ตอนที่ 3 เค้กมะพร้าวอ่อน

เด็กปีหนึ่งของคณะคหกรรมศาสตร์รวมตัวอยู่อยู่ในโถงกิจกรรมของตึกคณะ วันนี้รุ่นพี่เรียกรุ่นน้องมารวมตัวเพื่อจะได้ทำการจับสายรหัส

“ตื่นเต้นจังเลย เทียนว่าไหม ไม่รู้จะได้รุ่นพี่แบบไหน” นับดาวพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าตาตื่นเต้น อีกไม่กี่นาทีก็จะเริ่มจับรายชื่อกันแล้ว

“เทียนไม่ตื่นเต้นหรอก ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าได้ใครเป็นพี่รหัส” เทียนไขพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าเศร้า

นอกจากม่านเมฆแล้ว ใครมันจะได้เป็นพี่รหัสของเธอ แถมสายรหัสของม่านเมฆ ก็เหลือเขาแค่คนเดียว ไม่มีรุ่นพี่ปีสี่ และไม่มีปีสอง

ม่านเมฆดูเป็นคนใจดีเฟรนลี่ก็จริง แต่เขาไม่ชอบวุ่นวายกับใคร จึงจัดการยกเลิกสายรหัสของตัวเอง ส่วนเรื่องที่ว่าทำไมรุ่นพี่ถึงไม่ลงโทษหรือไม่มีปากเสียงนะเหรอ ใครมันจะกล้า ก็ผู้ชายคนนี้เป็นถึงลูกมาเฟียใหญ่ แถมคู่แฝดที่อยู่คณะวิศวฯ ก็ดุยิ่งกว่าอะไร

“ทำหน้าเหมือนอยากจะตาย ทำไม เสียใจเหรอที่ได้เป็นน้องรหัสฉัน” พอคนตัวโตเดินมาถึงจุดที่เธอนั่งอยู่ เขาก็เริ่มพูดจาหาเรื่องทันที

“เลิกหาเรื่องเทียนสักทีเถอะค่ะคุณเมฆ” ใบหน้าสวยเบนไปมองทางนับดาวที่ตอนนี้กำลังเดินวนรอบโถงคณะเพื่อที่จะหาพี่รหัสของตัวเอง

“เริ่มรู้จักต่อปากต่อคำแล้วนี่”

“เทียนเปล่าค่ะ แค่พูดไปตามความจริง”

เทียนไขได้แต่แอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้โกรธเธอขนาดนี้ ทั้งที่ความจริง หลังจากที่เธอปฏิเสธเขาไป ม่านเมฆก็ควงผู้หญิงแทบไม่ซ้ำหน้า เรื่องอย่างว่าไม่พูดก็รู้ว่าไม่เคยขาด

“เทียน! เราเจอพี่รหัสแล้วนะ” นับดาวตะโกนบอกมาแต่ไกล พร้อมกับชี้ไปทางพี่รหัสของตัวเอง ส่วนเทียนไขก็ได้แต่พยักหน้ารับ แล้วก็ส่งยิ้มเล็ก ๆ ไปให้

“เมฆ!” เสียงเรียกคนตัวโตดังก้องโถง ทำให้เทียนไขหันกลับมามองอีกทาง ผู้หญิงคนนั้นที่เธอเคยเจอที่ร้านอาหารเกาหลีเมื่อคราวก่อน

ลูกพีชเดินตรงมายังม่านเมฆที่ยืนคุยอยู่กับเทียนไข พร้อมกับยิ้มกว้างมาแต่ไกล

“แหม..ท่าทางเมฆจะหวงน้องสาวคนนี้มากนะ ถึงขนาดต้องให้อยู่สายรหัสตัวเอง” ลูกพีชพูดกับเขา แต่มือของเธอกลับวางลงไปที่ลาดไหล่กว้าง ลำตัวของคนทั้งคู่แทบจะชิดกันอยู่แล้ว

“ไม่ได้หวงหรอก แค่พ่อฝากมาให้ดูแลน่ะ” เสียงทุ้มตอบกลับไป แล้วก็ส่งยิ้มละมุนไปให้เพื่อนสาวคลาสเดียวกัน มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานานมากแล้ว ตั้งแต่วันที่เทียนไขปฏิเสธเขาไป

“อ้อ เกือบลืม ขุนเขาตามหาเมฆอยู่น่ะ”

