4⛓: หรืออยากให้คนอื่นรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน

4

หรืออยากให้คนอื่นรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน

3วันผ่านไป....

12.51น

มหาวิทยาลัย

คณะบริหารธุรกิจ

ฉันนั่งดูดน้ำในแก้วที่ซื้อมาจากป้าขายน้ำในมอแก้กระหาย รีบนั่งวินมาแต่รถพี่วินแกก็ดันน้ำมันหมด! ก่อนถึงมอ1ซอย ฉันเลยเดินมาซะเลยนี่สิ เหนื่อยชะมัด..

ปกติฉันจะขับรถยนต์มาเรียนแต่เมื่อวานดันโดนหมาวิ่งตัดหน้าด้วยความตกใจก็เลยหักหลบจนรถแถไปชนกับต้นไม้ข้างทางกระโปรงรถถึงกับยับยู่ยี่ สุดท้ายก็ต้องเรียกประกันแล้วปล่อยให้เขาจัดการ... ดีที่ตัวเองไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ได้แผลที่ขมับนิดหน่อยจากแรงกระแทกนั่นแหละ จะว่าไป.. ก็ยังปวดอยู่เลย...

"พลอย... ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม" ในตอนที่ฉันกำลังนวดขมับที่ติดพลาสเตอร์ปิดแผลอยู่นั้น ก็มีเสียงที่คุ้นหูพูดขึ้น.. เจน เพื่อน(เคย)สนิท ของฉันเอง คนที่..แฟนฉันมีอะไรด้วยไง! หึ๊!

"..."

"นะพลอย.. แปบเดียวก็ได้" เจนทำท่าจะร้องไห้ใส่ฉัน เสแสร้งชะมัด!

"...รีบๆพูด ฉันมีเวลาไม่มาก" ฉันพูดแล้วเตรียมเก็บของใส่กระเป๋า พร้อมกับซ้อนหนังสือเข้าด้วยกัน

"ระ...เรื่องคืนนั้น.... ฉันเมา ฉันไม่รู้ตัวจริงๆนะ"

"...."

"ฉันคิดว่าเป็นพี่อาม.. นึกว่าพี่เขามาขอฉันคืนดี ฉันไม่รู้เรื่องนะพลอย แกต้องเชื่อฉันนะ!"

"...."

"พลอยยย! แกเชื่อฉันนะ" เจนเข้ามาจับมือฉันอย่างขอความเห็นใจ.. แต่สิ่งที่ฉันเห็นมันก็... เป็นใครใครก็รับไม่ได้ปะเอากันเลยนะเว้ย ฉันเลยตัดสินใจดึงมือเจนที่จับมือฉันไว้ออก

"เพราะแกเป็นเพื่อนฉันไง ฉันเลยรับไม่ได้.."

"พลอย..."

"...โทษทีนะ ฉันขออยู่คนเดียว"

"....." เจนไม่พูดอะไร สีหน้ากังวลแต่ก็ยอมเดินกลับไปง่ายๆ... ฉันมีเจนเป็นเพื่อนสนิทแค่คนเดียว ก็รักมันมากนะ.. แต่ก็นะ..

ส่วนแฟนฉัน ฟาร์..ฉันรู้ว่าเขาเจ้าชู้เงียบแต่ก็เชื่อใจทั้งที่เพื่อนรอบๆตัวก็ทั้งเตือนฉัน.. แต่ฉันเลือกเขาไงฉันเลือกเขาแล้วทั้งๆที่มีคนมาชอบฉันก็เยอะ คนดีๆก็มีแต่ก็เลือกเขา.. เพราะคิดว่าความดีของฉันจะเปลี่ยนเขาได้... แต่ก็ไม่

ฉันเก็บของแล้วลุกจากโต๊ะที่นั่งกะว่าจะไปเข้าน้ำแล้วเลยเข้าไปเรียน.. ในช่วงที่กำลังหมุนตัวพอดีสายตาก็ดันไปเห็นเขา..บี เขาเดินมากับเพื่อนอีก2คนแล้วยิ่งไปกว่านั้นคือเขาก็มองมาที่ฉันพอดี!

