บทนำ Fire and Salt

...ราวกับเปลวไฟที่งดงามและร้อนแรง ราบกับน้ำเกลือที่แสบซ่านเวลาถูกบาดแผล ความรู้สึกแปลกแบบนี้คืออะไรกันนะเมื่อนายก้าวเข้ามาในหัวใจของฉัน ณ ที่แห่งนี้ ที่ซึ่งหาดทราย พื้นน้ำ และท้องฟ้าโอบล้อมเราไว้...

ฝ่ามือของฉันที่ทาบกับกระจกเย็นเยียบ ทว่าหลังมือกลับสัมผัสถึงฝ่ามืออุ่นของอเล็กซ์ที่เคลื่อนใกล้เข้ามา และทั้งที่มือของเราไม่ได้สัมผัสกันแต่ฉันกลับกลัวและหวาดระแวง อเล็กซ์ทำแบบนี้เพื่ออะไร....? เขากำลังจะแก้แค้นฉันที่ทำร้ายเพื่อนของเขาใช่ไหม...?

แล้วอย่างเชื่องช้าปลายนิ้วของเขาก็แตะเข้ากับปลายนิ้วของฉัน และฉันไม่ได้ดึงมือของตัวเองออก...ไม่ว่าจะสั่งตัวเองอย่างไร...

ถึงจะกลัวแต่ก็อยากหยุดเวลานี้เอาไว้...

...ท่ามกลางเสียงที่ราวกับบทเพลงอันน่าหลงใหลแห่งสายลมและเกลียวคลื่น อเล็กซ์ได้พบกับอัยย์...

เขาเกลียดเธอ และเธอเกลียดเขา...เช่นนั้นใช่ไหม...?

ทว่าเสียงที่ดังตึกตักอยู่นี้คืออะไร ผิวของร่างที่อุ่นร้อนขึ้น และสัมผัสที่เธอไม่เข้าใจ...

...สัมผัสที่ราวกับกลีบดอกไม้…

พื้นโลกเย็นเฉียบเหลือเกิน และฉันถูกทิ้งเอาไว้ ฉันก้มหน้านิ่งแต่ทว่าหัวใจร้องไห้ ฉันไม่เคยพ่ายแพ้ย่อยยับเช่นนี้มาก่อนเลย

แล้วฉันกลับสัมผัสถึงฝ่ามืออุ่นของอเล็กซ์ที่เคลื่อนเข้ามารั้งใบหน้าของฉันให้เงยขึ้นอีกครั้ง แต่ฉันไม่มีวันกล้ามองหน้าเขาได้อีกแล้ว ถ้าเช่นนั้นทำไมเขาถึงต้องบังคับให้ฉันมองเขาด้วย ถึงอย่างนั้นปลายนิ้วเรียวยาวของเขาก็ยังคงรั้งใบหน้าของฉันให้เงยขึ้น แต่ฉันหลับตาแน่นสนิท ฉันไม่มีวันมองเขา ไม่มีวัน...

ทว่าแล้วริมฝีปากของฉันกลับได้รับรู้ถึงสัมผัสอันแสนแปลก สัมผัสราวกับกลีบดอกไม้อุ่นร้อนที่ลึกลับและยากจะเข้าใจ บางสิ่งที่คล้ายริมฝีปาก...และใช่ ฉันเข้าใจถูกต้องเมื่อเปิดเปลือกตา

อเล็กซ์จูบฉัน...สัมผัสนั้นอ่อนโยนจนทรมาน และริมฝีปากนั้นยังสัมผัสแผ่วเบาแนบชิดริมฝีปากของฉันอยู่อีกชั่วลมหายใจผ่าน...ราวกับจะหยุดยั้งการสะอื้นของฉัน

ไม่มีคำพูดใดๆ มีเพียงความประหลาดใจที่แสนเจ็บปวดและเงียบงัน แล้วเขาก็ถอนรอมฝีปากออก ปล่อยมือจากมือสองข้างที่ตกแนบกับพื้นของฉัน ก่อนจะเดินจากไปในความเงียบงันของแสงจันทร์ ทิ้งให้ฉันทรุดนั่งอยู่ตรงนั้นเอง

ความฝัน? ความสงสาร? หรือความเกลียดชัง...? ฉันเคลื่อนปลายนิ้วมาสัมผัสริมฝีปากของตัวเองและพบว่าความอบอุ่นยังซึมซับแนบแน่นอยู่ท่ามกลางความสั่นเทาจนแทบสะท้านนั้น

เมื่อครู่นั่นคืออะไรกัน? ยากจะเข้าใจและห่างไกลราวกับแสงจันทร์

ทำไมอเล็กซ์ถึงทำแบบนั้นกับฉัน ?