“อืม ขอบใจนะ งั้นเราไปหาไอ้ขุนก่อน”

ทันทีที่ลูกพีชบอกกับม่านเมฆว่าเพื่อนกำลังตามหา เขาก็ปลีกตัวเดินออกไป ปล่อยให้ลูกพีชอยู่กับเทียนไขเพียงลำพัง

“น้องเทียน พี่ขอถามอะไรหน่อยสิ”

“พี่พีชอยากจะถามอะไรเทียนเหรอคะ”

เมื่อม่านเมฆเดินไปจนลับสายตา ลูกพีชก็เขยิบตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม แล้วก็กระซิบที่ข้างหูของเทียนไขเบา ๆ แค่พอได้ยินเพียงสองคน

“คือว่า น้องเทียนรู้หรือเปล่าว่าสเปคผู้หญิงของเมฆเป็นแบบไหน พอดีพี่อยากจะจีบเมฆน่ะ” คำถามของรุ่นพี่สาวทำเอาเทียนไขชะงักนิ่งไปชั่วขณะ

“เทียนไม่รู้หรอกค่ะ ไม่เคยเห็นคุณเมฆมีแฟนสักครั้ง” คนตัวเล็กตอบออกไปไม่เต็มเสียงนัก รู้สึกไม่ชอบใจกับคำถามนี้ จู่ ๆ ก็รู้สึกหวงเขาขึ้นมา

“แย่จัง ถ้างั้น น้องเทียนรู้หรือเปล่าว่าเมฆชอบกินอะไรมากที่สุด” ลูกพีชยังคงถามต่อ

“เรื่องนี้เทียนก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ปกติคุณเมฆชอบทำอาหารกินเอง เปลี่ยนเมนูไปเรื่อย เทียนเลยไม่แน่ใจค่ะ”

“งั้นเหรอ ไม่เป็นไรจ้ะ ไว้พี่จะหาทางจีบเมฆวิธีอื่นก็ได้” เมื่อเห็นรุ่นพี่ยังไม่ละความพยายาม ก็ทำเอาหัวใจดวงน้อยรู้สึกวูบโหวงอยู่ข้างใน ดูจากความสนิทสนมของคนทั้งคู่ มันไม่น่าจะยากเลยที่ลูกพีชจะทำให้ม่านเมฆชอบตัวเอง

ลูกพีชเดินออกไปจากตรงนี้แล้ว เทียนไขก็ได้แต่คิดถึงคำถามที่รุ่นพี่ถามเมื่อครู่ เขาชอบกินอะไรที่สุด ทำให้นึกถึงตอนที่เธอยังเรียนอยู่ชั้นมันธยมศึกษาตอนต้น

ตอนนั้นเทียนไขชอบทำขนมมาก มีความฝันอยากเปิดร้านขนมเค้กเป็นของตัวเอง เลยหัดทำเค้กเวลาว่างเป็นประจำ แล้วก็จะมีม่านเมฆคอยชิมให้ทุกครั้ง

“พี่ชอบเค้กมะพร้าวอ่อนของเทียนมากที่สุดในโลกเลย”

ม่านเมฆบอกกับเธอแบบนั้นทุกครั้งที่ทำเค้กมะพร้าวอ่อน และเพราะว่าเขาชอบ เทียนไขเลยทำบ่อยมากกว่าเค้กชนิดอื่น

แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้เขายังจะชอบมันอยู่หรือเปล่า

หลังจากกิจกรรมจับสายรหัสเสร็จ เทียนไขนั่งรอม่านเมฆอยู่ที่โต๊ะมาหินอ่อนหน้าตึกคณะ ที่จริงก็อยากจะกลับห้องเอง เพราะอยากจะแวะซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตด้วย แต่หากว่าเธอกลับไปก่อน มีหวังคงเป็นเรื่องใหญ่อีกแน่ ๆ

นั่งรออยู่สักพัก ม่านเมฆก็เดินออกมา เขาเดินผ่านเธอไปเหมือนไม่สนใจ แต่เทียนไขก็รู้ดีว่าต้องรีบเดินตามเขาไปให้ทัน ไม่อย่างนั้น เธอก็จะโดนเขาหาเรื่องตำหนิอีก

