บทที่ 04 ช่วยเหลือ

ฉันมองรอบ ๆ เซฟเฮาส์ส่วนตัวของหมอประจำตัว มันเงียบวังเวงแปลก ๆ เพราะเจ้าของหายเงียบเข้าไปในห้องนอนหลังจากที่สั่งให้ฉันทานข้าวทานยา อาการโรคประจำตัวของฉันก็เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ฉันจึงลุกมานั่งบนโซฟาดี ๆ นั่งรอเจ้าของห้องออกมาแล้วบอกว่าฉันจะกลับบ้านแต่ผ่านไปหลายนาทีก็ไม่มีทีท่าว่าเขาจะออกมา ฉันชะเง้อแล้วชะเง้ออีกคนตัวสูงก็ไม่ออกมาเสียที จนทนนั่งรอไม่ไหวสุดท้ายฉันก็เดินไปหาประตูห้องนอนของเขา มือบางกำลังจะยกขึ้นเคาะทว่าก็ต้องชะงักเมื่อเจ้าของห้องดันเปิดออกมาเสียก่อน

เขาอยู่ในสภาพที่หัวเปียก ชุดคนละตัวกับที่ใส่กลับมาจากผับในตอนแรก คงจะหายไปอาบน้ำ ทว่าในลุคนี้ดูหล่อเป็นบ้าเลย ใบหน้าที่ไร้แว่นหนาเตอะปิดบังสายตาคู่คมนัยน์ตาสีเทาคู่นั้น ทรงผมที่ไม่ได้ผ่านการเซตจัดทรงทำให้เขาดูแปลกไปจากลุคปกติ ทำเอาฉันตกอยู่ในห้วงความหล่อนั้นไปชั่วขณะเลยทีเดียว

"หายหรือยัง?"

"อ อ๋อ…หายแล้วค่ะ" ฉันถึงกับสะดุดในตอนที่เขาเอ่ยถามจบ เหมือนเพิ่งหลุดจากภวังค์ต้องมนต์ความหล่อของเขา

ฉันอยู่วงการบันเทิงมาก็หลายปี แต่ไม่มีพระเอกคนไหนทำฉันเคลิบเคลิ้มได้เท่านี้มาก่อนเลย…

"ขอบคุณนะคะที่ช่วย งั้นฝนกลับก่อนนะคะ" ว่าแล้วฉันก็รีบเดินไปหยิบกระเป๋าหมายจะเดินออกจากเซฟเฮาส์แต่กลับหาทางออกไม่เจอ มันลึกลับซับซ้อนไปหมด แถมเป็นส่วนตัวจนไม่คิดว่าคนนอกแบบฉันจะเข้ามาได้

"ฉันไปส่ง" เฮียวอร์มที่เห็นฉันยืนพิจารณาอยู่นานก็พูดขึ้น ร่างสูงไม่รอให้ฉันได้ตอบก็เดินนำไปทันที

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฝนกลับเองได้" ฉันรีบเดินไปเทียบเพราะไม่อยากให้เขาลำบาก แค่เขาช่วยฉันเมื่อครู่ก็รบกวนมากพอแล้ว

"ดาราดังนั่งแท็กซี่เวลานี้เธอคงจะไม่ถึงบ้าน" ฉันเก็บคำพูดของเขามาคิดตาม จริงอย่างที่เขาบอก ฉันมาที่นี่ด้วยรถของเขา หรือจะเรียกให้เจ๊คิมมี่มารับตอนนี้ก็เกรงใจเกินไป ทว่าจะให้นั่งแท็กซี่ฉันก็กลัวอยู่เหมือนกัน

"จะเอายังไง?" เขาเลิกคิ้วถามเสียงเรียบ

"เฮียไปส่งฝนหน้าผับก็ได้ค่ะ" สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจรบกวนเขาอีกครั้ง เฮียวอร์มฉันรู้จักมาตั้งแต่เด็ก เพราะพ่อกับแม่เราสองคนเป็นเพื่อนรักกัน ทว่ารุ่นลูกแบบเรากลับรู้จักกันในนามของหมอและคนไข้เท่านั้น ฉันไม่ได้สนิทอย่างที่สนิทกับยัยลิลินหรือที่เพิร์ธน้องชายฉันสนิทกับเขา ส่วนที่เรียกเฮียวอร์มก็เรียกเพราะพ่อแม่บอกให้เรียกแบบนั้น แต่ความจริงเราสองคนไม่เคยคุยกันนอกเหนือจากการรักษาโรคของฉัน ถึงจะเจอกันบ่อยมากด้วยสถานะทางครอบครัวแต่ก็ฉันกับเขาก็เงียบใส่กันมากกว่า ส่วนฉันจะสนิทกับพี่น้องคนอื่น ๆ แทน

