ตอนที่ 5

“ขอบคุณค่ะ... แต่คุณแน่ใจนะคะว่าปลอดภัย”

หญิงสาวถามอีกครั้งด้วยความตกใจ ตะลึงมองใบหน้าสุดหล่อเหลาคมคร้ามของหนุ่มลูกครึ่ง

“ผมปลอดภัยครับ”

ชายหนุ่มตอบ และพลันนั้นเองที่สายตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นโลหิตสีแดง ซึมออกมาจากชายเสื้อที่ขาดวิ่นเพราะคมมีด

“อุ๊ย... คุณบาดเจ็บนี่นา”

“แค่ถากๆ น่ะครับ”

ไทเกอร์เลิกชายเสื้อขึ้นดูรอยแผล แม้จะเป็นเพียงแผลถลอก แต่คมมีดก็ถากบั้นเอวเป็นรอยยาว ได้เลือดอย่างที่เห็น

“แบบนี้ต้องรีบทำแผลนะคะ”

หญิงสาวเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรครับ”

ชายหนุ่มส่ายหน้า มองตาหล่อน ผู้หญิงคนนี้สวยเหลือเกิน

“ไม่ได้นะคะ... ที่คุณต้องมาบาดเจ็บแบบนี้ก็เป็นเพราะว่าช่วยฉัน”

หญิงสาวเป็นห่วง ดูจะใจร้ายเกินไปหน่อย ถ้าต้องปล่อยให้ชายหนุ่มผลเมืองดีสุดหล่อคนนี้เดินจากไปทั้งสภาพเสื้อเปื้อนเลือดเช่นนี้

“งั้นแวะเข้าไปทำแผลที่บ้านฉันก่อนนะคะ”

หญิงสาวชวน

“ขอบคุณครับ”

มีหรือที่ไทเกอร์จะปฏิเสธ

“อย่ามัวชักช้าเลยน่ะยัยหนู... รีบพาเค้าไปทำแผลที่บ้านเราก่อนดีกว่า”

เสี่ยโชคบิดาของหญิงสาวกล่าวด้วยความเป็นห่วง

“เดชะบุญที่ไม่โดนจุดสำคัญ”

เสี่ยโชคเหลือบมองไทเกอร์ที่นั่งอยู่เบาะด้านหลัง สองมือสาวพวงมาลัยพารถเบนซ์คันใหญ่เคลื่อนออกมาจากบริเวณที่เกิดเหตุ ท่ามกลางละอองฝนเริ่มปลิวโปรยลงมาอีกครั้ง

“เจ็บมากมั้ยคะ”

หญิงสาวหันมาถามคนบาดเจ็บที่นั่งอยู่เบาะหลัง ด้วยความห่วงใย สายตาแทบไม่ละไปจากใบหน้าคมคร้ามหล่อเหลาของเขา ได้ทีชายหนุ่มรีบทำสำออย ส่งสายตาออดอ้อนคุณหนูลูกสาวเสี่ย

“พอทนครับ”

ไทเกอร์แกล้งขบกรามจนเป็นสันนูน คล้ายข่มความเจ็บปวดที่แสดงออกมาทางสายตา ทั้งที่ไม่ได้เจ็บอะไรมาก แต่อยากเรียกคะแนนสงสารจากหญิงสาวมากกว่า แอบสบตาหล่อนเป็นระยะ มองตากันไปมา กระทั่งรถแล่นเข้ามาถึงบ้านหลังใหญ่

ในเวลาต่อมา

ไทเกอร์เข้ามาในห้องรับแขกของบ้านหลังใหญ่ราวกับคฤหาสน์ เครื่องเรือนและเฟอร์นิเจอร์ภายในดูหรูหรา ทุกมุมของบ้านได้รับการตกแต่งอย่างสมฐานะ

“ว้าย... ใครเป็นอะไรมาคะคุณหนู”

ป้าช้อย คนรับใช้ที่ทำงานอยู่ในบ้านหลังนี้มานานหลายปี ตะโกนถามด้วยความตกใจ แลเห็นเลือดสีแดงเปรอะอยู่ที่ชายเสื้อของไทเกอร์

“มีอุบัติเหตุค่ะ ป้าช่วยเตรียมยาล้างแผลให้หยาหน่อยนะคะ”

หญิงสาวแทนตัวเองสั้นๆ ว่า ‘หยา’ ชื่อจริงของหล่อนคือ ‘ปั้นหยา’

“ได้ค่ะคุณหนู”

ป้าช้อยรับคำ รีบก้าวยาวๆ ออกมาจากห้องรับแขก ไทเกอร์เอนกายลงนอนบนโซฟาหนังสีดำตั้งอยู่กลางห้อง

“ถอดเสื้อนะคะ จะทำแผลให้ เอ่อ... นายชื่ออะไร”

หญิงสาวถาม

“ผมชื่อเสือครับ”

ไทเกอร์รีบถอดเสื้อให้หล่อนทำแผล ร่างกายกำยำไปด้วยมัดกล้ามทำเอาหญิงสาวใจเต้น

“ยากับพลาสเตอร์ปิดแผลได้แล้วค่ะคุณหนู”

ป้าช้อยกลับเข้ามาพร้อมกับกล่องอุปกรณ์ที่มีทั้งยาและผ้าพันแผล วางไว้ใกล้หญิงสาว

“เดี๋ยวหยาจัดการเองค่ะ... ป้ามีงานอะไรก็ไปทำเถอะ”

“ค่ะ... คุณหนู”

ป้าช้อยพยักหน้ารับ เดินออกมาจากห้องรับแขก เพราะว่ามีงานครัวค้างอยู่ ตอนนี้ในห้องรับแขกจึงเหลือเพียงแค่ปั้นหยากับชายหนุ่ม เพราะว่าเสี่ยโชคออกมานั่งสูบไปป์ยาเส้นอยู่ที่เทอเรสหน้าบ้าน พิมพ์ข้อความตอบแชทกับกิ๊กในกลุ่มไลน์

‘บึกจัง... ’

สายตาของคุณหนูปั้นหยากวาดสำรวจเรือนกายท่อนบนของชายหนุ่มด้วยความลืมตัว ลำคอหนาช่วยยืนยันถึงความเป็นคนแข็งแรง ช่วงไหล่กว้างกำยำและเปลือยเปล่า แพขนสีน้ำตาลเข้มแผ่กระจายไปทั่วแผงอกกว้าง ปกคลุมลงมาตามหน้าท้องซึ่งอัดแน่นเอาไว้ด้วยกล้ามท้องเป็นลูกเป็นลอนน่าลูบไล้

“ฉันชื่อ ‘ปั้นหยา’ เรียก ‘หยา’ สั้นๆ ก็ได้นะคะ”

หล่อนถือโอกาสแนะนำตัวเอง ขณะสายตาจับจ้องรอยแผล บรรจงใส่ยาอย่างตั้งอกตั้งใจ ความเซ็กซี่ของชายผู้นี้ทำเอาหล่อนมือสั่น

“โชคดีนะคะที่แผลแค่ถากๆ”

หญิงสาวกล่าวขณะจับสำลีเช็ดแผล สายตาของชายหนุ่มจับจ้องใบหน้างามตลอดเวลา แก้มนวลเปล่งปลั่งน่าจูบ ผิวพรรณของคุณหนูขาวผ่องไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง ไทเกอร์ผ่านผู้หญิงมาเยอะ แต่คุณหนูปั้นหยาคนนี้ดูแตกต่างจากผู้หญิงที่เขาเคยเจอ

“ขอบคุณนายที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะฉัน”