บทที่ 10 ห้ามถาม

เหตุผลที่อชิมาขอให้กุ๊กไก่แต่งงานแบบหลอก ๆ ด้วยนันก๊กไก่ยังไม่รู้เลย แต่เธอก็ให้เขาพักที่ห้องพักแขกไปแล้ว ยังไงที่นี่ก็มีสองห้องเธอไม่ได้กลัวเขาแม้แต่น้อย คนหล่อขนาดนี้เอาความเป็นจริงเข้าคุยกันก็ย่อมดึงดูดในสาว ๆ อยู่แล้ว ยิ่งเป็นอชิที่ทำท่าทางจะไม่แตะต้องเธอแม้แต่ปลายเล็บแบบนั้นก็ยิ่งทำให้กุ๊กไก่ยิ่งสบายใจ

กุ๊กไก่ตัดสินใจที่จะทำอาหารให้เขากินหลังจากที่เขาเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดนอนสบาย ๆ แล้วออกมาก็พบปลาทูทอดไหม้ ๆ สองตัว และข้าวที่น่าจะหุงตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วเหมือนจะเน่าแม้จะอุ่นแล้วในจานนั้น

"เธอคิดจะฆ่าฉันหรือไง ยังไม่ได้จดทะเบียนยังไงก็ไม่ได้สินสมรสหรอก"

พูดจบเขาก็เทปลาไหม้กับข้าวเน่าลงถึงขยะ กุ๊กไก่ตีหน้าเศร้าน้ำตาคลอ

"ฉันแค่ตั้งใจจะทอดปลาให้นายกินทำไมต้องทำร้ายจิตใจของฉันด้วย"

หลังจากนั้นเธอก็ร้องไห้วิ่งเข้าห้องไป กุ๊กไก่เองก็หิวไส้กิ่วเงินของเธอไม่ค่อยมีแล้วจึงประหยัดมากปลาทูสองตัวนั่นก็เป็นเข่งสุดท้ายแล้ว การที่เขาเทปลาทูลงถังขยะจึงสะเทือนใจมาก เธอร้องไห้เสียงดังลืมไปแล้วว่าตัวเองในตอนนี้มีเงินในบัญชีห้าแสนบาทไม่ต้องกินปลาทูไหม้แล้ว

อชิเดินตามมาเขาเคาะประตูของเธอแต่กุ๊กไก่ไม่เปิดเขาจึงเปิดประตูเข้ามาเอง

"ฉันสั่งแกร็บไปแล้วสั่งมาเผื่อเธอด้วยเดี๋ยวออกมากินด้วยกันนะ"

กุ๊กไก่เช็ดน้ำมูก "นายทำร้ายจิตใจฉันแล้วยังคิดจะเอาของมาล่อ ปลาทูนั่นมีความหมายต่อฉันมาก นี่มันอาหารมื้อแรกที่ฉันลงมือทำให้ใครสักคนกินเลยนะ" เธอยังกลัวเสียหน้าไม่ได้บอกเขาว่าเธอประหยัดแค่ไหนจึงไม่ยอมกินมันมาตั้งสองอาทิตย์

กุ๊กไก่ได้ยินเสียอชิถอนหายใจ เขาเดินเข้ามาใกล้กระซิบเบา ๆ

"ขายให้ฉันก็แล้วกัน"

กุ๊กไก่ขยับหนีอย่างแง่งอน มุดหน้าเข้ากับหมอนถามเขาเสียอู้อี้ทั้งสะอื้น

"ขายอะไร"

"ปลาทูน่ะ"

"ขายยังไงนายทิ้งไปแล้ว"

"ก็ขายได้ฉันรับซื้อ"

"นายจะซื้อเท่าไหร่"

"เธออยากได้เท่าไหร่ว่ามาเลย"

"มันมีคุณค่าทางจิตใจประเมินค่าไม่ได้ ไม่ขาย"

กุ๊กไก่เสียงแข็ง หน็อยคิดจะเอาเงินมาแลกปลาทูที่แสนล้ำค่าของเธอเหรอ เห็นเธอเป็นคนยังไงกัน

"ฉันให้ตัวล่ะหมื่น ขายก็ขายไม่ขายก็ไม่ต้องขาย ข้าวจะกินก็กินไม่กินก็ช่าง"

พูดจบเขาก็ก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว กุ๊กไก่เงยหน้าขึ้นเธอหูฝาดไปหรือเปล่า ปลาทูเน่า ๆ ค้างตู้เย็นมาสองอาทิตย์นั่นตัวละหมื่นเลยนะ ต๊าย ของเน่า ๆ แบบนั้นก็ขายได้ เธอรีบลุกพรวดพราดออกไปจากที่นอนวิ่งด้วยความเร็วสูงไปนั่งค้ำคางตรงหน้าเขา ทั้งยังมองเขาตาแป๋ว

"สองตัวสองหมื่นประวัติการโอนมีนายใช้ประวัติเดิมได้ เลขบัญชีเดิมเลย"

อชิส่งเสียง ฮึ ออกมาคำหนึ่ง น้ำตาของกุ๊กไก่หายไปแล้ว เขาพูดเบา ๆ

"ไหนว่ามีค่าทางจิตใจ ไม่ขายไม่ใช่เหรอ"

กุ๊กไก่ทำเสียงจุ๊ ๆ เธอแน่ใจว่าคนอย่างอชิต้องโอนให้แน่นอน เขาเป็นคนรักษาคำพูดดูจากเงินห้าแสนเมื่อสักครู่เขายังโอนเลยประสาอะไรกับสองหมื่น ยังไงเขาก็ต้องโอน

"นายเข้าใจผิดแล้ว เพราะมีค่ายังไงล่ะถึงต้องขาย นายถึงประเมินราคาตรงกับใจฉันพอดี ว่าไงประวัติมีโอนเลยมั๊ย หรือว่าจะให้ส่งคิวอาร์โคดอีก"

อชิส่ายหน้า กดโอนโดยไม่ลังเล กุ๊กไก่เองไม่เข้าใจการกระทำของเขาเท่าไหร่ แต่เธอชอบวิธีการแบบนี้มาก เพียงเขาเหยียบเข้าบ้านเธอไม่กี่ชั่วโมงเงินในบัญชีของเธอก็มีหลักแสนแล้ว ทั้งที่ก่อนหน้าเธอมีติดบัญชีแค่หนึ่งร้อยยี่สิบบาทเท่า่นั้น

แบบนี้เธอไม่สามารถปล่อยเขาไปได้ เขาคือตัวเงินตัวทองอันล้ำค่าต้องเอาใจเขาถึงจะถูก