Ep.1 Santa Cruz & Mira【2】

“นายคนไข้” ก็ต้องอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งหน้าตั้งเข้าไปหาหมอนั่นทันที ซึ่งเจ้าของรถกำลังเดินกะเผลก ๆ ไปที่รถตัวเองอยู่

“หยุดนะคุณ หยุดก่อน” ฉันตะโกนเรียกคนที่กำลังเปิดประตูรถนั่น

เขาหยุดและหันมามองหน้าฉันเล็กน้อย แต่ก็มีท่าทีเร่งรีบ

“คุณเจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ ควรรักษาตัวก่อนนะคะ” ฉันพูดอย่างสุภาพกับเขา

“ไม่จำเป็นอะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก” อีกฝ่ายตอบแบบปัด ๆ ก่อนจะก้าวขึ้นรถไป พร้อมกับสตาร์ตรถทันที

“จะเป็นมากหรือไม่มากก็ควรกลับไปให้หมอวินิจฉัยก่อนนะคะ ไม่ใช่หนีออกมาแบบนี้ ไม่รักตัวเองเลยเหรอไง อีกอย่างคุณหมออาจจะเดือดร้อนเพราะคุณได้” ฉันเอามือกันไม่ให้เขาปิดประตูรถ

ผู้ชายคนนั้นเลยมองหน้าฉันนิ่ง ๆ

“จะหยุดพูดได้รึยัง” เขาเอ่ยพลางก้มดูนาฬิกาอย่างร้อนรน

แต่ฉันก็ยังตั้งหน้าตั้งตาพูดตามจรรยาบรรณของแพทย์ต่อไป

“ผลเอกซเรย์บอกว่า กระดูกแขนของคุณร้าวจากการกระแทก ทางที่ดีควรพักใช้แขนและก็เข้าเฝือกอ่อนเอาไว้ก่อน…” ฉันบอกอาการไปตามรูปที่ยายวีโอส่งมา แต่ยังไม่ทันจะพูดจบ

ฟุ่บบบ มือใหญ่ก็ดึงตัวของฉันเข้าไปนั่งบนตักทันที เพื่อที่จะปิดประตูรถได้ เนื่องจากฉันยืนขวางทางอยู่

“อะไรของคุณเนี่ย!!!” ฉันยังตกใจไม่หายที่โดนเขาดึงเข้ามาในรถ

“เธอยืนขวางประตูฉันไง ก็บอกแล้วว่ารีบ” เสียงทุ้มอธิบายขณะที่ฉันกำลังขยับไปมาอยู่บนตักของเขา

ฟุ่บบบ แล้วหมอนั่นจึงจับตัวของฉันให้หยุดนิ่ง

“เฮ้ยย ก็ปล่อยสิ ฉันจะได้ลง” จากนั้นเลยทำท่าจะลุกหนี แต่อีกฝ่ายกลับอุ้มตัวฉันโยนข้ามไปนั่งฝั่งข้าง ๆ คนขับ ก่อนจะกดล็อกรถและออกตัวทันที

“ไม่ได้นะ คุณจะพาฉันไปไหน ปลดล็อกนะ ฉันจะลง” ฉันพยายามจะเปิดประตูแต่มันก็ไม่ออก

“ฉันรีบ ถ้าอยากลงก็กระโดดเอาแล้วกัน” เขาพูดแค่นั้นแล้วพุ่งตัวออกรถ ชนิดที่หัวใจเกือบจะวาย

ส่วนฉันก็ทำได้เพียงคาดเข็มขัดและสวดมนต์เท่านั้น

รถเปิดประทุนสุดหรูวิ่งด้วยความเร็วราว ๆ 180

เสียงลมที่ตีเข้าจากด้านข้างทำให้แทบไม่ได้ยินเสียงอื่นหรือสามารถคุยอะไรได้เลย

ฉันทำได้เพียงหลับตาบ้าง ลืมตาบ้าง หมอนี่ขับรถเหมือนจะพาฉันไปตายอย่างไรอย่างนั้นเอาจริง ๆ เถอะ

“มันน่าอันตรายนะ คุณขับช้า ๆ หน่อยสิ” ก่อนพยายามจะตะโกนให้คนขับได้ยิน

แต่เหมือนเขาไม่ได้สนใจในคำพูดของฉันสักเท่าไหร่เลย

เอี๊ยดดดดดด!!!! ไม่นานก็ขับมาถึงที่หมาย ซึ่งตอนแรกคิดว่าจะเป็นจุดจบของชีวิตซะมากกว่า

“เรามาทำอะไรที่นี่อะ” ฉันมองตรงไปลานข้างหน้าที่เป็นเหมือนสนามแข่งอะไรสักอย่าง

“มาหาเพื่อน” เขายักไหล่ตอบแบบไม่สนใจอะไร

“อะไรนะ นี่นายหนีการรักษาและพาฉันเสี่ยงตายเพื่อมาหาเพื่อนเฉย ๆ เนี่ยนะ” ฉันถามกลับไปอย่างช็อก ๆ