“คุณเมฆคะ ช่วยแวะซุปเปอร์มาเก็ตหน่อยได้ไหมคะ” เทียนไขกลั้นใจเอ่ยขอ เธอคิดว่าไหน ๆ ก็คงจะหนีเขาไปไม่พ้น สู้ทำตัวให้ดี ๆ อยู่กันแบบสงบสุขน่าจะดีกว่า

“จะไปทำไม”

“เทียนอยากจะไปซื้อของทำขนมค่ะ”

ม่านเมฆไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาขับรถไปเงียบ ๆ และเทียนไขเองก็ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้นเช่นกัน แต่ไม่นานนัก รถยุโรปคันหรูก็เลี้ยวเข้าไปยังซุปเปอร์มาเก็ต เขาถอยรถเข้าที่จอดแล้วก็ดับเครื่องยนต์

“เทียนไปคนเดียวได้ค่ะ คุณเมฆไม่ต้องลงไปก็ได้” เทียนไขรีบเอ่ยบอก เมื่อเห็นคนตัวโตปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ

“นี่เธออย่าเรื่องมากได้ไหม” เขาหันมาดุเธอเสียงเข้ม แล้วก็ก้าวลงจากรถไปทันที

เห็นแบบนั้น เทียนไขจึงรีบปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเอง แล้วก็รีบลงจากรถ เดินตามม่านเมฆเข้าไปข้างใน

คนตัวสูงเดินตามหญิงสาวร่างเล็กเรื่อย ๆ เธอหยิบอันนู้นอันนี้ใส่ในรถเข็น พลันรอยยิ้มเล็ก ๆ ก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าโดยที่เขาไม่รู้ตัว

เหมือนแต่ก่อนที่เขามักจะพาเธอมาซื้อของทำขนมบ่อย ๆ

ใช้เวลาเลือกของที่ต้องการอยู่ไม่นาน เทียนไขก็เดินมายังเคาน์เตอร์ชำระเงิน พนักงานสแกนราคาเสร็จแล้ว เธอกำลังจะล้วงหยิบเงินในกระเป๋า แต่ม่านเมฆก็ยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานเสียก่อน

“ไม่เป็นไรค่ะคุณเมฆ เทียนจ่ายเองได้”

“เธอไม่ขัดฉันสักเรื่องมันจะตายหรือยังไง”

นัยน์ตาสีน้ำตาลตวัดมามองเธอเหมือนกับกำลังไม่พอใจ คนตัวเล็กได้แต่ก้มหน้างุด แล้วหยิบถุงสินค้าที่เพิ่งซื้อเดินกลับมายังรถที่จอดอยู่

และก็เหมือนทุกครั้ง ระหว่างเขากับเธอมีแค่เพียงเสียงเพลงที่เปิดในรถ ที่ทำให้รู้สึกว่าไม่เงียบจนเกินไปตลอดทางที่กลับมายังเพ้นท์เฮ้าส์

/////

“เทียน ไปซื้ออะไรมา ของพะรุงพะรังเชียว” ม่านหมอกที่นั่งดูทีวีอยู่ถามขึ้น เมื่อเธอและม่านเมฆกลับมาถึงห้อง

“เทียนจะทำเค้กมะพร้าวอ่อนค่ะ ไม่ได้ทำนานแล้ว เลยจะรื้อฟื้นฝีมือสักหน่อย” เทียนไขตอบกลับไปแล้ววางของที่ซื้อมาลงบนโต๊ะในครัว

“หืม เค้กมะพร้าวอ่อนเหรอ เมฆชอบกินมากนี่นา คืนดีกันแล้วเหรอ ทำตัวเหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันเลย” ม่านหมอกพูดแซวพร้อมกับช่วยเธอจัดแจงของบนโต๊ะ

“พูดมากนะหมอก นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ไม่ได้ชอบขนาดนั้น” ม่านเมฆพูดเสร็จก็เดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง

เทียนไขได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้าง ดูเหมือนไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ดูขัดหูขัดตาเขาไปเสียหมด แล้วแบบนี้จะอยู่กันดี ๆ ได้ยังไง

ลมหายใจถูกพ่นออกมาเบา ๆ จากคนตัวเล็ก จากนั้นก็ลงมือทำเค้กมะพร้าวอ่อนที่เธอถนัดที่สุด ไม่แน่ ถ้าเขาได้ชิม อาจจะอารมณ์ดีขึ้นบ้างก็ได้

////////////////////////////////////////////////