ตอนที่ 8 ตามมาถึงบ้าน

ตอนที่ 8 ตามมาถึงบ้าน

เอริกาถูกคนที่บ้านโทรตาม พวกเราก็ลากันกลับบ้านตัวเอง

ฉันกลับถึงบ้านรู้สึกว่าอ่อนล้าไปทั้งหมด ปิดผ้าม่านหน้าต่างทั้งหมด รวมทั้งปิดมือถือด้วย

วันนี้ฉันเจอเรื่องราวมากมาก เหนื่อยมากๆ

นอนก็ไม่ค่อยหลับ เดี๋ยวๆก็ฝัน ในฝันฉันน่าสังเวชมาก ถูกปล่อยไว้กลางเขาในป่า มีสุนัขจรจัดกำลังกัดเนื้อต่างๆตามร่างกายฉัน ........

ฉันอยากจะตื่น แต่ฉันไม่สามารถตื่นมาได้ และเหมือนกับว่าคุณธรณ์กำลังตะโกนเรียกฉัน ฉันกำลังจับเสียงนั้น ดิ้นรนและต่อสู้อยากจะหลุดออกจากฝัน......

ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน ในระหว่างที่กำลังสะลึมสะลือ ฉันก็ได้ยินเสียงกดกริ่งดังขึ้น

ลืมตาขึ้นมามันมืดสนิทไปหมด ฉันลงจากเตียงแล้วใช้เท้าสะกิดแสงไฟบนพื้น แล้วเดินไปเปิดประตูด้วยเท้าเปล่า ฉันมองจากตาแมวออกไปเจอหน้าคุณธรณ์

ฉันสะบัดหัวแล้วสะบัดอีก นึกว่าเห็นภาพหลอน

คุณธรณ์เคยมาที่นี่แค่ครั้งเดียว คือหลังจากที่พ่อแม่ฉันเสียชีวิต แล้วหลังจากนั้นก็ไม่เคยโผล่มาเลย แล้วตอนนี้เขามาทำไมกันนะ ?

ฉันมองจากตาแมวออกไปอีกครั้ง

“ ปัง ! “ คนด้านนอกทุบประตูเสียงดังมาก “ เปิดประตู ! “

เชี่ยยยยยย !

นิสัยของชายคนนี้เปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไร !

ฉันรีบเปิดประตูทันที นี่ฉันคงชินกับการเป็นทาสไปแล้วสินะ เวลาเขาไม่พูดไม่จากับฉัน ฉันก็ไม่กล้าไปกวนเขา ถึงเขาจะดุแค่ไหน ฉันก็ไม่กล้ากวนประสาทเขาอยู่ดี

ที่ฉันติดตามเขาในระหว่างวัน ฉันคงกินหัวใจเสือเข้าไปสินะ

ทันทีที่เขาเข้ามา ฉันก็ได้แต่กลิ่นเหล้าเต็มไปหมด

สมองของฉันจากที่กำลังเบลอๆ พอได้กลิ่นเหล้าเข้าไปปุ๊ป ก็สว่างาทันที

ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณธรณ์ดื่มหนักขนาดนี้

เขาเดินเข้าบ้านฉันแบบเซไปเซมา เดินตรงไปเปิดประตูทุกห้อง รวมถึงตู้เสื้อผ้าก็เปิดมาดู เหมือนกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า พฤติกรรมไม่มีมารยาทแบบนี้ จะเกิดขึ้นในตัวของคุณธรณ์

“ คุณธรณ์ ! คุณจะทำอะไร “ ฉันอดไม่ได้ที่จะตะโกนเพื่อให้เขาหยุด

เขายังคงหาต่อไปเรื่อยๆ ในมือเขามีเอกสารฉบับนึง คือ หมายค้น

ในที่สุดฉันและเขาก็กลับไปนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ขาที่ยาวเหยียดกับแขนที่วางลงบนพนักพิงของโซฟา เอียงศรีษะเล็กน้อย แล้วยกสายตาขึ้นมามองที่ฉัน