“สรุปเธอเป็นหมอใช่ไหม” อีกฝ่ายหันมามองกันตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ไม่ ฉันเป็นแค่นักศึกษาแพทย์” ฉันตอบไปตามจริงด้วยสีหน้างุนงง

คนถามพิจารณาอยู่สักพักก่อนจะปลดเข็มขัดตัวเองและกระโดดลงจากรถไป

“ก็ยังดี เพราะคืนนี้ฉันคิดว่าอาจจะเจ็บตัวเพิ่ม มีเธอไปด้วยก็สะดวกเหมือนกัน” เขาพูดพลางกดปิดประทุนรถของตัวเองช้า ๆ

“ลงมาสิ ยายจืด” เขาตะโกนบอกฉันและออกคำสั่ง

“ฉันต้องลงด้วยเหรอ” ฉันยังคงนั่งนิ่ง

“ก็ใช่ไง ลงมาสิ” เขาเดินมารอที่ประตูฝั่งฉันอย่างกดดัน

“ไม่เอา ฉันจะกลับโรงพยาบาล” ฉันส่ายหน้าอย่างกล้ากลัว ๆ

เพราะที่นี่มีแต่พวกคนเถื่อน ๆ ทั้งนั้น ไม่ใช่กลุ่มเด็กเนิร์ด ๆ ที่ฉันคุ้นเคยสักนิด

“เราได้กลับโรงพยาบาลแน่ แต่หลังจากที่ฉันเสร็จธุระนะ” หมอนั่นเปิดประตูรถและดึงแขนของฉันลงไปทันที

“และถอดไอ้ชุดคุณหมอนี่ออกด้วยนะ หน้าเธอก็จืด ชุดก็จืด เดินด้วยแล้วนึกว่ามากับแม่ชีอะ” ก่อนถือวิสาสะมาวิจารณ์ฉันด้วยปากแย่ ๆ

“นี่ ตัวนายดีตายล่ะ” ฉันสวนกลับไปทันที

ไม่เห็นจะเนี้ยบเหมือนพี่หมอกันต์ของฉันเลยสักนิด

ไม่นานจึงเริ่มเดินตามหมอนั่นเข้าในงานอย่างหมดทางเลือก เพราะถึงไม่ยอม อีกฝ่ายก็คงกล้าทิ้งฉันเอาไว้อยู่ดีนั่นแหละ แต่ไม่ลืมที่จะไลน์บอกยายวีโอและส่งสถานที่ให้นาง เพื่อจัดเตรียมรถพยาบาลมารอรับกลับไปรักษาแบบด่วน ๆ ไม่ใช่แค่ร่างกายนะ สมองด้วย

งานนี้คืองานแข่งรถหรือสนามประลองความตายก็ไม่รู้ได้

“นี่คือแหล่งรวมแว๊นกับสก๊อยของกรุงเทพเหรอ” ฉันมองไปที่รถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์พร้อมกับสาวนุ่งน้อยห่มน้อยเหล่านั้น

“อะไรนะ” ครูซหันมาถามฉันด้วยใบหน้าช็อกโลก

“เธอเรียกงานที่มีรถคันละหลายสิบล้านว่าเด็กแว๊นกับสก๊อยเนี่ยนะ” หมอนั่นพูดปนขำ ๆ

รถสุดหรูเยอะแยะก็จริง แต่สาว ๆ หุ่นสะบึม ๆ ก็อยู่ในชุดซานตาคลอสแบบยั่วเพศกันสุด ๆ แบบนี้มีคำอื่นอีกเหรอไง ฉันได้แต่มองไปผ่านสายตาของตัวเอง

“วัน ๆ คงก้มอ่านแต่หนังสือสินะ ถึงไม่เคยเห็นอะไรสนุก ๆ แบบนี้” อีกฝ่ายได้โอกาสทับถมฉันอย่างเต็มที่

“สาบานได้ว่าฉันไม่เคยคิดจะมาที่อโคจรหรือทำอะไรเสี่ยงตายแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต” ฉันส่ายหน้าด้วยท่าทีไม่อยากจะใส่ใจ

ทั้งกลิ่นบุหรี่ควันโขมง ไหนจะขวดเหล้าเบียร์เกลื่อนไปหมด

“คนพวกนี้ไม่รักชีวิตเลยรึไง” ดวงตากวาดมองความแตกต่างของกลุ่มคนที่ไม่เคยเจอ นอกจากพี่สาวจอมซ่าของตัวเองอย่างพี่แพริส ทำให้เผลอยืนมองแสงสีเสียงจนหลงทิศหลงทางไปหมด

ไม่นานกลิ่นควันบุหรี่ก็ลอยมาปะทะจมูกฉันในระยะเผาขน

“เฮ้ย นี่นาย” พอหันตามต้นตอของกลิ่นเหม็นนั่น ก็เจอครูซยืนสูบอย่างหน้าตาเฉย เขามองตรงไปที่สนามแข่งซึ่งกำลังโวยวายกันสนั่นและแสนจะวุ่นวาย

