บทที่ 02 ถูกขัดขวาง

@PUB TW

สุดท้ายร่างบางทั้งสองก็มาถึงผับที่เธอต้องการจนได้ ลิลินที่เอ่ยบอกก่อนมาอย่างดิบดีว่ามาเพื่อจะระบายลงกับเครื่องเสียงหรือการขึ้นไปเป็นดีเจอย่างที่เธอชอบ ทว่าตอนนี้กลับนั่งโอนเอนที่โต๊ะเหล้าด้วยแอลกอฮอล์ที่เธอดื่มเข้าไปไม่ยั้ง

"ชนกานนนน~" เธอยื่นแก้วเหล้าหมายจะกระทบกันซึ่งน้ำฝนก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ไม่อยากให้คนเมาโวยวายแต่เธอไม่ได้ดื่มเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ เพราะต้องขับรถต่อแล้วยังต้องจัดการตัววุ่นวายนี่ ถ้าเธอดื่มด้วยทั้งสองคนก็คงจะไปไหนกันไม่รอด

"ฉันถามจริงแกทะเลาะอะไรกันมา ถึงได้ร้องไห้หนีออกมาแบบนั้น"

"ก็พี่ฟินซ์น่ะสิ ไม่ยอมคุยกับฉัน" คนเมาตอบเสียงยาน แต่ก็ยังพอมีสติอยู่ที่จะเล่าเหตุการณ์ให้พี่สาวคลายความสงสัยอยู่บ้าง

"อย่างผัวแกเนี่ยนะ ไม่ยอมคุยด้วย?" น้ำฝนเอ่ยออกมาเสียงหลง ฟินซ์จัดอยู่ในประเภทคนคลั่งรักแถมยังตามใจทุกอย่างจนเธอนึกแปลกใจที่ต้องมาทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้

"อือ…ฉันแค่ไม่ให้เขาเอาแค่นี้เขาก็ไม่ยอมคุยกับฉัน เจ๊คิดดูสิ...เรื่องแค่นี้ต้องถึงขนาดไม่คุยกับฉันเลยหรือ…ฮึก" เมื่อโดนคำถามจี้จุด คนที่อารมณ์กำลังอ่อนไหวก็เริ่มเบะปากอีกครั้ง ก่อนที่น้ำตาจะชิงไหลออกมาทำเอาน้ำฝนถึงกับถอนหายใจพรืด เธอต้องรู้สึกยังไงที่ต้องมานั่งปลอบน้องรักที่ทะเลาะกับแฟนเรื่องไม่เป็นเรื่อง

"แกเมามากแล้ว ฉันพากลับ" น้ำฝนรีบแย่งแก้วจากมือของลิลิน พร้อมกับประคองร่างบางไว้หมายจะกลับไปที่รถ ลำพังจะให้เธอขึ้นไปเป็นดีเจในสภาพนี้เห็นทีก็คงจะไม่ไหวแล้ว

"คุณฟินซ์…" ไม่ทันจะได้ไปไหนก็เจอกับร่างสูงอีกคนเข้ามาก่อน เขามาด้วยใบหน้ามาดนิ่งตามประสาแล้วไม่รอช้าที่จะเข้ามาประคองแฟนตัวเองแทนน้ำฝน

"ฉันจัดการต่อเอง" เสียงทุ้มเอ่ยราบเรียบ ใบหน้าที่แสนเย็นชามองมาที่เธอนิ่ง น้ำฝนไม่ได้แปลกใจกับหน้าตาไร้อารมณ์พวกนั้นเพราะเธอรู้ดีว่านอกจากลิลินแล้วแฟนหนุ่มของน้องก็ไม่เป็นมิตรกับใครสักคนแม้กระทั่งเธอเอง

"รอบนี้คุณทำน้องฉันเสียใจหนักนะ ร้องไห้ไม่หยุด"

"…" แน่นอนว่าไม่มีคำตอบอะไรหลุดออกจากปากของฟินซ์ เขาเพียงก้มหน้ามองแฟนสาวที่หลับใหลในอ้อมกอดก่อนที่จะเงยหน้าเอ่ยกับน้ำฝนเสียงเรียบอีกครั้ง

