Prologue

Sea and Sky

ซ่า...

ขอบฟ้าสวยเหลือเกินนะ...

จะมีอะไรดีไปกว่าการได้นอนเหม่อมองท้องฟ้ากว้างไร้ขอบเขตตัดกับพื้นน้ำทะเลสีครามไร้ที่สิ้นสุดแบบนี้ โดยเฉพาะในวันที่หาดทรายอาบแดดสว่างจนเปล่งประกายสีขาวสดใส บางทีการได้มาพักตากอากาศในโรงแรมหรูระดับหกดาวที่มีชื่อเสียงระดับโลกแบบนี้ฟรีๆ อาจจะเป็นเรื่องโชคดีที่สุดในชีวิตของฉันก็ได้ และจะว่าไปอาจเป็นโชคครั้งแรกและครั้งสุดท้าย...

ว่าแต่อยากรู้ไหมว่านักศึกษาจบใหม่ที่ยังไม่มีรายได้อย่างฉันหลงมาอยู่ที่ชายหาดส่วนตัวของโรงแรมสุดหรูแห่งนี้ได้อย่างไร ต้องขอขอบคุณแอนเพื่อนสนิทของฉันที่กินชาเขียวไปเกือบพันขวด หรือบางทีอาจจะหมื่นขวดก็ได้ และฉันก็ขอบคุณพระเจ้าที่เธอไม่เป็นอะไรไป แต่ความทุ่มเททำให้เธอคว้ารางวัลที่หนึ่งของการจับฉลากมาครอง และได้มาพักฟรีในโรงแรมแวนครอฟสุดหรูแห่งนี้ที่ราคาคืนละเกือบเหยียบแสนสมกับที่ตั้งใจ หากแต่เพราะห้องพักนี้เป็นห้องพักคู่ ผู้หญิงขี้เหงาอย่างเธอก็เลยต้องชวนเพื่อนสนิทอย่างฉันมาหารความโชคดีกับเธอด้วยอีกคน แล้วเรื่องราวอันแสนแปลกประหลาดและเหลือเชื่อของฉันก็เริ่มขึ้นที่นี่...

“อัยย์” แอนสะกิดฉันขณะที่เราสองคนกำลังนั่งๆ นอนๆ ละเลียดสมูทตี้มิ้นท์สีฟ้าอะความารีนสูตรพิเศษของโรงแรมอยู่ริมสระน้ำ เสียงของเธอฟังดูตื่นเต้นกว่าทุกครั้ง “เธอเห็นเหมือนที่ฉันเห็นไหม? ”

“เห็นอะไร? ”

แอนมองไปช้างหน้า ดวงตาเปิดกว้างและเป็นประกาย และเมื่อฉันมองไป...

นึกไว้ไม่มีผิดเลย แอนเอาอีกแล้ว ทำไมนะฉันถึงไม่เคยมองเธอผิดสักครั้ง เธอกำลังมองผู้ชายอยู่จริงๆ เสียด้วย และฉันออกจะทึ่งที่เธอสายตายาวขนาดโฟกัสได้ทั้งที่เขาอยู่ไกลถึงอีกฟากของสระ แต่เขาไม่ใช่ผู้ชายหล่อเหลาธรรมดาเลย และที่จริง...

...ไม่น่าเป็นไปได้ด้วยซ้ำไป...

วินาทีนี้แอนไม่ต่างจากคนอื่นๆ ทั้งในและรายรอบสระที่จ้องมองตาไม่กระพริบไปยังจุดเดียวกัน นิ่งงันราวกับปะทะแสงจ้าที่สาดส่องเข้ามา และที่จุดโฟกัสของสายตาของทุกคนนั้นเองก็ปรากฏร่างของผู้ชายคนหนึ่ง เขามีเรือนร่างที่สูงทีเดียว...น่าจะสูงถึงร้อยเก้าสิบเซนติเมตรแน่นอน รูปร่างหน้าตาหล่อเหลาจนเรียกได้ว่าไร้ที่ติ หนำซ้ำยังโดดเด่นสะดุดตาและดูมีสไตล์อย่างไม่ธรรมดาถึงจะอยู่ในชุดเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นแบบชายหาดเท่านั้น