เฮียวอร์มไม่พูดอะไรเพียงแต่เดินผ่านหน้าฉันไป เขาตรงไปที่ที่จอดรถแบบปิดที่เชื่อมติดกับเซฟเฮาส์ ร่างสูงเข้าไปนั่งในตำแหน่งคนขับของรถราคาแพงที่แม้แต่ดาราอย่างฉันก็ไม่กล้าซื้อ เป็นหมอรวยถึงขนาดนี้เลยหรือ…แต่ก็ไม่ได้แปลกใจมากเพราะครอบครัวของเฮียวอร์มทั้งรวยและมีอำนาจจนครอบครัวฉันแทบเทียบไม่ติด

ฉันลงไปนั่งในตำแหน่งข้างคนขับบ้าง รู้สึกเกร็งไปหมดเพราะตอนนี้ฉันได้สติไม่เหมือนที่นั่งครั้งแรก คนข้าง ๆ กดสตาร์ทรถประตูที่กั้นไว้ก็ดันขึ้นอัตโนมัติแล้วรถหรูก็เคลื่อนออกไป

เพิ่งอึ้งจากรถไม่หายก็ต้องมาอึ้งกับเซฟเฮาส์ของเขาอีก รวยมากรวยจริง ๆ ฉันต้องเล่นละครอีกกี่เรื่องถึงจะได้ความเป็นส่วนตัวแบบนี้บ้าง

"อยู่คอนโดเดียวกับไอเพิร์ธใช่ไหม?" ร่างสูงในชุดเรียบแขนยาวสีขาวพร้อมนอนหันมาถามฉัน แค่การแต่งตัวธรรมดาทำไมเขาถึงดูดีถึงเพียงนี้ ปกติฉันเห็นแต่เขาอยู่ในเสื้อกาวน์ แต่พอเห็นแบบนี้รู้สึกไม่ชินเลย

แต่ก็หล่อเหมือนเดิม…

"ใช่ค่ะ" แล้วรถหรูก็วิ่งตรงไปเส้นทางที่เป็นคอนโดฉันแทนที่จะเป็นผับ TW จนฉันต้องรีบหันไปถามแต่อีกคนก็พูดสวนขึ้นมาก่อน

"มีคนเห็นเธอที่ผับเวลานี้คงจะวุ่นวายน่าดู แค่เอากุญแจมา ฉันจะให้ลูกน้องมาส่งรถให้" เขาเหมือนรู้ความคิดของฉัน จริงสิผับนั้นเป็นผับของเขา นอกจากจะเป็นหมอแล้วยังบริหารร้านเหล้าอีก ไม่รู้มีใครเคยบอกเขาไหมแต่ฉันรู้สึกสองอาชีพของเขาดูย้อนแย้งกันจัง

"ขอบคุณนะคะ" ฉันไม่รู้จะพูดอะไรเพราะวันนี้เขาช่วยฉันหลายครั้งมาก ตั้งแต่ที่ผับจนถึงตอนนี้ฉันได้รับการช่วยเหลือจากเขาไม่รู้กี่ครั้ง

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?" ฉันหันไปถามร่างสูงที่มองกระจกหลังเสร็จแล้วอยู่ ๆ ก็ลดความเร็วเสียดื้อ ๆ ตอนแรกเขาขับเร็วในระดับหนึ่งทว่าตอนนี้กลับขับช้าสบาย ๆ แปลก ๆ

"ไม่มีอะไร" เขาตอบจบแค่นั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไรต่อ ไม่นานรถหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอดหน้าคอนโดหรู แล้วถอยเข้าที่จอดรถจนฉันต้องหันมาถามอีกครั้ง

"ทำไมถึงดับรถล่ะคะ?" ดับรถไม่พอเขายังปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองออกด้วย คงไม่ได้คิดจะขึ้นไปส่งฉันหรอกใช่ไหม?

"ฉันจะขึ้นไปหาไอเพิร์ธ" เขาพูดจบก็ลงจากรถ เฮียวอร์มกับเพิร์ธสนิทกันพอสมควร น้องชายกับฉันเราอยู่คอนโดเดียวกันตามคำสั่งของป๊า แต่คนละชั้นกันเพราะฉันขอไว้

"อ๋อ งั้นก็ขึ้นไปพร้อมกันก็ได้ค่ะ" ว่าแล้วฉันก็เดินนำขึ้นคอนโด โดยที่มีเขาเดินตามเงียบ ๆ

ติ๊ง.

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" ประตูเหล็กบานหนาของลิฟต์เปิดมาถึงชั้นของฉันก่อน ฉันเอ่ยกับอีกคนที่อยู่ในลิฟต์ด้วย ก่อนที่จะเดินออกจากลิฟต์เพื่อกลับห้องส่วนเขาก็ขึ้นไปอีกสองชั้นเพื่อไปห้องของเพิร์ธ

"แต่เพิร์ธไม่อยู่นี่นา…" ฉันที่เพิ่งนึกขึ้นได้ก็ชะงัก ปกติเวลานี้เพิร์ธไม่เคยอยู่ห้องกับเขาหรอก ไม่อยู่ห้องสาว ๆ ก็อยู่ผับของเฮียวอร์ม แต่ก็ช่างเถอะ…เดี๋ยวเขากดเรียกแล้วไม่มีเสียงตอบรับเขาก็คงกลับไปเอง