ปลอมรัก บทที่ 1 : สิ้นสุดความรัก 1/2

(6 ปีก่อน)

ณ คอนโดชั้นบนสุดใจกลางเมือง

ห้องพักส่วนตัวของรัชทายาทลำดับที่ 1 เจ้าชายอีวาน



ติ้ง!

ประตูลิฟต์เลื่อนเปิดกว้างออก ก่อนที่หญิงสาวคนหนึ่งจะก้าวเดินออกมาพร้อมกล่องของขวัญใบโต ในมืออีกข้างถือถุงกระดาษใบสีขาว ซึ่งภายในนั้นคือเค้กวันเกิดก้อนพิเศษที่ทำด้วยตัวเอง

หญิงสาวเพียงคนเดียวที่สามารถเข้าออกที่พักส่วนพระองค์ของเจ้าชายอีวานได้โดยไม่ต้องรอรับคำอนุญาตในฐานะคนรักของเจ้าชาย เธอเดินทางกลับมาจากการไปทำงานต่างประเทศตั้งแต่เมื่อวาน แต่ก็แอบเก็บตัวเงียบเพื่อรอการเซอร์ไพรส์วันเกิดของแฟนหนุ่มโดยเฉพาะ

เราทั้งคู่คบกันมาตั้งแต่อายุ 16 ปี แต่มาเปิดเผยสถานะคู่รักเมื่อตอนที่เราอายุ 20 ปีด้วยกันทั้งคู่ ตัวเธอเองก็เป็นทั้งบุตรสาวคนโตของตระกูลข้าราชการระดับสูงของประเทศ และยังเป็นหนึ่งในทีมนักวิจัยที่อายุน้อยที่สุดของรัฐบาล เรียกได้ว่าทั้งฐานะและการศึกษาไม่มีข้อไหนที่ไม่เหมาะสม

ความรัก 7 ปีที่คบกันไม่เคยมีปัญหาทำให้ต้องไม่สบายใจหรือหวาดระแวง แม้อีกฝ่ายจะมีสถานะที่สูงกว่า เขาก็ไม่เคยทำให้รู้สึกเสียใจ เรียกได้ว่าเป็นรักแรก รักเดียวที่ดีมาโดยตลอด

แล้ววันนี้ยังเป็นทั้งวันเกิดของอีวาน วันครบรอบ 7 ปีของเรา ถึงจะแกล้งบอกไปว่าวันเกิดปีนี้ติดงาน และจะกลับมาอีกทีก็คือหลังวันเกิดของเขา แต่ความจริงแล้วทั้งหมดเป็นแผนของฉันเอง

“คุณหนูคาริสม่า...” เสียงเรียกแผ่วเบาของผู้ดูแลดังขึ้นเมื่อเห็นฉันเกิดตรงเข้ามา

“สวัสดีค่ะทุกคน ของฝากจากโปแลนด์ค่ะ” ร่างบางเดินยิ้มกว้างเข้ามาทักทาย ถุงกระดาษใบเล็กถูกยื่นไปตรงหน้าพวกเขา

“....” แต่แทนที่จะรับของไว้เช่นทุกครั้ง พวกเขากับดูแปลกไป รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร. ออกหาใครบางคน

“มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ ทำไมดูหน้าซีด ๆ หรือว่าไม่สบายให้คาริสม่าช่วยมั้ยคะ” ฉันรีบหาที่วางของในมือ

“มะ ไม่ใช่ครับ คือเจ้าชายไม่ได้อยู่ที่นี่ครับ” ผู้ดูแลอีกคนรีบอธิบาย แค่พูดออกมาก็รู้แล้วว่ากำลังโกหก

“ถ้าไม่อยู่ แล้วพวกพี่มาทำอะไรที่นี่คะ” เขาอยู่ที่นี่อย่างเช่นทุกครั้งนั่นแหละ ก่อนหน้านี้ฉันพึ่งโทร. หาเขาเอง แต่สิ่งที่ผู้ดูแลกำลังโกหกมันยิ่งทำให้เกิดความสงสัย

“ตอนแรกเจ้าชายอยู่ครับ แต่พึ่งออกไปเมื่อสักครู่นี้เอง” ตอนนี้กลายเป็นว่าทั้งสองคนกำลังพยายามช่วยกันพูดให้ฉันเชื่อ

“อ๋อ...” ฉันพยักหน้าเหมือนกับว่าจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด แต่สองเท้าก็ก้าวเดินตรงไปทางประตูอย่างไม่ลังเล

“เดี๋ยวครับคุณหนู คุณหนูคาริสม่าครับ!” เสียงเรียกชื่อดังขึ้นอย่างผิดปกติ ทำให้ฉันหยุดเดินแล้วหันกลับไปจ้องหน้าพวกเขา

“ที่พี่พูดเสียงดังขนาดนี้ เพราะอยากให้คนในห้องรู้ตัว หรือได้ยินอะไรเหรอคะ”

“....” ทั้งสองคนหยุดชะงักทันทีเมื่ออีกฝ่ายรู้ทัน เธอขึ้นชื่อเรื่องการจับผิดมานาน คนจะอยู่เหนือกว่าเธอได้จะต้องเป็นคนที่รู้นิสัยของเธอดีที่สุด...นั่นคือคนในห้อง

“ในห้องมีมากกว่าหนึ่งคน...”

