แอบชอบบอส

“เฮ้ย!!!! เชี่ยยย เกิดอะไรขึ้นกับกูว่ะ กูอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ไงว่ะ แล้วเขี่ยยย นี้ห้องใครว่ะ โอ้ยๆๆๆๆ ไอ้พัท เอ๊ย ไอ้พัท”

“อ้าว!!! ตื่นแล้วเหรอ เป็นไง ปวดหัวมั๊ย”

“บอส!!! แล้วนี้ ผมมาอยู่ในสภาพแบบนี้ได้ไง อะครับ เกิดอะไรขึ้น ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย”

“จำได้ก็แปลกแล้ว เมาพับซะขนาดนั้น นี่ห้องกูเอง มึงแดกเหล้าเป็นเพื่อนกู แล้วเมา และ มึงก็หลับไป กูไม่รู้ว่าหอ มึงอยู่ใหนก็เลยพามาที่ห้องกูเนี่ยแหละ”

“แล้วทำไมผมอยู่ในสภาพแบบนี้ หละครับ”

“มึงอ๊วกใส่เสื้อผ้ามึง กูเลยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แล้วให้แม่บ้านเอาชุดมึงไปซัก อีกสักพักก็คงเอาขึ้นมาให้ แล้วนี่มึงหิวยัง เดี๋ยวกูจะให้คนเอาอาหารมาให้”

“ยังครับ ผมแค่อยากห้อง”

“ห้องมึงไม่หนีมึงไปใหนหรอกหรือมึงกลัวกู”

“เปล่าครับ ผมแค่เป็นห่วงแม่ผมแค่นั้นเอง แม่ผมอยู่คนเดียวแล้วท่านก็ไม่ค่อยสบายด้วย”

“งั้นเดี๋ยวมึงกินอะไรก่อนรอแม่บ้านเค้าเอาชุดขึ้นมาให้และเดี๋ยวกูไปส่งมึงที่หอเอง”

“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมกลับเองก็ได้ครับ”

“ทำไม กลัวคนอื่นเข้าใจมึงกับกูผิดเหรอ”

“เปล่าครับ ผมเกรงใจบอส แค่นั้นเองครับ แค่นี้ผมก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว”

“ไม่ต้องพูดมาก กูบอกอะไรก็ทำตามเถอะ พูดมากน่ารำคาญ”

แล้วสักพักก็มีคนมากดกริ้งหน้าห้องของบอส แล้วบอสก็เดินออกไป และกับเข้ามาพร้อมกับชุดทำงานที่ผมใส่ทำงานเมื่อวานนี้

“อะ นี่เสื้อผ้าของมึง แม่บ้านเข้าเอาขึ้นมาให้แล้ว มึงก็รีบอาบน้ำแต่งตัวหละกันเสร็จจะได้ไปกินข้าวแล้วเดี๋ยวกูไปส่ง”

“ครับบอส” แล้วผมก็เดินเข้าไปอาบน้ำพอเสร็จก็ออกมาแต่งตัวแล้วก็เดินออกไปแล้วไปนั่งที่โต๊ะอาหารที่มีบอสนั่งอยู่ “นั่งสิ กินซะเดี๋ยวจะพาไปส่ง” บอสบอกให้ผมกินข้าวที่บอสสั่งมา

“ขอบคุณครับ” แล้วผมก็นั่งกินไปเรื่อยๆจนเสร็จผมลุกขึ้นเก็บจานไปล้างพอเสร็จผมก็เดินกลับมาที่โต๊ะ “เออ บอสครับ บอสไม่ต้องไปส่งผมก็ได้นะครับผมกลับเองได้”ผมบอกบอสอีกครั้ง

“แล้วทำไมกูจะไปส่งมึงไม่ได้มึงมีอะไร มึงกลัวใครเห็นใครรู้หรือไง”

“ปะ ปะ เปล่าครับ ไม่มีครับ” แล้วเสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมากดรับ

ผม : ฮัลโหล ที ว่าไง

ที : มึงอยู่ใหน มีเรียนบ่ายนะเว้ย

ผม : เออ ใช่ มึงก็ฝากลาให้กูวันนึงดิ แล้วพรุ่งนี้กูเลี้ยงข้าว เคป่ะ

ที : เค นี่กูไม่ได้เห็นแก่กินนะ ว่าแต่มึงยังไม่บอกกูเลยมึงอยู่ใหน

ผม : กู เออ กู อยู่ อยู่ เออ เอ่อ กูอยู่ห้องของพี่ที่ทำงานพอดีเมื่อคืนแขกเยอะกูกลับไม่ไหวเลยมาค้างห้องพี่เค้า

ที : แล้วทำไม่มึงไม่โทรให้กูไปรับ

ผม : กูเกรงใจ มึง มึง แค่นี้ก่อนนะ

ที : เออ งั้นตอนเย็นเลิกเรียนแล้วเดี๋ยวกูไปหาที่ห้อง กูจะได้ไปกินกับข้าวฝีมือแม่มึงด้วย

ผม : อือ ได้เดี๋ยวกูบอกแม่ให้ทำกับข้าวเพื่อ เค แค่นี้ก่อนนะ กูจะกลับห้องแล้ว ขอบคุณนะมึง

“นี้มึงยังเรียนอยู่เหรอ ปีใหนคณะอะไร”

“ครับ ปี3 บริหารครับ”

“อือ ปี3 เค้าฝึกงานกันแล้วนี่”

“ครับ ผมกำลังทำเรื่องกันอยู่ครับ”