จริงสิ... นี่มันก็วันที่3หลังจากวันนั้นพอดี เขามองฉันก่อนจะหันไปพูดอะไรกับเพื่อนๆเขาแล้วสองคนนั้นก็เดินนำหน้าไปก่อน บีมองฉันแล้วกำลังจะเดินเข้ามา ฉันเลยเดินไปจากตรงนี้ทันทีโดยไม่หันกลับไปมองว่า เขาได้เดินตามมาหรือเปล่า

หมับ!

"เธอผิดสัญญา" บีเข้ามาดึงแขนฉันให้หันกลับไปเผชิญหน้าเขา

"..ฉันไม่ได้สัญญา จะไปหรือไม่ไปมันเรื่องของฉัน"

"..เธอเป็นผู้หญิงคนแรก ที่กล้าต่อปากต่อคำกับฉัน"

"เหรอ.. งั้นก็จำฉันไว้ละ^^" ฉันสบัดมือแล้วก้าวขาเดินต่อ แต่ก็ไม่วายโดนรั้งแขนไว้อีกจนได้ จะอะไรกับฉันหนักหนา ไม่เข้าใจเลย

"อะไรอีก?"

"มากับฉัน"

"ฉันมีเรียน"

"นั่นเรื่องของเธอ มากับฉัน"

"นั่นมันเรื่องของนาย ฉันจะ! ไป! เรียน!" แล้วในตอนที่ฉันกำลังจะสบัดแขนเขาอีกรอบ บีก็ดึงแขนฉันจนถลาไปหาเขาแล้วใช้มือรวบเอวฉันไว้ทันที

"นี่! จะทำอะไร!"

"ทำไมชอบดื้อว่ะ หรืออยากให้คนอื่นรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน หรือว่าเรา.. เคยไปทำอะไรกันมา?” บีพูดแล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้ฉันแล้วยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันรีบหันมองไปรอบๆก็ไม่เห็นใครอยู่แถวนี้ ดี ไม่งั้นได้ดังข้ามคืนแน่ๆ

"บี! หยุด!"

"ไปกับฉัน"

"ฉันมะ.. อื้ออ!" ฉันยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็โน้มหน้าลงมาจูบฉันทันที! และที่สำคัญมันไม่ใช่จูบธรรมดาๆดิ เขาเล่นชอนไชลิ้นเข้ามาอย่างตามใจแล้วงับริมฝีปากฉันสลับบนล่างไปมาและก็ถอนจูบออกไป สีลิปสติกที่ปากฉันติดไปที่มุมปากของเขา และเหมือนเจ้าตัวจะรู้เรื่องนี้ดีเขาใช้นิ้วโป้งเช็ดสีที่ที่มุมปากตัวเองโดยที่ยังไม่ปล่อยมือจากเอวฉัน

"ทำบ้าอะไรเนี่ย!" ให้ตายเหอะ ที่นี่มันหน้าคณะฉันนะ ถ้ามีคนเห็นแย่แน่อ่ะ หมอนี่มันขวัญใจพวกผู้หญิงทั้งมอด้วยฉันไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวนะ!

"อะไร แค่จูบเองโวยวายทำไม"

"นี่นาย!"

"ทีมากกว่านี้.. เธอยังไม่เห็นบ่นฉันสักคำ^^" บีพูดแล้วมองต่ำลงไปที่หน้าอกฉัน ที่แนบติดกับร่างกายของเขาก่อนจะยิ้มมุมปากราวกับได้ชัยชนะ ฉันไม่มีทางเลือกสินะ!

"...เฮ้อ! ฉันไปกับนายก็ได้.. แต่ปล่อยก่อนสิ"

"ก็แค่นั้น.." บีปล่อยฉันง่ายๆอย่างไม่ลีลาก่อนจะเดินล้วงกระเป๋านำหน้าฉันไป.. ฉันได้แต่ถอนหายใจเม้มปากตัวเองอีกครั้งแล้วเดินตามหลังเขา...

"...เอาแต่ใจชะมัด" ฉันพูดกับตัวเอง บีเดินนำไปโดยที่ไม่หันกลับมามองฉันเหมือนกัน..