“....”

“....” ไร้ซึ่งคำตอบ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงถี่จนแทบจะระเบิดออกมา

“คุณหนูครับ...เจ้าชายสั่งเอาไว้ว่าห้ามให้ใครรบกวน” เป็นคำสั่งแรกในรอบ 7 ปี ที่เขาเอามันมาใช้กับฉัน

“งั้นเหรอคะ...รบกวนฝากของนี่ไว้ให้เขาแล้วกันค่ะ เดี๋ยวคาริสม่าโทร. หาเขาเองก็ได้” ฉันส่งของในมือให้พวกเขาถือไว้ แม้จะเก็บความรู้สึกทางสีหน้าได้เก่ง แต่มือที่กำลังสั่นนั้น...ไม่สามารถปกปิดมันได้เลย

เมื่อของทั้งหมดถูกพวกเขารับไปแล้ว จึงไม่มีสิ่งของมาทำให้ต้องกวนใจต่อการเคลื่อนไหว

พึ่บ!

ร่างบางเบี่ยงตัวหลบแล้ววิ่งมุ่งตรงไปทางประตู ทั้งสองที่กำลังใช้ความคิดทำให้เผลอละความสนใจจากเธอ มือที่ถือของอยู่รีบวางมันลงกับพื้นแล้ววิ่งตามไปทันที

ติ้ด!

คีย์การ์ดแตะลง พร้อมกับมือเล็กที่ดึงประตูเปิดออก

“คุณหนูครับ!” เสียงเรียกตามหลังที่มาพร้อมกับมือคว้าเข้าที่ต้นแขน

หมับ!

ฉันก้มมองมือที่จับต้นแขนแล้วเงยหน้ามองพวกเขาทั้งคู่ และเหมือนจะรู้ตัว ทำให้ต้องรีบปล่อยมือออกจากตัวฉันทันที

“ขอโทษครับ” แม้จะเป็นเพียงคนรัก แต่กฎที่ถูกกำหนดว่าห้ามแตะต้องตัวเธอนั้น อีวานนำมันมาใช้กับผู้ดูแลของเขา

“....”

“คุณหนูครับ เชื่อสิ่งที่เจ้าชายสั่งเถอะนะครับ”

“ฉันให้เวลาในการไปเรียกเจ้าชายและผู้หญิงคนนั้นออกมา” ดวงตามองไปยังกระเป๋าถือใบหรูที่วางทิ้งอยู่บนโซฟา ภายในใจเจ็บจนแทบจะพูดอะไรไม่ออก มือเล็กกำแน่นและสั่น แม้ว่าจะพยายามระงับความโกรธไว้ยังไงก็ดูจะไม่เป็นผลเอาซะเลย

“คุณหนูครับ...” พวกเขาไม่สามารถทำตามคำสั่งของเธอได้ เพราะเจ้านายของทุกคนคือ เจ้าชายอีวาน

“อีวาน...” เสียงเล็กพึมพำมองเลยไปยังด้านหลังของทั้งสอง

ดวงตากลมสั่นไหวเมื่อสบสายตากับผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงประตูห้องนอน ร่างสูงในชุดคลุมอาบน้ำ ต้นคอมองเห็นรอยแดงได้อย่างชัดเจน สายตาไล่มองมาหยุดที่รอยสักตรงไหปลาร้าของเขา อีกฝ่ายเองก็ดูจะอยู่ในอาการตกใจไม่ต่างไปจากฉัน

“ว้าว...” ตอนนี้พูดอะไรไม่ออก น้ำตาก็ไม่ไหล เหมือนว่าความรู้สึกในใจมันเจ็บจนระบายออกมาเป็นทั้งคำพูด และน้ำตาไม่ได้แล้ว

“ไหนบอกว่าจะกลับ...” ผู้ดูแลเดินหลบออกจากห้อง เมื่ออีวานเดินตรงมาหาฉัน

“เราโกหกไง ฮาฮา...มันขำสุด ๆ ไปเลยละ” สายตาพยายามมองเข้าไปในห้องนอน

“....”

“จะไม่ถามว่ามันคืออะไร แต่จะถามว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกใช่มั้ย” ริมฝีปากบางพยายามยิ้ม แม้ในใจจะพังยับเยินไม่เหลือชิ้นดี

“ไม่ใช่...” เขาพูดเพียงเท่านั้น แล้วก็เงียบไป

“พูดต่อสิ...เราจะเชื่อ เพราะที่ผ่านมาก็เชื่อทุกอย่างที่อีวานโกหก...” ความรู้สึกของฉันมันบอกว่าไม่ใช่ครั้งแรก แต่มันถูกจับได้ครั้งแรกต่างหากล่ะ