“แล้วมึงจะไปฝึกที่ใหนมึงมีบริษัทที่มึงอยากไปรึยัง”

“เลือกแล้วครับ เหลือแต่ทางบริษัทเค้าตอบตกลง”

“บริษัท อะไร แล้วมึงไปฝึกคนเดียวเหรอ”

“PJK ครับ ผมไปกับเพื่อนผมอีกสองคนครับ”

“อือ แล้วนี่มึงเสร็จยัง จะได้รีบไปป่านนี้แม่มึงเป็นห่วงแย่แล้ว”

“เสร็จแล้วครับ” แล้วบอสก็เดินนำผมออกไปจากห้องผมเดินตามจะมาถึงลานจอดรถผมเปิดประตูรถเข้าไปนั่งแล้วบอสก็เปิดประตูรถด้านคนขับแล้วเข้าไปนั่งประจำที่แล้วบอสก็ขับออกไป ผมแอบชำเลืองมองเวลาบอสขับรถ ผมรู้สึกใจเต้นแรงยังไงไม่รู้จริงๆบอสไม่ได้น่ากลัวอย่างที่พวกพี่ๆเค้าพูดกันเลยแต่กับตรงกันข้ามบอสดูเป็นคนอบอุ่น แต่แฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม ผมนั่งแอบมองบอสตลอดทาง ‘นี่กูเป็นอะไรของ กูเนี่ย แค่เค้าทำดีไม่ใช่เค้าคิดอะไรกับกูสักหน่อยหลงตัวเองเก่งชิบหายเลยกู พอ พอ ไอ้พัท มึงเลิกคิดเลยนี่เจ้านายมึงเลยนะแล้วเค้าก็เพียบพร้อมทุกอย่างและที่สำคัญมึงเป็นผู้ชายเค้าจะชอบมึงได้ยังไง ผู้หญิงสาวๆสวยๆมาต่อแถวตรงหน้าเค้าเยอะแยะ เลิกคิดบ้าๆได้แล้วไอ้พัท’

“มึง มึง เฮ้ย!!!”

“ครับ ครับขอโทษครับผมกำลังคิดอะไรเพลินๆ”

“กูถามว่ามึงขื่ออะไร”

“ผมชื่อพัทครับ เออ บอสครับเดี๋ยวเลี้ยวเข้าซอยตรงข้างหน้าเลยครับแล้วตรงเข้าไปอีกนิดก็จะเจออพาร์ตเมนต์ผมแล้วครับ” ผมพูดจบบอสก็เลี้ยวตามที่ผมบอกจนมาถึงที่พักของผม

ผมยกมือไหว้ขอบคุณแล้วทำท่าจะลง แต่บอสเรียกผมไว้ก่อน “มึงอยู่กับแม่มึงแคสองคนเองเหรอ แล้วแบบนี้มึงไปทำงานที่ร้านกลับดึกๆแม่มึงเค้าไม่เป็นห่วงแย่เลยเหรอ”

“ก็เป็นห่วงครับแต่ผมขอแม่ทำช่วงที่รอที่บริษัทที่ผมจะไปฝึกงานตอบตกลงแล้วผมก็จะเลิกทำครับ เพราะถึงเวลานั้นผมคงไม่มีเวลาไปทำแน่”

“อือ ทำไมมึงถึงเลือกอยู่อพาร์ตเมนต์แบบนี้เก่าก็เก่าสภาพความเป็นอยู่กูว่าไม่โอเคเท่าไหร่”

“ทำไงได้หละครับ ที่นี่มันถูกดี จะให้ผมไปอยู่ที่ดีๆมันก็แพงผมคนเดียวผมสู้ไม่ไหวหรอกครับ”

“กูมีห้อง ห้องนึงไม่ได้อยู่ กูให้มึงกับแม่ไปอยู่เอามั๊ย”

“ไม่ดีมั้งครับ แล้วถ้าคนที่ร้านคนอื่นรู้เค้าจะคิดยังไง”

“เรื่องของพวกมันสิ มึงจะสนใจทำมั๊ย แล้วอีกอย่างกูไม่ได้ให้มึงสองคนอยู่ฟรี กูให้มึงเช่าแต่กูเก็บค่าเช่าเท่ากับห้องนี้ และอีกอย่างกูจะได้มีคนดูแลห้องให้กูด้วยดีกว่าปล่อยทิ้งไว้ มึงเอาไปคิดเอาหละกันนะ ว่ามึงจะอยู่แบบสภาพแวดล้อมแบบนี้หรือจะไปอยู่ที่ๆสภาพแวดล้อมดีๆ ดีไม่ดีแม่มึงได้ไปอยู่ที่ใหม่สภาพแวดล้อมใหม่ๆอากาศดีกว่านี้เยอะ แม่มึงอาจจะหายป่วยก็ได้นะ”

“เออ เออ ผมขอคิดดูก่อนนะครับบอส งั้นผมจอตัวลาก่อนนะครับ สวัสดีครับ”

แล้วผมก็ลงจากรถแล้วเดินขึ้นไประหว่างทางเดินผมก็เจอพวกขี้เหล้าตั้งวงดื่มกันแต่วันแซวคนนั้นทีคนนี้ทีไม่เว้นแม้กระทั้งผมที่เป็นผู้ชาย

ผมเอาคำบอสมาคิด มันก็จริงอย่างที่บอสพูด ยิ่งเวลาที่ผมไม่อยู่ และแม่ผมต้องอยู่คนเดียว