ะ สนิทกัน"

อชิมองกุ๊กไก่ด้วยความขบขัน เอาล่ะสิอยู่ ๆ ก็มีหน้ามีตามีพ่อเป็นคนใหญ่คนตัวเพราะยัยกุ๊กไก่นี่อวยยศให้ซะแล้ว

คนขับแท็กซี่ตกใจอยู่มาก เขาจึงลนลานขับรถไปโดยไม่พูดอะไรอีก

จนกระทั่งพวกเขามาถึงคอนโด กุ๊กไก่ดึงกระเป๋าตังค์ออกมา เธอแอบหลบนิดหน่อยไม่ให้อชิเห็น เมื่อในกระเป๋าชาแนลตังค์ใบละหลายแสนของเธอมีเงินอยู่ในนั้นไม่ถึงพันบาท

อยากจะด่าตัวเองนักที่ลืมตัวไม่ยอมขึ้นรถไฟใต้ดินกลับยังจะประหยัดกว่านี้อีก แง แง

เธอไม่ได้บอกให้อชิจ่ายค่าแท็กซี่ เพราะตัวเองกลัวเสียหน้า แต่แกล้งดึงเงินออกมาช้า ๆ จนกระทั่งอชิพูดขึ้นว่า

"เท่าไหร่ครับ"

กุ๊กไก่ลอบยิ้ม เหอะ แผนนี้ได้ผลว่ะ

คิดแล้วก็เก็บกระเป๋าอย่างเงียบเชียบ

คนขับแท็กซี่จ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ประหนึ่งจะด่าว่า ไม่แหกตาดูมิเตอร์เหรอ ยังพูดห้วน ๆ อีก

"สี่ร้อยห้าสิบบาท"

ก่อนจะลงจากรถกุ๊กไก่ยังขู่คุณลุงคนนั้นอีกหน่อย ไม่ให้เขาทำนิสัยแบบนี้กลับใคร

"หนูจำชื่อลุงแล้วแจ้งไปที่อธิบดีแล้ว ต่อไปถ้าลุงทำอีกลุงหมดหนทางทำมาหากินแน่ กดมิเตอร์ทุกครั้งจำไว้ด้วย"

แท็กซี่รับคำแล้วรีบขับออกไปอย่างรวดเร็ว

กุ๊กไก่ไม่สนใจอชิแล้วเธอเดินเข้าไปในคอนโดก่อนโดยมีอชิลากกระเป๋าตามมาติด ๆ กระทั่งกดลิฟต์อชิก็ปล่อยให้กุ๊กไก่กดคนเดียว เขายังตามมาเงียบ ๆ เธอมองเขาอย่างระแวงแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เมื่อถึงหน้าห้องเธอกุ๊กไก่ก็รู้แล้วว่าเขาตามเธอมาจริง ๆ ห้องตรงข้ามเป็นห้องของเควิลและลูเซียโน่ที่ซื้อเอาไว้ ทั้งชั้นมีแค่สองห้อง เจ้าหมอนี่ถูกจับได้แล้ว

"ว่ายังไงจะบอกมาได้หรือยังว่าตามฉันมาทำไม"

อชิวางปล่อยกระเป๋าใบโตแล้วกอดอกมองเธอยิ้ม ๆ

"มาทำข้อตกลงกัน ฉันจะช่วยเธอทำร้านให้ได้กำไรและใช้หนี้ให้ทั้งหมดแต่เธอต้องให้ฉันอยู่กับเธอที่นี่ในฐานะสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของเธฮ"

กุ๊กไก่ได้ยินดังนั้นก็ร้องออกมา

"นายบ้าไปแล้วเหรอ ใครจะมาเป็นสามีของฉันกัน"