บทที่ 06 เลิกกัน

“ขวัญเราหาวันว่างไปบ้านพัดกันมั้ย พ่อกับแม่พัดอยากเจอขวัญ” ชายหนุ่มขับรถไปจับมือเธอไปแล้วหันมายิ้มกับเธอหลังจากจบประโยค

“...” ร่างบางเงียบ

“พัดเล่าเรื่องขวัญให้พ่อกับแม่ฟังตลอดเลยนะ” รถของเขาเลี้ยวเข้ามาจอดที่คอนโดหรูของเธอ เขาเลยหันมาพูดจริงจัง

“พัด” หญิงสาวเอ่ยเรียกแฟนหนุ่มแล้วหันไปมองเขาเช่นกัน

“ว่าไงครับ” ชายหนุ่มตอบออกไปด้วยรอยยิ้มพลางรอประโยคต่อไปของเธอ

“ขวัญ...ขวัญว่าเราเลิกกันมั้ย” หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาแล้วพูดออกไปเสียงปกติที่สุด

“ขวัญพูดอะไร!” ชายหนุ่มเริ่มขึ้นเสียงใส่เธอเล็กน้อยแล้วชายตาไปมองเธอนิ่ง

“ขวัญขอโทษ ขวัญว่าเราควรหยุดกันแค่นี้” เธอกุมมือชายหนุ่มแน่นแล้วพูดออกไปเสียงแข็งแม้ข้างในจะเจ็บปวดไปกับคำพูดของตัวเองก็ตาม

“ขวัญ พัดทำอะไรผิด เมื่อกี้เรายังทานข้าวกันดีๆ อยู่เลย”

“พัดไม่ได้ทำอะไรผิด ขวัญผิดเอง ขวัญขอโทษ” ร่างบางเริ่มร้อนผ่าวที่ขอบตามองชายหนุ่มอย่างรู้สึกผิด

“ขวัญทำอะไร ขวัญบอกพัดมาสิ พัดให้อภัยขวัญทุกอย่าง แต่เราไม่เลิกกันได้มั้ย” สีหน้าเจ็บปวดของชายหนุ่มยิ่งเพิ่มความรู้สึกผิดในใจของเธอ ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายยิ่งบีบรัดมากขึ้น

เธอแค่ทำไปเพื่อรักษาคนตรงหน้าให้ปลอดภัยจากจากซาตานอย่างเขา

“ฮึก เลิกกันดีแล้ว ขวัญขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ” น้ำใสๆ จากดวงตาค่อยๆ หยดลงเธอรีบเอามือปาดลวกๆ เพื่อไม่ให้เขาเห็น

“ขวัญ ไม่เอาแบบนี้” เธอพยายามแกะมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม

“ขวัญขอให้พัดเจอคนที่ดีกว่าขวัญนะ” เธอยิ้มให้ชายหนุ่มทั้งน้ำตาแล้วเปิดประตูลงจากรถแล้วรีบวิ่งเข้าไปในคอนโดหรูของเธอ

“ขวัญ...” ชายหนุ่มวิ่งตามเธอแต่ก็ไม่ทันเพราะคอนโดนี้ต้องมีคีย์การ์ดถึงจะสามารถเข้าไปข้างในได้

“โถ่เว้ยยย!!” เขาทุบรถตัวเองด้วยความโมโหที่ทำอะไรไม่ได้ คนสองคนต้องเลิกกันทั้งๆ ที่เขายังไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร สาเหตุอะไร

‘ฮึก ฮือออ’ ร่างบางร้องไห้อยู่ในห้องตัวเองท่ามกลางความมืดไร้แสงไฟมีแค่แสงสว่างจากดวงจันทร์ที่เล็ดลอดมาจากผ้าม่านที่ระเบียงเผยให้เห็นร่างบางกำลังร้องไห้กอดเข่าตัวเอง

เธอค่อยๆ คลานเข่าขึ้นไปนอนบนเตียงราวกับคนหมดแรงจนเผลอหลับไปทั้งน้ำตาที่เต็มแก้มนวล

กริ้งงง ร่างบางลืมตาขึ้นในเช้าวันใหม่เพราะเสียงดังที่เกิดจากประตูห้องของเธอ เธอรีบลุกขึ้นล้างหน้าล้างตาแล้วรีบเดินออกไปเปิดประตูให้คนมาใหม่

“นายให้ผมมารับครับ” ชายชุดดำพูดแล้วโค้งหัวให้เธอเล็กน้อย

“ฉันไม่ไป” ร่างบางตอบออกไปเสียงแข็งจ้องหน้าเขาเอาเรื่อง

“ผมว่าคุณไปดีๆ เถอะครับ ถ้านายมาตามเองคุณคงเจ็บตัวอีกนะครับ” ชายชุดดำพูดในเชิงขอร้องแก่เธอ เขาแค่สงสารที่เธอต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจนายของเขาแต่ก็ไม่สามารถขัดผู้เป็นนายได้

“... ฉันขอเวลาครึ่งชั่วโมง” เธอเงียบไปสักพักแล้วตอบเขาไปยังไงแล้วเธอก็คงหนีเขาไปไม่พ้น

“เสร็จแล้วค่ะ” ร่างบางเดินออกมาโดยที่ไม่มีกระเป๋าเสื้อผ้าใดๆ ตามเธอมาสักใบ

“ไม่เอาของไปเหรอครับ”

“ไม่ค่ะ นายของคุณรวยมากไม่ใช่เหรอคะ ฉันจะซื้อใหม่ให้หมด” ร่างบางยิ้มร้ายออกมาในเมื่อปฏิเสธเขาไม่ได้ก็ต้องปรับตัวให้ทันกับชายหนุ่มเพื่อเอาตัวรอดจากเขาให้ได้