“เห็นแล้วใช่ไหมอัยย์” แอนกระทุ้งฉันซ้ำ

“เห็นแล้วจะทำไม? ” ฉันย้อนถามเสียงเรียบเรื่อยอย่างไม่ใส่ใจ จริงอยู่เขาคนนั้นที่ดึงดูดสายตาของคนทั้งสระเอาไว้เป็นผู้ชายที่หล่อเหลาเกินไป ใบหน้าคมคายและน่าหลงใหลไร้ที่ติ จมูกโด่งสวยขนาบข้างด้วยคิ้วและดวงตาคมเข้มยากจะละสายตาไปได้ ทุกองค์ประกอบที่งดงามเกินไปบนใบหน้าของเขาเข้ากันอย่างลงตัวกับเส้นผมสีดำสนิทราวกับเส้นไหม ไม่มีใครในโลกจะดูดี เจิดจ้าและเปล่งประกายได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว และฉันไม่ได้พูดเกินความจริงแต่อย่างใด

“ใครกันน่ะ!? “ คนรอบสระถามกัน

“ไม่เอาน่า เธอต้องรู้จักเขาสิ”

“เขาอาจจะเป็นคนคนนั้น แต่จะใช่หรือเปล่านะ...? ”

คนทั้งสระฮือฮาไม่หยุดกับการปรากฏตัวของเขา แอนก็ไม่ต่างกันที่วินาทีนี้ตกตะลึงและเคลิบเคลิ้มราวกับล่องลอยอยู่ในความฝัน

“ใครก็ไม่รู้ ทำไมถึงได้หล่อขนาดนี้นะ...” แอนถามเหมือนอยู่ในภวังค์

“เขาคืออเล็กซ์ ภาคินัย แวนครอฟนายแบบอินเตอร์ลูกครึ่งไทย- อังกฤษที่โด่งดังที่สุดในโลกตอนนี้” ฉันตอบแอนด้วยน้ำเสียงเฉยชา “ปีที่แล้วถูกจัดให้เป็นหนึ่งในสุดยอดนายแบบสิบคนแรกของโลก ทายาทมหาเศรษฐีเจ้าของธุรกิจเครือโรงแรมหกดาวแวนครอฟมูลค่าหลายพันล้าน และเป็นลูกชายเจ้าของโรงแรมที่เราพักอยู่นี่อย่างไรล่ะ”

“ว่าอะไรนะ!?” แอนกรีดร้อง “สุดยอดนายแบบ!? ลูกเจ้าของโรงแรมพันล้าน!? ”

ไม่แปลกเลยที่เธอกระโดดตะครุบคอฉันเพื่อเค้นให้ตอบคำถาม “อัยย์ เธอรู้จักเขาด้วยเหรอ!? ”

เขย่าไปเถอะ อย่างไรเสียฉันก็ตอบแอนด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยปนเหนื่อยหน่ายเหมือนเดิม “เฮ้อ...มีแต่เธอเท่านั้นแหละที่ไม่รู้จักเขา คนทั้งโลกเห็นเขาในแมกกาซีนแฟชั่นทั้งนั้นแหละ”

“แต่...ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ...? “ แอนปล่อยมือจากฉันและหันไปเหม่อมองอเล็กซ์ต่อด้วยสายตาเคลิบเคลิ้มอีกครั้ง “เขาช่างดูน่าหลงใหล...”

“ฉันได้ยินมาว่าอเล็กซ์เป็นผู้ชายอันตราย ทั้งหยิ่งและเย็นชาไม่มีใครเกิน ในวงการเขาได้ชื่อว่าเป็นนายแบบที่ไม่เคยรักผู้หญิงคนไหน” ฉันตอบก่อนจะจิบสมูทตี้สีฟ้าเยือกเย็นต่อ ดีใจที่แอนปล่อยมือที่เค้นคอฉันอยู่เสียได้ ขอบอกเลยว่าสมูทตี้ของโรงแรมหกดาวแก้วนี้น่าสนใจว่าสุดยอดนายแบบลูกเจ้าของโรงแรมเป็นไหนๆ

“อา...ฟังดูลึกลับดีนะ ฉันชักจะเริ่มสนใจ...”

