บทที่ 3 ตามหลอกหลอน

เช้าวันต่อมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก แอดดด!

"บัว!!.....ตื่นหรือยัง"

"งื้ม.....ขออีกห้านาทีน้าาาา!"

"ไม่ต้องเลย!...ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้เราบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ากลับดึก"

"อือ...จ้า...แม่คนที่สอง"

"ไม่ต้องมาประชดเลยนะ...ลุกขึ้นมากินข้าวกลางวันก่อนเร็ว...มีเรียนบ่ายโมงนะวันนี้ลืมไปแล้วหรอ..นี่มันเที่ยงครึ่งแล้ว"

พรึ่บ!

บัวผุดลุกขึ้นมาจากที่นอนด้วยความตกใจ

"เออ!...ใช่..ลืมไปเลย...แล้วทำไมแกไม่ปลุกเราตั้งนานแล้วอ้า"

"ไม่ต้องเลย...เราปลุกแกตั้งแต่ห้าโมงแล้วนะ...เลิกเถียงแล้วลุกไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว"

กว่าจะจัดการอาบน้ำแต่งตัวกินข้าวเที่ยงเสร็จก็ปาไปบ่ายโมงพอดี ...

มหาวิทยาลัย RMIT University

"สายจนได้...."

"เราขอโทษนะพลอย..โกรธเราป่าว"

"เราจะไปโกรธแกทำไมเล่า.. ปะ!..เข้าเรียนได้แล้ว"

"เออ พลอย..เดี๋ยวเรียนเสร็จแกกลับบ้านไปก่อนเลยนะ..ไม่ต้องรอเรา..เราจะไปร้านสักกับคาร่าอะ"

"บัว...จะสักอีกแล้ว...ไม่กลัวเจ็บหรือไง..เราห้ามก็ไม่ฟัง.."

"นะๆๆ...เราขออีกครั้งเดียวแล้วจะไม่สักแล้ว...."

"โอเค..แต่อีกแค่ครั้งเดียวนะ..ถ้าแม่บัวรู้..โดนบ่นแน่!"

.

ตกเย็น

"เจอกันที่บ้านนะบัว" พลอยบอกบัวก่อนจะปั่นจักรยานมุ่งหน้ากลับบ้าน

"ปั่นดี ๆ นะพลอย ถึงบ้านแล้วโทรบอกด้วย"  บัวมองตามจักรยานของพลอยจนลับสายตา คาร่าเข้ามาคล้องแขนของเธอแล้วดึงเบา ๆ 

"ปะ บัว รีบเลยพูดแล้วจะหาว่าคุยตอนนี้นะร้านสักร้านนี้กำลังเป็นที่นิยมตอนนี้เลย ฝีมือช่างสักดี ร้านสักดี ราคาไม่แพง ใช้ของคุณภาพสะอาดมาก ๆ ถ้าจะให้คะแนนเท่าที่กูรู้จักร้านสักมา ร้านนี้ชนะขาด คนเต็มร้านทุกวันเลย"

"โห มึงขนาดนั้นเลย!..แล้วกว่าจะไปถึงนี่..จะได้คิวที่เท่าไหร่วะ" 

"เรื่องนั้นมึงไม่ต้องห่วง..กูจองคิวไว้ล่วงหน้าเเล้ว"

"แล้วจองไว้คิวที่เท่าไหร่อะ"

"กูได้คนที่หนึ่ง..มึงก็ต่อจากกูเนี้ยแหละ"

บัวนั่งรถมากับคาร่าทั้งคู่คุยกันมาตลอดทางจนมาถึงร้านสัก

ร้านสัก LEASM

บัวถึงกับตาโตกับร้านที่ได้เห็นข้างหน้า..มันเป็นร้านที่ใหญ่และไฮโซโก้หรูจนดูไม่เหมือนเป็นร้านสัก ดูไปดูมาเหมือนเป็นคาเฟ่สวย ๆ มากกว่า การตกแต่งที่เต็มไปด้วยลายเพ้นท์ต่าง ๆ และยังมีแสงไฟที่สาดส่องทำให้ลายเหล่านี้มีมิติยิ่งทำให้คนรู้สึกคล้ายจะจมดิ่งอยู่กับงานศิลปะ เมื่อเดินเข้ามาบัวยิ่งตกตะลึงกับความสวยของร้าน เธอมองไปรอบ ๆ ที่นี่ขายกาแฟจริง ๆ ด้วย ยังมีลูกค้านั่งรออยู่ตามโต๊ะต่าง ๆ ดูคึกคักมาก ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงแต่ละคนก็สวย ๆ ด้วยกันทั้งนั้น 

"มึง.."  บัวสะกิดมือเพื่อนสาวที่ทำเหมือนว่าคุ้นเคยกับที่นี่เอามาก ๆ

"ว่า..!"

"ทำไมผู้หญิงเยอะจังวะ"

"อ๋อ..วันนี้เจ้าของเข้าร้านน่ะ กูจะบอกว่าหล่อมากมึง นาน ๆ ถึงจะเข้าร้านสักที สาว ๆ ก็เลยมารอกันเยอะกว่าปกติ"

"เจ้าของร้านหรือดาราวะ..อะไรจะขนาดนั้น" บัวปิดปากหัวเราะ เธอไม่เคยคิดว่าจะมีใครบ้าผู้ชายตนต้องยอมมาสักเพราะเจ้าของร้านหล่อ สองสาวหามุมนั่งรอก็ได้เวลาที่คาร่าต้องเข้าไปสัก

"คิวแรกเชิญคุณคาร่าครับ"

"งั้นก็ไปก่อนนะมึง"

คาร่าพูดจบก็เดินหายเข้าไปในห้องสัก บัวจึงสั่งขนมและน้ำปั่นมากินรออย่างสบายใจ คงเป็นเพราะบรรยากาศของที่นี่เหมือนร้านคาเฟ่และสวยมาก จึงทำให้เธอรู้สึกเพลิดเพลินในการรอ ยังหยิบโทรศัพท์มาอัพสเตตัส ตัวคนเดียวแต่ไม่เหงา ลงในติ๊กตอกด้วย

เมื่อคาร่านั่งลงบนเก้าอี้ พนักงานสักหน้าตาน่ารักมีรอยสักเต็มตัวก็ประจำตำแหน่ง เขาส่งหนังสือแบบรอยสักให้เธอดูแล้วเอียงคอถามยิ้ม ๆ 

"จะสักรูปอะไรดีครับ"  พนักงานอย่าง คาร่ากลับตอบอย่าง

"เอ่อ ขอโทษนะคะ แล้วเจ้าของร้านไปไหนเหรอคะ"

"เจ้านายเหรอครับ น่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่งครับ ทำไมครับมีธุระจะคุยกับเจ้านายเหรอครับ"

"ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ"

ช่างสักหัวเราะในลำคอเบา ๆ แล้วพูดลอย ๆ 

"ดูข้างนอกสิครับ ผู้หญิงเต็มเลยคิดว่าทุกคนมีธุระกับเจ้านายกันแทบทั้งนั้น วันไหนได้ข่าวเจ้านายเข้ามาที่ร้านคนก็เต็มแบบนี้ตลอดครับ"

คาร่าถึงกับถอนหายใจด้วยความหงุดหงิดเมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่ตนคิด.. จนกระทั่งเสียงนุ่มทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น

"..คิว..มึงออกไปก่อน..เดี๋ยวกูจัดการต่อเอง"

"ครับ..เจ้านาย!"