เขาในวันนี้ช่างต่างกับที่ผ่านๆมาเหลือเกิน

เมื่อก่อนเขาจะเย็นชา ไม่ใจร้อน ไม่เข้าสังคม ไม่ละเมิดสิทธิคนอื่น ไม่เป็นแบบวันนี้เลย

พยาบาลและแพทย์หญิงในโรงพยาบาล ต่างก็ชื่นชอบเขา ชื่นชมเขา แต่ก็ไม่กล้าใกล้ชิดเขา

ในใจของผู้หญิงทุกคนต่างก็มีคุณธรณ์อยู่ในนั้น แต่เขาก็สมควรที่จะอยู่แค่ในใจนั่นแหละ ไม่มีใครกล้าสารภาพ เพราะถ้าถูกปฏิเสธขึ้นมา ความทุกข์นี่แหละจะเจ็บปวดที่สุด

แม้แต่แพทย์ที่สวยที่สุดในโรงพยาบาล ยังรู้สึกด้อยค่าเวลาอยู่ต่อหน้าคุณธรณ์เลยด้วยซ้ำ........

พวกผู้หญิงใช้ความสัมพันธ์แบบเพื่อนร่วมงาน เพื่อรักษาโอกาสในการใกล้ชิดคุณธรณ์แบบปกติ

แต่วันนี้หลังจากที่ฉันเจอเขาในห้องน้ำแล้ว รู้สึกเหมือนเขาแปลกๆไป อารมณ์ของเขาเหมือนจะเริ่มมีสีสันมากขั้น อารมณ์โกรธก็เริ่มเกิดขึ้นในตัวเขาหลายต่อหลายครั้ง

หรือเขาจะรู้ว่าคนเมื่อคืนคือฉัน ? เขาจะฆ่าฉันมั้ย ?

ทันทีที่ความคิดนี้ผุดขึ้นมา ฉันก็ตกใจจนถอยไปก้าวนึง

ไม่แปลกที่วันนี้เขาโหดกับฉันมาก

ไม่ใช่จะมาแก้แค้นฉันมั้ง ?

ตอนนี้ตามมาฆ่าถึงบ้าน ?

“ ทำไมถึงลาออก “ ทันใดนั้นเขาก็ถามก่อน

ฉันเริ่มตื่นเต้น “ ฉันเหนื่อยกับการทำงานในโรงพยาบาล “

“ เดี๋ยวฉันจะคุยกับหัวหน้าแผนกของเธอดู การลาออกของเธอไม่มีทางได้ส่งไปถึงข้างบนหรอก ! เรื่องลาออกเธอหยุดคิดไปได้เลย แล้วฉันจะดูให้ว่างานในแผนกไหนจะสบายหน่อย ที่เหมาะสมกับเธอ ฉันจะหาทางย้ายเธอไปเอง “

คนที่ยึดมั่นในคำพูด คำพูดที่อ้วกออกมาก็จะเกี่ยวกับเงินทองหมด

เวลาโดนคนที่ไม่ค่อยได้สุงสิงด้วย มาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวนี่มันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีนะ

ในดวงตาที่เข้มงวดของเขา ทำให้ฉันรู้สึกตัวสั่น ไม่กล้าที่จะต่อต้าน

เขาข้ามคำถามเรื่องลาออกไป แล้วถามถึงชยรพ “ วันนี้เธอบอกว่ายอมทำตามข้อตกลงของชยรพทุกอย่าง ข้อตกลงอะไร “

“ หย่าแล้วออกจากบ้านตัวเปล่า “ ฉันทำตัวดีมาก เหมือนกับนักเรียนเลย

“ แค่นี้ ? “

“ อืม “

“ ก็ดี ฉันจะได้เปลี่ยนที่อยู่ให้คุณ เอาวิลล่าแบบวิวแม่น้ำเลย “

เขาพูดแบบไม่สะเทือนอะไรเลย ส่วนฉันตัวแข็งทื่อไปหมด