“หื้ออ” ก่อนปล่อยควันออกมาด้วยใบหน้าผ่อนคลาย

ฉันเลยเลือกที่จะเดินหลบออกมาห่างจากเขาอย่างทิ้งระยะ

“เธอจะไปไหน” เขาขมวดคิ้วอย่างงง ๆ

“สูบบุหรี่ให้เสร็จก่อน” ฉันเอามือปิดจมูกตัวเองและตอบ ๆ ไป

“เยอะว่ะ” เขาบ่น ๆ อย่างเอือม ๆ ฉัน

“ควันบุหรี่มือสองน่ะ ทำให้คนที่ได้รับตายไวกว่าผู้สูบซะอีก” ฉันอธิบายออกไปตามหลักการ

จนทำให้ผู้ที่กำลังสูบเข้าไปเต็มปอดอย่างครูซสำลักออกมาได้

แค่ก ๆๆ เขาหยุดสูบหรี่ไปทันที จากนั้นจึงโยนลงพื้นก่อนจะขยี้ ๆ และเดินกลับมาหาฉัน

“เออ ๆๆ แต่ถามจริง เธอบ้าปะเนี่ย” แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมขำใส่

“นายสิบ้า!! แต่ขำไปเถอะ ตอนตรวจเจอมะเร็งไม่เห็นหัวเราะออกสักราย” ฉันสวนกลับไปอย่างผู้ชนะ

จนทำเอาหมอนั่นหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย

“ก็ดีนะ ฉันอยากตายก่อนแก่อะ เพราะคงไม่เท่และหล่อได้เท่านี้” ก่อนยักไหล่ตอบอย่างโนสนโนแคร์ใด ๆ กับคำเตือน

“อื้ม ก็จริงแหละ แต่ถ้าวันหนึ่งนายมีลูกที่น่ารักของตัวเองแล้ว อาจจะเสียใจที่ไม่ได้อยู่รอดูเขาเติบโต” ฉันเลยเรียกสติให้อีกครั้ง

และนั่นทำให้ครูซเงียบไปพร้อมสบตากับฉันนิ่ง ๆ แล้วหยิบซองบุหรี่ขึ้นมาขยำมันจนละเอียดก่อนจะโยนทิ้งถังขยะ

“งั้นคงต้องหาเมียที่อายุยืน ๆ รักสุขภาพหน่อย ไว้ดูแลลูกตอนโต” เขาตอบกลับพลางแสยะยิ้ม

และดึงมือของฉันให้นั่งลงที่เก้าอี้ ๆ ตัวข้าง ๆ เขานั่นแหละ

“ไหนเพื่อนของนายล่ะ” ฉันมองไปรอบ ๆ เต็นท์ที่พักแข่งรถก็ไม่เจอใครเลยสักคน

“โดนกระทืบอยู่” เขาตอบอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร

“ฮะ” เป็นฉันต่างหากที่ตกใจ

“ก็ไอ้คนที่กำลังตีกันวุ่นวายอยู่ด้านล่างนั่นนะ คือเพื่อนฉันเอง” ขณะพูดก็ปรายตาไปมองเล็กน้อย ซึ่งโดยรอบก็มีฝูงชนรุมล้อมเป็นวงกลมเพื่อรอดู

แต่ครูซเลือกมายืนมองบนมุมสูง เพื่อที่เขาจะได้เห็นชัด ๆ

“แล้วไม่ไปช่วยเพื่อนนายเหรอ”ฉันถามแบบสงสัย ๆ

“จะช่วยใครดีล่ะ คนที่ตีกันอยู่คือเพื่อนฉันทั้งคู่เลยน่ะสิ” ครูซถอนหายใจและหักนิ้วรออย่างเซ็ง ๆ

“ฮะ สังคมนายนี่มันแปลกประหลาดดีจริง ๆ” ฉันส่ายหน้าอย่างงง ๆ

“ทำไมเขาถึงสู้กันล่ะ ไม่มีอะไรทำแล้วเหรอ” ก่อนถามออกไปด้วยความอยากรู้และต้องการศึกษาจิตใจของคนแปลก ๆ พวกนี้

“ก็อาจจะ” อีกฝ่ายยักไหล่ตอบมาสั้น ๆ เหมือนกำลังกวนอยู่

“ตีกันเพราะแย่งผู้หญิงอะดิ ไม่รู้อะไรนักหนา” จากนั้นจึงแบะปากบ่น

“เธอทำแผลเป็นใช่ไหม”

“ถ้าไม่หนักมากก็ได้อยู่” ฉันตอบอย่างเลือกอะไรไม่ได้

“งั้นรอตรงนี้นะ ฉันไปจับหมาบ้าแยกกันก่อน เดี๋ยวมา!” ครูซพูดขึ้นอย่างชิว ๆ และเดินลงจากชั้นบนไปตรงลานที่มีการตะลุมบอนกันอยู่

“ขอบคุณซานต้าสำหรับเรื่องวุ่นวายรับคริสต์มาสปีนี้ของฉัน หลังจากที่ชีวิตสงบสุขและราบรื่นมาโดยตลอด” ฉันพูดไล่หลังคนที่เดินออกไปแบบเท่ ๆ นั่น