...ไม่เข้าใจเลย...

รีดเดอร์อาจรู้สึกเจ็บแปลบราวกับบาดแผลถูกล้างด้วยน้ำเกลือแห่งท้องทะเลเมื่ออ่านตอนเริ่มแรก... ทว่าอย่างไรก็ตามความรักเป็นสิ่งที่งดงามและอ่อนโยน...

และสำหรับรีดเดอร์ที่อ่านจนจบเท่านั้นถึงจะได้สัมผัสถึงความอ่อนหวานที่ซึมแทรกเข้าไปถึงใต้ผิวอย่างไม่อาจต้านทาน

และไม่มีวันลบเลือนตลอดไปนั้น...

เพราะเมื่ออเล็กซ์สัมผัสอัยย์ เธอก็เป็นราวกับเม็ดทรายที่ถูกสายลมร้อนและน้ำทะเลที่เชี่ยวกรากพัดพาไป

และต่อไปนี้คือเรื่องราวของความรักสุดโรแมนติกที่ไม่อยากให้คุณพลาดจนกว่าจะถึงหน้าสุดท้าย แล้วคุณจะหลงรักอเล็กซ์

และบางทีอาจรักผู้ชายของ Daydream คนนี้มากกว่าผู้ชายที่เดินไปมาอยู่บนโลกใบนี้ด้วยซ้ำไป

“บอกแล้วไงว่าให้เชื่อฟังฉัน”

อเล็กซ์หลับตาลงแล้ว และฉันเองก็เช่นกัน ริมฝีปากของเราสองคนสัมผัสกัน กดแนบราวกับเป็นเนื้อเดียว และก็เป็นเช่นทุกครั้ง...มือของอเล็กซ์รั้งใบหน้าและข้อมือของฉันไม่ให้หนีไปไหนทั้งนั้น ราวกับถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนที่ไม่อาจมองเห็นได้

จูบที่อ่อนหวานเคลื่อนอย่างแผ่วเบาไปที่แก้มของฉัน ก่อนจะกดแผ่วเรื่อยต่ำลงไปที่ลำคอ ฉันเกร็งและสะท้าน จริงอยู่จูบนั้นยังอ่อนหวาน แต่ทว่า...

“อะ...” ฉันหยุดหายใจไปชั่วครู่ ผิวสะท้านเมื่อริมฝีปากของเขามอบจูบที่เจ็บแปลบให้กับฉัน เจ็บราวกับถูกเม็ดทรายที่อาบแดดร้อนกดย้ำลงบนผิวที่แสนบอบบาง... “อะ...อเล็กซ์ เดี๋ยว...”

“อย่าขยับ...” เขาปราม เขาไม่อนุญาตให้ฉันขัดขืน มือใหญ่ที่ล็อคข้อมือของฉันแน่น...อีกมือที่เคลื่อนจากที่รั้งใบหน้าของฉันเมื่อครู่ต่ำลงมาเพื่อรั้งร่างของฉัน ริมฝีปากที่สร้างความเจ็บแปลบ...ทว่าก็แสนหวาน ไม่อยากจะเชื่อเลย...คนที่เคยปฏิเสธความรักตลอดมาอย่างเขารู้จักภาษารักที่ลึกซึ้งแบบนี้ได้อย่างไรกัน และทำไมถึงเป็นฉันที่ได้รับการบอกรักที่แนบแน่นเช่นนั้น สัมผัสนั้นรุกเร้าและแสนจะวาบหวามจนทำให้หยาดน้ำตาของฉันรินร่วงลงมา

ที่อ่อนหวานกว่านี้เชิญท้ายเรื่องนะคะ รางวัลสำหรับรีดเดอร์ที่อ่านจบเท่านั้น พบกันในเล่มค่ะ

...อบอุ่น อ่อนโยน และหลอมละลายหัวใจกว่าที่เคยเป็นมา...

...หลับตา...

ปล่อยให้สายลมและคลื่นน้ำทะเลสีฟ้าพัดพาไปไกลแสนไกล...

Daydream