บทที่ 5 เล่นสนุก

คาร่าขมวดคิ้ว หรือว่าลีเกิดติดใจยัยบัวเข้าแล้ว เธอลังเลเล็กน้อยแต่รู้มาว่าลีไม่เคยบังคับใคร เขาหล่อรวยขนาดนี้คงเพียงจะสนใจยัยบัวเข้า ถ้าเพื่อนเธอไม่สนใจเขาก็คงปล่อยเธอกลับบ้านเอง

เอาล่ะ คาร่าไม่ได้คิดว่าตัวเองผิด และเธอก็อยากลองเขาสักครั้งเผื่อว่าเขาและเธอจะเข้ากันได้เป็นอย่างดีโอกาสสานความสัมพันธ์ก็อยู่ตรงหน้านี้แล้ว

"ก็ได้ค่ะ เอ็นดูยัยนั่นหน่อยแล้วกันนะคะ นางไม่เคยมาก่อนพวกไก่อ่อนน่ะค่ะ"

ลีไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มบาง ๆ ให้ตายเถอะ โคตรพ่อโคตรแม่หล่อชะมัด คาร่าโน้มลำคอของเขาลงมาในขณะที่มือของเขาล้วงเข้ามาในกางเกงของเธอแล้วทาบทับมือเล็กของคาร่าเอาไว้

"อื้อ อาาา"

บัวกินขนมไปมากจนแน่นท้อง มองไปที่ผนังรอคอยอย่างหงุดหงิด คิดจะเข้าไปดูเพื่อนแต่คนที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าประตูไม่ยอมให้เข้า เธอจึงได้แต่กลับมานั่งที่เดิมแล้วเล่นโทรศัพท์รอ

"ทำไมเข้าไปนานจังเลยนะ บอกสักแค่ผีเสื้อไม่ใช่เหรอ ผีเสื้อตัวเล็ก ไม่ถึงชั่วโมงก็น่าจะเสร็จแล้วหรือว่าช่างสักไม่มีฝีมือกัน"

กระทั่งคาร่าเดินออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ผมของเธอยุ่งเล็กน้อย สายตาของคนหลายคู่ยังมองมายังเธอแต่คาร่าไม่สนใจ กลับสบตาของผู้หญิงบางคนกลับไปอย่างท้าทาย บัววางโทรศัพท์ลงแล้วบ่นเสียงไม่ดังมาก

"โห....มึงไปนานมากไม่ใช่ได้ผีเสื้อมาทั้งสวนเลยเหรอวะ"

บัวลากเสียงยาวพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมา

"เออ ลายมันยากอ่ะ เลยนานไปหน่อย...."

"ผีเสื้อนี้เหรอยาก ไหนกูดูหน่อย"

คาร่าหัวเราะ "อีบ้ามึงจะดูได้ไง มันสักอยู่ตรงนี้"

คาร่าชี้ไปที่บริเวณที่ลับของเธอ

"เออ แล้วค่อยถ่ายรูปมา"

บัวขมวดคิ้ว เธอสงสัยท่าทางของเพื่อนขึ้นมา

"แล้วทำไมเดินแบบนั้นอะ.."

คาร่าแก้ตัวน้ำขุ่น

"กู..ล้มอะ เลยเดินไม่สะดวก..เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ มึงรอนี่แป๊บ"

คาร่าพูดจบก็เดินออกไป บัวเองก็แปลกใจกับท่าทีแปลกๆของเพื่อนสาว..ดูมีลับลมคมในแปลกๆ

"อ้าว มึงคาร่าเดี๋ยว"

ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นก็มีพนักงานเดินมาเรียกเธอให้เข้าไปสักเป็นรายต่อไป

"คิวต่อไปเชิญ...คุณบัวครับ"

"อะ...เอ่ออ...ฉันหรอคะ"...