“อย่าแม้แต่จะคิด” ฉันขัดแอน “อย่างที่บอก อเล็กซ์ไม่เคยจริงจังกับใคร ฉันว่าผู้หญิงทุกคนที่ไปหลงชอบเขาเป็นผู้หญิงที่โชคร้าย ไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งที่รู้ว่าเย็นชาแล้วทำไมพวกผู้หญิงยังคลั่งเขาอยู่ได้

“ก็เขาหล่อ โอย ฉันรู้สึกเหมือนจะเป็นลม...”

“เงียบไปเลยนะแอน” ฉันปราม “เธอไม่คิดบ้างเหรอว่าการกรี๊ดดาราจะทำให้พวกนั้นเย่อหยิ่งแล้วก็เอาแต่ใจขึ้นอีก คนที่คอยเรียกร้องความสนใจจากคนอื่นน่ะน่าเบื่อจะตายไป"

“ไง อเล็กซ์ ดื่มอะไรอยู่เหรอ? ” เสียงหวานใสราวกับแก้วจากฟากตรงข้ามของสระทำให้ฉันและแอนหันไปมอง แล้วเราสองคนก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้อเล็กซ์ เธอสวยเหลือเกิน ไม่เกินเลยที่ฉันจะลงความเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงสวยที่สุดคนหนึ่งที่ฉันเคยเห็น และหากจะบอกว่าเธอสวยเหมือนนางฟ้าคนอื่นก็ไม่มีทางหาว่าฉันพูดเกินเลย

“วอดก้างั้นเหรอ...? “ ริมฝีปากงดงามที่หยักยิ้มมั่นใจและอ่อนหวานเอ่ยถาม และรอยยิ้มนั้นก็วางอยู่ในกรอบหน้าที่งดงามน่าหลงใหล เธอสวยจัด น่าทึ่ง และสะดุดตาทุกคนได้ตั้งแต่แวบแรกที่เห็นเลยทีเดียว

“ขอฉันดื่มด้วยได้ไหม...? “ เธอเอ่ยถามอีก ร่างบางที่เดินเข้าไปจนเกือบจะชิดร่างสูงของอเล็กซ์นั้นไร้ที่ติด้วยเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนสวยโดดเด่นและผิวสีขาวราวกับหิมะ สมแล้วที่เป็นนางแบบระดับโลก

“ใครน่ะ? ” แอนถามหลังจากอ้าปากค้างอยู่นาน “หวังว่า...เธอคงไม่ใช่แฟนของเขาหรอกนะ”

“เสียใจด้วยนะ เธออกหักแล้วล่ะ” ฉันบอกแอนด้วยน้ำเสียงแกมรำคาญ ความคลั่งไคล้คนหน้าตาดีของแอนทำให้ฉันเบื่อแทบตาย “เธอคนนั้นเป็นลูกครึ่งเหมือนกันกับอเล็กซ์ แต่ในขณะที่อเล็กซ์เป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษ เธอคนนี้เป็นครึ่งไทยครึ่งอเมริกัน”

“ทำไมเธอถึงรู้จักผู้หญิงคนนั้นล่ะอัยย์!? ” แอนตะครุบตัวฉันแล้วเค้นคอถามอีกรอบ

“โอ๊ย หายใจไม่ออก ปล่อยก่อนได้ไหม...” ฉันยังหอบหายใจเมื่อแอนปล่อยมือ ขณะเดียวกันกับที่เสียงทุ้มของอเล็กซ์ดังขึ้นอีกเป็นภาษาอังกฤษอย่างห้ามปราม