“เชิญครับ” เขาไม่ตอบอะไรแต่ผายมือไปทางลิฟต์แทน

“นายของคุณให้พาฉันไปไหน” เมื่อพาตัวเองเข้ามานั่งในรถหรูสีดำโดยที่มีชายชุดดำเป็นคนขับเธอโพล่งถามเขาออกไปแล้วหันมองกระจกใสข้างทางรอฟังคำตอบ

“เซฟเฮาส์ของนายครับ” ชายหนุ่มตอบแล้วมองเธอผ่านกระจกรถ

“ค่ะ” เธอตอบแล้วมองทอดไกลออกไป

“เรียกผมว่านพก็ได้ครับ”

“ค่ะคุณนพ”

รถหรูสีดำเลี้ยวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่ตลอดทางมีแต่ต้นไม้ทั้งสองข้างทางจนไม่น่าเชื่อว่าจะยังมีบ้านหลังใหญ่ตั้งตระหง่านสวยงามอยู่ตรงนี้

ร่างบางเดินลงจากรถเห็นชายชุดดำยืนตรงอยู่เต็มประตูบ้านและรอบๆ เธอเดินตามนพเข้าไปในบ้านชายชุดดำต่างพากันโค้งหัวให้เธอจนหญิงสาวตกใจขึ้นแล้วรีบเดินผ่านไปจากตรงนั้น

“ป้าพรพาเธอไปที่ห้องหน่อยครับ” นพเรียกแม่บ้านเก่าแก่ในเซฟเฮาส์ของเจ้านายแล้วเดินออกไป

“สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่ถึงแม้จะเป็นแม่บ้านแต่ก็ไม่ใช่บ้านของเธอ

“ไม่ต้องไหว้ป้าหรอกจ้ะลูก ปะเดี่ยวป้าพาไป” เธอเดินตามแม่บ้านมายังชั้นสองของบ้าน

“หนูชื่ออะไรล่ะ”

“ชื่อเพียงขวัญค่ะ”

“จ้ะ นี่ห้องของหนูคุณหนูให้ป้าเตรียมไว้แล้ว ข้างๆ นี่ก็ห้องของคุณหนูนะ” แม่บ้านเปิดประตูห้องให้เธอที่ตกแต่งด้วยโทนเรียบแต่ของใช้ในห้องครบหมดทุกอย่างแล้วชี้ไปทางอีกห้องที่ติดกับห้องเธอ

“ป้าคะ บ้านนี้อยู่กี่คนเหรอคะ”

“มีคุณหนู ป้าแล้วก็การ์ดจ้ะ”

“คุณหนูของป้าเขาไม่มีแฟนเหรอคะ” เธอถามข้อมูลเผื่อจะมีทางไหนที่เธอจะหลุดพ้นจากเขาได้บ้าง

“ป้าก็ไม่รู้ แต่ผู้หญิงที่เข้าบ้านหลังนี้ยกเว้นคุณผู้หญิงก็หนูคนเดียวนี่แหละจ้ะ” หลังจากที่แม่บ้านพูดจบสีหน้าแห่งความหวังเปลี่ยนเป็นหน้าเศร้าทันที

“ป้าไปทำงานต่อก่อนนะ”

“ค่ะ” เธอเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่แล้วนั่งลงที่ปลายเตียงคิดหาทางเอาตัวรอด

ก็อก ก็อก ก็อก เวลาผ่านไปสักพัก เสียงประตูห้องเธอดังขึ้น

“นายให้ผมพาไปซื้อของครับ” ร่างบางเปิดประตูห้องมาเจอกับนพที่เป็นคนเคาะห้องเธอ

“ค่ะ” เธอเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปตามเขาอย่างว่าง่าย

“ฉันสามารถซื้อได้แค่ไหน” ร่างบางเดินเข้ามาที่ห้างสรรพสินค้าหันไปถามนพที่เดินตามหลังเธอ

“แล้วแต่ครับ” เมื่อได้ฟังคำตอบเธอผุดรอยยิ้มมุมปากแล้วรีบสาวเท้าตัวเองจัดการเข้าทุกร้านที่เดินผ่าน ชี้นิ้วไปที่ราวเสื้อผ้าทั้งหมดที่แขวนตั้งโชว์แล้วหันไปพยักหน้าให้พนักงานในร้าน จากนั้นจึงเดินเข้าไปร้านต่อไปไม่ลืมที่จะซื้อชุดนักศึกษาใหม่ด้วยโดยที่นพไม่ได้พูดห้ามเธอสักคำ ร่างบางเดินซื้อของจนลืมเรื่องเศร้าไปได้บ้าง

“เสร็จแล้ว” เธอหันมาบอกนพหลังจากที่เดินซื้อของราวๆ ครึ่งวันของจะส่งตามเธอมาทีหลังโดยที่นพเป็นคนจัดการทั้งหมดถ้าคิดเป็นมูลค่าที่เธอซื้อไปคงไม่ต่ำกว่าเจ็ดหลักร่างบางยิ้มออกมาอย่างภูมิใจในผลงานของเธอ

“เชิญครับ” นพผายมือไปยังทางออกของห้าง ร่างบางเดินออกไปสบายใจได้ของใช้มากมายโดยที่ไม่ต้องเสียเงินจ่ายเอง

‘ในเมื่ออยากได้ตัวฉันก็จ่ายให้คุ้มหน่อยแล้วกัน’ ร่างบางเมื่อคิดว่าตัวเองหนีเขาไปไหนไม่ได้จึงเรียนรู้ที่จะอยู่กับเขาโดยที่ไม่ให้ตัวเองเป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่คนเดียว