บัวถามพลางชี้นิ้วมาที่ตัวเอง เมื่อคาร่าไม่อยู่บัวเกิดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย ปกติเพื่อนของเธอต้องอยู่ด้วยตลอดแต่ตอนนี้เธอต้องสักคนเดียวเหรอ ในใจของบัวเต้นระรัวจู่ ๆ เธอก็รู้สึกแปลก ๆ

"ใช่ครับ...คุณบัว..ยอนฮวาใช่หรือเปล่า จะมาสักไม่ใช่เหรอครับ เข้ามาสิครับหรือถ้าไม่เข้ามาก็กลับไปเลยครับจะได้เลื่อนคิวอื่นเข้ามาแทน"

พนักงานคนนั้นทำท่ารำคาญเมื่อเห็นท่าทางลังเลของเธอ บัวจึงเกรงใจเขาเธอจึงพยักหน้าไม่รอเพื่อนแล้วก็ได้

"ค่ะ....ได้ค่ะ "

บัวเดินตามพนักงานเข้าไปในห้องอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มที่รออยู่ในห้องกำลังรอเธอด้วยใจที่จดจ่อ

บัวเดินเข้ามาก็เจอกับชายหนุ่มตัวสูงใหญ่แต่งตัวด้วยชุดสีดำทั้งชุดใส่แมสปิดปากนั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงมุมห้อง

"อะ..เอ่ออ...ต้องนอนตรงนี้ใช่ไหมคะ"

ไม่มีเสียงตอบกลับ..มีเพียงใบหน้าที่ปิดด้วยผ้าปิดปากสีดำพยักขึ้นลงเป็นคำตอบ

บัวยืนเลิ่กลั่กอย่างทำอะไรไม่ถูก...บรรยากาศเหมือนฉากๆหนึ่งในหนังฆาตกรรมไม่มีผิด เมื่อเกิดความกลัวความไม่ไว้ใจปนหวาดระแวงก็เกิดขึ้น ....ไม่สักแล้วดีกว่า....

"ขอโทษด้วยนะคะ..ฉันขอไม่สักแล้วค่ะ"

บัวพูดจบก็หันหลังโดนไปเปิดประตู...แต่ทว่า

มันล็อค

บัวยังไม่คิดอะไรจึงหันไปถามเขา

"เอ่อ..ขอโทษนะคะ...ประตูมันล็อค"

เขายังคงเงียบ  บัวคิดว่าเขาไม่ได้ยินจึงบอกเขาเสียงดังขึ้น

"คุณคะ ประตูมันล็อคค่ะ ฉันเปิดไม่ออก ช่วยมาดูหน่อยค่ะ"

เขายังคงเงียบ บัวเริ่มกลัวและรู้สึกใจไม่ดีขึ้นมา 

บัวยิ่งทำอะไรไม่ถูกมากขึ้นไปอีก...หรือจะถูกหลอกมาฆ่าทิ้งกันนะ

เธอไม่รอช้า

"มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง...ประตูมันล็อคค่ะ!....คาร่าา...มีใครอยู่บ้างไหม.."

ปึง...ตึงงงงงง

เสียงบางอย่างลอยมากระทบผนังห้องเฉียดหัวเธอไปแค่นิดเดียว หญิงสาวสะดุ้งตกใจตัวแข็งทื่อ...มือไม้เริ่มสั่น..หันกลับไปมองที่มาของเสียง

แอปเปิ้ล!

ใช่..สิ่งที่ลอยมากระแทกกับผนังห้องเฉียดหัวของเธอไปก็คือลูกแอปเปิ้ลสีแดงสด มันกลิ้งไปกลิ้งมาจนมาหยุดอยู่ตรงปลายเท่าของเธอ..บัวมองเขาอย่างหวาดระแวงถอยหนีจนหลังชนประตู

ปากร้องตะโกนก้อง

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย"

ฉึก!!

เสียงของบัวพลันขาดหายเมื่อมีมีดปริศนาลอยละลิ่วมาปักแอปเปิ้ลลูกนั้นอย่างแม่นยำ บัวตกใจจนร้องไม่ออกไปชั่วครู่ สุดท้ายแล้วด้วยความอัดอั้นเธอจึงกรีดร้องออกมา

"กรี๊ดดดดดดด"

ผะ ผู้ชายคนนี้ทำไมน่ากลัวจัง ไม่เอาแล้ว ไม่สักอีกแล้วหรือจะเป็นฆาตกรต่อเนื่อง