“เครื่องดื่มแบบนี้แรงเกินไปสำหรับผู้หญิงอย่างเธอนะเลอาห์”

“เลอาห์งั้นเหรอ...? “ แอนทวนชื่อที่งดงามของผู้หญิงคนนั้น

“เลอาห์เป็นนางแบบใหม่ที่เพิ่งเข้าวงการไม่นานก็ดังเป็นพลุแตก” ฉันไขข้อข้องใจให้แอน “ฉันเคยเห็นเลอาห์เป็นประจำในหน้าแมกกาซีนแฟชั่นระดับโลก เธอเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่มีข่าวกับอเล็กซ์บ่อยครั้ง ปาปารัซซี่มักจะถ่ายรูปเลอาห์กับอเล็กซ์ได้คู่กัน และรูปพวกนั้นก็กระจายว่อนไปทั่วโลกไซเบอร์อย่างบ้าคลั่งด้วย”

แล้วในขณะที่คนเกือบทั้งสระกำลังทึ่งกับความโดดเด่นไร้ที่ติของทั้งคู่เลอาห์ก็คว้าขวดวอดก้ารัสเซียไปจากมือของอเล็กซ์ ก่อนจะกระดกขวดแวววาวขึ้นเหนือริมฝีปากและดื่มจนหมด ไม่ยี่หระต่อน้ำเสียงเยือกเย็น

ของอเล็กซ์ที่เอ่ยปราม “เธอไม่ควรจะทำอะไรแบบนั้น”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า” เลอาห์ขยิบตาให้เขาแล้วยิ้มซุกซน “ถ้าฉันน็อคนายหามฉันกลับด้วยก็แล้วกัน”

พูดจบเลอาห์ก็ทำให้สายตาแทบจะทุกคู่กระเด็นตกลงมาอยู่แทบเท้าเมื่อเธอเขยิบตัวเข้าไปชิดร่างสูงของอเล็กซ์ เลื้อยมือซุกซนขึ้นไปที่ท้ายทอยของร่างที่สูงกว่า ก่อนจะแทรกเรียวนิ้วเข้าไปในกลุ่มผมสีดำสนิทของเขาเพื่อโน้มใบหน้าคมคายนั้นลงมา จากนั้นเธอก็เขย่งเท้าขึ้นไปหอมแก้มเขา หนึ่งที

เงียบ...โลกเหมือนหยุดนิ่ง ดวงตาทุกคู่ในสระแทบจะถลนออกมาด้วยความตกตะลึง แต่เรื่องไม่ได้จบอยู่แค่นี้ ฤทธิ์วอดก้ารัสเซียดูจะทำให้

เลอาห์มึนจริงหรือแกล้งก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้อเล็กซ์ต้องประคองร่างที่เซจนเกือบล้มของเธอเอาไว้

“วี้ดวิ้ว!” รอบสระเป่าปากกันใหญ่ พูดง่ายๆ ก็คือพวกเขาสองคนกำลังแสดงฉากรักหวานซึ้งกันในที่สาธารณะแบบไม่เกรงใจใคร แอนอ้าปากค้างและกลายเป็นก้อนหินไปแล้ว เธอคงไม่เคยเห็นคู่รักที่ดูดีและร้อนแรงขนาดนี้มาก่อน ก็แน่ล่ะ คนธรรมดาอย่างฉันกับแอนจะมีโอกาสเห็นนายแบบทายาทธุรกิจร้อยล้านกับแฟนสาวของเขาในระยะใกล้แบบนี้ได้อย่างไรถ้าไม่ใช่เพราะโชคดีจับรางวัลได้

“อ๊าย...เขินแทน...” แอนกรีดร้องเหมือนเสียสติไป

ดูเหมือนอเล็กซ์กับเลอาห์จะคุ้นชินกับการถูกมองอย่างคลั่งไคล้แบบนี้ดี และที่จริงพวกเขาคงสะใจที่ทำให้คนธรรมดาตื่นเต้นได้ พวกเขาต้องโด่งดัง ต้องตกเป็นข่าว และต้องทำให้คนกรีดร้องจนเสียสติถึงจะพอใจ แต่มีใครเห็นแล้วรำคาญเหมือนฉันบ้างไหม?