"ฉันจะให้คนไปส่งเธอ"

"ไม่เป็นไร ฉันขับรถมา กำลังจะกลับพอดี นายพาลิลินกลับไปเถอะ"

"อืม" สิ้นเสียงหนาขานรับในลำคอเขาก็รีบพาแฟนสาวเดินออกไป น้ำฝนหันมาเก็บของของเธอบ้าง แต่ก็ต้องนั่งลงอีกครั้งเพราะเหมือนมีอาการอะไรบางอย่างที่แทรกเข้ามากระทันหันจนยืนแทบไม่ไหว

"ไม่น่ากินน้ำส้มเลย" มือบางกุมหน้าท้องแบนราบที่อยู่ ๆ ก็ปวดขึ้นมาเสียดื้อ ๆ เธอมีโรคกระเพาะเป็นโรคประจำตัวติดมาตั้งแต่ยังเด็ก แล้ววันนี้เกือบทั้งวันก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลยเพราะดันถ่ายละครติดกันทั้งวัน คิดตั้งไว้ว่าจะกลับมากินอะไรง่าย ๆ หลังจากที่ถึงคอนโดแต่ก็ถูกน้องสาวตามไปรับเสียก่อน

แล้วยังซวยดันลืมไปดื่มน้ำส้มอีก อาการก็เลยกำเริบเป็นธรรมดา

ทว่าในขณะนั้น...

"เจอกันอีกแล้วนะครับน้ำฝน" ริมฝีปากแห้งเหือดหันไปตามเสียงที่ทักขึ้นอย่างสนิทสนม เธอขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นว่าเป็นพระเอกหนุ่มในกองเมื่อตอนเช้าที่เจอกันจึงรีบหยัดตัวลุกขึ้นแต่ก็ต้องกลับนั่งลงใหม่อีกครั้งเพราะโรคประจำตัวกำลังเล่นงานหนักขึ้นให้ทรงตัวไม่ได้

"ผมช่วยนะครับ" ร่างสูงโปร่งกระตุกยิ้มมุมปากแล้วเดินเข้ามาหาอย่างเข้าทาง เขาพยายามจะเข้ามาประคองร่างบางทว่ากลับถูกมือเรียวปัดป้องออกเสียก่อน

"ทำไมล่ะครับ ผมแค่อยากจะช่วย"

"ออกไปไกล ๆ ฉัน" น้ำฝนเอ่ยเสียงแหบพร่า พยายามจะขยับตัวหนีเพราะคิดว่าถ้าหากมีใครชัตเตอร์รูปเธอและเขาในตอนนี้ขึ้นมา คงจะไม่เป็นข่าวดีสำหรับเธอมากนัก ถึงที่นี่จะมืดไม่ค่อยมีใครสังเกตแต่การป้องกันไว้กันก็เป็นเรื่องที่ดี

"อย่าดื้อสิครับ ผมช่วย…" พระเอกหนุ่มที่จ้องผลประโยชน์ก็พยายามจะแตะตัวเธอให้ได้ เขาพยายามทำตามแผนการณ์ที่วางไว้เมื่อเห็นนางเอกสาวเข้ามานั่งในผับตั้งแต่แรก จึงได้โอกาสจ้างปาปารัสซี่เพื่อหวังจะเป็นข่าว แต่คราวนี้เขากลับถูกสะบัดออกอย่างแรงอีกครั้งโดยที่รอบนี้ไม่ได้เกิดจากฝีมือของร่างบาง แต่เป็นใครอีกคนที่ผลักร่างเขาออกจนเซล้มลงกับพื้นอย่างเต็มแรง

"มึงเป็นใครวะ?" นิสัยที่แท้จริงเริ่มค่อย ๆ เรื่มปรากฏเมื่อเขากำลังไม่พอใจกับคนที่กำลังขัดขวางแผนการณ์ที่อีกนิดเดียวมันจะสำเร็จอยู่แล้ว