“แต่ก็น่าแปลกที่สองคนนั้นมาอยู่ในโรงแรมเดียวกับเราแทนที่จะไปเดินแบบในยุโรปหรืออเมริกา” ฉันเอนหลังลงกับเตียงริมสระและเลิกสนใจภาพนั้น “บางทีอาจเพราะช่วงนี้ไม่ตรงกับแฟชั่นวีคของประเทศไหนเลยก็ได้”

“ดีใจจังที่จะได้อยู่โรงแรมเดียวกับซุปเปอร์โมเดลแบบนี้ โชคดีที่สุดเลย อ๊าย! ” แอนกรีดร้องอีกแล้ว เสียงดังแสบแก้วหูจนฉันอยากจะมัดปากเธอ ทำไมคนเราจะต้องคลั่งดาราหรือนายแบบขนาดนี้ด้วย ในเมื่อยิ่งกรี๊ดพวกเขาก็ยิ่งเย่อหยิ่งและหลงตัวเองมากขึ้นอีกไม่ใช่หรือไง

“โชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้” ฉันเบ้ปาก ยิ่งแอนชอบพวกเขามากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งรำคาญพวกเขามากขึ้น ทำอย่างไรนะโรงแรมนี้ถึงจะกลับกลายเป็นโลกที่แสนสงบไร้เสียงเอะอะเหมือนเดิมได้

“โชว์สวีทไม่เกรงใจสายตาคนอื่นเลย นี่มันที่สาธารณะชัดๆ ดังแล้วจะทำไม? ” ฉันบ่น

“ไม่เอาน่าอัยย์ ไปว่าพวกเขาทำไม น่ารักจะตาย...”

อยู่ๆ ฉันก็ต้องแปลกใจที่ปลายสายตาของฉันสัมผัสได้ถึงรังสีเย็นยะเยือกที่น่าแปลกประหลาด และเมื่อมองไปทางทิศนั้นก็เห็นว่าไกลออกไปคนที่ฉันพูดพาดพิงกำลังกราดสายตาจ้องมองฉัน ฉันพูดดังไปเหรอ? ถึงจะอยู่ขอบสระคนละด้านฉันก็เห็นชัดว่าดวงตาโดดเด่นสีดำสนิทนั้นฉายแววดุดันและขุ่นเคือง ไม่หรอก เขาไม่ได้ยินฉัน เราอยู่ห่างกันขนาดนั้น...

บางทีอาจแค่เพราะสายตาเหยียดหยามของฉันที่มองเขาเมื่อครู่ก่อนหน้านี้ก็ได้ คงเพราะฉันเป็นคนเดียวในสระที่ไม่ได้มองเขาอย่างชื่นชม นายแบบย่างเขาคงผิดหวังมากเลยใช่ไหม? ขอโทษนะที่ฉันมักจะรำคาญดารา แต่คนดังระดับโลกอย่างเขาจะต้องใส่ใจทำไม?

เพราะอย่างนั้นฉันถึงไม่ได้หลบสายตาของนายแบบหลงตัวเองคนนั้นเลย ฉันจ้องกลับด้วยแววตานิ่งแข็งไม่กลัวเกรง เขาจะได้รู้ว่าไม่ใช่คนดังจะเรียกร้องความสนใจจากทุกคนได้ อีกอย่างฉันจะต้องแคร์ทำไมว่าเขาจะเกลียดฉันไหม ฉันก็แค่คนธรรมดาที่ไม่สำคัญอะไร

อีกอย่างเราไม่รู้จักกัน แล้วเมื่อเลอาห์ที่โซเซเพราะวอดก้าชวนให้เขาต้องประคองเธอเดินออกไปจากตรงนั้น...ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปดูแลกันถึงไหน ฉันก็มั่นใจมากว่าเราก็คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว

จริงไหม...?